Vrijdag 29 december

Het bezoek aan de oogarts van de Bergman kliniek was nogal teleurstellend. De bedoeling was dat de traanbuisjes van de ogen van Wobbie doorgespoten zouden worden. Dat ging echter niet goed: die dingen blijken helemaal dicht te zitten. Geen doorkomen aan. Wat rest is een "traanbuistransplantatie". Een nogal heftige ingreep waar we de komende reis maar eens goed over na gaan denken.                                                                                                                                                                                                  Op donderdag aan het einde van e middag zijn we klaar om te vertrekken. Helemaal uitgebrunchd, uitgegourmed en uitgedineerd. En we hebben stijve vingers van het sjoelen, een familietraditie.                                                                                            Deze vrijdagochtend vertrekken we om acht uur. Op de TomTom hebben we de grote plaats Reims aangegeven. Van daaruit kun je of via de Costa's van Spanje naar het zuiden of via Palencia en Salamanca. Via Luik en Namen gaan we naar Reims. Tijdens een koffiepauze gaan we op zoek naar een camperplaats. Die in St. Imoges, even onder Reims, lijkt een aardige keuze. Zo rond half vier zijn we er. En zoals vaker, ook nu weer de ontdekking: hier zijn we al eerder geweest. Vorig jaar nog op dertien januari. Een gratis plek, water en stroom zijn betaald, en een dorp van eigenlijk niks. Maar voor één nacht een fraaie plek. En het is hier droog! Na een hele dag hard en zacht gemiezer zijn we daar wel aan toe. Vanavond, na het schaatsen, op tijd naar bed en morgen weer vroeg op pad.

Coördinaten camperplaats St.Imoges: N49.10574, E3. 97881.

Kerst in St. Imoges.

Zaterdag 30 december

Het was vannacht erg stil in St. Imoges. Er stonden maar drie campers en het was er aardedonker. Om acht uur gaan we weer rijden; het is dan nog erg rustig wat het verkeer betreft. De route naar het zuiden wordt vandaag bepaald door de TomTom. Of dat altijd de meest handige route is, is nog als eens vatbaar voor een discussie.                                                                                                Eenmaal in de buurt van Poitiers, het loopt dan al tegen het einde van de middag, zoeken we een camperplaats op. De eerste poging is drie keer niks. Op een deel van een parkeerplaats aan een drukke weg, mogen campers overnachten. Met zelfs een eigen toiletgebouw. Maar de staat waarin dit complex verkeert, maakt het een sinistere plek. Op dus naar de volgende. Ergens zo'n twintig kilometer onder Poitiers, ligt het dorp Rom. Met een aardige, gratis camperplek. In de winter zijn de voorzieningen buiten gebruik en misschien wel daarom zijn we de enige camper.                                                                                                                  Om een uur of vijf is de camper geïnstalleerd. Ondanks de invallende duisternis lopen we nog een rondje. En belanden we op een oeroud kerkhof. Met zelfs een aantal oorlogsgraven van Engelse soldaten uit de tweede wereldoorlog. Terug bij de camper is het inmiddels donker: we gaan aan de erwtensoep!

Coördinaten camperplaats Rom: N46.29150, E0.11415.

De camperplaats in Rom.

Het kerkhof van Rom met een dreigende lucht.

Zondag 31 december

Opnieuw een erg stille en donkere nacht, met ook veel regen. En ook vanochtend vertrekken we weer om acht uur. We gaan de N10 op: via Angoulême stomen we door naar Bordeaux. Daar wordt het wat drukker op de weg, maar we kunnen lekker doorrijden. Op die snelweg naar het zuiden, de A73, komen we twee tolstroken tegen: voor dertien euro zestig hebben we geen zin om om te rijden. De laatste negentig kilometer gaat berg op, berg af in de stromende regen. Het landschap is ongetwijfeld prachtig als de zon schijnt, maar vandaag dus even niet.                                                                                                                                  Om twee uur zijn we op de camperplaats van St. Jean-Pied-de-Port. Daar is het net droog en schijnt af en toe de zon. Deze camperplaats is als zo vaak onze laatste stop in Frankrijk. Als alles goed gaat vannacht gaan we morgen de Pyreneeën over naar Spanje.                                                                                                                                                                                                                          Zoals altijd is deze camperplaats behoorlijk bezet. Op douches na voorzien van alle comfort en dat kost tien euro vijftig per nacht. Natuurlijk maken we een wandeling door het dorp. Het is er erg rustig. Veel winkels en horecagelegenheden zijn gesloten in deze periode. En er is ook geen wandelaar te bekennen op weg naar Santiago de Compostella. En ook hier, zoals overal onderweg in Frankrijk, zijn de kerstversieringen minimaal. Lang niet zo uitbundig als bij ons. En van vuurwerk is al helemaal geen sprake. En dat mag van ons vanavond zo blijven.                                                                                                                                      Goed, voor het eerst dus voor ons oudejaarsavond in de camper, in het zuiden van Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën. Het wordt nog spannend of we tot twaalf uur wakker kunnen blijven. Wij wensen iedereen een mooie jaarwisseling!! 

Coördinaten camperplaats St.Jean-Pied-de-Port: N43.15899, W1.23763.             

Eén van toeristische uitkijkjes van St. Jean-Pied-de-Port.

