Donderdag 30 januari

Ergens diep in de afgelopen nacht begon het te waaien: en niet zo zuinig ook. Met als gevolg een hoop lawaai van omvallend meubilair, rondvliegende kleedjes en wat niet al. Omdat het donker is hoor je alleen de wind en het lawaai. Maar als het licht geworden is hoor je niet alleen de wind, maar zie je ook de enorme stofwolken die meegevoerd worden. Als het een half uur wat rustiger is, en iedereen z’n kleedjes weer goed heeft liggen, komt er een nieuwe windhoos. En dat gaat bijna de hele dag zo door. Wij brengen de dag door met allerlei corveewerkjes. En als de wind weer even weg is, een half uurtje in de zon zitten. Niet bepaald een spannende dag dus.

De argannoten razen uit de bomen door de harde wind: Hassan, de klusjesman van de camping, is druk aan het verzamelen.

Vrijdag 31 januari

Het hoogtepunt van de storm gisteren was gisteravond laat. Tussen twaalf en een uur of één kregen we met enorme rukwinden er van langs. We lagen te schudden in bed.                                                                                                                                                           Bij het opstaan is het, zoals gewoonlijk hier, erg fris. Maar de zon maakt dat in de loop van de dag helemaal goed en de wind is gelukkig bijna helemaal weg. De ochtend besteden we aan allemaal tut-zaken. Het stof van de storm zoveel mogelijk verwijderen, een wasmachine laten draaien enzovoort.                                                                                                                                     Na de middag gaan we op bezoek bij Gerard en Margot. Een soort afscheidsborrel: zij gaan morgen naar Tafraout. Onder het genot van een hapje en een drankje ben je zo een paar uur verder. We hebben gezellig zitten kletsen.                                                   Zoals bij elke reis komen we onderweg bijzondere campers tegen. Met name de oudjes, vaak zelf omgebouwde voertuigen, spreken ons aan. Vanmiddag kwam er wel een heel bijzonder gevaarte de camping op rijden. Het is tot nu toe het fraaiste exemplaar wat we deze gezien hebben: zie foto.

Een heel bijzondere, Nederlandse camper

Vrijdag 1 februari

In de ochtend nemen we afscheid van Gerard en Margot: zij gaan op weg naar Tafraout. Waar wij de komende week ook hopen terecht te komen.                                                                                                                                                                                                        Verder is het een beetje een vervelende dag. Om te beginnen hebben we weer eens een probleem met de schotel van de tv. Die heeft donderdagavond een geweldige draai om de oren gehad van de wind. Hij ligt nu ingeklapt op het dak, maar in een “onnatuurlijke” positie. Dus halen we het ding van het dak af: we mogen een ladder lenen van een Nederlandse buurman. Wim heeft ooit meegekeken hoe een monteur de schotel uit elkaar haalde. Binnen de kortste keren ligt de campermat vol met gereedschap, boutjes en moertjes. Al dat sleutelwerk levert een schotel op die weer in de juiste positie ligt. Maar eenmaal weer op het dak en aangesloten, gebeurt er bij het inschakelen niets. Er is waarschijnlijk één van de twee motoren stuk.                           Omdat het hangen hier bij de camper begint te vervelen, willen we een auto huren voor morgen. Dat kan via de receptie geregeld worden. Maar een uur later blijkt dat alleen nog per twee dagen te kunnen. We besluiten om dan maar twee dagen te huren. De receptie gaat weer bellen. Uiteindelijk gaat het feest niet door: er zijn de komende dagen geen huurauto’s meer beschikbaar.         In de middag gaat Wim op de fiets naar het dorp voor twee smoothies avocado. En dat is ook al geen succes: de zaak is hermetisch afgesloten met een rolluik. Gelukkig zijn er langs de weg wel aardbeien te koop en heeft de bakker nog wat lekker gebak.                                                                                                                                                                                                                             Er zijn soms van die dagen......

Er zitten veel vogels op deze camping: dit vinden wij de mooiste: een diadeenroodstaart (mannetje).

