Dinsdag 24 december                                                                                                                    

Het is kerstavond: we zitten uitgeteld op de bank. Vanmiddag zijn we aan het sjoelen geweest, daarna gegeten en vervolgens de sjoelcompetitie afgemaakt. Met onze dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen. Een traditie die we al jaren in stand houden; met kerstmis moet er gesjoeld worden. Op een sjoelbak die al zeker zestig jaar oud is: de stenen zijn nog redelijk rond. Daarom kunnen we ook pas na de kerstdagen weer reis op gaan. Aanstaande zondag gaat dat dus gebeuren.                                                     Natuurlijk wordt er weer een verslag gemaakt, als het even kan elke dag een stukje. Maar voor nu wensen we alle lezers goede kerstdagen!!

Zondag 29 december

We zijn weer op pad! De kerst zit er op en we zijn twee dagen druk geweest met opruimen van de kerstspullen en het inpakken van de camper. De kerstspullen staan weer op zolder en bijna alles wat we nodig hebben naar en in Marokko zit in de camper.     Om acht uur gaan we rijden, waarbij we uitgezwaaid worden door buurman Dirk. Het is koud, nat, somber en mistig bij het vertrek en dat zal de hele dag zo blijven. De eerste stop is net over de grens met, bij de roze frietkraam. Daarna dus Belgie door. En dat valt niet mee, met name de wegen in Wallonië zijn dramatisch slecht. Het is elke keer weer afwachten of je camper daar heel doorheen komt.                                                                                                                                                                                                 We stoppen om half vier een eindje onder Reims. We hebben er dan 526 kilometers opzitten. Het dorp heet Damery, ligt midden in de champagnestreek en heeft een fraaie camperplaats. Op douches na van alle gemakken voorzien. Zelfs het toiletgebouw is verwarmd. En dat alles voor niets, mede dank zij de opbrengsten van de champagneverkoop. Verder dan een rondje door het dorp komen we vandaag niet: in de camper is het gezelliger.

Coordinaten: N49.07402, E3.8782.

Damery nog in kerstsfeer.

Maandag 30 december

De tweede dag van deze Marokko reis. En zoals bijna elke keer weer, de minst leuke dag. Gisteren, de eerste dag, was het nog een beetje spannend: zijn we niets vergeten, werkt alles in de camper zoals het hoort, enzovoort. De tweede dag is geheel volgens de traditie saai. Veel binnenwegen en dus ook rotondes, uitgestorven dorpen en een saai landschap. En dat laatste komt vooral door het sombere weer: veel mist en geen vergezichten. En er moeten kilometers gemaakt worden: vandaag zijn dat er 523 geworden.                                                                                                                                                                                                       Om half vijf zijn we op de plaats van bestemming van vandaag: het dorp Chaunay, een eindje onder Poitiers. Niet de mooiste camperplaats, maar met stroom en ook weer gratis. Prima voor een overnachting en dankzij een elektrisch kacheltje is het goed uit te houden in de camper.                                                                                                                                                                                      Vanavond op tijd naar bed, morgen er weer vroeg uit en dan de laatste etappe door Frankrijk en het eerste stukje Spanje: we hebben er zin in.

Coordinaten: N46.20593, E0.16367.

We staan dus in Chaunay.

