Maandag 15 september

We vertrekken vroeg uit Silves, we willen naar Falesia, een kilometer of tien van Albufeira. En daar waar op de andere camperplaatsen nog ruimte te over is, is Falesia een ander verhaal. Deze camperplaats heeft zo’n honderdvijftig plaatsen. Op hun website wordt aangegeven hoeveel vrije plaatsen ze hebben. Vroeg in de ochtend zijn dat er meestal een stuk of vijftien. En zo rond het middaguur staat alles weer vol. We zijn op tijd om nog een fraaie plek te bemachtigen; aan de rand van het terrein met uitzicht op het duingebied. Alleen hebben we geen tv ontvangst: er staat een boom in de weg. Overigens een erg mooie boom. Maar de WiFi is hier meer dan uitstekend, dus kunnen we tv kijken via de iPad.                                                                               Na het installeren beginnen we met een verkenningsrondje op de fiets. Met als conclusie dat er niets veranderd is sedert de vorige keer dat we hier geweest zijn. Het heeft hier al een poos niet meer geregend. De landerijen zijn dor, bruin en grijs van het stof. Maar dat was de vorige keer niet anders.                                                                                                                                                    Na de middag gaan we naar het strand. Ook daar is niets veranderd: het is er gezellig druk. En, het belangrijkste, de temperaturen zijn hier een stuk aangenamer dan in het binnenland. Dat alles dankzij een windje uit zee.

Coordinaten: N37.090358 W8.160443.

Het strand van Falesia.

De bizarre rotsformaties langs het strand.

Dinsdag 16 september

We beginnen de dag met een fietstochtje langs de zee. Via een gravelpad naar Vilamoura, de luxe badplaats met een haven met peperdure bootjes. Vilamoura gaat naadloos over in de badplaats Quarteira: meer voor de gewone mensen zeg maar. Daar, aan het einde van de boulevard, drinken we zoals gewoonlijk weer koffie. Een eindje verder heb je een Lidl en een heel groot marktterrein. Op de woensdagen helemaal vol met kramen met vooral kleding, op de andere dagen een camperplaats. Er staan nu een stuk of vijf campers op de hele grote, kale vlakte. Wij worden er niet vrolijk van. Ooit had je her en der gedoogplekken in Quarteira en een aardige camping. Die gedoogplekken zijn al lang verdwenen en ook de camping heeft de geest gegeven. Jammer voor een op zich aardig stadje. Op de terugweg fietsen we door de haven van Vilamoura: leuk om bootjes te kijken. Maar voor ons niet de plek voor koffie of eten.                                                                                                                                                     Na de middag gaan we weer naar het strand. Het is erg warm. En ondanks hoge golven gaan we twee keer de zee in om af te koelen. Zoals de meeste mensen doen als ze op het strand zijn.

Kunst op het strand van Vilamoura

Koffie aan het strand van Quarteira.

Woensdag 17 en donderdag 18 september

Zoals we gisteren al schreven is er op de woensdag een grote markt in Quarteira. Het is al weer lang geleden dat we daar geweest zijn. En omdat we nu toch in de buurt zijn, gaan we er nog een keer naar toe. Heel veel kleding, schoenen en souvenirs en daar tussendoor rondstruinende toeristen. Ook wij struinen mee: kunnen we de volgende keren weer overslaan.                         Op de terugweg komen we ergens in Quarteira ook nog een groentemarkt tegen. En dat is een markt om wel te onthouden.           Na de middag gaan we weer naar het strand. Of eigenlijk naar de zee om er te zwemmen, ondanks de hoge golven. We worden er steeds handiger in.

Op donderdag moet er weer gewassen worden. Op deze camperplaats staan drie automaten en dat is te weinig voor honderdvijftig campers. Wij gaan dus met de was achterop de fiets naar Olhos de Agua. Daar, bij een supermarkt, staan ook wasautomaten. En de wachttijd besteden we nuttig: wat boodschappen doen en koffiedrinken bij de markthal. Het is twee jaar geleden dat we hier geweest zijn. En nog maar eens: of we nooit weggeweest zijn.                                                                                    Na de middag is het weer tijd voor het strand. Dat ligt er nog steeds en we hebben toch verder niets te doen.

Struinen op de markt in Quarteira.

Een aardige muurschildering in Olhos de Agua

Vrijdag 19 september

Als we opstaan is het bewolkt: de laatste keer was ook al weer vier weken geleden. De temperatuur blijft “steken" op vijfentwintig graden.                                                                                                                                                                                                  We gaan eerst wandelen. Naar het strand, daar de rotswand op en hoog boven de zee verder. Prachtige uitkijkjes op het strand, over de zee en op de pijnbomen. Na de middag gaan we fietsen door het achterland van Falesia. Waarbij we terecht komen  in een buitenwijk van Vilamoura. Met resorts, hotels, appartementencomplexen en een enorme golfbaan. En daar waar nog ruimte is, wordt nog volop gebouwd. Het meest bijzondere onderweg vonden we nog drie groepjes paddenstoelen in een mooi groen grasperk.                                                                                                                                                                                                                      Zo tegen een uur of vier breekt alsnog de zon door. Gelukkig maar; kunnen we nog even de zee in.

Het leukste van de buitenwijk van Vilamoura: paddenstoelen!