Zondag 2 februari

Onze vierde zondag alweer in Aourir: en als het aan ons ligt de laatste.                                                                                                         Veel aandacht is nog gericht op het schotel probleem. Wim is gistermiddag naar het dorp geweest en hij heeft bij een elektrozaak losse schotels bekeken. Een complete schotelset met alles wat daar bij hoort, kost zo’n vijfendertig euro. Het grootste nadeel hiervan is, dat je bij elke verplaatsing die schotel op moet ruimen en op een nieuwe plek weer moet installeren. Maar we hebben ervaring: tien jaar geleden hebben we ook op die manier hier in Marokko televisie gekeken.                                     Om half vanochtend tien gaat Wim met buurman Roger in zijn auto nogmaals naar de elektrozaak. Maar daar zitten de roldeuren nog dicht. Een ritje voor niks dus.                                                                                                                                                                                                Tussen de middag gaan we voor de vierde zondag op rij eten bij het restaurant van de camping. We dachten een tajine met rundvlees besteld te hebben. Maar dat werden twee tajines met kip en veel groente. Twee heerlijke tajines overigens.                        Bij het terugwandelen raken we in gesprek met Nederlandse buren. En natuurlijk komt televisiekijken in Marokko ter sprake. Zij kijken tv via internet. Daarvoor moet de app van CanalDigitaal gedownload worden. Voor het internet gebruiken ze een simkaart van de provider INWI. Onbeperkt internetgebruik kost daar vijfentwintig euro gedurende één maand. Het lijkt een handiger oplossing voor televisie kijken dan via een losse schotel. Wim dus op de fiets naar het opgegeven verkoopadres in Aourir. Blijkt dat dezelfde zaak te zijn waar ze ook de losse schotels verkopen. Uitgelegd daar wat de bedoeling is, kijkt de man of hij het in Casablanca hoort donderen: hij verwijst naar een buurman. Maar die heeft enkel kaartjes om op te waarderen. Opnieuw een ritje voor niks dus. Nou ja, ook weer niet helemaal voor niks: twee kilo bananen, vier kaki’s en een halve kilo vers gebrande pinda’s kun je natuurlijk niet niks noemen.                                                                                                                                                                           Aan het einde van de middag gaan we op visite bij George en Diny, die hier vandaag aangekomen zijn. We hebben elkaar voor het eerst ontmoet tijdens de coronatijd hier in Marokko. Sinds die tijd komen we elkaar altijd wel ergens tegen. We hebben weer erg gezellig zitten kletsen met een borrel en vooral erg lekkere hapjes.                                                                                                         Maar dan: morgen is het maandag en moeten we naar de arts in Agadir voor het verwijderen van de hechtingen. We zijn erg benieuwd hoe de knie er uitziet. De afgelopen hebben we het niet aangedurfd om onder het verband te gluren. Een spannende dag dus: we kijken er naar uit, maar zien er ook wel een beetje tegenop.    

Bij gebrek aan andere foto’s nog maar eens een aardig vogeltje voor onze deur.

Maandag 3 februari

We zijn op tijd uit de veren: op naar de dokter in Agadir. Laten we maar gelijk beginnen met het goede nieuws. De hechtingen zijn uit de knie gepeuterd en de knie ziet er naar omstandigheden goed uit. Verband is niet meer nodig en moet regelmatig ingesmeerd worden met één of ander zalfje.                                                                                                                                                                                                  Ook met een ervaren taxichauffeur was het nog een hele toer om die arts ergens in Agadir te vinden. En over de verkeersdrukte willen we het niet meer hebben. Bij de arts zat de wachtkamer vol; op volgorde van binnenkomst werden de wachtenden binnen geroepen. Na bijna twee uur zijn wij aan de beurt. De hechtingen worden er door een verpleegkundige met de vingers uitgepeuterd: een fluitje van een cent. Daarna komt de arts de knie inspecteren. Met een zalfje op de wond en een brief voor de fysiotherapeut staan we na vijf minuten weer buiten. Voor die fysiotherapeut blijven we niet hier. Woensdag gaan we naar Tafraout en zien we daar wel verder.                                                                                                                                                                        En omdat we toch met een auto zijn, vragen we de taxichauffeur te stoppen bij de elektrozaak in Aourir. Daar kopen we een losse schotel met toebehoren. We hebben toch maar voor deze oplossing gekozen voor het tv kijken. De pogingen om dat via internet te regelen lopen op niets uit. Het advies van CanalDigitaal om hun app hier in Marokko te installeren, werkt niet: iets met een onbekende provider. Althans ons lukt het niet. Om twee uur zijn we terug bij de camper en puffen we uit in de zon.                       Tot slot van de middag gaat Wim nog een keer naar het dorp. Groente kopen, een zalfje ophalen bij de farmacie, en geld bij de bank pinnen. En, wonder boven wonder, de smoothie zaak is open. Onze dag kan niet meer stuk! 