Maandag 1 januari 2024

Het nieuwe jaar is begonnen: iedereen de beste wensen voor 2024!!                                                                                                              Wij hebben overigens nog nooit eerder zo'n stille jaarwisseling meegemaakt. Het was doodstil in St. Jean-Pied-de-Port: zelfs geen snurkende camperburen.                                                               

Het opstaan verloopt via een vast ritueel. Om zeven uur begint er een telefoon te piepen. Tijd om de boiler en de verwarming aan te zetten. Vervolgens nog een kwartiertje wakker worden, wassen, aankleden, ontbijten en de camper rijklaar maken. Zo rond acht uur gaan we dan rijden: de afgelopen dagen was het dan nog heerlijk rustig op de weg. Vandaag rijden we Spanje in, via de bekende route. Eerst de Pyreneeën over via de Col de Ibañeta, en langs Pamplona, Logroño en Burgos naar Palencia. Al jaren onze eerste stop in Spanje. Deze keer kiezen we de camperplaats bij de benzinepomp "Suances". Voor een volle tank diesel mag je er gratis staan: voorzieningen moet je betalen. Het gaat ons vooral om de douches. Er lux en schoon voor twee euro per douche. En geen gedoe in de camper.                                                                                                                                                                    Via de TomTom hebben we uitgevogeld dat het nog zo'n achthonderd kilometer rijden is om in de buurt van de haven van Algeciras te komen. Daar kunnen we mee leven.                                                                                                                                                  Tot slot nog maar even iets over Palencia. In deze oeroude stad ontdekken we zelfs een kerstmarkt deze keer. Maar op één kraam na is alles gesloten. Zo ook de winkels en de horecagelegenheden: het is vandaag een zondag en dan zit alles dicht. Zelfs ons "bejaarden-stamcafé" zit dicht. Een beetje teleurgesteld gaan we in de camper maar aan de borrel.

Coördinaten: N42.01056, W4.54568.

Boven op de Col de Ibañeta.

Dinsdag 2 januari

Het is nog aardedonker en koud als we om acht uur gaan rijden. De temperatuur schommelt rond het vriespunt. En het miezert de hele ochtend. Wij rijden en blijven rijden, met uiteraard een pauze om de twee uur. Even voor Sevilla wordt het droog, de temperatuur loopt op en we zien zelfs de zon af en toe. De camperplaatsen die we onderweg tegenkomen kunnen ons niet bekoren. Zoals gezegd, we rijden en blijven rijden. Onder het genot van de muziek uit een usb stick van een oude Top 2000. Voorbij Sevilla loopt de temperatuur op tot boven de twintig graden. Daar komen we voor!                                                                        Om half zeven zijn we bij het shopping-centrum van Palmones, even voor de haven van Algeciras. Daar zit onder andere het kantoortje voor de tickets naar Marokko. De vele parkeerterreinen staan vol met campers en auto's. Die campers gaan de komende dagen allemaal naar Marokko. De auto's zijn van Spaanse koopjesjagers: alle winkels hier hebben opruiming en zijn tot tien uur open. Na het eten lopen we nog een rondje na een lange dag zitten. Morgenvroeg uitslapen, wat boodschappen doen en tickets kopen voor de overtocht naar Marokko. En wie weet gaan we ook nog even naar de McDonalds hier.

Coördinaten Palmones: N36.18297, W5.43815

Welkom in Spanje!

Woensdag 3 januari

Een volle dag rommelen in Palmones: even niet rijden vandaag. We komen langzaam op gang en wandelen eerst naar het boekingskantoor van Carlos Gutierrez. Daar is het druk met enkel Marokkogangers. Je kunt er kiezen uit meerdere bootmaatschappijen, die allemaal op verschillende tijden varen. Qua prijs maakt het allemaal niet uit: voor een camper met twee personen ben je nu tweehonderd tachtig euro kwijt. Een zogenaamd "open" ticket: de datum en het tijdstip van de heen- cq terugreis mag je zelf bepalen. Zoals altijd krijg je er als cadeau een fles wijn en een cake bij. Wij kiezen als vertrektijd morgen vroeg om elf uur. Rustig opstaan en als het al licht is zo'n zeven kilometer naar de haven van Algeciras rijden. Dat betekent dat we met "Trasmediterránea overvaren.                                                                                                                                                                    De volgende actie is een bezoek aan de Lidl. Voor de laatste boodschappen voor de overtocht, kun je hier terecht bij de Dia, Mercadona, Carrefour en dus de Lidl. Er worden karren vol de campers ingeladen. Het gaat dan vooral om bier, wijn en varkensvlees. Dingen die in Marokko lastig te krijgen zijn.                                                                                                                                Na de middag maken we een pittige wandeling van zo'n tien kilometer. Het is prachtig weer met een temperatuur van dik boven de twintig graden. Achter het shopping centrum ligt het oude dorp Palmones met een fraai wandelpad langs de zee. En met een fraai uitzicht op Gibraltar.                                                                                                                                                                                          Terug bij de camper moeten we nog één keer naar een grote Chinese winkel: we zijn de kaasschaaf vergeten. Voor één euro vijf en tachtig kunnen we er de komende weken weer op los schaven. 

Coördinaten Boekingskantoor Carlos Gutierrez N36.17930, W5.44116.

Een van de parkeerplaatsen in Palmones.

Uitzicht op Gibraltar.