Zaterdag 20 september

De dag begint zonnig en warm. Omdat de temperatuur dan nog aangenaam is, gaan we weer wandelen. Door Falesia, de rotsen weer op en over het strand terug. Het is eb, het zand is hard en dat loopt lekker.                                                                                            Na de middag gaan we natuurlijk weer naar het strand. Maar na een half uur verschijnen er steeds meer wolken en verdwijnt de zon. Om een uur of vier zijn we terug bij de camper: tijd om te douchen. Dat kan hier op twee manieren. Onder een warme douche, en dat kost één euro voor vijf minuten. Maar je kunt ook voor nop koud douchen. En dat is met deze temperaturen geen straf.                                                                                                                                                                                                                              Aan het begin van de avond gaan we uit eten. Tegenover de camperplaats zit een “openlucht” restaurant, met toeristenmenu’s voor redelijke prijzen, waar vooral camperaars gebruik van maken. Tot een paar jaar geleden zaten hier in de buurt veel meer restaurantjes. Die moesten het vooral hebben van een enorm groot sporthotel hier vlakbij: Alfamar. Met prachtige sportvelden, een zwembad enzovoort. Maar dat hotel staat al een paar jaar leeg en het verval is triest om te zien. Volgens geruchten zou het gebouw twee etages te hoog zijn gebouwd en daarom gesloten. Maar die sluiting van dat complex was ook van grote invloed op de horeca in de buurt.                                                                                                                                                                                               Goed, uit eten dus bij de overburen. Het is een familiebedrijf: pa grilt het vlees en de vis, ma bakt frites en maakt salades en de dochter neemt de bestellingen op, serveert de maaltijden en rekent af. Je moet er geen haast hebben: de onderlinge communicatie verloopt af en toe wat moeizaam. De gegrilde stukjes kip waren er overigens heerlijk.

Een ruïne ergens in het pijnbomenbos.

Zondag 21 september

De herfst is begonnen vandaag: we werden er op attent gemaakt door onze Duitse buurman. Op een halve storm na vannacht hebben we er niets van gemerkt. Om ons heen staan een heleboel campers met de luifel permanent uitgedraaid. En vanwege de erg harde wind moesten die allemaal in de loop van de nacht ingedraaid worden: met het nodige kabaal dus.                                     De dag zelf was weer zonnig en warm, zij het met een stevige wind.                                                                                                               We beginnen weer met een wandeling, nu naar een dorp verder, Olhos de Agua. Het grootste deel van de route gaat over het strand: het is eb en dat loopt lekker. Het laatste stuk gaat over rotsen en dat kan alleen als het eb is. En dat is en pittige klimpartij met als gezamenlijke conclusie dat dit de laatste keer is dat we dit gedaan hebben. In Olhos de Agua is er gelukkig koffie. Daar gaat het eigenlijk enkel om eten en vooral drinken. De voertaal is hier Engels, zoals ook de eet- en drinkgewoontes. De biertap draait al op volle toeren vroeg in de ochtend. Min of meer bij toeval komen we in de winkel van een Souvenir-Chinees terecht: we hebben nog nooit zoveel souvenirs bij elkaar gezien. We scoren er een sticker van de Portugese haan: die moet achter op de camper om een deukje te verbloemen. Op de terugweg gaan we niet weer over de rotsen langs de zee, maar via een zandpaadje boven over de kliffen. Tot we weer op het strand terecht komen.                                                                                                                                                                                                Na de middag is het weer tijd voor het strand en de zee. Maar dat valt tegen vandaag: er staat een harde wind waardoor je af en toe gezandstraald wordt. Het blijft deze keer bij één keer zwemmen voor we terug gaan.                                                                         Het leukste moment van de dag vindt plaats na het eten: er zit opeens een hop voor de camper. Daar waar we eerdere jaren die vogels hier regelmatig zagen rondvliegen, hadden we ze tot nu toe nog niet gezien. Tot vanavond dus. We beschouwen het als een afscheidsgroet van Falesia. We gaan morgen naar een andere bestemming.

Honderden souvenirs bij een grote Chinees in Olhos de Agua.

”Onze” hop pal voor de camper.

Maandag 22 september

Als je op de dag van aankomst om tien uur aangekomen bent, moet je op de dag van vertrek ook om tien uur wegwezen. We zijn dus op tijd uit bed en op tijd om te vertrekken. We gaan richting de grote stad Portimao. Ooit voorzien van een hele grote camperplaats, maar dat is verleden tijd. Vlak voor Portimao ligt het voorstadje Parchal. En daar zit nog een camperplaats in een wijk met de naam Leme. Achter een restaurant met dezelfde naam en een treinstation. We zijn er al eerder geweest. Een wat onverzorgd terrein met dito sanitaire voorzieningen. Inclusief elektra kost dat tien euro per nacht. Als je niet al te kritisch bent een aardige uitvalsbasis voor het bezoeken van Portimao, Lagoa en het vissersdorp Ferragudo.                                                             De laatste keer dat we hier waren, zat er een grote Lidl om de hoek. En daar zijn nu een Aldi en Continente bij gekomen. Alle drie op honderd meter van elkaar. Wij kiezen deze keer voor de Aldi: daar hebben ze speculaas en stroopwafels.                                                                           Na het boodschappen doen gaan we fietsen. Eerst naar Portimao, langs de opgeheven camperplaats. Nu een enorm kaal en leeg terrein. Daarna de boulevard op met een heuse fietsbaan. Het is er nog erg druk en alles is nog open. Na die boulevard fietsen we verder om in Alvor uit te komen. Daar hebben we vaak op de ook al gesloten camperplaats gestaan. Maar er staan weer campers deze keer, zo’n twintig stuks. De voorzieningen werken niet meer, maar je kunt zo het terrein op. Kennelijk op dit moment wordt het camperen er gedoogd. Natuurlijk maken we een wandeling door Alvor en komen bij op een terras, waar we ook al vaker gezeten hebben. Het zal duidelijk zijn, wij hebben iets met Alvor. Mogelijk gaan we er deze week nog heen als het camperen er nog gedoogd wordt.

Coordinaten: N37.13848 W8.51947.                                         

Een replica van een oude Portugese boot: te boeken voor een rondvaart.

Dinsdag 23 september

Alweer een zonovergoten dag, zij het met een fris zeewindje.                                                                                                                         We beginnen de dag met shoppen: eerst bij de Continente en daarna bij een mega grote Chinese winkel. We vinden er een horloge en een portemonnee. Wobbie is met haar horloge vorige week de zee in geweest en daar kon dat ding niet tegen. Voor tien euro kan ze waarschijnlijk tot de kerst weer zien hoe laat het is.                                                                                                             Na de middag gaan we weer naar het strand in Ferragudo, een dorp verder. Dat strand daar bestaat uit twee delen: een stuk voor het Kasteel van Ferragudo en een deel daarachter. Dat laatste deel is het leukste. Met een strandtent, ligbedden en een rotspartij: het is er gezellig druk. En je hebt er wat te kijken. Boten in alle soorten en maten komen voorbij; op weg naar de zee of de haven van Portimao. De rivier de Arade, die ook door Silves stroomt, mondt hier uit in de zee. Heel veel boten met toeristen die een rondvaart maken langs de grillige rotskust hier. Maar ook een enorm groot cruiseschip, Le Laperouse, dat uitvaart. 