Dit is hem dus: Abdul onze taxichauffeur (links op de foto).

Dinsdag 4 februari

Onze laatste dag in Aourir; en dat betekend de hele dag een beetje rommelen. De camper wordt van binnen weer ontdaan van het stof, de garage moet weer goed ingepakt worden enzovoort. En de hele dag voorbijgangers die informeren naar de knie van Wobbie. Nederlanders, Fransen en Duitsers: goed voor onze talenkennis zullen we maar zeggen.                                                                     En ergens in de middag nog een leuke, spontane ontmoeting. We komen Stoffel de schildpad tegen. En voor een mandarijntje wil die best op de foto, maar een pootje geven is er niet bij.                                                                                                                                     Wat later in de middag zitten we nog een poos heerlijk in de zon. De nachten zijn hier fris, zo’n tien graden. Overdag stijgt de temperatuur tot dik in de twintig graden.                                                                                                                                                                 Als de zon verdwenen is, zo tegen een uur of half zes, pakken we de rest van de spullen in. Morgen gaan we dus weer op pad. Eerst wat boodschappen doen bij de Carrefour en daarna op naar Tafraout!

Stoffel de schildpad.

Een laatste plaatje van het achterland van de camping.

Woensdag 5 februari

We zijn op tijd uit bed om alles in gereedheid te brengen voor een nieuwe reisdag. Nog even douchen, water bijvullen, de cassette van het toilet legen, enzovoort. Om kwart over negen gaan we rijden, uitgezwaaid door de buren. Op de TomTom hebben we Tafraout ingetoetst en bemoeien ons niet met de gekozen route. De eerste stop is bij de Carrefour, we komen er toch langs. In die grote supermarkt gaat het ons vooral om de producten die in Marokkaanse winkeltjes bijna niet te krijgen zijn.                       Dan gaan we op zoek naar een benzinestation waar de camper gewassen kan worden. Dat kan bij bijna elk station, maar overal staan auto’s in de rij voor een wasbeurt. Ver buiten Agadir komen we uiteindelijk een wascabine tegen waar we zo in kunnen rijden. En koffie kunnen drinken tijdens het wachten. Voor zes euro vijftig is de camper weer schoon en zijn wij voorzien van koffie.                                                                                                                                                                                                                             Daarna begint het mooiste deel van de route. Het is klimmen en dalen door een verstild landschap met prachtige vergezichten. Eén van de toeristische hoogtepunten is de kasbah Tizourgane: bovenop een heuvel en nu een soort hotel.                                          Het is inmiddels tijd voor de lunch. We stoppen ergens op één van de echte parkeerplaatsen op deze route: voorzien van bankjes en zelfs een schommel. We hebben alleen een bankje gebruikt. Tijdens het eten krijgen we bezoek van een nog erg jonge hond. Die hoor je denken: hé, aardige Nederlanders die vast wel wat te eten bij zich hebben. En ja hoor, Wobbie herinnert zich plotseling dat er ergens in de camper nog een zak hondenkoekjes ligt. Bij het verlaten van de parkeerplaats blijft er een tevreden hondje achter: voor vandaag tenminste.                                                                                                                                                                 Naarmate de reis vordert over de N105 en het wegdek plotseling smaller en slechter wordt, krijgen we er een beetje genoeg van: de laatste loodjes, enzovoort. Uiteindelijk zijn we rond vier uur in Tafraout in het Keteldal, waar we nog een leuke plek vinden in de hoek waar we meestal staan. En ook hier weer tal van vrienden, bekenden en kennissen: het Keteldal heeft een hoog reünie karakter.                                                                                                                                                                                                                         Om een uur of half zes gaan we uit eten. Natuurlijk bij het “kippenrestaurant” Harbasz, samen met Ria en Frank. De eigenaren kennen we, evenals het personeel. En ook de menukaart; we weten precies wat we moeten bestellen.                                                  Terug bij de camper, het is dan al bijna donker, wordt er op de deur geklopt. Het is de bewaker die we al jaren kennen. het weerzien is hartelijk: met één euro vijftig stageld en een pak stroopwafels uit Nederland vertrekt hij breedgrijnzend naar de volgende camper.

