Herfst 2022

Vrijdag 16 september

De zomer is weer voorbij in Nederland: we hebben er van genoten. We hebben gekampeerd in Duitsland, Oosterbeek, Groenlo en in Noord Nederland, tegen de Waddenzee aan. En we hebben een aantal fietstochten gemaakt, zijn naar de Floriade geweest en zijn een aantal dagen aan het suppen geweest met kleinkinderen op Bussloo. Tussendoor hebben we beiden de gezondheidszorg weer gesponsord, oftewel gebruik gemaakt van de vergoedingen van de ziektekostenverzekering. Voorlopig zijn we weer goedgekeurd en kunnen er weer even tegen. Ook onze camper is een paar keer naar de specialist geweest. Voor eigen rekening uiteraard, maar goed voor de werkgelegenheid in Voorst zullen we maar zeggen. Morgen gaat het dus gebeuren: we gaan weer op reis. Omdat we de zon willen blijven zien gaan we naar het zuiden. We gaan eerst maar Frankrijk in en bekijken per dag hoe we verder gaan. We houden jullie uiteraard weer op de hoogte. 

Ergens bij het Louwersmeer.

Zaterdag 17 september

Ergens tussen negen uur en half tien zijn we klaar voor het vertrek. We hebben een voor ons bekende camperplek in Noord Frankrijk gekozen en laten de route over aan de TomTom. Via Maastricht en Luik rijden we de Ardennen in. En daar regent het flink en niet voor het eerst gezien het erg groene landschap. Tegen half vier zijn we op de camperplaats van het dorp Stenay, zo'n dertig kilometer voorbij de Belgische grens. Een fraaie camperplaats waar we al vaker geweest zijn. Het dorp zelf stelt niets meer voor. Met de komst van een Lidl een paar jaar geleden, is zo onderhand de oorspronkelijke middenstand verdwenen. Overgebleven zijn het biermuseum en dus de fraaie camperplaats.

Coördinaten: N49.48992, E5.18346; WiFi niet uitgeprobeerd. 

Het haventje van Stenay.

Zondag 18 september

Vroeg op betekent vroeg rijden. Om negen uur vertrekken we en dat is voor ons keurig op tijd. Het weer is fraai: de hele dag zon. En dat maakt het rijden een stuk leuker. Het landschap is heuvelachtig, weinig vee en enorme velden met zonnebloemen, suikerbieten, geoogst mais en wat niet al. En met een zekere regelmaat grote percelen met oorlogsgraven en gedenktekens. Allemaal ter herinnering aan de Eerste Wereldoorlog. Bij één monument is er een plechtigheid gaande. Met veel uniformen, muziekkorpsen en publiek. Vergelijkbaar met de herdenkingen bij ons in Oosterbeek op dit moment. Rond twee uur hebben we genoeg van het rijden en zoeken we een overnachtingsplek. Die vinden we op een camping in het dorp Cepoy, vlak bij de grote plaats Montargis. En die plaats ligt volgens onze ANWB routekaart op de grens van Noord- en Zuid Frankrijk. Een camping dus, van alle gemakken voorzien en vlakbij een gebied met talloze meren en meertjes. Met mooi aangelegde fiets en wandelpaden. Natuurlijk gaan we er even wandelen. En tegen zessen, terug bij de camper, gaan we in de zon aan de borrel om bij te komen. Tot zover dag twee.

Coördinaten: N48.04255, E2.74232; WiFi: ja, een goede verbinding.   

Een ceremonie bij een oorlogsmonument.

Een aalscholver terug van het vissen.

Maandag 19 september

We kregen al vroeg een berichtje van Welmoed. De vogel hierboven heeft een verkeerde naam: het is geen roerdomp maar een aalscholver. Gecorrigeerd dus, met dank aan Welmoed.

Vandaag weer een lange rit van zo'n vierhonderd kilometer. Van Motargis via Vierzon, Chãteauroux en Limoges naar Angoulême. We zijn er rond vier uur en zoeken dan een camperplaats. Die vinden we vlak in de buurt, in het dorp Touvre. Een gratis plek met een bord met de tekst om als tegenprestatie de plaatselijke middenstand te ondersteunen. Maar tijdens de rondwandeling komen we niets tegen waar we geld uit kunnen geven; mogelijk zijn we de verkeerde kant opgelopen. Er is wel een forellenkwekerij met een prijskaartje boven elk bassin: hoe groter de vis hoe duurder. Maar helaas op maandag gesloten. Tegen zeven uur zijn alle zeven camperplaatsen bezet. Al met al en aardige overnachtingsplek, maar meer ook niet. Morgen gaan we "Les Landes" in.

Coördinaten: N45.66079, E0.25832; WiFi nee.

Een heerlijk warme dag in Touvre.

Een grote forel: €25 per kilo.

Dinsdag 20 september

Op naar "Les Landes" vandaag. Eerst om Angoulême heen en vervolgens richting Bordeaux, via de N10. Een grote snelweg waar het steeds drukker wordt met vrachtverkeer. Met name aan de andere kant van de weg staat een enorme file tot ver voorbij Bordeaux. Ergens in de buurt van Arcachon gaan we het binnenland in, richting Mimizan. Via eindeloze, lange rechte wegen door de bosgebieden van Les Landes, belanden we uiteindelijk op de plaats van bestemming: Ste Eulalie en Born. In de tachtiger jaren zijn we er vaak geweest met de kinderen, vooral om er te surfen. De camping aan het meer is er nog steeds en nog behoorlijk bezet in deze tijd van het jaar. Het bos ernaast is bij de camping getrokken: er staan permanente vakantieverblijven. En naast de camping, bij de haven, ligt nu een fraaie camperplaats, waar we een geweldige plek vinden. We lopen een rondje camping en langs het meer. Er is de afgelopen dertig jaar niet zo heel veel veranderd. Hier en daar zijn wat bomen verdwenen, het toiletgebouw is vernieuwd en de stranden zijn voorzien van banken. Morgen gaan we fietsen.

Coördinaten: N44.30653, W1.18184; WiFi: betaalde WiFi via de receptie van de camping.

Het vroegere surfstrandje waar we ooit dagen hebben doorgebracht. Nu met luxe banken. 

Woensdag 21 september

Eindelijk weer een fietsdag: we gaan naar Mimizan. In de loop van de jaren zijn hier bijna overal fietsroutes aangelegd. Geen last dus meer van auto's, helaas wel van allerlei oneffenheden zoals omhoog gekomen boomwortels, drempels en stoepranden. Maar we klagen niet, de Fransen hebben hun best gedaan. Via Mimizan fietsen we verder naar Mimizan Plage, zo'n zes kilometer verder. Met onderweg veel herkenningspunten, maar af en toe ook geen idee waar we zitten. Terug in Mimizan menen we ergens een Lidl te weten. Nou niet in Mimizan dus maar een dorp verder. Een Lidl met behoorlijk lege schappen en forse prijzen (in vergelijking met die in Apeldoorn). Terug bij de camper staan de tellers op zesenvijftig kilometer. Iets teveel van het goede, we hebben allebei een zere kont. Het bijkomen doen we op het strand van het meer. Het is er heerlijk rustig en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot boven de vijfentwintig graden. We hebben er een welbestede dag opzitten.  

De een deel van de boulevard van Mimizan Plage.

Donderdag 22 september

De laatste dag in Ste Eulalie en Born: we gaan nog een keer fietsen. Gisteren naar het zuiden, vandaag naar het noorden. Het eerste dorp is Gastes, met vroeger een grote camping met allerlei soorten van vertier. De kinderen gingen er destijds heen voor de disco. Van de oorspronkelijke camping is niets meer over: het is nu een groot chalet-park geworden. Er vlakbij ligt nu wel een mooie camperplaats. Aan een haventje met een fraai uitzicht over het meer. We fietsen verder naar het stadje Parentis en Born. Daar gingen we vroeger heen voor de boodschappen. Precies vandaag is er markt met van alles en nog wat. En ook hier weer beste prijzen. Een gebraden kip kost hier vier keer zoveel als vorig jaar in Portugal. We slaan deze keer maar over: Frankrijk is een duur land geworden. We houden het bij wat fruit en broodjes voor onderweg. Na de middag gaan we weer naar het strand: het is er erg rustig. Het seizoen is hier bijna voorbij. Vroeger was dat al op 31 augustus, nu is 30 september de einddatum.

Markt in Parentis en Born.

Dopheide onderweg.

Vrijdag 23 september

Het mooie weer is op in deze hoek van Frankrijk. Bij het opstaan is het bewolkt en dat blijft de hele dag zo. We gaan naar een volgend meer, honderd kilometer zuidelijker. Een korte rit met toch maar een koffiepauze onderweg op een grote parkeerplaats. Daar zijn ook een aantal artiesten neergestreken. Een wonderlijke combinatie van een circus en milieuactivisten tegen al het plastic in de oceanen. De acts zijn vermakelijk. We zijn vroeg op de plaats van bestemming: een camperplaats bij het gehucht Azur, aan het meer van Soustons. In de zomer zal het hier ongetwijfeld erg gezellig zijn met alle mogelijke voorzieningen voor toeristen. Maar nu niet meer, bijna alles is al gesloten. Het is nu uitgestorven. We gaan nog even op de fiets naar de grote plaats Soustons, een kilometer of tien verder. Een fraaie fietsroute langs het grote meer. Tien kilometer door een nu verlaten landschap. En ook in Soustons is het erg stil: daar is alles gesloten tussen twaalf- en vier uur. We zijn net op tijd terug bij de camper voor de eerste regenbui. Wat het weer betreft de eerste slechte dag deze reis.

Coördinaten: N43.78844, W1.31194; WiFi: ja, goede verbinding 

Optredens ergens onderweg op een parkeerplaats.