Het kasteel van Ferragudo.

Het hele grote cruiseschip Le Laperouse verlaat Portimao.

Woensdag 24 september

De derde dag in Leme en tevens de laatste. We maken er een dagje Portimao van. Eerst naar het grote winkelcentrum Aqua. Winkelen en eten op alle niveaus. Op dat winkelcentrum en de mooie boulevard na valt Portimao nogal tegen. Het is een beetje alles of niets: heel veel grote luxe appartementen complexen, maar het oude gedeelte ziet er erg gedateerd uit. Veel leegstand en verwaarloosde panden. Maar de boulevard is fraai: hoog boven de zee met prachtige uitkijkjes.                                                       Morgen gaan we een klein eindje verder. 

Eten in het winkelcentrum “Aqua”.

Een uitkijkje vanaf de boulevard van Portimao.

Donderdag 25 september

Stonden we de afgelopen dagen aan de westkant van Portimao, vandaag aan de oostkant. Het was een ritje van maar zestien kilometer. We staan in het stadje Alvor op de voormalige camperplaats. Die is zo’n vier jaar geleden gesloten: we hebben het waarom nog nooit kunnen achterhalen. De elekriciteitsblokken staan er nog, evenals het sanistation: maar water en elektra zijn afgesloten.                                                                                                                                                                                                                   We gaan eerst wandelen over de vlonders langs de zee richting Portimao. Aan het einde van het strand kom je bij een prachtige rotspartij. Vroeger kon je er onderdoor, tussendoor en overheen. Maar helaas is alles dichtgeslibd met een dikke laag zeewier.     Na de middag gaan we naar het strand. Met nog steeds veel, vooral Engelse toeristen. En er komen twee dolfijnen langs, en dat zorgt voor de nodige opwinding. Helaas waren ze te snel en te ver weg voor goede foto’s. We hebben wel een foto van een strandwacht die een grote, aangespoelde kwal aan het begraven is.                                                                                                              Ondertussen is het nu bijna half tien, Portugese tijd. We staan hier nog met een stuk of tien campers bij elkaar. We gaan er maar vanuit dat de politie ons hier verder met rust laat.

Coordinaten: N37.126640 W8.595767 (nabijgelegen zwembad). 

De rotskust bij Praia de Rocha en Praia de Vau.

Een strandwacht die een kwal begraaft.

Vrijdag 26 september

Dag twee in Alvor en tevens de laatste. We hebben een erg rustige nacht gehad. Voor in de avond loopt het strand leeg en gaat iedereen op zoek naar een restaurant om te eten. Rond elf uur is dat ook afgelopen en wordt het erg stil in Alvor.                             Op deze voormalige camperplaats, waar we nu staan, mag je een camper parkeren en er in overnachten. Dat schijnt overal in Portugal te gelden, behalve als er verbodsborden voor campers staan. Maar er is één belangrijke beperking: campinggedrag is verboden. Dus geen kleedjes, stoelen, wasgoed enzovoort buiten de camper. Tv schotels en nivelleringsblokken zijn discussiepunten. Maar om daarover met een Portugese politieagent in discussie te gaan lijkt niet verstandig.                                     Wij zijn vanmorgen weer gaan wandelen. Even buiten Alvor loopt een prachtige route door het duingebied. Deels over vlonders en deels over een zandpad. Een rondje van acht kilometer met als keerpunt een vuurtoren. We komen uit bij het zwembad, tegenover de camperparkeerplaats. En net zoals eerdere jaren, hebben ze er lekkere koffie.                                                                   Na de middag gaan we weer naar het strand. Met een windje uit zee is de temperatuur er heerlijk: net niet warm genoeg om te zwemmen. In plaats daarvan hebben we zitten turen over het water naar dolfijnen. Maar we hebben niets gezien: ze zullen wel een vrij weekend hebben.                                                                                                                                                                                         In het kader van het afscheid van Alvor gaan we aan het einde van de middag nog even het stadje in: naar het gezelligste pleintje aan de borrel. Om tot slot nog een lekkere gebraden kip bij de Intermarché te scoren. Al met al een welbestede dag.

Het keerpunt van de wandeling vanmorgen.

Het is hard werken op het strand om wat te verkopen.

Zaterdag 27 september

Volgens de weersvoorspellingen komt er een restant van een tropische storm richting Portugal. En als het hard waait of regent, moet je niet in Alvor zijn. Op de kale zandvlakte van de camperparkeerplaats kan het enorm stuiven en bij regen verandert de bodem in geel-bruine modder. Tijd om te vertrekken dus.                                                                                                                                 Toen we van Falesia naar Leme reden, kwamen we langs een camperplaats die we nog niet kennen: “Sul Park”, vijf kilometer van Albufeira. Daar gaan we dus vandaag heen. Het blijkt een wat beschut terrein en is van alle gemakken voorzien. We hebben er drie nachten geboekt in de hoop dat dan het eventuele slechte weer voorbij zal zijn. Officieel zitten we in de gemeente Fereirras, maar alles is gericht op Albufeira.                                                                                                                                                                           Dan de camperplaats zelf. Van de vijfennegentig plaatsen is zo ongeveer de helft bezet. Er staan een tiental caravans en heel veel campers die uitgebreid geïnstalleerd zijn en hier duidelijk overwinteren. Wat dat betreft vallen wij wel een beetje op met onze simpele uitrusting.                                                                                                                                                                                             In de middag gaan we op de fiets naar Albufeira. Na zo’n vijftien minuten rijden we zo het centrum in en staan we opeens in een straat met allemaal kroegen met hele grote terrassen, helemaal vol met Engelse voetbalsupporters en voor hele grote tv schermen met een voetbalwedstrijd. Met enorm veel lawaai: horen en zien vergaat je. De voertaal ook hier is Engels, zoals bijna alles wat er op straat loopt Engels lijkt te zijn. We weten feilloos de weg in Albufeira en lopen een rondje door het centrum. Alles is er gericht op het toerisme: je komt er enkel souvenirwinkels, horecazaken en pinautomaten tegen. Op de terugweg kom we min of meer toevallig langs de camperplaats Parque da Palmeira, bij het voetbalstadion. We hebben er ooit een paar keer gestaan. Die camperplaats nu, ter grootte van een voetbalveld, staat helemaal vol. Ook daar vooral Engelse overwinteraars. Buiten de poort staan er een paar campers zelfs “in de wacht”.                                                                                                                                                        Ergens in de avond begint het wat te miezeren, waarbij het overigens windstil is. In de camper is het nog tweeëntwintig graden. Voor vannacht zijn er nog geen zorgen over het weer.