Coordinaten: N29.72190, W8.98438 

De kasbah Tizourgane.

Donderdag 6 februari

Onze eerste dag in Tafraout: het is alsof we nooit weggeweest zijn.                                                                                                               In het kader van de doe-het-zelf-fysiotherapie beginnen we de dag met een wandeling. Jan en Piëta staan een eind verder bij de “camperwerkplaats” van MoMo (vroeger zeiden we kleine Mohammed). Hun camper en aanhangwagen moet bijgewerkt worden. Het duurt even voor we er zijn: praatje hier, babbeltje daar enzovoort. Op het terrein van MoMo is het druk. Er staan weer een heleboel campers waar aan gewerkt wordt, zij het in een Marokkaans tempo. Elke monteur heeft tegenwoordig een smartphone. Belangrijk natuurlijk voor het onderhouden van de sociale contacten. Ook onder werktijd.                                                                        Het weerzien met Jan en Pieta is als vanouds: erg gezellig en je komt er bijna niet meer weg. En natuurlijk worden we hartelijk welkom geheten door MoMo. Al helemaal als we hem vertellen dat ook wij hem nog nodig hebben voor onze achterbumper. Hij belooft langs te komen om een “nice price” af te spreken.                                                                                                                                De middag brengen we in gepaste rust door. Wobbie houdt zich bezig met het bezoek: Marita (oet Eénter, weet u nog wel) komt informeren naar de stand van de knie. De dames zijn zo een uur verder.                                                                                                       Wim maakt wat overzichtsfoto’s van het Keteldal en begint vast met de montage van de losse tv schotel. Alle onderdelen zitten aan elkaar en er zijn geen schroefjes of boutjes overgebleven. Dat is in elk geval een goed teken. Morgen het verdere installeren.

Onze plek in het Keteldal.

Vrijdag 7 februari

Bij het opstaan vanochtend was het maar zes graden in de camper; met name in de vroege ochtend koelt het hier enorm af. Even voor negen uur komt de zon van achter de bergen te voorschijn. De temperatuur loopt dan snel op en is het buiten warmer dan in de camper.                                                                                                                                                                                                                     In de ochtend gaan we verder met het installeren van de schotel: we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. We besluiten eerst maar eens naar het dorp te wandelen. Daar is niet zo veel veranderd, behalve dan dat onze jus-man er niet meer is. Alles zit potdicht en niets wijst er op dat de zaak ooit nog weer open gaat. “Onze” kapper hier, die er vlakbij zit, komt met het verhaal dat de jus-zaak vijftig dagen dicht zit. We snappen er helemaal niets van.                                                                                                          Onze schoenmaker zit er nog wel: we hebben een klusje voor hem. Twee witte schoenen van Wobbie moeten voorzien worden van nieuwe zolen. Die heeft hij in een hele goede kwaliteit, maar enkel in het zwart. En dat is nou net niet de bedoeling: de schoenen gaan weer mee tijdens de wandeling.                                                                                                                                                 Ondertussen is het etenstijd. De eerste gelegenheid, een soort snackbar, is nog gesloten. Daar vlakbij zit het “zwembad”: een groot complex met kamerverhuur en een restaurant. Met een binnenplaats met een zwembad. Daar omheen kun je eten; elke keer hier in Tafraout komen we er wel een keer. En dit jaar voor het eerst zien we water in het zwembad. We hebben er gezellig gezeten, het eten was goed, maar niet bijzonder.                                                                                                                                                 Terug bij de camper gaan we verder met het uitrichten van de schotel. Na wat gezucht en gesteun lukt dat gelukkig. We kunnen weer televisie kijken als we dat willen. De losse schotel staat voor de camper, stevig verankerd. Elke morgen komt de bakker, op de fiets, een stokbrood brengen. Nu maar hopen dat hij niet de hoek om komt scheuren en dan onze schotel plat rijdt. Zou toch zonde zijn van de stokbroodjes.                                                                                                                                                                                  In de loop van de middag komen Elly en Egbert het terrein oprijden. Zij komen uit Sidi Wassay en staan nu bij ons hier in de buurt. We hebben elkaar al bijna vier weken niet gezien: hoog tijd dus om eens even goed bij te praten.    