Zaterdag 24 september

We zijn nog maar net het bed uit of het begint te regenen; hard en lang. Binnen de kortste keren is de camperplaats verandert in een modderpoel. Nog een reden om verder te reizen. Maar deze camperplaats werkt met een pasjessysteem. En die pas moet langs een scanner gehaald worden om een slagboom te openen, en met onze pas lukt dat niet. Uiteindelijk lukt het om telefonisch contact te krijgen met iemand van de organisatie. We krijgen codes om de slagboom in beweging te krijgen. Bij de derde code lukt dat eindelijk. We zijn dan inmiddels een uur verder. Na een natte rit zijn we tegen één uur aan de voet van de Pyreneeën. We staan weer in St.Jean-Pied-de-Port. Traditioneel onze laatste stop in Frankrijk voor we Spanje inrijden. We gaan dus in elk geval Spanje in en mogelijk daarna naar Portugal: we willen zon!!

Pied de Port blijft een gezellig stadje. Naast de camperplaats ligt een rugbyveld waar vanmiddag jochies van een jaar of zes getraind werden: een leuk schouwspel. Om drie uur is het droog en we gaan aan de wandel. Het is druk in het stadje. Veel wandelaars naar Santiago de Compostella maken hier een tussenstop. Ze staan in de rij bij de diverse hostelletjes voor een slaapplek. 

Morgen gaan we dus naar Spanje, via de Pyreneeëncol de Ibañeta richting Pamplona. En daar in de buurt laten we het van het weer afhangen hoe we verder gaan.

Coördinaten: N43.16502, W1.23182; WiFi: nee

De jeugd van St.Jean-Pied-de-Port op het rugbyveld

Eén van de meest gefotografeerde plekken hier.

Zondag 25 september

Vandaag een route die we al vaker gereden hebben. Eerst de Pyreneeën over met onderweg de Frans-Spaanse grens. We stoppen op de hoogste col voor de vergezichten en de koffie. Het hele traject, de col op en weer naar beneden tot Pamplona, is zo'n vijftig kilometer lang. En het wordt steeds drukker onderweg met wandelaars, fietsers en wielrenners. Het is tenslotte zondag en qua weer een fraaie dag. Na Pamplona stomen we verder naar Vitoria/Gasteiz en Burgos om tenslotte in Palencia te stoppen. Deze keer kiezen we voor de camperplaats bij het pompstation "Suances". Voor een tankbeurt mag je er gratis staan. Electra en douches moeten betaald worden. We zijn hier vaker geweest en deze plek wordt elk jaar fraaier van opzet. Natuurlijk gaan we wandelen want we weten de weg hier. Tenminste, dat dachten we. En dat valt een beetje tegen, waardoor het nog een forse tippel wordt. Voor het bijkomen hebben we een vast adres. Een terras dicht bij het centrum. Met aangename prijzen: bier, wijn en een bak chips voor nog geen vier euro.

Coördinaten: N42.01056, W4.54568; prima gratis WiFi.

De kapel op de Pyreneeëncol de Ibañeta

Maandag 26 september

Als we opstaan is het erg fris in de camper. Zo tegen een uur of negen komt de zon te voorschijn en begint het wat op te warmen. Gisteravond hebben we besloten om van Palencia via Zamora Noord-Portugal in te rijden en van daaruit al te zakken naar de Algarve. Maar vanochtend besluiten we om toch maar verder door Spanje naar het zuiden af te zakken. Het voordeel van een camper: die kan alle kanten op! Zo'n tachtig kilometer voorbij Salamanca stoppen we in de plaats Béjar, dicht bij de snelweg. We zijn hier vorig jaar ook geweest. De gratis camperplek ligt bij het voormalige station. De spoorlijn is opgedoekt en is nu een mooi fietspad, een Via Verde, van kilometers lang. De vorige keer hebben we er een deel van gefietst. Deze keer gaan we wandelen naar de stad. En dat wordt een pittige klimpartij omhoog. Met wat moeite vinden we het "historisch centrum" zoals ze dat hier noemen. Het is inderdaad oeroud. Nauwe straten met lange rijen winkelpandjes. Maar bijna allemaal al jaren gesloten en vervallen. Het moet er ooit gezellig geweest zijn. En hier en daar een keurig aangegeven monumentaal gebouw. Maar eigenlijk geen monumenten waar toeristen op af komen. Het maakt al met al een wat trieste indruk. Terug bij de camper genieten we nog een poos van de zon; het is dik vijfentwintig graden. Morgen weer verder naar het zuiden.

Coördinaten Camperplaats Béjar: N40.38430, W5.77964; geen WiFi. 

Het voormalige stationsgebouw van Béjar.

Dinsdag 27 september

Een lange dag wat het rijden betreft. We gaan langs Caceres en Mérida en verlaten de snelweg bij Zafra. Daar naar het zuiden om bij Rosal de la Frontera Portugal binnen te rijden. En daar worden de wegen erg slecht: wat een gehobbel. De scharnieren van de deurtjes van de keukenkastjes trillen bijna los. De eerste stop is bij het dorp Mina de São Domingos. We hebben er jaren geleden al eens gestaan en ook rondgefietst. Destijds over het enorme terrein met overblijfselen van een voormalige kopermijn: gesloten begin jaren zestig. Maar helaas, de plaats bij het meer is nu verboden voor campers. De volgende stop is in het dorp Pomerão. Een parkeerplaats pal aan de grensrivier Guadiana. Waarschijnlijk is er ergens een waterkraantje, een douche en een toilet. We hebben er niet naar gezocht. Al met al een prachtplek voor de verdere reis naar de Algarve. We maken een wandeling door het dorp. Erg kort deze keer, we komen "Restaurante A Maria" tegen en duiken het terras op. Een pilsje kost er één euro, een erg vol glas wijn tachtig eurocent. Het kostte wat moeite vandaag, maar hoera, we zijn weer in Portugal.

Coördinaten: N37.55684, W7.52630; geen WiFi.

De camperplaats in Pomorão aan de Guadiana

Woensdag 28 september

Op naar de Algarve. Het kost wat moeite om vanuit Pomerão weer enigszins in de bewoonde wereld te komen, maar uiteindelijk rijden we via Mértola over een prachtige weg de Algarve in. We gaan eerst naar Vila Real de Santo António, naar de Lidl: de voorraden moeten worden aangevuld. Vervolgens rijden we naar de camperplaats aldaar. Maar die is gesloten vanwege de jaarlijkse kermis begin oktober. Pogingen om in de buurt van Monte Gordo een overnachtingsplek te vinden lopen op niets uit. Vrienden van ons zitten daar in een appartement en we willen elkaar hier nog een keer ontmoeten. Maar hoe we ook zoeken, in de buurt van Monte Gordo kom je geen plekken meer tegen waar campers nog gedoogd worden. We rijden door naar het vissersplaatsje Santa Luzia. Aan het einde van de plaats ligt een braak liggend terrein waar we vorig jaar meerdere dagen gestaan hebben: gratis en op vuilnisbakken na geen voorzieningen. Op een enkele auto na staat er nu niets: wij zijn de eerste en de enige camper. Vorig jaar stonden er regelmatig een stuk of tien. Na het installeren gaan we naar het strand. Met de Ferry Boat de lagune over naar het strand met de naam Terra Estreita. De wind is wat fris, maar in de luwte is het er heerlijk. Tot slot gaan we aan de borrel bij onze "vaste" stamkroeg: Café Santa Luzia. Ook daar zijn de prijzen gestegen; een glas witte wijn met twintig eurocent, nu dus €1,20. 

Coördinaten: N37.09929, W7.66488; geen WiFi.

Moederziel alleen in Santa Luzia.

De Ferry Boat naar het strand van Terra Estreita.

Donderdag 29 september

Na een eenzame, maar rustige nacht in Santa Luzia, rijden we terug naar Monte Gordo. We hebben contact gehad met onze vrienden Joke en Jack en gaan vanavond samen uit eten. Zij weten de weg in Monte Gordo. Wij gaan naar de camping. Het inschrijven is een omslachtig gedoe. Het leidt tot een bewijs voor de camper voor het in- en uitrijden en per persoon een pasje met foto en gegevens voor het verlaten van en weer terugkomen op de camping. En dat voor de prijs van €10,69 per nacht, inclusief alle voorzieningen. Een enigszins gedateerde camping, maar alles werkt en het sanitair is schoon. We gaan eerst op de fiets naar de Lidl in Vila Real de Santo António. Vanaf vandaag zijn er verbandmiddelen in de aanbiedingen, die we nu net nodig hebben. En na de middag naar het strand. Helaas zijn er meer wolken dan zon en er straat een frisse wind. Dus gaan we maar fietsen: een stukje van de Algarve fietsroute. Een leuke tocht langs veel bekende plekken.

In de avond gaan we met Joke en Jack uit eten bij de "Eurobar" in Monte Gordo. Er zijn nog steeds veel toeristen en het is gezellig druk in het centrum. En we hebben heerlijk gegeten. Een gezellige avond, voor herhaling haalbaar.

Coördinaten: N37.17933, W7.44346; gratis WiFi (werkte bij ons niet).  

Onze plek op camping Monte Gordo.

Eten met Joke en Jack in de Eurobar in Monte Gordo.

Vrijdag 30 september

We gaan weer fietsen vanochtend. Gisteren richting Tavira, nu de andere kant op richting Spaanse grens, naar Vila Real de Santo António. We dwalen er wat rond om tenslotte in het centrum te belanden. Het is er gezellig druk. En overal worden er kramen en stands gebouwd ter voorbereiding op de jaarmarkt in combinatie met de kermis binnenkort. Volgens een Nederlander die we tegenkomen, gaat het vooral om aardewerk, streekproducten en bontgekleurde stoffen; en eten en drinken uiteraard. Na de middag gaan we weer naar het strand waar we een meeuw trakteren op een stukje brood. Waarop het beest met veel gekrijs zijn familie waarschuwt dat er wat te halen valt. En binnen de kortste keren zijn we omringd door een hele kolonie meeuwen. Wij zijn maar even gaan wandelen langs het strand. 