Coordinaten: N37.119348 W8.226606.

Hier waren we dus vanmiddag.

Vroeger stond hier Mick Jagger; nu dus Elvis.

Zondag 28 september

Een sombere dag; het zijn waarschijnlijk de naweeën van de tropische storm die voor allerlei onheil zouden zorgen. Maar dat valt dus nogal mee. In de ochtend zien we af en toe nog even de zon: uit de wind en achter de camper kunnen we nog lekker buiten zitten. Maar rond het middaguur raakt het zwaar bewolkt en wordt de wind erg fris.                                                                                   We gaan maar uit eten. Tegenover de camperplaats zit een restaurant met de naam “Leitao do Tonecas”. Volgens reviews kun je er goed eten, als je tenminste uit de menukaart wijs kunt worden. Maar wij vinden het altijd weer lastig om uit een Portugese menukaart met moeilijke benamingen, iets uit te kiezen. Uiteindelijk gaan we voor een “steak van het huis”. En dat blijkt een groot bord met een stuk rundvlees, een gebakken ei en wat hamlappen. Dat alles voorzien van een rand met heel veel chips. De volgende keer kiezen we iets anders.                                                                                                                                                                    De rest van de middag brengen we in gepaste rust door. We kijken naar het WK wielrennen en houden de sociale media bij. Een beetje een sombere, saaie dag dus.

Uit eten bij “Leitao do Tonecas”.

Zo ziet de “steak van het huis” er uit.

Maandag 29 september

Het is weer tijd voor een fietstocht: een route die we al eens eerder gereden hebben. We gaan naar de westkant van Albufeira. Maar daarvoor moeten we eerst een stuk door Albufeira heen. Langs het voetbalstadion en de Lidl. Daar naar beneden en vervolgens weer erg pittig omhoog om tenslotte in het buurtschap Sesmarias aan te komen. Met eindeloze rijen vakantievilla’s, resorts en hotels. In de buurt van het dorp Galé zijn mooie strandjes, een overvolle camperplaats en een goede koffietent. Daarna hebben we genoeg gezien en gefietst en gaan terug. Waarbij we zomaar op de fietsroute zitten langs de kust van de Algarve; en dat rijdt heerlijk rustig. Maar helaas, zo onverwacht we daar op terechtkwamen, zo onverwacht houdt die op ergens op een kruising, hoe we ook zoeken. Gelukkig is Albufeira niet te missen en komen we na een boel klauterwerk terug op de camperplaats. En zitten er weer ruim dertig kilometer op. Met als conclusie dat we wel genoeg hebben gezien van deze omgeving. We gaan inpakken en de camper voorzien van schoon water etcetera. Hier op de camperplaats doen we dat met een emmer en gieter. Buiten de poort kan dat ook; daar zijn drie fraaie verzorgingsplekken, maar wil je daar gebruik van maken, kost dat vier euro. En voor dat geld gaan we liever ergens koffie drinken.

Ook bij Galé zijn er mooie rotsformaties te vinden.

Dinsdag 30 september

We gaan voor even terug naar de oostkant van de Algarve, voorbij Faro. We hebben genoeg van Albufeira en eigenlijk ook van de camperplaats “Sul Park”. Een beetje een saaie boel daar in een sfeerloze omgeving.                                                                                 Op de weg richting Faro komen we in de buurt van Boliqueime een “Hollandse Supermarkt” tegen. We zijn door de ontbijtkoek en de rookworsten heen, dus dit is een niet te missen kans. Het blijkt een winkel met vrijwel uitsluitend Nederlandse A-merk producten. Glorix, Calvé, Verkade, Hak, Koopmans enzovoort. Dat alles overigens behoorlijk aan de prijs. Gelukkig hebben ze ook ontbijtkoek van Pijnenburg en rookworsten van Unox.                                                                                                                                       De eindbestemming vandaag is de stad Olhao, we zijn er in het verleden al meer geweest. Helaas heeft Olhao geen camperplaats. Maar achter de mooie boulevard en tussen nieuwe appartementencomplexen ligt nog een braakliggend, wat haveloos terrein waar ook campers mogen parkeren. Ook hier: parkeren en slapen, maar niets buiten de camper.                             We hebben bijna de hele dag door Olhao gezworven: we vinden het één van de leukste steden hier in de Algarve. Een mooie boulevard, een prachtige markthal, een gezellig centrum, kortom leuk om een dag door te brengen. En aan terrassen geen gebrek met onder andere koffie voor weinig. 

Coordinaten: N37.02483 W7.84741.

Het meest markante gebouw van Olhao: de markthal.