Het terras bij “het zwembad”.

Zaterdag 8 februari

Een drukke dag met van alles en nog wat. Om te beginnen gaan we eerst naar de hammam om te douchen. Andere jaren gingen we er met de fiets heen, maar dat durven we nu nog niet. Een flinke wandeling dus en dat gaat goed. In de hammam is alles nog als vanouds. We maken de beheerder blij met een pak stroopwafels uit Nederland en Wobbie zet hem op de foto: voor wat hoort wat. Gewassen en wel gaan we aan de koffie. Ergens in het dorp zit een nieuw restaurantje met een terras in de zon. Op de prijs valt niets aan te merken: zeventig cent voor een kopje koffie. Maar op de koffie zelf des te meer: de volgende keer een test bij een ander restaurant.                                                                                                                                                                                                          Na de middag gaat Wim op zoek naar MoMo van de garage. Die zou langs komen om naar onze achterbumper te kijken. Maar MoMo is druk; op het terrein van de garage wordt aan wel twintig voertuigen gewerkt. Maar MoMo belooft langs te komen.            Morgen willen we uit eten bij Chez Nadia met Elly en Egbert. En dat moet goed voorbereid worden. We zijn er ooit al eens onaangekondigd binnen gevallen, waarop de man eerst naar de slager moest. Wim fietst er eerst heen om de menukaart op te halen. Het weerzien is wel erg bijzonder: het is erg lang geleden dat Wim gekust werd door een andere man. Maar we zijn welkom morgen en de menu wensen zijn doorgegeven.                                                                                                                                      En dan komt toch MoMo op bezoek, samen met zijn partner Said. De bumper wordt nauwkeurig geïnspecteerd. Wij vinden dat er één hoek bijgewerkt kan worden. Maar daar denken MoMo en Said anders over: voor het beste resultaat moet de hele bumper aangepakt worden. Voor de prijs van honderd euro doen we verder niet moeilijk. Maandagmorgen komt er iemand schuren en plamuren en maandag moeten we naar de spuitcabine: inshallah.                                                                                                                       Tot slot drinken we nog een borrel samen met Elly en Egbert. Tot half zeven zitten we buiten in de zon. Daarna begint de wind weer op te steken en vluchten we de campers in.

De beheerder van “onze” hammam.

Zondag 9 februari

Een zondag in februari in Tafraout; een relatieve rustdag. Ook in het dorp is het erg rustig. Veel werkplaatsen zijn vandaag gesloten. Eerdere jaren was er amper sprake van een zekere zondagsrust. Maar de tijden veranderen, ook in Tafraout.                    Na het boodschappen doen is de ochtend al weer voorbij en is het tijd om uit eten te gaan. Dat doen we dus bij Chez Nadia, samen met Elly en Egbert. Alle vier gaan we voor een tajine. De porties zijn niet overdadig, maar wel erg lekker.                                Na de middag lopen we in het kader van de oefentherapie voor de beschadigde knie, nog een rondje door een deel van het Keteldal. Het buigen van de knie tijdens het wandelen gaat steeds beter; maar nog niet ver genoeg om bij de voet van het gekwetste been te komen. We blijven oefenen.

Eten bij Chez Nadia. 