Dinsdag 31 december 2024

De laatste dag van 2024: we merken er weinig van, behalve dan dat het erg rustig is op de weg. We stomen verder naar het zuiden. Via Bordeaux nemen we de snelweg naar Spanje. Meestal gaan we via St.Jean Pied de Port de Pyreneeën over, maar deze keer niet. We hebben geen idee hoe de weersomstandigheden daar nu zijn boven op de col zijn. Opnieuw is het vandaag weer koud, somber en mistig in Frankrijk. Maar net over de grens met Spanje breekt plotseling de zon door en schiet de temperatuur omhoog: van nul naar tien graden! Die weelde duurt tot de grote plaats Burgos: daar is de zon weer verdwenen en komt de mist weer opzetten.                                                                                                                                                                                    We stoppen, zoals altijd op deze route, in Palencia. Op de camperplaats van het tankstation Suances. Voor een volle tank mag je er staan en krijg je een informatieblad met de codes voor de WiFi en het toiletgebouw. Voor een douche ben je twee euro kwijt, acht uur stroom kost vier euro. Na het tanken en het omruilen van een gasfles zijn we om half zes geïnstalleerd. Vandaag maar even geen wandeling, maar uitgebreid douchen na het eten. Waarna we helemaal klaar zijn voor de oudejaarsavond. Het is overigens nog maar de vraag of we dat tot twaalf uur volhouden. Van vuurwerk hebben we gelukkig geen last hier. Maar wie weet welke tradities hier nog te voorschijn komen en ons uit de slaap houden.                                                                                            We wensen iedereen een gezellige oudejaarsavond en een veilige jaarwisseling. 

Coordinaten: N42.01056, W4.54568.

Elk jaar komen er meer bijzondere objecten te staan bij het tankstation Suances.

Woensdag 1 januari 2025

Laten we beginnen met de beste wensen voor 2025: voor alle familieleden, vrienden, bekenden en lezers van onze verhalen. En zeker ook een gezond nieuwjaar!                                                                                                                                                                            De jaarwisseling hebben we in gepaste rust doorgebracht: we lagen op tijd in bed. Om een uur of twaalf hebben we wat vuurwerk gehoord, maar het kan ook zijn dat we dat gedroomd hebben. Het was koud in Palencia: het elektrische systeem van de camperplaats stopte er om half elf mee, waarmee ons kacheltje ook weer ingepakt kon worden.                                                            Als we opstaan is het vier graden onder nul buiten. Snel wassen en aankleden, eten, opruimen en vertrekken. De eerste uren zitten we in een dikke, koude mist. Maar dan komt de zon er door; eerst aarzelend, maar uiteindelijk uitbundig aan een strakblauwe hemel. Om een lang verhaal kort te maken, om half zeven zijn we in Palmones, vlakbij de haven van Algeciras. We staan weer op een van de parkeerterreinen van het erg grote winkelcentrum. De parkeerplaats bij het boekingskantoor staat vol met campers en ook op het terrein waar wij staan is het een drukte van belang: waarschijnlijk bijna allemaal Marokko gangers.      Morgen hebben we een rustdag: wat boodschappen doen, tickets kopen en een wandeling. Wie weet wat daar nog bij komt: de verleidingen zijn groot met zoveel winkels om ons heen.

Coordinaten: N36.18297, W5.43815. 

Ze staan er nog steeds onderweg.

Donderdag 2 januari

Een lange dag rijden is vermoeiend, maar een dag Palmones doet daar niet voor onder. We beginnen met een wandeling naar het boekingskantoor van Carlos Gutierrez. Daar zijn we niet de eersten, maar zeker ook niet de laatsten. Het is er bizar druk. Maar eenmaal aan de beurt zijn we snel klaar; we weten hoe het werkt en we hebben de 270 euro bij de hand. Overigens kan pinnen er tegenwoordig ook. Met de bevestigingsbrief en, als dank voor de boeking, een fles rode wijn en een cake, gaan we terug naar de camper.                                                                                                                                                                                                                      Na de middag begint het echte shoppen. Met een bezoek aan een hele grote Chinese winkel, de Tedi, Action (echt waar), Mercadonna, Lidl, Fifty en Carrefour. Een middagvullend programma, met als resultaat een camper vol drank, levensmiddelen, een paar ophanghaakjes, een batterij voor een horloge en meer van dit soort nuttige zaken. We zijn overigens niet de enigen die aan het winkelen zijn. Volgens ons zitten we nog volop in de kerstvakantie hier. In de winkels is het een drukte van belang en de parkeerplaatsen staan vol.                                                                                                                                                                         Vanavond gaan we op tijd naar bed en morgen weer vroeg op want we moeten om negen uur in de haven zijn. Om tien uur gaan we varen, althans dat is de bedoeling.  