Het meest bijzondere gebouw van Olhao: het staat er al jaren, de afbeeldingen worden om de zoveel tijd “ververst” (pal aan de N125)

Woensdag 1 oktober

Als er in Olhao een fatsoenlijke camperplaats was geweest, waren we er langer gebleven. Maar één nacht op een parkeerplaats vonden we genoeg. We gaan weer een stukje verder richting Spaanse grens, om weer uit te komen op de camperplaats in Tavira. Begin september zijn we hier ook geweest. Een camperplaats van alle gemakken voorzien en rond Tavira is goed te fietsen. En, wonder boven wonder, “onze” plek, nummer achtenvijftig, is nog vrij. We staan dus weer op de mooiste plek van de camperplaats (vinden we zelf).                                                                                                                                                                                 Omdat het weer een erg warme dag is, gaan we na de middag naar het strand. Het is er wat minder druk dan de vorige keer dat we er waren. Waarmee het weer een beetje meer “ons” strand is geworden.                                                                                                                                                                                                                       Als we terugfietsen over de camperplaats horen we onze namen. Het zijn Dirk en Anneke uit Gees die ook door de Algarve toeren en, net als wij, hier terecht gekomen zijn. We hebben elkaar alweer een paar jaar geleden voor het eerst ontmoet, toen ook op deze camperplaats. En het zijn trouwe volgers van onze reisverslagen: zij weten meer van ons dan wij van hen. We hebben gezellig bij zitten praten.

Coordinaten: N37.13269 W7.763112.

Plaats nummer 58 op de camperplaats in Tavira.

Donderdag 2 oktober

Het is weer tijd voor een fietstocht. Deze keer een eind het binnenland in, langs de rivier die eerst Rio Gilao heet en voorbij Tavira  de Rio Séqua wordt genoemd. Een prachtige route waarbij we uitkomen in Luz de Tavira. Daar hebben we een vast adres voor lekkere koffie. Twee euro dertig voor een koffie met melk en een Americano. Na wat zoeken komen we uiteindelijk weer terecht op de Algarve fietsroute, op een slecht gravelpad achter het vakantiepark Pedras del Rei. Daar vlakbij kun je met een treintje naar het echte strand, Praia do Barril. Het kan ook te voet, wat wij dus doen. Ooit het domein van tonijnvissers, nu helemaal gericht op toeristen. Een soort “ankerkerkhof” herinnert nog aan de tijd van de tonijnvisserij. Na het uitpuffen op een bankje bij het strand, is het tijd voor de terugtocht. Door Santa Luzia, even langs de Lidl en de brug over terug naar de camperplaats. Na vijfendertig kilometer fietsen en vier en een halve kilometer lopen, moeten we echt even bijkomen. 

Een foto van het treintje mag niet ontbreken natuurlijk.

Het ankerkerkhof dat langzaam aan het vergaan is.

Vrijdag 3 oktober

We hebben een welbestede dag achter de rug. Als eerste maken we weer een fietstocht; deze keer naar Cabanas, een dorp verder. We hebben er jaren geleden twee keer op de camping gestaan. Toen net geopend en een nog erg open terrein. We herkennen de ingang, het restaurant en het zwembad, maar dat is het dan ook wel. Op bijna het hele terrein staan nu hoge bomen en grote struiken. Maar net als destijds is het nog steeds een Engelse camping. Zoals bijna overal in Cabanas  de voertaal Engels is. Op de terrassen hoor je niet anders. Op de terugweg komen we weer langs de zoutpannen waar net het gedroogde zout binnen gehaald wordt. Het zal je baan maar zijn.                                                                                                                   Na de middag gaan we weer naar het strand om in de zee af te koelen; het is weer een erg warme dag. En om alle zoutresten weg te spoelen gaan we op de camperplaats onder de koude douche. Het weer is er naar en, niet onbelangrijk voor Nederlanders, die zijn nog gratis ook.                                                                                                                                                                         Na die koude douches krijgen we visite. Dirk en Anneke, van een paar campers verder, komen borrelen en bijkletsen. Dat was weer gezellig en voor we er erg in hadden, was de dag alweer voorbij.

Hij, Bobby, had het ook warm op het terras in Cabanas.

Eén van de zoutpannen wordt leeggeschept.

Zaterdag 4 oktober

Vandaag gaan we “een dagje uit”, en wel naar Silves. Deels noodgedwongen, want we moeten een huurauto regelen. Volgend weekend komt onze dochter met man en kinderen een weekje naar de Algarve. We zitten dan met z’n allen op de camping in Armacao de Pera. Die week hebben we een auto nodig. Via vrienden hebben we een adres gekregen in Silves. De man heet Santos en woont pal naast de camperplaats van Motorhomepark Silves. Een erg aardige man die een zespersoons auto voor ons heeft: dat kost bij hem vijftien euro per dag. Eind van de week kunnen we hem ophalen.                                                                            Na wat boodschappen gedaan te hebben bij de Lidl, is het hoog tijd om te gaan eten. En dat wordt vandaag kip-piri-piri en daarvoor moet je in Silves bij Churrasqueira Valdemar zijn. En vooral een beetje op tijd. Zo tussen twaalf en een uur of twee zit de zaak vol. Dat heeft niet alleen met de kwaliteit van het eten te maken, maar ook met de prijs. Voor een complete maaltijd, inclusief drank en koffie, ben je nog geen twaalf en een halve euro kwijt.                                                                                                      Om half vier zijn we terug in Tavira. Nog ruim op tijd om nog even naar het strand te gaan en in de zee af te koelen. Het was alweer een warme dag.

Op het terras van Churrasqueira Valdemar.

Deze vrolijke Frans stond vandaag de kippen te grillen.

Zondag 5 oktober

De ochtend hebben we gereserveerd voor een bezoek aan het overdekte winkelcentrum. In Apeldoorn hebben we dat niet meer, maar hier gelukkig nog wel. In dit winkelcentrum zit ook een kapper en Wobbie heeft er een afspraak om elf uur. In Apeldoorn heb je ook kappers, maar die knippen niet op zondagmorgen. Maar in Portugal is dat allemaal anders. Na de kapper lopen we er een rondje en drinken er koffie; waarschijnlijk voor de laatste keer hier in Tavira.                                                                                         Na de middag maken we weer een fietstocht. Deze keer naar Manta Rota, waar we voorgaande jaren een paar keer op de camperplaats hebben gestaan. Destijds altijd druk en vaak vol. Maar sinds de prijs er verdubbeld is duidelijk minder bezet. Zo ook vandaag, er was nog plaats genoeg.                                                                                                                                                                 Aan het einde van de middag nemen we afscheid van Dirk en Anneke. Onder het genot van een hapje en drankje uiteraard. Zij gaan morgen verder, wij dinsdag.   

Wobbie bij de kapper.