Het is onze laatste dag in Monte Gordo. En ook de vakantie van onze vrienden Joke en Jack hier in Monte Gordo zit er bijna op. Genoeg redenen om nog een keer met z'n vieren uit eten te gaan. Deze keer valt de keuze op restaurant Jopal, ergens midden in het centrum. Een waardige afsluiting van het verblijf hier; het was weer een gezellige avond. 

Street-art in Monte Gordo.

Aan de overkant van de Rio Guadiana: Ayamonte, Spanje

Zaterdag 1 oktober

Vandaag een korte rit van vijfentwintig kilometer. Wij gaan naar de grote stad Tavira met een fraaie camperplaats "Algarve Motorhome Park Tavira". Is van een organisatie die nog twee andere parken beheert. En ze hebben een web-site, Algarve Motorhome Park, waar per dag per locatie het aantal vrije plaatsen wordt aangegeven. De camperplek is van alle gemakken voorzien en dat kost elf euro inclusief stroom. Voor warme douches en toiletten moet apart betaald worden. En de camperplek ligt vlakbij het grote overdekte winkelcentrum van Tavira: Gran Plaza. Shoppen, eten en drinken op alle niveaus. En, ook handig, in de buurt zit een benzinepomp met grote wasautomaten. We hebben ze even geïnspecteerd: ze zijn schoon en ze werken. Een klusje voor morgen. De middag brengen we door aan het strand. Een soort inham aan de zee, drie kilometer fietsen. Het is er een gaan en komen van allerlei soorten boten die vanuit Tavira naar het strand van een landtong varen. Het toeristenseizoen is nog niet voorbij hier, er is nog een hoop leven in de brouwerij.

Coördinaten: N37.132692, W7.631120; prima gratis WiFi.   

De camperplaats in Tavira.

De aanlegsteiger van de landtong tegenover "ons" strand.

Zondag 2 oktober

Er moet gewassen worden vandaag: we gaan met een volle waszak op de fiets naar het tankstation. Dat alles gaat in een machine voor acht kilo. Dat kost vijf euro inclusief het wasmiddel. Plus twee euro veertig voor twee kopjes koffie om de tijd van het wachten op de goede afloop zo aangenaam mogelijk door te brengen. Twee uur later ligt alles weer gevouwen in de kasjes van de camper. Na de middag gaan we fietsen naar het stadje Fuseta. Over de Algarve fietsroute die langs de kust loopt. En dat valt niet mee. Ooit prachtig aangelegd, maar daarna nooit meer onderhouden. Op wat nieuwe richting aanwijzingen na. Met als gevolg dat hele stukken zijn veranderd in gravelpaden vol gaten, kuilen en keien. In Fuseta komen we bij op een terras: het is er gezellig druk. Terug bij de camper zitten er bijna veertig kilometer op. We hebben weer genoeg beweging gehad voor vandaag. 

De wasautomaten bij het tankstation tegenover het winkelcentrum "Gran Plaza".

Het strand van Fuseta.

Maandag 3 oktober

Vanochtend gaan we Tavira in: daar zijn we de afgelopen dagen nog niet aan toegekomen. Het is altijd leuk er wat rond te slenteren, vooral als het er gezellig druk is. We gaan zelfs nog een keer naar het kasteel: hoog gelegen en erg veel trappen lopen. De uitkijkjes vallen helaas wat tegen, daarvoor zijn de bomen er omheen te hoog geworden in de loop der jaren en er staan allerlei bouwsels in de weg cq in het zicht. Na de middag gaan we weer naar het strand. Het is er rustig zo vlak na het weekend. En in de zoutpannen onderweg zien we voor het eerst dit jaar weer flamingo's. Elke keer weer een bijzonder gezicht.

Eén van de vele kerken in Tavira

Dit jaar geen grote kolonies flamingo's: hier en daar kom je er een paar tegen. 

Dinsdag 4 oktober

Onze laatste dag in Tavira; voor nu althans. Mogelijk komen we er later deze reis nog eens terug. We gaan fietsen door het achterland van Tavira. Bijna overal goede wegen en heerlijk rustig. We komen weer langs de vroeger beroemde waterval van Pego do Inferno. Ooit een grote toeristische attractie, maar sedert een boer uit de omgeving de waterloop van het riviertje veranderd heeft, valt er geen water meer naar beneden. Wat rest is een zielig waterpoeltje, de moeite van het bekijken niet waard. De bovenstaande wijsheid hebben we over gehouden aan de ontmoeting met een Engelsman. Hij had hier vroeger gewoond en de teloorgang meegemaakt.

Aan het begin van de middag, na vijfendertig kilometer fietsen, zijn we terug bij de camper. Het is ondertussen erg warm geworden, dus we gaan weer naar het strand. En aan het begin van de avond, in het kader van het voorlopige afscheid van Tavira, gaan we eten in het overdekte winkelcentrum.

Het trieste restant van de ooit beroemde waterval Pego do Inferno.

Eén van de vele vogeltjes bij het strand: het is geen aalscholver en ook geen roerdomp.

Woensdag 5 oktober

Alweer een kort ritje vandaag, zesentwintig kilometer, naar de grote plaats Olhão. Met een tussenstop bij een Portugese supermarkt, Pingo Doce, voor een paar stukken gebraden kip. Olhão heeft een camping en een camperplaats. De eerste kost twintig euro per nacht, de tweede is gratis. En die camperplaats is eigenlijk niet meer dan een parkeerplaats voor campers. Geen voorzieningen, geen blokken onder de banden, geen stoelen buiten enzovoort. In het jargon heet dat "geen campinggedrag". De parkeerplaats ligt midden in een nieuwbouwwijk, tussen mooie appartementencomplexen en hotels, al in gebruik of in aanbouw. Deze parkeerplaats zal in de toekomst ongetwijfeld plaats moeten maken voor verdere bebouwing. We lazen ergens dat er in het voorjaar hier wel zeventig campers gestaan hebben: nu maar een stuk of vijftien. 

In de ochtend gaan we Olhão in; ook hier is het nog gezellig druk. Er is een lange boulevard met als middelpunt de prachtige oude markthal. Eén deel vol vis, het andere deel met vlees, groenten en fruit. Langs de hele boulevard kun je eten en drinken op alle niveaus. En er varen ferryboten naar drie eilanden voor de kust met mooie stranden: dat is iets voor morgen. Na de middag gaan we fietsen, dit keer door het achterland van Olhão. We zijn er in de loop der jaren al vaker geweest en komen tal van bekende plekken tegen. We hebben weer genoeg beweging gehad vandaag.

Coördinaten: N37.02483, W7.84741; geen WiFi 

Het oude marktgebouw van Olhão.

Kunst aan de boulevard.

Donderdag 6 oktober

We beginnen de dag met een wandeling naar de Lidl: we hebben verse broodjes nodig om vandaag mee te nemen. Tegen elf uur wandelen we naar de havenkade voor de ferryboten. Hier voor de kust liggen drie eilanden waar een paar keer per dag ferryboten naar toe varen. Wij kiezen voor het eiland met de naam Armona, op twintig minuten varen. Een vakantie-eiland met zo'n drie lange rijen vakantiehuisjes met een hoog kabouter gehalte. Vanaf de steiger, door een rij huisjes is het twee kilometer lopen voor je bij het strand bent. Je hoeft de weg niet te kennen: gewoon meelopen met de andere passagiers van de boot. Iedereen gaat naar het strand. Een erg langgerekt strand overigens, zodat je geen last hebt van de andere zonaanbidders. Tegen zessen zijn we terug bij de camper. Er staan dan nog steeds maar vijftien campers: er zou plaats zijn voor zeventig stuks. Morgen gaan we verder. We vinden Olhão een leuke stad, alleen graag de volgende keer een fatsoenlijke camperplek.

Wachten op de ferry naar Armona.

Eén van de vele vakantiehuisjes.

Vrijdag 7 oktober

Vandaag gaan we van Olhão naar Farao. Een ritje van veertien kilometer: we zijn er snel. We stoppen in een buitenwijk van Faro, Montenegro, op een echte camperplaats: Faro Campervan Park. Een rechthoekig terrein midden in een woonwijk naast de drukke N125. Een camperplaats van alle gemakken voorzien; en dat kost twaalf euro per nacht. Douches moeten apart betaald worden. Het vliegveld ligt om de hoek evenals het strand van Faro en een geweldig natuurgebied. 

Rond elf uur zijn we geïnstalleerd en staan de fietsen klaar voor vertrek. We gaan eerst naar het vliegveld. Er achter ligt een enorme, bijna lege parkeerplaats waar overigens ook een aantal campers staan. En je hebt er een mooi uitzicht op de start cq landingsbaan. Het is een gaan en komen van vakantievluchten. De volgende stop is op het strand van Faro. Tussen Faro en het strand ligt een lagunegebied. Via een brug kom je bij een lange landtong met één lange weg, aan beide zijden bebouwing en daarachter aan de ene kant de lagune en aan de andere kant prachtige stranden. Terug van de pauze op dat strand gaan we het natuurgebied in met prachtige fiets cq wandelpaden. Ergens bij een eindpunt pauzeren we opnieuw op het strand. De terugweg is, zoals dat tegenwoordig heet, een hele uitdaging. We moeten ergens linksaf, maar de vraag is waar. We maken een keuze en komen midden in een enorm golfterrein terecht. En die ligt in een nog grotere villawijk met de naam "San Lorenzo". In Apeldoorn hebben we "Berg en Bos" en dat vinden wij al heel wat. Maar voor echte villa's moet je in "San Lorenzo" zijn. We dwalen er rond en blijven aan het dwalen: zelfs de Iphone van Wobbie is helemaal de weg kwijt. Vraag niet hoe, maar uiteindelijk hebben we de camper teruggevonden. Het is dan inmiddels half zeven en we hebben er meer dan vijftig kilometer opzitten.