Rood is de hoofdkleur met de Kerst: en daar zijn ze in Spanje heel consequent in.

Vrijdag 3 januari

Vandaag gaat het dus echt gebeuren: we gaan de boot op naar Marokko. We moeten om negen uur in de haven zijn: maar wij zijn  Hollanders, dus een half uur te vroeg. Maar we hadden net zo goed anderhalf uur later kunnen komen: de boot van tien uur vertrok pas om half twaalf. Overigens komen we helemaal vooraan op het autodek te staan. We moeten dus op tijd weer achter het stuur zitten: zolang wij niet rijden kan er niemand van de boot af. Omdat de scanner stuk is zijn we snel bij de douane en politie. De formaliteiten daar duren nog geen vijftien minuten. We zijn nog nooit zo snel van de boot en het haventerrein af geweest.                                                                                                                                                                                                                             De eerste stop in Marokko is zoals gewoonlijk in Assilah, op camping Echrigui. En die staat stampvol. Maar natuurlijk heeft een slimme jongen nog wel een plek voor ons. Ergens achterin in een onmogelijke hoek. En zo ook wordt iedereen die nog na ons komt ook ergens op het terrein gepropt. We willen hier zeker morgenvroeg weer weg, maar of we dan van deze camping wegkomen is nog de vraag. Het voordeel van deze camping is wel dt ze internet voor je kunnen regelen. Een poging bij het officiële kantoor van Maroc Telecom liep op niets uit: onze twee simkaarten zijn verlopen. Als die een half jaar (!) niet gebruikt worden, kun je ze weggooien. En voor nieuwe simkaarten bij Maroc Telecom moet je paspoorten meenemen en moeten er formulieren ingevuld worden. Te veel gedoe voor de baliemedewerker: hij verwijst naar de receptie van de camping (!).                  Bij die receptie is het allemaal zo gepiept: binnen no time zijn onze apparaten voorzien van nieuwe simkaarten inclusief internettegoed voor een maand. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.                                                                                                       Aan het einde van de middag lopen we nog een ronde door Assilah. Daar is het rustig en veel zaakjes zijn gesloten, waarschijnlijk omdat het vrijdag is. We blijven het een erg leuke plaats vinden. Jammer van de rotcamping.

Coordinaten Haven Algeciras: N36.149493, W5.445746.                                                                                                                                  Coordinaten Camping Echriqui: N35.47215, W6.02782.

We kunnen (moeten) als eerste de boot af.

Het bekende tafereel bij de haven: Marokkanen worden bij binnenkomst streng gecontroleerd.

Maar geen foto van de camping: wel van een fraaie muurschildering in Assilah.

Zaterdag 4 januari

Vraag niet hoe, maar we zijn van de camping in Assilah afgekomen. Met de hulp van twee buurmannen: insteken, draaien, vooruit, achteruit, weer insteken enzovoort: centimeter werk. Met een diepe zucht van verlichting verlaten we camping Echriqui. Al snel zitten we weer op de tolweg, waar we bij het eerste tankstation stoppen. We moeten tanken en laat er nou ook een cabine zitten waar de camper gewassen kan worden. Een kans die we met beide handen aangrijpen. Er wordt iemand opgetrommeld die aan de slag gaat: zelf doen is in Marokko geen optie. De man is een Pietje Precies: er komt een erg schone camper te voorschijn. Als we bij het afrekenen een fooi geven, zet hij nog even de puntjes op de i. Zijn dag kan niet meer stuk en onze camper hopelijk ook niet.                                                                                                                                                                                          Vervolgens stomen we verder naar Camping L’ Ocean Bleu in Mohammedia, even voor Casablanca. Ook al een vast adres op de route naar het zuiden. Bij de receptie worden we herkend en hartelijk begroet. En ook deze camping staat bijna vol: ook dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Campers beginnen langzaam maar zeker een plaag te worden.                                            Aan het einde van de middag lopen we nog een rondje door de omgeving. Over de “boulevard” langs het strand, waar om de tien meter een bestelautootje staat met koffie: het is zaterdag en er is veel volk op de been. Daarna door de wijk met de appartementencomplexen. Wat daarbij opvalt is, dat veel nog betrekkelijk nieuwe gebouwen, nu al aan een opknapbeurt toe zijn. Rondom de grote complexen staat het vol met bougainvilles in alle denkbare kleuren. Hele grote, wild uitgegroeide struiken. En als je die niet snoeit, bloeien ze het mooist. Zo te zien vinden Marokkanen dat ook.