Donderdag 4 januari

De dag van de overtocht: altijd weer een spannend gebeuren. En een dag waarop je geduld danig op de proef wordt gesteld. Wachten voor de poort van de haven, wachten op het sein dat je de boot op mag enzovoort. Uiteindelijk gaan we om half twaalf varen en komen om half twee aan in de haven van Tanger Med. Opnieuw wachten tot we de boot af mogen en daar opnieuw wachten op de douaneformaliteiten. Maar we klagen niet. Bij die douane staan we tussen de bestelbussen van Marokkanen die in deze vakantieperiode de Spaanse kringloopwinkels leeggekocht hebben . Zowel de inhoud van die bussen als ook hele dakladingen liggen uitgestald op straat te wachten op een inspecteur. Daar hebben wij geen last van. Even een hond door de camper, een vluchtige blik in de garage en de gebruikelijke vragen over pistolen en drones. En verder gewoon rustig wachten.      Om drie uur mogen we vertrekken en gaan we de tolweg op. De eerste geplande stop is op een camping in Assilah. De camping heet Echriqui en we worden hartelijk ontvangen door de man die de boel daar regelt. Het is er enorm druk, maar omdat hij ons kent heeft hij nog één plek voor ons voor één nacht. Morgen komt er een grote groep. Na ons blijven de campers binnenrijden: voor elke camper is er natuurlijk nog één plek voor één nacht. En tussen al die campers zitten natuurlijk mensen die we kennen. De één wat beter dan de ander, maar het weerzien houd je van de straat.                                                                                                      Overigens gaan wij nog wel even de straat op: een rondje door Assilah. Even eruit na een dag hangen. Assilah heeft een gezellig, toeristisch centrum: maar dan moet het wel goed weer zijn. En dat is het vandaag dus even niet: het is zwaar bewolkt en erg somber. En voor in de avond begint het te regenen. Zo hard dat de tv schotel de satelliet niet meer kan vinden. Maar geen nood: via een handige Mohammed bij de receptie zijn we voorzien van Marokkaans internettegoed voor de telefoon van Wobbie en de laptop. En we staan aan "de stroom". We komen de avond wel door!

Coördinaten Camping Echriqui: N35.47215, W6.02782.

Wij hebben pakjesavond op 5 december: in Marokko wat later.

Vrijdag 5 januari

De afgelopen nacht heeft het enorm geregend. We waren nog even bang om nooit meer van deze camping af te komen. Gelukkig viel dat ondanks de enorme plassen mee. We gaan gauw verder naar het zuiden. Zoals eigenlijk altijd op de heenreis stoppen we in Mohammedia. Daar zitten drie campings, redelijk dicht bij elkaar: Les Mimosas, Saïd en L'Ocean Bleu. We kennen ze alle drie en hebben een voorkeur voor de laatste. Qua ligging heeft deze camping de laatste jaren helaas zijn charme verloren. Het terrein is omsingeld door hoge flats. Wat de voorzieningen betreft heeft deze camping echter een alleszins redelijk niveau.                        En ook deze camping loopt gedurende de dag behoorlijk vol. Er lijkt een ware invasie aan de gang van Europese campers in Marokko.                                                                                                                                                                                                                      Eenmaal geïnstalleerd gaan de stoelen de camper uit: we kunnen heerlijk buiten, in de zon zitten. En na de middag lopen we een rondje door de omgeving, op zoek naar een flappentap. Alles in deze buurt is volgebouwd met zo op het oog luxe appartementencomplexen. Met bij elk gebouw een hokje met een bewaker. Overigens hebben we het idee dat wanneer er eindelijk een gebouw klaar is, er al weer nodig gerenoveerd moet worden.                                                                                                    Voor de zoektocht naar Marokkaanse contanten is het bij de derde bank pas raak. Bij de eerste was het geld op en de tweede accepteerde geen buitenlandse pinpassen. Gelukkig kwamen we nog een "Poste Maroc" tegen, waar het wel lukte. Terug bij de camper gaan we onder de douches van de camping. Het ruikt weer heerlijk in de camper.

Coördinaten Camping L'Ocean Bleu, El Mansouria, Mohammedia: N33.73722, W7.32417.

In de zon op Camping L'Ocean Bleu.

Zaterdag 6 januari

Dag twee op de camping in Mohammedia: we hebben vandaag even geen zin om te rijden. In plaats daarvan gaan we fietsen. Eerst in de ochtend naar de grote supermarkt Marjane. We rijden min of meer dwars door Mohammedia en op de fiets is dat opletten geblazen. Vooral een kwestie van voorrang geven en niet nemen. De zoektocht naar "onze" emmertjes yoghurt levert niets op: die zijn of uitverkocht of uit het assortiment verdwenen. Rondom de supermarkt zitten allerlei dure winkels. Met prijzen die aan Europa doen denken en zeker niet bestemd zijn voor de gemiddelde Marokkaan. Op de terugweg komen we langs een paar stalletjes waar plastic flessen met een soort melk verkocht worden. Met een ander publiek dan in het dure winkelcentrum.    Na de middag de tweede fietstocht: deze keer de andere kant op. Eerst langs een drukke weg, waar vooral oudere dames mosselen en warme pannenkoeken verkopen. En overal appartementencomplexen, zo goed als klaar, maar van bewoners nog geen spoor. Via een soort geiten pad fietsen we een eind langs de zee. Dwars door een verlaten gebied met hier en daar wat geiten en vuilnis.                                                                                                                                                                                                        Terug bij de camper kunnen we nog even in de zon zitten en na een praatje met een Nederlandse buurman, gaan we de camper weer inpakken. Morgen verder naar het zuiden.

Dames langs de kant van de weg die flessen melk verkopen.

Zondag 7 januari

Vandaag een rit van 234 kilometer. Over de tolweg en dat kost zo'n dertien euro. We gaan naar de kustplaats Oualidia. Volgens de borden onderweg heet dat nu Loualidia. Het is erg rustig op de weg. Zelfs rondom Casablanca, waar hard aan de weg gewerkt wordt. Hoe dichter we bij Loualidia komen, hoe stiller het wordt. Niet alleen op de weg, maar ook qua landschap. Het is kaal en er groeit hier bijna niets vanwege de rotsachtige bodem. Iets terug geven aan de natuur is hier niet aan de orde: die gaat z'n eigen gang.                                                                                                                                                                                                                  De camperparkeerplaats van Loualidia is al behoorlijk bezet als we er rond één uur aankomen. We zijn nog maar amper geïnstalleerd of Ali van de tajine-expres staat al voor de deur. Geheel volgens de traditie bestellen we een tajine-kip voor vanavond. Ter plekke belt Ali zijn vrouw om haar aan het werk te zetten.                                                                                                      Na de middag gaan we weer wandelen. Ondanks een fris windje is het heerlijk weer. En het is gezellig druk overal. Veel moeders met kinderen aan de wandel. En her en der mannen bij elkaar in de ruststand, bezig met ernstige gesprekken. Verschil moet er zijn. Voor de camperparkeerplaats ligt een groot speelplein vol met spelende kinderen. Vooral de elektrische speelgoedwagentjes en stepjes zijn in trek. Het is echt zondag in Loualidia.                                                                          Om zes uur wordt de bestelde tajine bezorgd. Een grote, waar we met z'n tweeën ook morgen nog genoeg aan hebben. We maken wel een opmerking over de prijs. Dit jaar drie euro hoger dan vorig jaar: nu dus vijftien euro. Voor Marokkaanse begrippen een wel erg forse verhoging. Ali zal het doorgeven aan zijn vrouw: die doet de inkoop en alles is in Marokko de afgelopen periode veel duurder geworden. Daar kunnen we vast aan wennen de komende weken.