In een parkje bij de camperplaats werden olijven geoogst.

Maandag 6 oktober

Onze laatste dag in Tavira. Morgen gaan we weer naar de andere kant van Faro, naar Armacao de Pero. Zondag komt onze dochter met haar gezin naar de camping daar. Wij gaan de boel verkennen en voorbereiden.                                                                   Eerst nemen we vanochtend afscheid van Dirk en Anneke: ook zij gaan maar de westkant van de Algarve.                                       De ochtend besteden we nuttig: de luifel moet schoongemaakt worden. Thuis is dat lastig vanwege de ruimte die dat ding inneemt. Hier is hij helemaal uitgedraaid en kunnen we er makkelijk bij.                                                                                                                                                            Als die klus geklaard is gaan we naar het strand. Het is opnieuw een erg warme dag en we gaan regelmatig de zee in. En dat is hier met opkomend water nog een hele uitdaging. De stroming is dan erg sterk en als je niet uitkijkt, zit je zo in het centrum van Tavira.                                                                                                                                                                                                                           Na het zwemmen en de koude douche gaan we inpakken. Bijna alles zit op z’n plek in de camper. De rest is voor morgenvroeg.

Ze waren er weer: flamingo’s in een zoutpan achter de camperplaats.

Dinsdag 7 oktober

Vandaag een rit van tachtig kilometer naar de volgende bestemming, Armacao de Pera. We nemen de voormalige tolweg, de A22. Sedert 1 januari dit jaar is deze weg tolvrij geworden. En het schiet lekker op. Het alternatief, de N125, komt dwars door dorpen en steden: leuk voor de passagiers, maar niet voor de chauffeur.                                                                                                      Na een probleemloze rit komen we om half elf aan op Camping Praia de Armacao De Pera. Een echte camping met een hele inschrijvingsprocedure: paspoortcontrole, namen, telefoonnummers, e-mail adres enzovoort. En met een pasjessysteem waarmee je de camping af en weer op kunt. Gelukkig ook met een erg aardige mevrouw achter de receptie.                                       Het is een erg grote camping met alles erop en eraan: als je die helemaal rond wilt lopen moet je wat te eten meenemen. En gelukkig geen afgebakende plaatsen; dat kan ook niet want het terrein is nogal ongelijk. Het is zoeken naar een beetje egale plek.                                                                                                                                                                                                                               Na de middag gaan we eerst maar fietsen. Dit jaar voor het eerst over een nieuwe brug en vlonderpad naar het natuurgebied Salgados. Een prachtig gebied met veel water en allerlei vogelsoorten. Enige jaren geleden van de ondergang gered. Een projectontwikkelaar had verzonnen om er een golfterrein van te maken. De protesten daartegen waren dermate heftig, dat het plan niet doorgegaan is. Vandaag hebben we geen flamingo’s gezien, maar na wat speuren komen we een groepje ibissen tegen. Ver weg, maar onze dag kan niet meer stuk.                                                                                                                                                         Na de fietstocht komen we terecht op het terras van Pedro’s Bar. Vroeger een eenvoudige strandtent. Maar de tijden zijn Pedro goed gezind geweest. Het is nu een luxe strandtent, met dito prijzen.

Coordinaten: N37.10901 W8.35343.

Onze plek op de camping.

Ibissen aan het foerageren in het natuurgebied Salgados.

Woensdag 8 oktober

Na de fietstocht van gisteren is het vandaag weer tijd voor een wandeling: een rondje Armacao de Pera. Een hernieuwde kennismaking voor ons, waarbij vooral de boulevard in het oog springt. Leuk om helemaal langs te wandelen met fraaie uitkijkjes over de zee. Aan het begin van die boulevard werden net een aantal boten de zee in getrokken met een tractor. Allemaal boten waarmee een tocht langs de grillige rotskust gemaakt kan worden. Echte bezienswaardigheden zijn er eigenlijk niet te vinden in Armacao. Een kapel als een soort onderdeel van een vesting en een oude kerk zijn de enige twee die wij konden ontdekken. En achter die mooie aangelegde boulevard is Armacao eigenlijk een foeilelijke stad: veel te veel hoogbouw met vakantieappartementen pal achter en naast elkaar. Maar eten en drinken kan er op alle niveaus.                                                             Na de middag krijgen we onverwacht bezoek van een hop; een fascinerende vogel. Deze is totaal niet schuw en loopt rondjes om campers en caravans op zoek naar eten. Met name in de spaarzame pollen onkruid wordt er flink op losgehakt.                                 Tot slot van de dag gaan we zwemmen. Dat is het voordeel van deze camping: er is een prachtig zwembad met erg schoon water. Zelfs meeuwen en mussen komen er water drinken.  

Boten voor een tochtje langs de rotskust worden de zee ingesleept.

De campinghop op zoek naar eten.

Donderdag 9 oktober

We gaan weer fietsen vandaag. Een paar kilometers ten westen van Armacao ligt een beroemde bezienswaardigheid. Een kapel, met de naam Capela Notre Senhora da Rocha, op een rotspunt hoog boven de zee. Als kapel stelt het niet zo veel voor, maar de ligging is prachtig. Een echte stopplaats voor dagjesmensen en ook de bootjes op weg naar de kust met grotten, stoppen er even. Pogingen om nog verder langs de kust te fietsen geven we uiteindelijk op. Veel te veel steile hellingen: er af is geen probleem, maar op een kwaad moment moet je er ook weer tegenop. Bovendien hebben we dat een paar jaar geleden ook al eens gedaan: toen we nog jong waren.                                                                                                                                                                  Op de terugweg fietsen we naar de camperplaats even buiten Armacao, Camper Park Algarve, waar we ook een paar keer gestaan hebben. De camperplaats is behoorlijk bezet en we komen er Dirk en Anneke tegen. Die zijn na Tavira hier neergestreken. We hebben weer even gezellig bij zitten kletsen.                                                                                                                     Het is ondertussen tijd om te eten en dat doen we bij de Portugese supermarkt Pingo Doce. Met een restaurant en een buffet, waar je aan kunt wijzen wat er op je bord geschept moet worden. Het is altijd weer een beetje een gok om een keuze te maken uit de Portugese gerechten. We hebben er redelijk gegeten voor een erg aantrekkelijke prijs. Dertien euro voor twee maaltijden inclusief twee drankjes. En die laatsten waren erg lekker.                                                                                                                                                                                            De dag sluiten we weer op gepaste wijze af met een duik in het zwembad, met als toetje een heerlijke douche. 