Maandag 10 februari

Een dag met veel op de kont zitten. We hadden met MoMo afgesproken dat er vandaag een monteur zou komen om te beginnen met de achterbumper: schuren en plamuren hier op het terrein. Er komt van alles langs met eieren, ruitenwissers, gebak, cake enzovoort. Maar niemand met schuurpapier en plamuur.                                                                                                                                  In de middag gaat Wim verhaal halen bij de camperwerkplaats. MoMo is er niet, maar Said gelukkig wel. Het hoe en waarom van het niet op komen dagen van de monteur blijft volstrekt onduidelijk. Maar morgen om tien uur worden we op het terrein van de werkplaats verwacht. Als de monteur niet bij ons komt, gaan wij wel naar de monteur toe: zoiets.                                                         Dan een moedige poging van Wobbie om even te fietsen. Nog iets te overmoedig naar het blijkt. De knie kan nog net niet genoeg gebogen worden om de trappers rond te krijgen. We zijn veel te ongeduldig: op de dag nauwkeurig is het pas vier weken geleden dat het ongeluk plaats vond.                                                                                                                                                                                     Aan het einde van de middag krijgen we visite. Gerard en Margot komen op de borrel en even later sluiten Frank en Ria ook aan. De dames zitten aan de linkerkant van ons terras, de heren rechts. Waar de dames het allemaal over hebben gehad is de schrijver enigszins ontgaan. Bij de heren ging het vooral over camperperikelen: propaan- en butagas, koelkasten, luifels en bumpers. Tot slot mag niet onvermeld blijven dat Jan en Pieta in het Keteldal aangekomen zijn. Ze staan dichtbij, in “onze” hoek. Er handig bij het rondbrengen van de lekkere toetjes die ze voor alle bekenden had gemaakt.   

Een gewone zonsondergang in Tafraout. Een heel enkele keer kleuren de bergen niet oranje maar roze: nog mooier.

Dinsdag 11 februari

We zijn op tijd uit de veren voor ons doen. Om tien uur moeten we bij de camperwerkplaats zijn, zo’n anderhalve kilometer verderop. Daar gaan de stoelen naar buiten en kijken we met belangstelling naar alles wat er om ons heen gebeurd. Aan alle voertuigen wordt gewerkt en de monteurs lopen af en aan, vooral om gereedschap te zoeken. Of naar een stopcontact, omdat jouw stopcontact is ingepikt door een ander. Dus neem je het stopcontact van een collega die even niet oplet. Tussen alle bedrijvigheid door lopen een tiental pups te dartelen, voor niets en niemand bang. En hier verzekerd van eten: er zitten altijd wel camperaars tussen die ze iets toestoppen.                                                                                                                                                                   Wij besluiten te gaan wandelen door het dorp. De woensdag is de officiële marktdag hier, maar in de loop van de dinsdag zijn bijna alle kramen al bedrijfsklaar. En we vinden wat we zoeken, een horloge voor Wobbie. De vorige is gesneuveld bij de val van de fiets. De prijs is vier euro, inclusief een extra batterijtje. Het onderhandelen over de prijs laten we deze keer maar achterwege: wij zijn blij met het horloge en de man met de veertig dirham.                                                                                                   Zo rond een uur of één gaan we eten bij Harbaz, samen met Elly en Egbert. Je kunt er jammergenoeg niet in de zon zitten, desondanks zijn alle tafels bezet. Maar de volgende keer gaan we toch ergens anders heen. We hoeven vandaag in elk geval niet te koken.                                                                                                                                                                                                               Terug op de camperwerkplaats worden we verrast: de camper is al klaar! Geschuurd, geplamuurd, gegrond, weer geschuurd en gespoten. Als vaste klant krijgen we kennelijk een speciale behandeling (we zijn er vorig jaar ook geweest). We kunnen terug naar onze plek in het Keteldal waar we nog heerlijk buiten kunnen zitten. Vanavond zelfs tot een uur of zeven: het was een mooie dag!

Onze monteur: de camper was klaar nog voor we zijn naam konden vragen.

Woensdag 12 februari

De echte marktdag in Tafraout; we gaan met Frank en Ria op pad. Het is er gezellig druk met ook heel veel camperaars. Waaronder veel mensen die we kennen: even naar de markt gaan is er hier niet bij. Tussen het onderhouden van de sociale contacten door, kopen we ook nog het één en ander. Zoals kruiden voor een tajine met kip: die je overigens ook voor een kip zonder tajine kunt gebruiken. Gekocht bij een man met een enorme hoeveelheid manden met allemaal verschillende kruiden. Voor ons maakt hij een “melange”. Schepjes uit tien verschillende manden gaan in één plastic zakje: en dan heb je tajine/kipkruiden: genoeg voor de komende drie jaar.                                                                                                                                                                            Behalve de kruiden scoren we zoute- en pelpinda’s en een doosje dadels. Speciaal voor als er visite op de borrel komt. En natuurlijk duiken de dames op de terugweg nog even een winkeltje in met cosmetische producten. De lippen kunnen weer ingevet worden, speciale olie voor de knie en dure arganolie voor de rest van het lichaam.                                                                         Na de middag gaan we nog een keer naar de markt voor groente en fruit: dat konden we vanochtend niet meer meenemen.           Al met al een dag met meer dan voldoende beweging en training voor de knie van Wobbie. Omdat we weer geen zin hebben om zelf te koken, gaat Wim op pad om een pizza op te halen. Nog voor hij het terrein af is komt hij Peter en Myran tegen van "Endless on Wheels”: zij zijn hier met een groep neergestreken. Twee jaar geleden zaten wij in een vlog van hun in de rubriek       “Gluren bij de Buren”. Het weerzien is weer hartelijk en hopelijk komen we elkaar de komende dagen nog een keer tegen.