Coördinaten: N32.73240, W9.04411.

Moeders met kinderen met op de achtergrond de campers.

Maandag 8 januari

Vroeg opstaan betekent vroeg rijden. We hebben besloten om niet verder langs de kust te rijden maar richting Agadir. Op een stuk van 150 kilometer na over de tolwegen. Met onderweg een tussenstop voor een tankbeurt. En, daar vlakbij, een enorme autowascabine: daar past onze camper prima in. Drie kwartier later is de klus geklaard en herkennen we onze eigen camper weer.                                                                                                                                                                                                                              De tolweg eindigt bij Agadir, helaas voor ons aan de verkeerde kant. Om op de camping in Aourir te komen moeten we eerst dwars door Agadir heen. Via ontelbare rotondes en bij elke rotonde is het weer spannend of we er heelhuids overheen komen. Bij één van de laatste rotondes is het helemaal feest: die wordt opnieuw geasfalteerd. Van drie naar één rijbaan en om en tussen mannen met emmers gloeiend heet asfalt heen en door. Een klein wonder dat we er heelhuids doorgekomen zijn. En zonder asfaltsporen op de schone camper.                                                                                                                                                                        Om een uur of drie zijn we eindelijk op de camping in Aourir, zo'n vijftien kilometer voorbij Agadir. Onze Belgische vrienden Frank en Ria staan hier al wat langer en we vinden een aardige plek bij hen in de buurt. De camping is behoorlijk bezet en natuurlijk komen we ook hier weer Nederlanders tegen die we al eens eerder ontmoet hebben. Eenmaal geïnstalleerd kunnen we nog lekker in de zon zitten. Dat kan hier in deze tijd van het jaar tot een uur of vijf; dan verdwijnt deze achter de bergen.                    Vanavond moet dit verslag nog op de site gezet worden. En dan op tijd naar bed, na deze tot nu toe meest vermoeiende reisdag.

Coördinaten Camping Aourir: N30.49832, W9.67032.

De camper was er hard aan toe.

Dinsdag 9 januari

Een dag rommelen in en rond de camper zoals wij dat noemen. Hier en daar is wat los gerammeld onderweg en de kasten worden heringericht. Oh ja, en het dak is schoongemaakt. En dat alles onder een strak blauwe hemel. Vrienden van ons staan nog in Spanje voor de overtocht morgen en daar regent het pijpenstelen. En hetzelfde geldt voor het noorden van Marokko.    Voor in de middag bellen we eerst naar Nederland. In Kampen is onze zoon Tjarko vijftig jaar (!) geworden. Wij zijn op de hoogte van de festiviteiten die een dergelijke mijlpaal met zich meebrengen. En wij voelen ons opeens erg oud met een zoon van al vijftig.                                                                                                                                                                                                                          Er moet vandaag nog één klus geklaard worden: de schotel van de tv is het spoor bijster. We hebben even de hoop dat een nieuwe zogenaamde lnb kop de oplossing is. Die hebben we bij ons en wordt gemonteerd. Helaas blijkt dat niet de oplossing van het probleem. Via de receptie wordt er een monteur opgetrommeld. De eerste actie van de man is de hele installatie op de Franse taal zetten. Daar kan de monteur mee uit de voeten; wij niet. Eigenlijk is het instellen van een dergelijk systeem een klus voor twee personen. Eén voor het bedienen van de knoppen en de ander voor het doorgeven van de stand van de schotel. Uiteindelijk vragen we Frank er bij: dat maakt de communicatie een stuk eenvoudiger. Bovendien zijn we nu zelfs met z'n drieën. Na anderhalf uur heeft de schotel de Astra 1 satelliet te pakken. Daarop zit de zender het "Beste Van Nederland". Een verzamelzender van de publieke omroep, speciaal voor Nederlanders in verre buitenlanden. De monteur waagt zich niet aan de Astra 3 satelliet. Daar zitten de publieke en commerciële zenders op. De reden dat de man daar geen verstand van heeft, is dat Franse en Duitse zenders allemaal op de Astra 1 zitten. En met die paar Nederlanders die Astra 3 willen hebben kunnen ze geen rekening houden.                                                                                                                                                                                                        De man is apentrots dat hij Nederlanders heeft kunnen helpen. De kosten van anderhalf uur pielen zijn nog geen twintig euro. We doen er een blikje cola bij.

Onze satelliet monteur ingespannen aan het werk.