Oh ja, we kwamen nog ergens een kameleon tegen in een donker bos: nog leuker dan de vliegtuigen kijken onderweg.

Coördinaten N37.02981, W7.97035; redelijke WiFi

Het is een gaan en komen op het vliegveld van Faro.

Zomaar een kameleon onderweg.

Zaterdag 8 oktober

Na de uit de hand gelopen fietstocht gisteren, doen we het vandaag rustig aan vanochtend. Voor in de middag fietsen we nog een keer het natuurgebied in: we blijven deze keer op de bekende paden. Onderweg zien we weer veel flamingo's in de zoutbekkens. En een heuse sneeuwpop, maar die is van zout gemaakt. En daar is er hier genoeg van. We pauzeren weer ergens bij een strandopgang, waar de ligbedden al opgestapeld staan. Klaar om in de winterstalling te verdwijnen. Het echte seizoen is voorbij in deze regio.

Geen sneeuwpop maar een zoutpop.

Nog meer kunst onderweg.

Zondag 9 oktober

We trekken verder door de Algarve. Deze keer drieëntwintig kilometer het binnenland in. Even buiten de grote plaats São Brás de Aportel ligt "Motorhome Ecopark". We hebben er veel over gehoord, maar zijn er nog nooit geweest. Het is een heel groot parkachtig terrein, prachtig aangelegd. Behalve campers staan er ook caravans en een tentje met fietsers. De bezetting valt wat tegen: van de vijfentachtig plekken zijn er hooguit dertig bezet. Ook hier kost dat elf euro per nacht: op de douches na inclusief alles. 

In de middag gaan we fietsen door het achterland van de camperplaats. En dat valt niet mee: het is heuvel op en af door een volstrekt verlaten landschap met kurkeiken en af en toe wat olijfbomen. En een stel loslopende varkens, die gelukkig alleen maar aandacht hebben voor de gevallen eikels. Bij één van de vele waterputten in deze streek, Fonte Filipe, maken we rechtsomkeert. En ook de tweede ontmoeting met de varkens loopt goed af.

Coördinaten: N37.16842, W7.90821; goede WiFi.

Nog plaats genoeg op Motorhome Ecopark.

Toevallige ontmoetingen: bijna altijd leuk.

Maandag 10 oktober

Zoals we gisteren al schreven, we staan op een prachtige camperplaats. Maar er ontbreekt iets, en dat is sfeer. Van de vijfentachtig plaatsen waren er vanmiddag nog geen twintig bezet. Waarvan er ook nog een paar onbewoond zijn vanwege het "park and fly" systeem. En het terrein is zo groot dat je bijna geen medekampeerders tegen komt.

De stad São Brás de Aportel ligt drie kilometer verder, en dat is goed te doen op de fiets. We nemen er een kijkje. Het is er gezellig druk zo midden op de ochtend. We maken een wandeling en drinken er koffie, voor we nog een rondje door de omgeving fietsen. En dat valt niet altijd mee hier. Om de haverklap kom je een pittige bult tegen waar zelfs onze elektrische fietsen moeite mee hebben. 

Na de middag doen we een tweede poging een tochtje te maken. Ergens op een plattegrond komen we een recreatiegebied met een picknickplek tegen. Het terrein heet Fonte Férrea en ligt in een vallei, waar helemaal onderin water uit de heuvels loopt en allerlei bekkens vult. Maar nu even niet: het water is namelijk op, evenals de bezoekers. De zithoeken en barbecues, nota bene onder de eucalyptusbomen, liggen er verlaten bij. Niettemin een aardig afscheid van dit stukje Portugal. Morgen gaan we verder.

Heel veel bloeiende brugsmania's onderweg. 

Geen water en geen bezoekers in "Fonte Férrea".

Dinsdag 11 oktober

We gaan terug naar de kust, een rit van zesendertig kilometer. We doen er lang over want we moeten dwars door de grote plaats Loulé heen. En dat is geen aanrader. We willen naar één van de mooiste camperplaatsen hier (vinden wij): Motorhome Park Falésia. Van een organisatie die nog twee andere camperplaatsen beheert, in Silves en Tavira. Via hun website kun je zien hoeveel vrije plekken er nog zijn. In Silves en Tavira is dat tot nu toe geen probleem, in Falésia wel. Vanochtend vroeg waren er nog vijf plaatsen vrij. We hebben geluk, om half elf vinden we nog een fraaie plek. Aan het einde van de ochtend staat alles weer vol. Er is nu zelf een heuse parkeerplaats voor wachtenden langs de weg.

We beginnen met een wandeling. Eerst naar het sporthotel waar voorheen allerlei professionele atleten kwamen trainen. Het enorme complex staat nu al twee jaar leeg en maakt een trieste indruk. Mogelijk heeft corona hier een rol gespeeld. Via het prachtige strand langs de rotskust lopen we terug. Veel wolken vandaag dus het is er rustig.

Na de middag gaan we fietsen. Eén van de routes die we hier al vaker gefietst hebben. Via de luxe havenstad Vilamoura komen we weer terecht in de stad Quarteira. Aan het einde van de lange boulevard hebben we een vast adres voor een drankje. En ergens halverwege die boulevard zien we dolfijnen voor de kust; helaas te ver weg om fatsoenlijke foto's te maken. 

Zoals op veel camperplaatsen hier moet je bij binnenkomst opgeven hoeveel nachten je wilt blijven en die gelijk afrekenen. Daarna verlengen kan uiteraard. We beginnen met zeven nachten want we hebben even genoeg van het rijden. 

Coördinaten: N37.09036, W8.16044; matige WiFi.

Onze plek in Falésia. 

De rotsen langs de kust.

Woensdag 12 oktober

Na de bewolking van gisteren zien we vandaag alleen maar zon: een warme dag. We beginnen met een fietstochtje naar een dorp verder, Olhos de Aqua. Een typisch vakantiedorp: alles is gericht op het toerisme. Er liggen nog een paar vissersbootjes hoog het strand opgetrokken. De vangst is bestemd voor de talloze horecagelegenheden en hotels. Die hotels en vakantiecomplexen in deze hoek worden voornamelijk bevolkt door Engelsen. Met de daarbij horende Engelse gewoontes: ontbijt met spek en worst, vroeg op de dag aan het bier en veel voetbalwedstrijden op grote schermen. Na een rondwandeling gaan we naar de Intermarché voor kip-piri-piri. Die supermarkt ligt naast de markthal van Olhos de Aqua. De enige zaak die daar nog rendeert is een snackbar. Met lekkere koffie voor sympathieke, Portugese prijzen. En een joviale eigenaar: we zijn er al veel vaker geweest. Wij denken niet dat hij ons herkent. Waarschijnlijk benadert hij alle, vooral vrouwelijke klanten zoals op onderstaande foto.

Na de middag gaan we naar het strand, waar het druk is. We zien een visser iets vangen, gaan zelfs even de zee in en kijken aandachtig naar alles wat er zo op een strand gebeurt. Terug bij de camper gaan we onder de koude douche en daarna aan de warme kip. Tot slot lopen we nog een rondje langs de zee. Net op tijd om de zon onder te zien gaan. Alweer een dag voorbij. 

Op her terras van snackbar Torrié.

Kunst in Olhos de Aqua.

Donderdag 13 oktober

Zoals bijna elke reis was het ook deze keer weer prijs: een lekke band van één van de fietsen. Door schade en schande wijs geworden zijn we gelukkig ruim voorzien van reparatiemateriaal. Na een half uur is de schade verholpen en kunnen we weer weg op de fiets. 

We maken een ronde door het achterland. Via villawijken en enorme golfterreinen komen we weer in de plaats Quarteira terecht. We drinken er koffie, toevallig pal tegenover Cannabisstore Amsterdam. Het is voor het eerst dat we hier in Portugal iets dergelijks tegenkomen. Even verder zit een oudere mevrouw tamme kastanjes te poffen en te verkopen. Dat hebben we vaker gezien, ook in Spanje. Het is weer de tijd van het jaar, ook in de supermarkten zijn ze volop te koop. 

In de loop van de middag gaan we weer naar het strand, het is weer een warme dag. 

Bij ons heet dat een Coffeeshop; we zijn er overigens niet binnen geweest. 

Vers gepofte tamme kastanjes: ze worden in zakjes met tien stuks verkocht.

Vrijdag 14 en zaterdag 15 oktober

De fietsen blijven vandaag achter de camper staan. We gaan wandelen. Bij eb kun je over het strand van Falesia naar Olhos de Aqua wandelen. Een afstand van zo'n acht kilometer heen en terug. Met halverwege natuurlijk een koffiepauze.

En na de middag maar weer naar het strand, het is weer een warme dag. Zo warm dat we zelfs de zee in gaan. Niet zo'n spannende dag vandaag.

Het strand tussen Olhos de Aqua en Falesia.

De zaterdag is een kopie van gisteren. We beginnen weer met een wandeling langs het strand: deze keer de andere kant op. En daarna weer zwemmen in de zee natuurlijk, het is weer een erg warme dag. Morgen willen we gaan fietsen, als het tenminste droog blijft. Er zou een weersverandering aan komen. 

Er ligt een nieuwe start- en landingsbaan voor deze dingen tegenover de camperplaats.