De man van de kruiden.

Donderdag 13 februari

Een “gewone” dag in Tafraout: veel kletsen dus met vrienden, bekenden en toevallige passanten. Tijdsafspraken hebben we gelukkig niet, anders zouden we overal te laat komen.                                                                                                                                         Om fris aan de dag te beginnen gaan we eerst onder de douche bij de hammam. Voor één euro vijftig per persoon hebben we geen geklieder in de camper. En het watergebruik speelt nog geen rol in de hammam.                                                                               Even na de middag wordt het spannend: Wobbie gaat fietsen. Te beginnen op de doorgaande, geasfalteerde weg. Gewoon opstappen en wegfietsen, alsof er niets gebeurd is. Na deze geslaagde testrit besluiten we om even serieus te gaan fietsen. We gaan eerst naar het ziekenhuis hier in Tafraout. In Agadir moesten we een brace kopen om de gekwetste knie te beschermen; en dat ding ligt vreselijk in de weg. Dus brengen we de brace naar het ziekenhuis: daar zijn ze er blij mee. Het is voor Marokkaanse begrippen een duur hulpmiddel wat ongetwijfeld goed terecht zal komen. Na het bezoek aan het ziekenhuis fietsen we gelijk nog maar even verder. Voor degenen die deze streek kennen: tot even voorbij de rots met de naam “de hoed van Napoleon”.                  Terug bij de camper loopt de “gewone” dag in Tafraout ten einde. Er moet nog gekookt worden en de was wordt schoon teruggebracht. En die moet opgeruimd worden. De dagen vliegen hier voorbij.     

De testrit: voor het eerst na vier en een halve week weer op de fiets!

Vrijdag 14 februari

Afgelopen najaar hebben we een powerstation met een opvouwbaar zonnepaneel aangeschaft. Een soort draagbare accu, waarmee je allerlei elektrische apparatuur kunt laten draaien. Voor ons gaat het vooral om het opladen van vooral de fietsaccu’s. En met het opvouwbare zonnepaneel kan dat powerstation zelf weer opgeladen worden. Het opladen van de fietsaccu’s kan ook via een omvormer uit de huishoudaccu van de camper. Maar onze fietsaccu’s zijn daar eigenlijk te zwaar voor.                                   Vanochtend het ding dus uitgeprobeerd. Het duurde zo’n drie uur, waarna de fietsaccu weer vol zat en ook het powerstation zelf weer helemaal opgeladen was. De conclusie: het experiment is geslaagd.                                                                                                                         Na twee wandelingen, één voor en één na de middag, is het vooral wachten op de start van een feestelijke bijeenkomst bij Jan en Pieta. Zij zijn binnenkort zestig jaar getrouwd: een goede reden om met de vrienden die hier zijn een feestje te organiseren. Met tien personen wordt dat een erg gezellig gebeuren. Met hapjes, drankjes en een complete maaltijd. Tussendoor komt de mevrouw die hier voor iedereen de was verzorgd, Nezha, even langs om nog een waszak op te halen. Waarop ze vijf minuten later terugkomt met een doos gebak: voor het bruidspaar en alle gasten. Eén van de hoogtepunten van het feestje.                           Om een uur of acht, het is dan al donker, is het uit met de pret. De boel wordt gezamenlijk opgeruimd en er worden afspraken gemaakt over de afwas morgenvroeg. Het was een bijzondere en gezellige bijeenkomst op een prachtige plek: het Keteldal in Tafraout.    

Nezha, de mevrouw van de was, met een schaal met gebak voor het bruidspaar en de gasten.