Woensdag 10 januari

Op woensdag is er markt in Aourir. Zo'n twee kilometer voor de camping tegen de heuvel op. Een groot terrein met heel veel verse groenten en fruit. Daarnaast noten, dadels, kruiden, olijven enzovoort. En ook tweedehands kleding en gereedschap is in ruime mate aanwezig. Wij gaan voor de groenten en het fruit. Het meest handig is om kraam te zoeken met een ruim assortiment. Gewapend met een afwasbak, waarin alles gepropt wordt wat je wilt hebben, kun je je gang gaan. Die volle afwasbak wordt gewogen en er wordt een prijs geroepen. Voor nog geen tien euro zijn we weer ruim voorzien.                                  Aan het einde van de middag gaan we nog een keer naar Aourir, vijf kilometer terug. Op de fiets met Frank en Ria. Zij weten een adres waar lekker brood gebakken wordt. Ergens achteraf in een steegje, vlakbij een oude moskee, achter een verstopte deur, wordt brood gebakken. Men is net de oven aan het leeghalen: voor twintig eurocent krijgen we twee warme stokbroden mee. Het is nog maar de vraag of we alleen dat adresje terug kunnen vinden.                                                                                                              En omdat we nu toch in Aourir zijn, gaan we naar ons vaste smoothie-adres. De smoothies avocado's zijn wel wat duurder geworden ten opzichte van vorig jaar, maar ze zijn nog even lekker.                                                                                                                De terugrit naar de camping is een ware overlevingstocht op de fiets. Heel Aourir lijkt op weg naar het marktterrein, halverwege de camping. Allerlei elementaire verkeersregels zoals wij die kennen, zijn hier niet van toepassing. Als je ergens moet zijn dan stop je. En als dat niet anders kan, dan maar midden op de weg. Een openzwaaiende deur van een auto is niet het probleem van de uitstapper, maar van de fietser die maar uit moet wijken. Gelukkig is er maar één marktdag in de week in Aourir.

Op de markt in Aourir.

Twee smoothies avocado in Aourir.

Donderdag 11 januari

Een erg warme dag in Aourir. We gaan toch maar wandelen, onder leiding van Frank en Ria. Zij kennen hier feilloos de weg. Samen met een Vlaams-Nederlands stel, Mark en Anne. Volgens Frank een eenvoudige wandeling, maar daar denken onze ledematen toch anders over. Via geitenpaden gaan we een berg op, een hele lange hoogvlakte over met tenslotte een pittige afdaling. En dat alles door een verstild en erg droog landschap. Het heeft hier al heel lang niet meer geregend. In eerdere jaren waren de berghellingen groen hier van de struiken en bomen. Die worden echter steeds bruiner en kaler. Evengoed zie je nog regelmatig een herder met een stel geiten langs de bergwanden scharrelen. Waar die beesten van leven is ons een raadsel. Terug op de camping hebben we er dik zeven kilometer opzitten. Voor vandaag hebben we genoeg beweging gehad.

De wandelgroep van vandaag.

Vrijdag 12 januari

Een dagje grote stad: dat is althans de bedoeling als we om half elf op de fiets stappen. Met Frank en Ria gaan we naar Agadir. We fietsen eerst naar het begin van de boulevard. Daar, in de luxe jachthaven, ligt nog steeds het schip de Jack Sparrow, bekend van de film Pirates of the Caribbean met Johnny Depp. Een prachtige replica van een oud galjoen. Voor vijftien euro kun je mee om een uurtje te varen. De volgende stop is op het terras van een bar aan het strand. Bij het afrekenen blijkt dat we aan de dure kant van de boulevard zitten. De koffie was er overigens erg lekker.                                                                                                                Natuurlijk gaan we ook op bezoek bij de beroemde winkel bij vooral camperaars, de Uni Prix. Het assortiment bestaat voornamelijk uit kleding, souvenirs en drank. Heel veel sterke drank en wijn. Wij gedragen ons volgens de alom bekende Nederlandse traditie: kijken, kijken en niet kopen. Daarna is het etenstijd. We hebben een adres waar we al vaker geweest zijn. Ergens langs een drukke straat en je moet goed opletten: je bent er voorbij voor je er erg in hebt. We nemen allebei een schotel met friet, kip en groente. Met een fles water en fooi erbij kost dat samen twaalf euro.                                                                                Na het eten gaan we naar de supermarkt Marjane. We zijn nog steeds op zoek naar onze emmertjes yoghurt. Helaas zijn die ook hier niet meer te vinden. Het enige alternatief voor yoghurt zonder suiker zijn de "Danoontjes". We doen het er maar mee.              Tot slot moeten we nog op zoek naar een ziekenhuis. Ria is vorige week door een auto aangereden en is onder haar eigen fiets terecht gekomen. Behalve kneuzingen en blauwe plekken is nu nog het meest vervelende probleem een enorme ontsteking onderaan een been. En dat gaat niet vanzelf over. Via de navigatie op de telefoon gaan we op zoek naar het "Hopital Hassen 2". En dat op de fiets, dwars door Agadir naar een een buitenwijk. We komen er heelhuids aan, maar het was af en toe kantje boord. Bij het ziekenhuis is het razend druk. Maar als toerist heb je voorrang en daar zijn veel wachtende Marokkanen niet blij mee (en terecht). Voor drie euro constateert een arts in een razend tempo dat er sprake is van een ontsteking. En twintig minuten later zitten we weer op de fiets met een recept op zak voor een penicillinekuur. Af te halen bij een apotheek.                                                Zo rond vijf uur zijn we terug bij de campers. Met vijf en vijftig kilometers op de tellers en penicilline in de fietstas. Een dagje grote stad werd zo een lange dag Agadir.

Wobbie en Ria bij de "Jack Sparrow".

Op een duur terras aan de boulevard van Agadir.