De kapel op de rotspunt.

Bij de kapel één van de bomen met schelpen met teksten.

Vrijdag 10 oktober

We hebben een drukke, welbestede dag achter de rug. In de ochtend moeten we eerst de bustijden achterhalen naar Silves; vanmiddag gaan we daar een huurauto ophalen. Dankzij een aardige mevrouw van de receptie van de camping, krijgen we de goede informatie. Vervolgens gaan we op zoek naar de markthal hier in Armacao. Maar die stelt eigenlijk helemaal niets voor: enkel wat groente en vis.                                                                                                                                                                                                     De volgende actie is het reserveren van een boot voor aanstaande dinsdag: we willen dan met de kinderen en kleinkinderen een tocht door de grotten langs de kust maken. De tijden dat je daar met een gepensioneerde visser naar toe kon, zijn voorbij. Het zijn nu professionele bedrijven die dat regelen, met dito boten en prijzen.                                                                                                    Even na de middag gaan we dus met de bus naar Silves; een fluitje van een cent. Alleen jammer van de ongelooflijk chagrijnige chauffeur, op het onbeschofte af. We spreken altijd vol lof over de aardige Portugezen: maar zeker niet over deze buschauffeur. De rit naar Silves is overigens best aardig. Dwars door het binnenland over wegen waar we met de camper liever niet komen.       Omdat we vroeg in Silves zijn, lopen we een rondje door het centrum. Het is er nog steeds druk. De terrassen zitten vol met etende mensen. Wij komen bij op een terras in het park achter het zwembad.                                                                                                      Om half vier zijn we bij Casa Santos: het huis en garage van de man waar we een auto van huren. Onze gegevens worden in een schriftje genoteerd, datums afgesproken alsook de prijs: vijftien euro per dag. De auto is verzekerd en als we om wat voor reden dan ook aangehouden worden door de politie, moeten we zeggen dat de auto van Santos uit Silves is. Dan komt alles goed: de hele politie kent Santos uit Silves.                                                                                                                                                                           De auto is een zespersoons Opel Zafira van nog net voor de komst van de euro. Een auto met de nodige ervaring zullen we maar zeggen. En zo ziet hij er ook wel een beetje uit: maar hier in Portugal valt dat helemaal niet op.                                                              Omdat we geen zin meer hebben om iets met eten koken te doen, gaan we weer naar de Pingo Doce. Naast het restaurant daar staat een groot schap met kant en klare afhaalmaaltijden. Pizza’s, pastaschotels, soep, rijstmaaltijden enzovoort. Je kiest er wat je wilt eten, geeft dat af aan de balie van het restaurant en daar gaat het een oven in. Een paar minuten later zit je, zoals in ons geval, aan een lekkere pizza. Een succesformule, zeker voor scholieren en dan vooral tussen de middag.

Een deel van de beroemde beeldengroep in Silves.

Een muurschildering verwijzend naar de geschiedenis va Silves.

Zaterdag 11 oktober

We hebben een auto, en daar maken we vandaag dankbaar gebruik van. Een rit langs de kust ten westen van Armacao de Pera, en langs drie plekken waar we ooit met de camper gestaan hebben.                                                                                                                De eerste stop is bij Praia de Marinha. Hoog gelegen aan de mooie rotskust met daarover een prachtig wandelpad. De voormalige camper(gedoog)plaats is nu een keurige parkeerplaats voor auto’s geworden. Campers zijn er verboden nu. Die parkeerplaats staat overvol helaas: we kunnen de auto nergens meer kwijt.                                                                                                                          Even verder heb je de volgende hotspot op deze route: het kustplaatsje Benegil. Daar kunnen we de auto wel kwijt, zij het op een betaalde parkeerplaats. Ook daar een wandelpad over de rotskust. Met als hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, een uitkijkje in een diepe grot waar de toeristenbootjes even in varen. Het is er bizar druk met kijkers en bootjes.                                                        Een aantal kilometers verder, nog voorbij Lagos, ligt Boca do Rio, een vallei aan de kust in een soort niemandsland. Ook dat was ooit een camper(gedoog)plaats, waar een paar keer gestaan hebben. Toen een prachtplek met een heel aparte sfeer. Nu een eenzame plek met een parkeerplaats waar een paar campers overdag mogen parkeren. We houden er lunchpauze en denken met een beetje weemoed terug aan de goede oude tijd.                                                                                                                                    Vervolgens rijden we terug naar Lagos: wij vinden dat één van de leukste plaatsen in de Algarve. Vroeger, daar gaan we weer, hebben we er vaak op de officiële camperplaats bij het voetbalstadium gestaan. Maar ook die camperplaats is gesloten. Wil je nu met de camper naar Lagos, kun je die parkeren bij de supermarkt Pingo Doce. Overnachten mag daar ook: vandaag stonden er een stuk of twintig campers (!).                                                                                                                                                                          Natuurlijk maken we een wandeling door Lagos. Met deze keer twee straatartiesten en tussen alle “gift shops” met allerlei toeristische prullaria, ook wat winkels met echt leuke spullen.                                                                                                                        Uiteindelijk zijn we om een uur of vijf terug bij de camper: een beetje moe maar voldaan. Morgen wordt een bijzondere dag: om elf uur moeten we op het vliegveld van Faro zijn. De kinderen en kleinkinderen zijn in aantocht.

Een bootje in de grot bij Benagil.

Boca do Rio: ooit een geweldige camperplaats.