Zondag 16 oktober

De dag begint nog zonnig, we gaan dus weer fietsen. De beroemde toeristenplaats Albufeira ligt ruim tien kilometer verder. En we zijn er deze reis nog niet geweest. Het is er gezellig druk. Ook op zondagmorgen is alles open en zijn de terrassen al redelijk bezet. We slenteren wat rond en drinken koffie aan het strand en slenteren terug naar de fietsen, waarna we de Lidl nog even induiken. Als we de winkel weer uitlopen vallen de eerste regendruppels. Het blijft gelukkig bij wat gemiezer maar het zorgt er wel voor dat we in een recordtempo terug zijn bij de camper.

Aan het einde van de middag lopen we nog een rondje door de omgeving. En voor in de avond gaan we uit eten. Aan de overkant van de camperplaats zit een soort "open lucht restaurant". Zo Portugees als wat: erg simpel ingericht, de bazin met een schort voor en de baas in een oude spijkerbroek. Als je een vleesgerecht besteld moet er een hout gestookte gril worden aangestoken. En omdat men denkt dat wij het koud hebben na het gemiezer vanmiddag, wordt er een houtkachel naast ons aangestoken. Met een grote gasbrander: we hebben nog nooit een houtkachel zo snel zien branden. En oh ja, we hebben lekker gegeten.

Werk van een zandkunstenaar in Albufeira.

Een groep die we al vaker gezien hebben in de Algarve.

Maandag 17 oktober

Onze laatste dag hier in Falesia. En een dag waarop er gewassen moet worden. Ook hier in de buurt weten we grote automaten waar veel was in kan. Dus we gaan fietsen met een paar volle tassen. Maar we hebben pech; het besturingssysteem van die apparaten is stuk. Hoe we ook prutsen, er is geen beweging in te krijgen. We fietsen terug met dezelfde volle fietstassen naar de camperplaats: dan maar daar in een machine. Zo rond het middaguur hangt alles aan de waslijnen. Ondertussen zijn alle wolken verdwenen en wordt het weer een erg warme middag. We gaan dus voor de laatste keer naar het strand hier. Morgen gaan we verder naar het westen: nog geen idee waar we terechtkomen. Het aantal camperplaatsen voorbij Albufeira is beperkt. 

Nog maar een plaatje van de geweldige rotskust van Falesia.

Onze laatste zonsondergang hier.

Dinsdag 18 oktober

We gaan weer op pad dus, richting de westkust. Via Albufeira en Portimão naar Lagos. Daar, in Lagos, was tot voor een paar jaar terug een aardige camperplaats. Vorig jaar was deze gesloten en is in geen boek of op een site meer te vinden. We gaan er toch maar kijken. En er staan zowaar een achttal campers: alle voorzieningen zijn afgesloten en of het nog drie euro per nacht kost betwijfelen we. De camperplaats ligt tussen het voetbalstadium en een groot marktterrein. Het maakt een enigszins verlopen indruk. Ooit prachtig aangelegd, maar nooit onderhouden. De reden dat we hier overnachten is de plaats Lagos, één van de leukste stadjes van de Algarve. 

Na de middag gaan we dus wandelen. Het is druk in het centrum: behalve veel Engelsen lopen er ook veel Nederlanders rond. De terrassen zitten vol: eerst met eters en later vooral drinkers. Om de één of andere reden vinden we de souvenirwinkeltjes in Lagos veel leuker dan die in bij voorbeeld Albufeira. Ook wij zoeken een terras op om bij te komen van de wandeling. En dat onder het genot van de klanken van een straatmuzikant.

Rond half vijf zijn we terug bij de camper. De zon schijnt, de stoelen gaan naar buiten en de glazen worden gevuld. En dan komt uit het niets de politie langs. Parkeren cq overnachten is hier niet langer toegestaan. Alle campers, inmiddels vijftien, moeten vertrekken. We vragen nog vriendelijk waar we dan wel mogen parkeren. De reactie is een diepe zucht en worden de schouders opgehaald. We pakken in en vertrekken. Weg van de kust en dertig kilometer het binnenland in. Wat eerder dan gepland staan we nu op Algarve Motorhome Park Silves. Daarover morgen meer. 

Coördinaten Lagos: N37.11550, W8.67801 (voor wie het nog een keer proberen wil)                                                                        Coördinaten Silves: N37.18724, W8.45135; goede WiFi            

 

Souvenirs stalletjes langs de boulevard.

Het centrale plein in Lagos.

Woensdag 19 oktober

We staan dus weer in Silves, wat eerder dan we gepland hadden. Met dank aan de Portugese politie. Silves is een vaste tussenstop tijdens onze reizen in de Algarve. Gisteren schreven we dat we iets met Lagos hebben. En iets vergelijkbaars hebben we met Silves. Zoals elke keer hier worden weer welkom geheten door tientallen ooievaars. Die zitten 's ochtends in de weilanden tegenover de camperplaats. Om vervolgens in de loop van de ochtend gezamenlijk op te stijgen en boven onze hoofden te gaan zweven. Elke keer weer een fascinerend gezicht.

Het is een bewolkte dag, maar in de ochtend gelukkig nog droog. We gaan wandelen. Heel lang geleden was Silves een Moorse vestingstad. Op veel plekken in het centrum zijn daar nog sporen van te vinden: via gebouwen, monumenten en zelfs afbeeldingen in graffiti. En dat alles maakt het slenteren door het centrum extra leuk. 

De middag zitten we grotendeels binnen: het regent af en toe. En dat gaat het nog meer doen de komende dagen. We zijn benieuwd wat ooievaars doen als het regent. 

Onze "vrienden" in Silves.

Een beeldengroep die refereert aan de Moorse tijd lang geleden.

Donderdag 20 oktober

We hebben twee weertypes gehad vandaag. De hele dag flinke buien en daartussendoor gestage regenval. Er zijn van die dagen die je zou willen overslaan. Even na de middag gaan we maar uit eten. Zoals elke keer dat we in Silves zijn, doen we dat bij Restaurante "Casa Velha Da Silves". Zij hebben een aanbieding speciaal voor camperaars. Een vijf gangen menu voor negen euro vijftig, inclusief de drank. Andere jaren zaten we buiten maar dat was vandaag niet handig. Het voordeel van uit eten gaan is dat je droog zit, een paar uur onder de pannen bent en niet hoeft af te wassen. 

En we weten nu ook wat ooievaars doen als het regent. Gewoon met z'n allen buiten in de weilanden gaan zitten wachten tot het droog wordt.

Kunst op een muur van de brandweerkazerne.

Eén van de campermenu's bij Restaurante Casa Velha De Silves.

Vrijdag 21 oktober

De dag begint droog, dus we halen de fietsen te voorschijn. Zo'n twintig kilometer verder ligt de plaats São Bartolomeu de Messines. Daar zijn we vaker geweest; er ligt een camperplaats in de buurt van een Nederlander. En in een gehucht daar vlakbij, Campilhos, hebben ze in een restaurant op vrijdag een varken aan het spit. We hebben een soort "binnendoor" route bij het VVV kantoor gekregen. Een fraaie route door de heuvels. Met een aantal herkenningspunten; ook in deze streek zijn we al vaker geweest. Om één uur zijn we bij "Casa de Pasto O Petisco". Ergens in de bar, waar je je kont amper kunt keren, zit een deur naar een grote eetzaal. En daar achterin zit nog een deur naar een nog grotere eetzaal. Alles zit vol, we moeten op onze beurt wachten en we zijn niet de enigen. Uiteindelijk belanden we aan een tafel. Het enige wat je hoeft te doen is zeggen dat je komt eten en wat je wilt drinken. Het vervolg is een mandje met brood, een bakje olijven, een grote schaal varkensvlees, een kom met rijst en bonen en een schaal met echte chips. En de drankjes uiteraard. Heb je aan één schaal varkensvlees niet genoeg, krijg je een tweede. Het dessert mag je zelf kiezen en tot slot is er koffie. De twee zalen zijn hoofdzakelijk gevuld met heren. We hebben geen idee of die nog weer aan het werk moeten na al dat vlees en wijn. 

Wij nog wel want we moeten nog twintig kilometer terug fietsen naar Silves. Deze keer over de gewone weg. Halverwege begint het te regenen, van zachtjes naar heel hard. Schuilen onderweg lukt niet echt en als je eenmaal doorweekt bent, maakt een beetje meer of minder water ook niet meer uit. En op de camperplaats heeft het ook heel hard geregend: een schrale troost.    

Onderweg kwamen we het Barragém do Arade tegen.

Varken aan het spit (wat er nog van over is).

Zaterdag 22 oktober

Vier nachten in Silves vinden we genoeg, zeker als het niet helemaal het weer is waar we voor komen. We gaan weer richting de kust, een rit vandaag van wel veertien kilometer. We komen terecht in Parchal. Geen idee of het een dorp of een stad is, maar het ligt vlakbij de grote stad Portimão en de mooie kustplaats Ferragudo. We staan op een wat bijzondere camperplaats met de naam Leme, een terrein naast het gelijknamige restaurant. Een wat rommelige plek die beheerd wordt door een Engelsman in een ook al wat rommelige oude camper. De camperplaats ligt aan een spoorlijn. het lawaai van de treinen valt mee; even verderop ligt het station en de komende en gaande treinen hebben nog te weinig snelheid om veel lawaai te maken. Op WiFi na zijn alle voorzieningen aanwezig en dat kost tien euro per nacht. 

We beginnen met een wandeling naar Ferragudo. Een idyllisch vissersdorp met grote hoogteverschillen. En een heus kasteel, een fraaie boulevard langs het haventje en een paar mooie zandstranden. Tot voor een paar jaar terug was hier een beroemde vrije camperplek. Die tijden zijn voorbij, er staan nu overal verbodsborden. 