Coordinaten: N33.73722, W7.32417.

Er werd hard gewerkt aan onze camper.

Voor het eerst in de zon deze reis.

Zondag 5 januari

Een beetje een luie dag: laat opstaan en rustig ontbijten om te beginnen. Na de koffie gaan we op de fiets naar het winkelcentrum met onder andere de supermarkt Marjane en de Decathlon. In dat hele winkelcentrum komen we nog twee kerstbomen tegen. De meest “opvallende" hebben we op de foto gezet. De buit van het shoppen zijn wat simpele boodschapjes bij de Marjane. En wat ons opnieuw opvalt zijn de prijzen in die supermarkt. Vrijwel alle producten liggen die op hetzelfde niveau als bij ons in Nederland: voor veel Marokkanen niet te betalen.                                                                                                                     Terug bij de camper gaan de stoelen in de pauzestand, heerlijk in de zon. En kijken naar spelende campingpoezen en vier hanen die vechten om het leiderschap van een koppel hennen. Maar allemaal gek op eten: de hordeur moet dicht blijven anders zitten ze zo maar in de camper.                                                                                                                                                                                          Zo tegen een uur of vier verdwijnt de zon achter de wolken en gaan we inpakken. En tot slot maken we nog een wandeling door de omgeving. Niet dat die hier nou zo fraai is, maar het is goed voor de spijsvertering. Morgen de volgende etappe.

Over smaak valt niet te twisten: er heeft iemand wel zijn best gedaan.

"Hebt u iets te eten voor ons?”.

Maandag 6 januari

De afgelopen nacht hebben we de eerste buien in Marokko over ons heen gekregen. We staan op een zandplek dus twee stappen naar buiten en de schoenzolen zitten vol modder. Zoals elke morgen hier, vindt er een ware uittocht plaats. Zo tegen negen uur vertrekken wij ook. En nog voor we op de tolweg zitten, regent het pijpenstelen: het komt met bakken de lucht uit. Dat in combinatie met de enorme drukte bij Casablanca maakt het rijden een hachelijk avontuur. Al met al rijden we honderdvijftig kilometer in de stromende regen. Gelukkig is de chaotische verkeersdrukte na Casablanca voorbij.                                                      Ook deze reis stoppen we weer op de camperparkeerplaats in Oualidia. Een badplaats pal aan zee, met een zomerresidentie van de koning van Marokko. Ook dit jaar zijn er rondom de parkeerplaats weer een aantal eettentjes bij gekomen, waar met name vis gegeten kan worden. Daar doen wij niet aan mee, want goed en wel geïnstalleerd komt Ali, de tajine-koerier, langs. En wij worden beschouwd als vaste klant. Het weerzien is hartelijk, er worden allerlei beleefdheden uitgewisseld en we bestellen een tajine met kip voor vanavond. Waarna de middagpauze kan beginnen. Het is hier droog, de temperatuur ligt even boven de twintig graden en we zien de zon: het is heerlijk buiten.                                                                                                                                    Natuurlijk maken we weer een wandeling; richting de zee en over de boulevard. Daar stonden voorheen de vis- en schelpenkraampjes en kon je op het strand vis eten. Die zijn daar allemaal verdwenen: de hele handel zit nu langs de camperparkeerplaats. Overigens heeft die boulevard intussen zijn glans ook wel verloren. Ooit prachtig aangelegd, maar nooit onderhouden: het verval is triest om te zien. Nog erger is de kustlijn langs de lagune: van de ooit zo fraaie huizen en horecagelegenheden resten enkel nog ruïnes.                                                                                                                                                     Om zes uur is het etenstijd: dan staat Ali voor de deur met de tajine-kip. Een grote tajine waar we goed van eten. En morgen nog een keer, we hebben nog wat over. Volgens ons maakt de vrouw van Ali de lekkerste tajines van Marokko.                                          Ondertussen stroomt het terrein helemaal vol met campers, waaronder een grote groep uit Frankrijk. Allemaal, net als wij, op weg naar het zuiden. 