Zaterdag 13 januari

Alweer een erg warme dag: rond het middaguur is de temperatuur opgelopen tot dertig graden. In de ochtend rommelen wat rondom de camper. Wat geknoei met de schotelantenne in een poging om Nederland 1,2 en 3 weer te krijgen. Veel meer dan de omzetting van de Franse taal naar het voor ons begrijpelijke Nederlands, heeft het nog niet opgeleverd. En we proberen nieuwe spanbanden voor de luifel uit. Die werken gelukkig prima zodat het ding niet bij iedere windvlaag ingedraaid hoeft te worden.        Ook hebben we telefonisch contact met Nederland: het is weer een feestelijke dag. Ons oudste kleinkind, Twan, is achttien jaar geworden. En hoezo kleinkind? Hij is ondertussen twee meter! Een gebeurtenis die je niet zomaar voorbij kunt laten gaan. We zijn weer helemaal op de hoogte over de hockeycompetitie en de toetsen volgende week op school.                                                    Na de middag gaan we met z'n tweeën fietsen. Zoals elke keer als we hier zijn, willen we weer naar het surfdorp Taghazout. Even buiten Aourir begint er een prachtige boulevard naar dat surfdorp. Met aan de ene kant de zee en aan de andere kant een aantal luxueuze vakantieparken. Daarvan zijn er ook in deze tijd van het jaar een aantal behoorlijk bezet. En op het strand is het druk met veelal Europese zonaanbidders. Met daartussen tal van Marokkaanse strandventers met koeken, drankjes, thee en wat niet al. Ook paarden en dromedarissen ontbreken niet. De zee is bezaaid met golfsurfers.                                                                            In Taghazout is het zoals altijd druk met vooral jongeren van allerlei nationaliteiten. We hebben er een vast adres voor koffie en jus, op een terras pal aan zee, met een fraai uitzicht. Bovendien is de temperatuur er aangenaam zo pal aan zee. Al met al een fietstochtje van vijfentwintig kilometer: net genoeg voor vandaag.

Twee sfeerplaatjes van Taghazout.

Zondag 14 januari

Opnieuw een rustige dag. In de ochtend, de temperatuur is dan nog aangenaam, maken we samen een wandeling. Achter de camping loopt een brede, rotsachtige rivierbedding. Nu kurkdroog, maar ziet er indrukwekkend uit. Helaas wordt deze rivierbedding gebruikt om bouwafval en vuilnis te dumpen. Mocht er ooit weer water gaan stromen, gaat die troep rechtstreeks de zee in. Aan beide kanten kun je wandelen, deels door grote bossen cactussen. Het is eigenlijk een soort vallei, maar dan nu zonder water.                                                                                                                                                                                        Om een uur of één gaan we eten in het restaurant van de camping: allebei een tajine met kip. Plus een fles water. Wij vonden de tajine van Ali uit Loualidia lekkerder.                                                                                                                                                                      Met het ontstoken been van Ria gaat het nog steeds niet goed. Ergens in de middag kwam ze even bij ons zitten. Waarop de man die de campers voorziet van fraaie beschilderingen, kwam informeren naar de stand van zaken. Even later gevolgd door Ali, van de campergarage hier. Waarna tot slot ook nog twee monteurs zich bij het gezelschap aansloten. Goede raad, dwingende adviezen en ervaringen van oma, ondersteund door krachtige armgebaren, vlogen in het rond. En dat alles in het Frans. Een ware komische act: Johnny Kraaikamp zou er jaloers op zijn geweest. Het lijdend voorwerp, Ria dus, moet vanavond alles maar eens op een rij zetten. Of morgen een goede arts opzoeken.                                                                                                                                      Om een uur of vier komen en Dinie en Kees het terrein oprijden: ook zij horen bij de app-groep Tafraout 2017. Het is de bedoeling dat ook zij, net als de overige deelnemers, uiteindelijk in Tafraout terechtkomen. Het weerzien is weer erg gezellig en het duurt even voor we bij- en uitgekletst zijn. 

Cactussen in het achterland van de camping.

Bijkletsen met Dinie en Kees.

Maandag 15 januari

We beginnen de dag met een wandeling. De echte wandelaars beklimmen grote hoogtes, wij houden het bij een bescheiden rondje. En ook wat de hoogte betreft maken we het niet te gek. Het zal wel met de leeftijd te maken hebben.                                      Ook vanmiddag komen er weer bekenden de camping oprijden: Marie-José en Karel. We zijn elkaar al eerder tegengekomen in Spanje en vorig jaar nog in Tafraout. Ook zij zijn op een hoger terras achter ons terechtgekomen. Op de camping wordt het steeds drukker: dagelijks komen er verse campinggasten bij. Ook de minder populaire plaatsen raken bezet.                                      Na de middag komt Kees even langs. Hij heeft gehoord dat we een probleem hebben met de hordeur. Sinds het begin van deze reis is dat ding niet meer dicht te schuiven. Van allerlei YouTube filmpjes over een complete demontage van zo'n hordeur worden we niet vrolijk. Kees komt dus eens even langs, priegelt wat aan de onderkant en de deur schuift weer als nooit tevoren. Kees blij en wij helemaal verbaasd. De conclusie: heb je een technisch probleem, haal Kees er bij. Voor een kleine vergoeding bemiddelen wij bij het maken van een afspraak.                                                                                                                                                                        Omdat het weer erg warm is fietsen we tot slot naar de zee. De temperatuur is daar heerlijk. Met wat moeite vinden we een leuk strandje, waar we ook oog op de fietsen hebben. Het is voor het eerst in al die jaren dat we in Marokko komen, dat we in badkleding aan zee gezeten hebben.  

Een uitkijkje op de camping.