Na de middag gaan we fietsen naar de grote stad Portimão. We zijn er vaker geweest en kennen er de weg. Met een tussenstop in het overdekte winkelcentrum Aqua. Twee etages vol winkels en een derde voor eten en drinken, met onder andere erg lekkere koffie. We vervolgen de rondrit langs de zee en langs de boulevard. Met nog een korte pauze bij de voormalige, hele grote camperplaats. Deze, betaalde plaats, is nu zo'n vier jaar gesloten. Geen idee waarom; het is nu één grote, lege en kale vlakte.

Voor morgen staat er opnieuw een fietstocht op het programma. Hopelijk met hetzelfde weer als vandaag. Op wat licht gespetter na in de ochtend, bleef het de rest van de dag droog. Wij zijn op dit moment snel tevreden.

Coördinaten: N37.13848, W8.51947; geen WiFi

Ferragudo onder een zwaar bewolkte hemel.

Aalscholvers na het vissen.

Zondag 23 oktober

Zowaar een droge dag, overigens na een enorme hoosbui vannacht. En het zonnetje komt er af en toe door; weer om te wandelen en te fietsen. We beginnen met een wandeling door Parchal. Goed voor de conditie maar niet omdat hier zoveel te zien is. Wel veel hoge schoorstenen en allemaal voorzien van ooievaarsnesten. Wij vermoeden dat die schoorstenen de overblijfselen zijn van fabrieken waar vis ingeblikt werd. Daar is, op de schoorstenen na, helemaal niets meer van over. Al staat er in Potimão nog een museum over de historie van het conserveren van vis.

Na de middag gaan we dus fietsen. Weer langs de haven en de boulevard van Potimão, naar Alvor. Ook al een vissers- cq vakantiedorp. We hebben er vroeger vaak op de nu gesloten camperplaats gestaan. Die camperplaats is er overigens nog steeds: alles is nog intact. We hebben nog steeds geen idee waarom deze aardige plek gesloten is. Een wandeling door Alvor is altijd leuk: druk, levendig en gezellig. Zeker op zondag. Voor het pauzeren hebben we een vast adres hier. Alleen zijn de tijden van een euro per consumptie voorbij. Terug bij de camper gaan we inpakken. Je weet maar nooit hoe hard het vannacht weer gaat regenen. Morgen gaan we verder.     

Op elke schoorsteen of hoog gebouw een ooievaarsnest.

Eén van de leuke straatjes in Alvor.

Maandag 24 oktober

We hebben wat gelezen over een relatief nieuwe camperplaats op de hoogste berg van de Algarve, de Monchique. Op die berg zijn we al vaker geweest. Ooit zat er een dierentuin waar onze dochter Eelke, in het bijzijn van Wobbie, een uitgeleend dwergnijlpaard van Burgers Zoo, enige manieren bij moest brengen. Zowel de dierentuin als het dwergnijlpaard zijn allang verdwenen.

De camperplaats waar we terecht zijn gekomen ligt in een piepklein dorpje: Alferce. Een keurig aangelegde camperplaats, op elektra na met alle voorzieningen. Officieel voor vier campers, maar op een veld ernaast is plaats voor nog veel meer. En dat allemaal voor niks. Een voor Portugese begrippen mooi dorp met voorzieningen voor alle leeftijden. Maar zo geïsoleerd als maar zijn kan. De enige plek waar je je geld kwijt kunt is een snackbar. Voor boodschappen moet je een aantal kilometers rijden. Het is de hele dag zwaar bewolkt en een poging een route te lopen geven we op na twee kilometer: veel te veel afdalen en dus ook weer omhoogklimmen. Daar zijn we te oud voor. Blijft over het enig andere vermaak in Alferce: gaan eten bij de snackbar. In een kale, ongezellige en sfeerloze ruimte, waar het enkel gaat om eten en drinken. De "ambiance" doet er niet toe. Met het eten is overigens niets mis. Het menu van vandaag bestaat uit drie verschillende soorten varkensvlees, gemengde groente en patat. Waarschijnlijk zijn de menu's voor de komende dagen niet anders. Met brood en olijven vooraf, pudding en koffie na, inclusief drankjes, kost dat tien euro per persoon. Alvast een waardige afsluiting van Alferce: morgen weer terug naar de kust.

Coördinaten: N37.33468, W8.48914; geen WiFi.

Het is zwaar bewolkt boven de camperplaats van Alferce.

Gesneuvelde kurkeiken op de Monchique.

Dinsdag 25 oktober

Het is fris op de Monchique, zware, donkere wolken blijven om de top cirkelen en in de dalen hangt een dikke mist. Geen foto's vandaag van mooie uitkijkjes. We rijden naar beneden en gaan naar de foeilelijke plaats Armacão de Péra, waar we ook al vaker geweest zijn. Daar vlakbij ligt een vrij nieuwe camperplaats waar we nog niet eerder geweest zijn: "Algarve Camping Car Park". De camperplaats wordt gerund door twee aardige, behulpzame dames. Het is er druk maar omdat we vroeg zijn is er nog een mooie plek vrij. Ook hier is het bewolkt maar de zon piept er af en toe lekker door. 

Een wandeling door het achterland is niet spectaculair. Veel half afgebouwde huizen waar voorlopig niets meer aan gedaan wordt. Maar we zien wel wat leuke vogeltjes.

Na de middag gaan we fietsen. Eerst naar Armacão de Péra. Het enige aardige aan deze stad is de lange boulevard, waar het overigens niet druk is. En als je van boodschappen doen houdt kun er nu ook goed terecht. In een paar jaar tijd zijn alle grote supermarktketens er neergestreken. We fietsen verder naar het natuurgebied met vroeger de naam Salgados; nu heet dat Praia Grande. En ook vroeger zat hier een grote kolonie flamingo's, maar vandaag in elk geval niet. Soms zijn de herinneringen van vroeger mooier dan de huidige werkelijkheid.

Coördinaten: N37.11303, W8.37508; WiFi werkte niet.

Onze plek op Algarve Camping Car Park. 

Het leukste vogeltje tijdens de wandeling vanochtend.

Woensdag 26 oktober

Na weer een natte nacht krijgen we een droge dag. Wel veel wind maar we zien regelmatig de zon. Een dag met eerst een wandeling en later een fietstocht. De wandeling gaat naar de stad waar we wat boodschappen doen. Je kunt hier kiezen uit de Continente, Pingo Doce en de Lidl, allemaal op loopafstand. Wij kiezen deze keer voor de Lidl. Boodschappen bij elkaar zoeken is zo gepiept, alle Lidl's, in welk land dan ook, lijken op elkaar. Alleen het afrekenen bij de kassa's is een ramp. Pinnen wordt hier amper gedaan, er wordt hier vooral cash betaald. Met als gevolg een enorm geklooi met kleingeld. Iedereen probeert gepast te betalen waarbij om de haverklap allerlei tasjes en broekzakken nagekeken moeten worden om al het kleingeld bij elkaar te krijgen. En dan blijkt dat er toch gewisseld moet worden. Wat een gedoe.

Na de middag gaan we weer fietsen langs de kust. Eerst naar een kerkje: Senhora da Rocha. Op een rotspunt hoog boven de zee met een fraai uitzicht. Vervolgens naar Praia da Marinha. Ook hier een prachtige rotskust met eindeloze wandelmogelijkheden en in de diepte een aantal idyllische stranden. Vroeger zat er vlakbij een gedoogplek voor campers, we hebben er al eens gestaan. Maar die gedoogtijden zijn voorbij. Al met al een fietstocht van amper dertig kilometer, maar met pittige beklimmingen en afdalingen. We hebben weer voldoende beweging gehad vandaag.

Het kerkje Senhora da Rocha.

De kust van Praia da Marinha.

Donderdag 27 oktober

We hebben nog een dag bijgeboekt hier, het belooft qua weer opnieuw een aardige dag te worden. Het wordt een beetje een luie dag met alleen 's ochtends een wandeling. Weer naar de stad waar we de hele boulevard langslopen. Tijdens de koffie op een terras aan het strand zijn we getuige van een bijzonder schouwspel. Je kunt hier mee met boten mee voor een tochtje langs de rotskust: zo'n twaalf personen op een boot. Er wordt net een boot ingeladen die vervolgens uitvaart. Maar na honderd meter op zee stopt de motor er mee. Er moet een tweede boot heen die nog op het strand ligt. Met behulp van een grote trekker wordt die boot de zee ingeduwd. Alle passagiers moeten overstappen op de nieuwe boot voor het vervolg van de excursie. En dat in de branding; het lijkt gelukkig allemaal goed af te lopen. Zo maak je nog eens wat mee op het strand van Armacão de Péra. De middag brengen we in gepaste rust door. Wat lezen, wat rommelen en langzaam maar zeker de camper inpakken. Morgen de volgende etappe.

De "reddingsboot" wordt de zee ingeduwd.

De reddingsactie zo'n honderd meter uit de kust. 

Vrijdag 28 oktober

Een relatief lange rit vandaag van maar liefst zesennegentig kilometer. We gaan terug richting Spaanse grens. Met twee tussenstops onderweg. De eerste is voor boodschappen, de voorraden moeten weer aangevuld worden. Dat doen we bij de Lidl in Albufeira: een hele grote en voor in de ochtend nog redelijk rustig. De tweede stop is in het gehucht Quelfes, even voorbij Olhão. Daar zit een gasstation met propaangas, net wat we nodig hebben. Alle flessen kunnen daar worden gevuld: de man heeft voor elke soort fles een adapter. Ook die van ons kan gevuld worden. In Nederland is dat niet mogelijk, daar kun je enkel omruilen en ben je momenteel zo'n zestig euro kwijt. Hier nog geen vijfentwintig euro (vorig jaar overigens nog zeventien euro). Na Quelfes rijden we door naar Tavira, naar de camperplaats waar we begin oktober ook gestaan hebben: Algarve Motorhomepark Tavira. Met ruime plaatsen en van alle gemakken voorzien. 