Coordinaten: N32.73189, W9.04363.

De lagune van Oualidia.

Rechts staat Ali met onze tajine.

De tajine van Alie (de kip zit onderin).

Dinsdag 7 januari

Vandaag de volgende etappe naar het zuiden. Via het laatste stuk tolweg die eindigt bij de grote plaats Safi. Het vervolg van de route is de N1, richting Essaouira. Deze tweebaansweg is nog niet zo lang geleden grotendeels vernieuwd, op een paar erg slechte stukken na. Bovendien moet je dwars door enkele dorpen heen, waar net een markt gaande is of om andere redenen het erg druk is. Maar we komen er heelhuids doorheen: stapvoets rijden en iedereen die dat wil voorrang geven.                                                 Het eindpunt vandaag is het surfdorp Sidi Kaouki: met drie campings waarvan er een gesloten is, en twee “vrije” camperplaatsen. De eerste en meest aardige camping, Le Soleil, staat helemaal vol. Zo ook de tweede, Kaouki Beach: maar we ontdekken nog een vrij plekje, die we maar snel inpikken. En we komen er de eerste bekenden tegen: Rob en Wil. Elke jaar komen we elkaar wel een paar keer tegen ergens in Marokko.                                                                                                                        Niet alleen op de campings is het druk, maar ook op het pleintje in het dorp. De terrassen zitten vol en de waslijnen hangen ook vol. De laatsten met surfpakken die zijn schoongespoten en moeten drogen.                                                                                                      Aan het einde van de middag we aan de borrel bij Rob en Wil. We hebben elkaar zo’n tien maanden geleden voor het laatst gezien hier in Marokko. Hoogste tijd dus om bij te praten. 

Coordinaten: N31.35085, W9.79403.

Dromedarissen wachtend op toeristen.

Woensdag 8 januari

Dag twee op Camping Sidi Kaouki. We staan vooraan met een riant uitzicht op de ingang van de camping. En er gebeurt de hele dag wel iets. Vertrekkende campers, allerlei handelaren, ontevreden gasten en nieuwkomers die overal tussen gepropt worden, of teleurgesteld afdruipen.                                                                                                                                                                                       Wij beginnen de dag met een wandeling. Linksaf over het strand tot een rotspartij, waar ergens een restaurantje verstopt zit. Deze keer prijkt er zelf een naam op de gevel: Bistro Mazro. Ook deze keer drinken we er koffie, waarna we aan de terugweg beginnen. En daar waar we eerdere jaren regelmatig schildpadden tegenkwamen, vinden we enkel nog twee doodgereden exemplaren. En ook hier eist de droogte zijn tol: bloemen of planten zijn nergens meer te vinden. Struiken zijn er nog wel, maar het aantal bomen wordt ook steeds minder.                                                                                                                                                          Na de middag gaan we naar het strand: het weer is er naar. We komen er bij van de wandeling van bijna tien kilometer vanmorgen. En ook daar is van alles te zien: ritjes op paarden, dromedarissen en quads, en natuurlijk golfsurfers.                            Aan het einde van de middag gaan we alvast afrekenen. Negen euro per nacht en twee-en-een halve euro voor stroom. En dat laatste is best betaald: wat 220 volt zou moeten zijn blijft hier steken tussen de 180 en 200 volt. Morgen richting Agadir. 

Koffie op het terras van Bistro Mazro.