Dinsdag 16 januari

Voor het eerst een zwaar bewolkte dag in Aourir, met af en toe harde windvlagen. Het ergste zijn echter de stofwolken daardoor, die de camping teisteren. Toch beginnen we vandaag weer met een wandeling. Frank heeft een eenvoudige, vrij vlakke route uitgestippeld. Hoewel het begrip "vlak" hier in de buurt zeer betrekkelijk is. Niettemin een aardige route in een voor ons aangepast tempo.                                                                                                                                                                                                      Na de middag moet er eerst schoongemaakt worden. Zoals altijd hier is de camper na een paar dagen bruin van binnen. Bovendien is Wobbie een oorbel kwijtgeraakt bij het aankleden. Een goede reden om alle hoeken en gaten grondig te inspecteren. Wat de oorbel betreft helaas zonder resultaat. En er moet gewassen worden: voor vier euro heb je de beschikking over een machine van zeven kilo. De assistentie van de wasmevrouw zit bij de prijs in.                                                                              Tot slot nog maar weer even over de tv ontvangst. Zes jaar geleden hadden we hier op de camping ook problemen. Er is toen een jonge Marokkaanse knul bij geweest die de boel weer werkend heeft gekregen. En dat is zes jaar lang goed gegaan. En die knul loopt hier vanmiddag weer rond: we nodigen hem hartelijk uit om nog en keer bij ons te komen kijken. Uiteindelijk is hij aan het einde van de middag twee uur aan het installeren geweest: zonder resultaat. Na het klussen bij ons gaat hij aan de slag bij "Marokko-kennissen" Ria en Peter, die hier vandaag aangekomen zijn. Ook daar hetzelfde resultaat: de Astra 1 satelliet wordt gevonden en werkt, de Astra 3 satelliet niet. Na telefonisch contact tussen de monteur en een andere specialist krijgen we te horen dat er een onderdeel van onze Oyster installatie, de besturingseenheid, verouderd zou zijn. En vervangen moeten worden voor het lieve bedrag van vijfhonderd euro. Dat dachten wij dus niet: we zijn tevreden met wat we nu hebben. Dit verhaal staat overigens ook op de site van BM Sat uit Rijssen, zo bleek later. Tot zover het gedoe met de tv ontvangst in dit verslag van deze reis. We zijn er een beetje klaar mee.

De tweede en, wat ons betreft, de laatste tv monteur op het dak van de camper.

Woensdag 17 januari

Onze tweede marktdag in Aourir; ook vandaag weer een hectisch gebeuren. Met deze keer ook weer meer toeristen dan de vorige week. Het wordt steeds drukker, vooral wat het aantal camperaars betreft. We slaan weer voor een week groente en fruit in. Eigenlijk is hier alles te koop. Groenten die we nog niet tegen gezien hebben zijn prei en boerenkool. Dat laatste komt natuurlijk omdat er hier geen lekkere worst bij te krijgen is.                                                                                                                              Ondertussen blijven de camperbekenden en vrienden binnenkomen. Eerst komen we Anne en Wil tegen. Die waren gisteravond van een vrije plek (bij de Duivelsrots) weggestuurd. Hoe meer campers er hier komen hoe strenger de politie wordt. Na de middag komen Jan en Pieta binnenrollen. Tot even voorbij de receptie: en dan wil hun camper niet verder. Gelukkig is Kees er nog . Die priegelt wat onder de motorkap aan zekeringen en jawel, de camper loopt weer. Als we Kees toch niet hadden.                  Het weerzien wordt uiteraard gevierd met een hapje en een drankje; vandaag weer onder een strakblauwe hemel.                            Tot slot moet nog vermeld worden dat onze buurvrouw Ria, die met het ontstoken been, naar een privé ziekenhuis geweest is. Alwaar eerst een andere patiënt een bed uitgestuurd werd en zij onder dezelfde lakens kon gaan liggen. Het been is serieus behandeld en het is te hopen dat het nu goedkomt.

Op de markt in Aourir.

Donderdag 18 januari

We maken er vandaag een soort rustdag van. Tenminste wat het tweede deel van de dag betreft. In de ochtend maken we nog een wandeling met Frank en Ria, opnieuw door het achterland van de camping. We zijn twee en een half uur onderweg waarin we zeven kilometer afleggen.                                                                                                                                                                                        Na de middag gaan de stoelen in de ruststand. Met uiteraard het nodige buurten hier en daar. Er zijn voldoende landgenoten voorhanden.

Deze mevrouw zagen we onderweg: haar schapen waren een eind weg.

Vrijdag 19 januari

Een dag met een leuk begin, maar met een hectisch einde. We hebben voor vandaag een fietstocht op het programma staan, met z'n tweeën. De eerste stop is aan de rand van Aourir, waar een soort kunstenaarsplein zit. Aardewerk, sierraden, voorwerpen van autobanden, rotan, pitriet en kleden, om maar wat te noemen. We zijn kennelijk nog vroeg, het is er heerlijk rondslenteren. En geen opdringerige verkopers. Dan verder over de boulevard naar Taghazout en vervolgens verder naar het noorden langs de kustweg. Een eind voorbij Camping Terre d' Ocean pauzeren we bij een restaurant, pal aan zee. Daar maakt Wobbie nog een foto met haar telefoon. De laatste, zo zou later blijken. Op de terugweg stoppen we even aan de boulevard voor een "mandarijntjes-pauze". Wat verder staan langs een muur prachtige bloemen, waar Wobbie een foto van wil maken. Maar de telefoon is nergens meer te vinden. We fietsen terug naar de bankjes van de "mandarijntjes-pauze". Die bankjes zijn leeg en er is geen telefoon te bekennen. Dus helemaal terug naar het restaurant waar we koffie gedronken hebben: ook daar geen telefoon. Dan maar terug naar Taghazout in de hoop er een politiebureau te vinden voor een proces verbaal. Vraag niet hoe en waar, maar uiteindelijk komen we er terecht. We worden vriendelijk te woord gestaan, ons verhaal wordt aangehoord en er wordt overlegd. En we nemen plaats in een soort wachtkamer. Want het is etenstijd, waarna we weer kunnen gaan. Na anderhalf uur staan we weer buiten: maandag moeten we naar het gemeentehuis voor een formulier en daarna terug naar het politiebureau voor stempels.                  Het meest vervelend is nog dat er in de telefoonhoes ook een paar passen zaten; onder andere een bankpas. Tegen vier uur zijn we terug bij de camper. De eerste actie is uiteraard het blokkeren van de verloren bankpas. Maar dat lukt dus niet, niet via de random reader en de Rabo-app. We hebben wel een telefoonnummer, maar in de telefoon van Wim zit Marokkaanse simkaart. Dus dat moet eerst geregeld worden via het winkeltje hier op de camping. Om een lang verhaal kort te maken, via onze dochter en schoonzoon hebben we na een uur knoeien de pas kunnen blokkeren. Het meest bizarre verhaal is nog, dat om de verloren pas te kunnen blokkeren, je met deze pas moet inloggen bij de Rabobank. Wij snappen er helemaal niets van, maar mogelijk is dat de leeftijd. De verloren telefoon is op dit moment niet te gebruiken en op het scherm staat de mededeling dat het een verloren exemplaar met wat gegevens voor contact. Dat alles via de digitale snelweg en met dank aan onze dochter Eelke en schoonzoon Bas. Wobbie is dus op dit moment te bereiken op de telefoon van Wim: 06-17962652.                                                      Uiteindelijk is het een fietstocht geworden van zestig kilometer: om half elf zijn we vertrokken en waren om vier uur terug. We gaan vanavond vroeg naar bed. 