Qua weer is het een heerlijke dag. Dus na het installeren en een boterhammetje gaan we naar het strand, zo'n drie kilometer fietsen. Het is er rustig, zowel wat de badgasten betreft als de heen en weer varende ferryboten. Het toeristenseizoen loopt op z'n einde.

Coördinaten:  Gasstation Quelfes: N37.06391, W7.81271; Camperplaats: N37.132692, W7.631120; prima gratis WiFi. 

Onze plek in Tavira. 

"Ons" strand bij Tavira.

Zaterdag 29 oktober

We hebben een drukke ochtend. Allereest moet er gewassen worden, altijd weer een hoop gedoe. Wachten tot er een machine vrij is, vier en een halve euro kwijt en een uur wachten tot het programma afgelopen is. En daarna de boel ophangen natuurlijk, het drogen gaat gelukkig vanzelf. Vervolgens moet Wobbie naar de kapper, die zit in het overdekte winkelcentrum hier vlakbij. Met koffie vooraf ben je daar ook zo weer een uur verder.

Na de middag gaan we fietsen. Deze keer langs de kust richting Spaanse grens. We komen weer allerlei bekende plekken tegen. Het eindpunt is deze keer de camperplaats in het dorp Manta Rota. Een beroemde camperplaats aan een prachtig strand, we hebben er vaak gestaan. Maar de laatste jaren overvol, en zo vol dat wij het er niet leuk meer vonden. Sedert dit jaar is de prijs daar per nacht verdubbeld, zonder extra voorzieningen. Kost nu tien euro en vijf euro voor twaalf uur stroom. Waar we nu staan kost het elf euro inclusief vierentwintig uur stroom. En een veel beter georganiseerde plek. Daar aangekomen weten we niet wat we zien: de camperplaats is zo ongeveer voor de helft leeg. Kennelijk een soort protestactie van de camperaars tegen de prijsverhoging. En ook het dorp heeft daar last van. Was het er eerder gezellig en druk, nu is het er bijna uitgestorven en stil.

Terug bij de camper zitten er weer dertig kilometer op. Morgen wordt waarschijnlijk weer een stranddag. 

Wobbie bij de kapper.

Strandgangers overvallen door het opkomende water.

Zondag 30 oktober

De klok is vannacht dus een uur teruggezet, ook hier, net als overal in Europa. Het tijdsverschil met Nederland blijft: het is hier een uur vroeger. Het gevolg is dus 's ochtends een uur eerder licht en 's avonds een uur eerder donker. En vooral dat laatste valt ons tegen. Gisteren ging de zon om kwart voor zeven onder en werd het daarna snel donker. Vandaag dus alles een uur eerder, de avonden worden steeds langer. 

We beginnen de dag met een wandeling. In de buurt van "ons" strand, dat Praia dos Tesos schijnt te heten, staat een ruïne van een soort kasteel, Forte do Rato. We nemen er een kijkje, heel kort maar. Het enige wat er van over is zijn nog twee meter hoge buitenmuren en een paar binnenmuren. En alles is overwoekerd door struiken en onkruid. De wandeling was leuk, het uiteindelijke doel een stuk minder.

Na de middag gaan we weer naar het strand. Niks anders doen dan alleen maar kijken naar alles wat er zo heen en weer vaart. 

Een doorkijkje bij Forte do Rato.

Maandag 30 oktober

Een zwaar bewolkte maandag, wat een verschil met gisteren. We gaan weer wandelen: deze keer een rondje Tavira. En Tavira is niet alleen oud, maar ook groot. Het rondje rondzwerven is maar liefst negen kilometer lang. Liefhebbers van kerken kunnen hier hun hart ophalen: er schijnen er hier ruim vijfendertig te staan. Verder veel oude huizen, soms fraai gerestaureerd, soms bouwvallen. En nog al wat huizen waarvan de gevels betegeld zijn. Het is lastig om foto's te maken, bijna alle straatjes staan vol met geparkeerde auto's. 

Terug bij de camper begint het te regenen. Eerst wat bescheiden gedruppel, maar naarmate de middag vordert steeds harder. Het is voor het eerst deze reis dat we een middag binnen zitten.

De nieuwe overdekte markthal.

Dinsdag 1 november

Bij het opstaan zien we de zon weer. Na de regen van gisteren waren we daar ook wel weer aan toe. Het lijkt een stranddag te worden. We kiezen deze keer een strand wat verder weg waar we op de fiets heen gaan. Het wordt het strand bij het vakantiepark Pedras del Rei, met de fraaie naam Praia do Barril. Daar kun je de lagune over via een brug, waarna je met een toeristentreintje of te voet naar het mooie strand kunt. Op het strand is het gezellig druk, alle leeftijden zijn er vertegenwoordigd. Ook kinderen dus, waarschijnlijk is het weer vakantietijd in Portugal. Zo tot een uur of één is het lekker aan het strand, waarna er een frisse wind opsteekt en de zon steeds vaker achter een wolk verdwijnt. We pakken de spullen in en fietsen met een omweg terug naar de camper. 

Vandaag dus geen ochtendwandeling maar in plaats daarvan één aan het einde van de middag. Waarbij we terechtkomen in een giga grote Chinese winkel. Bij ons heb je de Hema, Blokker, Action en Gamma. Al die verschillende zaken heb je hier in Portugal niet nodig. Hier ga je naar de Chinees.

Op het strand van Praia do Barril

Ook in Portugal wordt Halloween gevierd.

Woensdag 2 november

Er valt niet zo veel te schrijven over vandaag. We hebben in de ochtend wat boodschappen gedaan en zijn daarna weer naar het strand geweest. Qua weer een dag als gisteren. In de ochtend heel veel zon, waarna er voor in de middag steeds meer wolken de zon verduisteren. En voor we het vergeten, we hebben nog een paar dagen bijgeboekt op deze camperplaats. In principe gaan we de laatste week in hier. Volgende week woensdag willen we aan de terugreis gaan beginnen.

Uitzicht vanuit de camper na zonsondergang.

Donderdag 3 november

Vandaag een fietstocht dus. Deze keer een route door de "bergen" van Tavira. Een rit met heel veel klimmen en dalen door een fantastisch landschap met heel veel mooie uitkijkjes. Op gewone fietsen niet te doen, maar gelukkig zitten onze fietsaccu's vol. Na bijna twintig kilometer maken we een koffiestop in het gehucht Estorninhos: twee kopjes koffie voor twee euro. Het is nog te vroeg, anders waren we er gebleven om te eten. Het café is ook het keerpunt van onze route en gaan we terug naar de kust. De terugweg gaat grotendeels over onverharde paden en dat is oppassen geblazen: voor lekke banden en door al het getril ben je zo de vullingen uit je kiezen kwijt. Terug in de bewoonde wereld rijden we tegen een rood bord aan met de letters Xicken & Cie: dat moet iets met kippen te maken hebben. En het is toevallig net etenstijd in Portugal. Het blijkt een in deze buurt beroemd kip-piri-piri restaurant te zijn. Wat de aankleding betreft wat chiquer dan de eetzalen waar we eerder geweest zijn. En ook de bediening loopt er keurig in het pak. De kip-piri-piri en alles daaromheen smaakt prima. Dat mag ook wel gezien de prijzen die vooral gericht zijn op toeristen en niet op Portugezen.

Na veertig kilometer zijn we terug bij de camper. Ruim op tijd voor de borrel bij Emile en Corrie. Campervrienden die we al vele reizen zijn tegengekomen en ook hier op de camperplaats staan. Zo rond half zes vluchten we de campers in: er staat een erg frisse wind. Bovendien begint het al te schemeren, de zon was niet te zien vandaag, en we willen voor het donker wordt binnen zijn.

Een windmolentje op een bergtop.

Een kerstster: bij ons in deze tijd van het jaar bij tuincentra als kamerplant, hier gewoon in de tuin achter het huis als struik.

Vrijdag 4 november

Opnieuw een dag met zon en wolken, geen strandweer dus. We beginnen maar weer met een wandeling. Tussen de camperplaats en de zee ligt een uitgestrekt lagunegebied met tal van zoutpannen. Uitgegraven bekkens waar zeewater in gepompt wordt. Door de zon verdampt het water, waarna er een zoutlaag overblijft. Dat zout wordt verzameld en in fabrieken verder bewerkt. Een gebied met veel watervogels, waaronder soms flamingo's. 

Na de middag maken we weer een fietstocht door het achterland van Tavira. De wegen daar in de buurt kennen we ondertussen al aardig. Maar het is geweldig fietsweer en daar ging het om vandaag.

Het lagunegebied met een berg zout in de verte.

Behalve veel sinasappelbomen ook druivenstruiken hier in de buurt.

Zaterdag 5 november

Een onbewolkte dag vandaag maar wel met een fris windje. Hoog tijd om weer naar het strand te gaan. En niet naar zo maar een strand, maar naar het Ilha de Tavira. Vanuit het centrum van Tavira varen er ferryboten de lagune door naar de landstrook met een prachtig strand. En die landstrook heet dus Ilha de Tavira. Aan de vertrekkade liggen vier grote boten die in de zomer af en aan varen. Nu vaart er nog maar één boot om de twee uur. Op het eiland loopt er vanaf de aanlegsteiger een wandelpad naar het strand. En daarlangs een aantal restaurantjes voor eten en drinken op alle niveaus. Er zit zelfs een camping met de verhuur van slaapcabines en tenten. Op het strand vinden we een beschutte plek uit de wind. Het is er heerlijk rustig. De horeca en het aantal ligbedjes zijn ingericht op heel veel zonzoekers. Maar die zijn er bijna niet meer in deze tijd van het jaar.

Het nadeel van een ferryboot is dat je afhankelijk bent van de vaartijden. Om half vier hebben we genoeg van het strand, maar de boot gaat pas om half vijf. De wachttijd brengen we door op een terras.