Donderdag 9 januari

Een van de voordelen van Sidi Kaouki is de stilte ’s nachts. Op het ruisen van de zee na, hoor je helemaal niets. Ook geen zwerfhonden: die krijgen overdag van alles toegestopt en gaan slapen met een volle maag. Wij ook, zeker na het gebruik van de lekkere douches op deze camping: waarmee we het verblijf hier op Camping Kaouki Beach toch nog een beetje positief afsluiten.                                                                                                                                                                                                                      Het is al weer dik over negenen als we gaan rijden. In een tempo dat is aangepast aan de smalle wegen. Het hoogtepunt van deze route vinden wij de “col” halverwege, met de fraaie naam Gouffre ‘d Agadir Imoucha. Een behoorlijke klim en dito afdaling met mooie vergezichten, waarna je langs de kustweg verder rijdt.                                                                                                                  Rond half twee zijn we op de camping in Aourir, zo’n vijftien kilometer voor Agadir. We worden hartelijk begroet door Rachid, van de receptie, Hassan, de klusjesman en de Duitse echtgenote van de baas van de camping. En natuurlijk door Elly en Egbert en Frank en Ria, die hier al langer staan. De laatsten hebben een fraaie plek voor ons gereserveerd. Ook deze camping is goed bezet, maar is dermate groot dat er van hectische toestanden geen sprake is.                                                                                            Aan het einde van de middag gaan we aan de borrel met Egbert en Elly. We hebben elkaar eind november voor het laatst gezien: de hoogste tijd dus om de laatste stand van zaken door te nemen.                                                                                                                 Het belangrijkste hebben we bewaard voor het begin van de avond: telefonisch contact met Kampen. Onze zoon Tjarko is vandaag 51 jaar geworden. We zijn er deze keer weer niet bij, maar wat in het vat zit verzuurd niet!

Een vrolijk dorp onderweg.

Vrijdag 10 januari

Een dag waarin we weer wennen aan het leven van alle dag in Marokko; natuurlijk bezien door de bril van een Europese camperaar. We gaan op de fiets naar Aourir, zo’n vijf kilometer naar “beneden”. De drukte valt er mee, waarschijnlijk omdat het vrijdag is; maar mogelijk kunnen wij ons naar al die keren in Marokko, snel aanpassen.                                                                            Bij het strand drinken we lekkere koffie, dat adresje hadden we nog onthouden van vorig jaar. Waarna we weer een bezoekje brengen aan de “kunstenaarssteeg”. Daar zitten nu zo’n vijfentwintig ateliers cq winkeltjes met allerlei kunstnijverheidsproducten. Aardewerk, geweven stoffen, schilderijen, gebruiksvoorwerpen van autobanden en wat niet al. Altijd leuk om rond te dolen. Het meest leuke object was deze keer een spinnewiel van restmateriaal. Te groot om mee te nemen in de camper, maar eenvoudig na te maken (zie de foto).                                                                                                                                                                                         Na nog wat boodschappen keren we terug naar de camper, waar we de rest van de dag in gepaste rust door te brengen.

Een Marokkaans spinnewiel.

Zaterdag 11 januari

We beginnen de dag met een wandeling; met z’n tweeën. In een tempo dat past bij onze leeftijd. De camping ligt aan een doorgaande weg, in een soort vallei. Met aan beide zijden “hoge bergen”. Via allerlei geitenpaden gaan we een van die bergwanden op, helemaal naar boven. Daar heb je een prachtig uitzicht over de omgeving en de camping. In de beginjaren dat we hier kwamen was de hele berghelling begroeid met bomen en struiken. En er liepen regelmatig kuddes geiten en schapen hun kostje bij elkaar te scharrelen. Daar is helaas niets meer van over. Door de droogte zijn vrijwel alle bomen en struiken verdwenen. De eens zo groene helling is nu kaal en bruin met hier en daar een restant van een dode boom. En van enig dierlijk leven is geen sprake meer. Ook hier heeft de klimaatverandering desastreuze gevolgen. En toch was de wandeling op zich leuk. Alleen al om op het juiste spoor cq geitenpad te blijven. Na zeven kilometer klimmen en dalen zijn we terug bij de camper: een beetje moe maar voldaan.                                                                                                                                                                                         De rest van de middag zijn we aan het bijkomen: wat lezen, puzzelen en wat buurten zo hier en daar.