Zondag 12 oktober

Alweer een welbestede dag, die voor ons vroeg begint. We moeten naar het vliegveld van Faro om er de kinderen en kleinkinderen op te halen. We zijn er vroeg, en dat is maar goed ook. Het vliegtuig landt een half uur eerder dan gepland vanwege de wind in de rug (of zoiets).                                                                                                                                                                   Tegen twaalf uur zijn we terug op de camping. Tijd voor koffie zou je zeggen, maar daar hebben de kleinkinderen geen tijd voor. Het zwembad heeft een veel te grote aantrekkingskracht. En behalve dat zwembad, heb je hier vlakbij natuurlijk de zee. Met flinke golven vandaag en dat is nog leuker dan het zwembad.                                                                                                                           Speciaal voor onze kleindochter lopen we een stukje over de boulevard. Vooral de winkels met armbandjes, oorbellen en kleding worden nauwkeurig geïnspecteerd. Er wordt nog even geen geld uitgegeven: maar dat zullen we de komende dagen niet nog een keer kunnen voorkomen.                                                                                                                                                                                            Aan het einde van de middag gaan we met z’n allen, je gelooft het bijna niet, nog een keer het zwembad in. Gelukkig is dat voor campinggasten gratis, anders zou het een duur geintje worden.                                                                                                                      Tot slot gaan we eten bij het restaurant van de camping. Zeker niet de goedkoopste eetgelegenheid in Armacao de Pera, maar wel lekker en gezellig met z’n zessen. Met name de “black pork” is er een aanrader.  

De aankomst van de familie van der Heijden op het vliegveld van Faro.

Zwemmen in de zee.

Maandag 13 oktober

Bas en Wim beginnen de dag met een zoektocht naar een andere huurauto. De Opel die we nu hebben, heeft kuren. Vooral op de snelweg valt af en toe alle druk op het gaspedaal weg. Het is dan stoppen op de vluchtstrook, de versnelling in z’n één zetten, waarop het ding weer gaat rijden. Via internet komen we terecht bij Europcar, een eindje buiten Armacao de Pera. Daar tikken we een mooie Volkswagen Taigo op de kop; na de nodige euro’s afgetikt te hebben. En de auto kan zaterdag, als het bezoek weer terugvliegt, ingeleverd worden op het vliegveld van Faro. Vervolgens gaan we naar Silves, naar mijnheer Santos, waar we de Opel weer inleveren.                                                                                                                                                                                               Na de middag gaan we met z’n allen naar het strand. Deze keer naar Praia Grande de Pera, vlakbij het natuurgebied Salgados. Een prachtig strand en vandaag erg rustig. We zijn twee uur zoet met zwemmen, bodyboarden, graven en luieren.                            Voor in de avond gaan we met z’n zessen eten. De kleinkinderen hebben voor pizza’s gekozen. En die zijn erg lekker in het restaurant van de supermarkt Pingo Doce. Na de pizza’s is er koffie met gebak in de camper: en Kamp van Koningsbrugge op de tv; één van de favoriete programma’s van Tessel en Luca. Waarmee er al weer een leuke dag opzit. 

Op het strand van Praia Grande de Pera.

Aan de pizza’s bij Pingo Doce.

Dinsdag 14 oktober

Voor vandaag staat er een boottocht op het programma. Een trip van een uur langs de rotskust met tal van inhammen, grotten en verborgen strandjes. Op een kleine boot waar tien passagiers, een gids en een stuurman op kunnen. Met als voordeel dat er nauwe doorgangen en kleine grotten bevaren kunnen worden. We hebben een leuke gids: veel grappen en het Frans, Engels en een beetje Nederlands worden in een vlot tempo gemixt.                                                                                                                                   Tal van grotten en rotsformaties hebben een naam: krokodil, gorilla, olifant. Er is zelfs een grot met de naam Donald Trump. Een grot met een grote ingang maar daarbinnen stelt het eigenlijk niets voor.                                                                                                     Het keerpunt is het plaatsje Benagil. Daar zijn we vorige week ook geweest en hebben er van boven door een gat naar de bootjes onderin gekeken. En nu dus net andersom. De terugtocht gaat in een razend tempo. De stuurman leeft zich helemaal uit om vooral de hoogste golven mee te pakken. En ook omdat hij op tijd terug moet zijn voor de volgende tocht.                                          Na de middag moet er uiteraard weer gezwommen worden. Weer bij Praia Grande de Pera. Het is er heerlijk rustig want er zitten geen hotels in de buurt en je kunt er eigenlijk alleen met de fiets of met een auto komen.                                                                        Vroeger stonden er regelmatig campers verstopt tussen de stuiken bij dat strand. Maar ook dat is voorbij. 

Klaar voor de start.

Eén van de vele prachtige rotsformaties langs de kust.

Woensdag 15 oktober

Op de woensdag is er een grote markt in Quarteira. In het verslag van 17 september hebben we daar al over geschreven. En als je tieners een plezier wilt doen hier in de Algarve, moet je daarheen. Vooral de souvenirs en kleding zijn in trek. Gelukkig is het er veel minder druk dan de vorige keer dat we hier waren. Het maakt het slenteren wat minder vermoeiend.                                       Na het marktbezoek gaan we nog even naar de boulevard voor de lunch. Ook in Quarteira is het nu rustig: het hoogseizoen loopt kennelijk op zijn einde. Het restaurantje waar we terecht komen is in elk geval blij met zes onverwachte klanten.                              Na de lunch is het weer tijd voor een frisse duik in de zee. Omdat we toch in de buurt zijn gaan we in Falesia naar het strand, achter de camperplaats. Vanwege de fraaie rotskust, maar vooral vanwege de hoge golven daar.                                                          Om vijf uur zijn we terug op de camping. Na het zwemmen in het zwembad en het douchen daar, is het tijd voor pannenkoeken. Geen Potugese gerechten deze keer, maar gewoon pannenkoeken van de mix van Koopmans; met spek, kaas en stroop. Een smakelijk einde van weer een leuke dag.                                                                                                                                                              Tot slot nog maar even over het weer. Een dag die zonnig begon maar waar in de loop van de dag de bewolking de overhand nam. Een tot nu toe bijzonder verschijnsel; waarbij de temperatuur overigens niets te wensen overliet met bijna vijf en twintig graden.

Drie nieuwsgierige Nederlandse dames en een handige Portugese marktkoopman.

Oma op de schommel bij de boulevard.