Een deel van het kunstenaarsplein in Aourir.

En plaatje vanaf het koffieterras.  

Zaterdag 20 januari

We hebben niet zo goed geslapen vannacht vanwege gepieker over de verdwenen telefoon. Eén van de resultaten van dat gepieker is een nieuwe fietstocht in de ochtend. Gewapend met de telefoon van Wim fietsen we nog maar een keer naar de plek waarvan wij denken dat de telefoon daar verdwenen is: de bankjes aan de boulevard van de "mandarijntjespauze". Daar bellen we naar de verdwenen telefoon. Maar hoe we ook luisteren, meer dan het geluid van de golven op het strand horen we niet. We hebben nogmaals contact met Eelke. Volgens haar is het best mogelijk dat de batterij inmiddels leeg is. Bovendien kan zij via de I-Cloud zien dat het ding gistermiddag om twee minuten over twaalf voor het laatst gebruikt is. Zelfs de laatste foto op het terras van het restaurant op die tijd is zichtbaar. Gelukkig hebben we die gedenkwaardige foto dus nog: jammer dat Wim er op staat en niet een idyllisch Marokkaans tafereeltje met een dromedaris.                                                                                                                        Aan het begin van de boulevard, bij Aourir, zit een hele grote, luxe camping. Omdat we er toch langskomen, gaan we naar de receptie. Op de vraag of daar misschien een gevonden telefoon is afgegeven, wordt verbaasd gereageerd. Wij vatten het op als: het is in Marokko niet gebruikelijk dat een verloren telefoon weer bij de rechtmatige eigenaar terechtkomt.                                        Zoals gisteren al beschreven, maandag dus de laatste acties wat de telefoon betreft. Eerst naar het gemeentehuis voor een formulier en daarna naar het politiebureau voor stempels. We hebben eigenlijk al afscheid genomen van het ding.                          Het gevolg van dit alles is dat Wim zijn telefoon voorlopig kwijt is. Hij deed er toch al bijna niets mee, maar Wobbie kan niet zonder Die is dus nu erg druk met allerlei verloren informatie, app's en nummers in haar "nieuwe" telefoon te zetten.                        De rest van de dag besteden we aan het onderhouden van sociale contacten. Koffie met gebak met de buren links van ons, Elly en Egbert. Een praatje hier en daar, een fietspomp uitlenen enzovoort. En aan het einde van de middag aan de borrel rechts van ons, bij Jan en Pieta.                                                                                                                                                                                                  Nog even over het weer: een beetje frisse dag met af en toe een bescheiden zonnetje, met een temperatuur van rond de twintig graden.  

Een aardig vogeltje ergens aan het strand.

Zondag 21 januari 

We maken van de zondag een rustdag. Hoewel ook dat betrekkelijk is. Wobbie is vooral druk met de telefoon. De verloren telefoon stond stampvol met data, gegevens, informatie enzovoort. Het is een hele uitdaging om alles wat verdwenen is weer op te duikelen en in de "nieuwe" telefoon te krijgen. Overigens werd er bij een belpoging naar de verloren telefoon één keer opgenomen. Meer dan de opmerking: "dit is mijn telefoon, wilt u hem naar Camping Aourir brengen" (in het Engels) bleek niet mogelijk. De verbinding werd abrupt verbroken. Maar we weten nu zeker dat het ding in Marokkaanse handen is.                              Maar even over iets anders. Tussen de middag eten we warm hier. Dat bevalt prima: Wobbie heeft hierdoor minder last van de maag 's nachts. En tijdens elke warme maaltijd krijgen we de campingpoes op bezoek. Dat beest komen we hier al jaren tegen en is een echte allemansvriend. Die poes komt uiteraard niet toevallig langs, het gaat natuurlijk om eten. En, zo ontdekken wij, poes is verzot op een stukje varkensvlees. Dat krijgt hij, of zij, hier natuurlijk bijna niet. Als we een stukje over hebben, geven we dat onder de luifel. In de hoop dat niemand dat van boven kan zien. We willen poes niet in de problemen brengen.                                    Om vier uur is het weer party-time. Deze keer is het tijdelijke afscheid van twee stellen de smoes. Jan, Pieta, Kees en Dinie gaan morgen verder. Met natuurlijk de afspraak dat we elkaar weer in Tafraout zien voor een rendez-vous.  

De campingpoes.

Het tijdelijke afscheidsfeestje.