Het eerste en populairste deel van de camping

Zondag 12 januari

We hebben een rustdag vandaag. Wat rommelen in en om de camper, een beetje schoonmaken, wat opruimen en dergelijke. En omdat het zondag is gaan we uit eten: op het terras van het camping restaurant in de zon. Dat doen we samen met Elly en Egbert: gezellig met z’n vieren. Deze keer maar even geen tajines, maar vier eenvoudige toeristen maaltijden. Gepaneerde kalkoenfilet, gehaktschijven en patat. Het enige gerecht “van de streek” waren de Marokkaanse salades. We hebben heerlijk gegeten.                                                                                                                                                                                                                    Na de maaltijd komen we bij in de zon. Die komt ’s ochtends zo tegen half tien van achter een bergkam te voorschijn en dan warmt het snel op. Zo tegen een uur of vijf verdwijnt die zon weer achter een andere bergkam en koelt het behoorlijk af. De nachten hier zijn uitgesproken fris, maar dat slaapt heerlijk. Maar voordat dat zover is, gaan we aan het einde van de middag nog maar eens aan de borrel. Dat in het kader van het afscheid van Elly en Egbert: zij gaan morgen naar de camping in Sidi Wassay. We zullen ze ongetwijfeld wel weer ergens tegenkomen: maar we vonden dit een goede smoes om nog even te borrelen.

Eten bij het camping restaurant (de fotograaf staat er ook op).

Maandag 13 januari

Alweer een verjaardag vandaag: Twan, onze oudste kleinzoon, is 19 jaar geworden. Kleintjes worden groot: letterlijk en figuurlijk (hij is twee meter lang).                                                                                                                                                                                              We gaan vandaag op de fiets naar Agadir, samen met Frank en Ria. Zoals elk jaar hier maken we drie tussenstops. De eerste is bij de UniPrix: een grote supermarkt met kleding, sterke drank en souvenirs. Een beroemde zaak bij camperaars. Altijd druk met Europese klanten die bijna door de drankvoorraad heen zijn. Na een wandeling door een deel van het centrum van Agadir, is het etenstijd. Ook hiervoor hebben we een vast adres. We gaan alle vier voor een groot bord met salade, patat en kip. Voor het geld hoef je het niet te laten: een bord vol kost er zo’n vijf euro. En dan tot slot de grote supermarkt “ Marjane”, voor wat gebruikelijke boodschapjes.                                                                                                                                                                                                             Een leuke dag eindigt zwaar in mineur. Op de terugweg bij de binnenkomst in Aourir gaat het helemaal mis. De remmen van de fiets van Wobbie laten het afweten, met als gevolg een harde val bij een hoge snelheid. Het resultaat is een enorme jaap in de knie. Er moet een ambulance aan te pas komen om haar naar het ziekenhuis te brengen. Onze fietsen worden in veiligheid gebracht door Frank en Ria. Het ziekenhuis heet “Clinique International” en is een keurig priveziekenhuis. De wonden worden er schoongemaakt en er worden foto’s gemaakt: er is gelukkig niets gebroken. Daarna moet de boel gehecht worden: dat duurt zo’n anderhalf uur. En bij alle medische handelingen mag de familie niet aanwezig zijn.                                                                                    Uiteindelijk komt Wobbie terecht op een eenpersoonskamer. Met als schrale troost: het ziet er allemaal keurig uit. Zo rond een uur of half negen ga ik (Wim) met de taxi terug naar de camper.                                                                                                                     Morgenvroeg dus terug naar het ziekenhuis, met een tas vol kleding, papieren enzovoort. En in de hoop dat ze in de loop van de dag mee terug mag naar de camping.