De ferryboot op weg naar Ilha de Tavira.

Wachten op de ferryboot.

Zondag 6 november

We hebben vandaag een relatieve rustdag. Een poosje naar het strand en wat boodschapjes om de hoek. En verder wat lezen, puzzelen en rommelen. Morgen gaan we beslissen wanneer we deze week aan de terugreis gaan beginnen.

Wild-life in Portugal

Maandag 7 november

We hebben vandaag de knoop doorgehakt: morgen gaan we aan de terugreis beginnen. De afgelopen elf dagen hebben we Tavira van binnen en buiten bekeken; veel gefietst, gewandeld en in de zon gezeten. Het waren leuke dagen. Deze laatste dag in Tavira gaan we nog een keer de stad in. We doen wat boodschappen voor onderweg en scoren nog maar eens een platte, gegrilde kip. En na de middag wandelen we nog een keer door het lagunegebied. We zien een paar flamingo's in de verte maar ook een lepelaar dichtbij. Die schijnen hier weinig voor te komen. 

Aan het einde van de middag gaan we op de borrel bij Leen en Suus (website elenes). We komen elkaar al jaren wel ergens tegen met de camper; vooral in Portugal en Marokko. Zij zijn hier vandaag aangekomen. We hebben weer gezellig bij gekletst.

Terug bij de camper is het al bijna donker. Het is uitgesproken fris geworden en voor het eerst hier komen we muggen tegen. Of beter gezegd, zij komen ons tegen. Snel inpakken dus en dan lekker aan de platte, gegrilde kip.

Een lepelaar in één van de zoutbekkens van het lagunegebied.

Op visite bij Leen en Suus.

Dinsdag 8 november

Om negen uur rijden we weg uit Tavira en na ruim een half uur zitten we al in Spanje. We hebben deze keer voor de snelweg gekozen. Even geen zin in geslinger over binnenwegen. Want daar is het ook geen weer voor. Het is zwaar bewolkt en het regent regelmatig. We rijden via Huelva naar Sevilla en vanaf daar recht omhoog. We stoppen weer op de camperplaats in het dorp Alange, net als vorig jaar op de terugreis. Niet de mooiste camperplaats, maar voor één nacht prima. In het dorp zelf staan een paar grote, luxe hotels met beroemde thermaal baden. En het dorp ligt aan een groot meer met een paar heuse strandjes. Waarschijnlijk druk bezocht in de zomer maar nu niet meer. Het is er uitgestorven.

Coördinaten: N38.78333, W6.24416; geen WiFi.

De camperplek in Alange.

En het uitgestorven strand.

Woensdag 9 november

Om negen uur vertrekken we uit een kletsnat en modderig Alange. We schieten vlug de snelweg op en stomen door naar het noorden. Vierhonderd twee en zestig kilometer naar Palencia. We stoppen weer op de camperplaats van het tankstation Suances. Voor een tankbeurt mag je er gratis staan. Electra, douches en schoon water moet je naar gebruik betalen. Om een uur of drie zijn we geïnstalleerd, waarna we Palencia ingaan voor een bijzondere boodschap. Vorige week hoorden we dat de Fransen weer wat hebben verzonnen. Van 1 november tot 31 maart zijn in een aantal regio's van Frankrijk winterbanden verplicht. Zijn die niet gemonteerd moet je sneeuwkettingen of sloffen bij je hebben. Zo niet worden er boetes uitgedeeld van honderd vijfendertig euro. En wij moeten ergens de Pyreneeën over, waar dus deze regeling van toepassing is. We gaan dus in Palencia op zoek naar sneeuwkettingen of sloffen. Een ware puzzeltocht en een pittige wandeling onder een inmiddels strakblauwe hemel. Met wat hulp van de IPhone van Wobbie, enkele wandelaars onderweg en een behulpzame garage, slagen we. Ergens in een buitenwijk van Palencia. Het zijn dus sneeuwsloffen geworden, tegenwoordig een alternatief voor kettingen. Met als bijkomend voordeel dat ze heel licht zijn. We zullen ze waarschijnlijk nooit gebruiken, we rijden nooit in de sneeuw. Ze gaan de zak in met onzinnige Franse rommel, zoals de alcoholtests en de dodehoek stikkers. 

Op de terugweg komen we bij van de wandeling in onze vaste lunchroom hier. We waren er ook op de heenweg in september en we worden prompt herkend door één van de obers. We moeten beloven om bij een volgende reis door deze regio weer langs te komen. Terug bij de camper hebben we er elf kilometer opzitten, we gaan maar op tijd naar bed. Morgen de Pyreneeën over met de sneeuwsloffen op het dashboard.

Coördinaten: N42.01056, W4.54568; prima gratis WiFi.

Lunchpauze in een dorp van niks met wel twee grote kerken.

Onze nieuwste aanwinst "cadenas de nieve textiles", oftewel stoffen sneeuwkettingen. Bij ons noemen ze dat sneeuwsloffen.

Donderdag 10 november

De wereld om ons heen zit potdicht bij het opstaan. Een dikke mist die uren blijft hangen. Gelukkig is het rustig op de weg, behalve dan om de grote steden Burgos en Vitoria Gasteiz. In de buurt van Pamplona zien we de zon gelukkig weer. Vanaf daar gaan we de Pyreneeën in onder een strak blauwe lucht. En dat maakt het rijden een stuk leuker. We gaan weer de Col de Ibañeta over en stoppen, zoals zo vaak, in Saint Jean Pied-de-Port op de camperplaats bij het sportcomplex. Tien euro vijftig inclusief bijna alles; geen douches en wifi. We maken een wandelingetje door het stadje. Het is er nog steeds gezellig druk. Vooral met dagjesmensen. Echte wandelaars op weg naar Santiago de Compostella zien we nauwelijks meer. Het wandelseizoen lijkt voorbij. Op een terras zitten we nog even heerlijk van de zon te genieten. Niet van de prijs van de consumpties overigens: wil je daarvan genieten moet je in Spanje en Portugal zijn.

Coördinaten: N43.16502, W1.23182; geen WiFi.

Een souvenirwinkeltje in Saint Jean Pied-de-Port.

Het uitzicht vanaf een terras.

Vrijdag 11 november

Een bijzondere dag om meerdere redenen. Het is vandaag Sint Maarten waarop er in de avond kinderen aan de deur kunnen komen om te zingen en snoepgoed op te halen. Althans in Nederland, hier in Frankrijk merken we daar niets van. Maar elf november is ook hier een soort feestdag. Iedereen is vrij en bijna alle winkels zijn gesloten. Het is "Wapenstilstandsdag": een gebeurtenis uit de Eerste Wereldoorlog in 1918. Bijkomend voordeel voor ons is dat er geen vrachtverkeer op de weg is. En dat is maar goed ook. Bijna de hele route gaat over tweebaanswegen. Geen vrachtwagens dus, maar wel heel veel rotondes. De route van vandaag, van de Pyreneeën tot Limoges noemen wij in het vervolg de "Route des Rotondes".

De telefoon van Wobbie begon vanochtend al vroeg te piepen. De felicitaties stroomden binnen: Wim is jarig. Vanaf vandaag zesenzeventig jaar op een stralende, zonovergoten dag in Frankrijk.

Echter hoe betrekkelijk alles in het leven is werd rond half drie duidelijk. Een telefoontje van Piet Ruggenberg: zijn vrouw Elly is vanochtend overleden. Sedert drie weken wisten we dat het niet goed met haar ging. Maar dit bericht overdondert ons totaal. Elly en Piet kennen we al jaren van het camperen. De afgelopen zomer hebben we nog samen gefietst door de Betuwe. Het leven is soms erg oneerlijk.

Zo rond een uur of vier stoppen we met rijden na bijna vierhonderd kilometer. We zitten even voor Limoges, op een camperplaats in het gehucht Pageas. Een soort parkachtige omgeving achter een restaurant. En dat restaurant is ook gesloten vandaag. Dat vinden we niet erg, we zijn niet echt in de stemming om uit eten te gaan. 

Coördinaten: N45.67763, E1.00231; geen WiFi.

Eén van onze laatste foto's van Elly in juli deze zomer

Onze plek op de camperplaats in Pageas.

Zaterdag 12 november

Zoals vaker op de terugweg van een reis, éénmaal richting naar huis kan het niet snel genoeg meer gaan. Het wordt vandaag een lange reisdag. Vanuit Limoges gaan we naar Orleans. Daar nemen we een stukje tolweg om de stad heen. Voor vijf euro tachtig hoef je daar dus niet dwars doorheen. De volgende uitdaging is Parijs. Al ver daarvoor is het razend druk, laat staan op de rondweg. Gelukkig weet de TomTom er feilloos de weg, een hele zorg minder. Je hebt je ogen en oren nodig voor alles wat er om je heen gebeurt. Uiteindelijk belanden we op de N2, richting Brussel en Antwerpen. Maar zover komen we nog niet vandaag. We stoppen ergens tussen Soissons en Laon. Daar ligt het dorp Chavignon waar ze een bijenmuseum hebben. Op dat terrein ligt de camperplek Le Domaine de ZAZA. Voor acht euro, te betalen in het museum, kun je het terrein op. Inclusief stroom, water en toilet. Een terrein met, laten we het netjes zeggen, wat achterstallig onderhoud. Maar alles doet het en prima voor één nacht. We staan weer eens moederziel alleen. Eenmaal geïnstalleerd is het inmiddels al vijf uur. We hebben geen zin meer in een wandeling of om het museum te bezoeken. Morgen waarschijnlijk de laatste etappe.

Coördinaten: N49.47948, E3.53393; geen WiFi.

Aire de Camping-Car Le Domaine de ZAZA; een foto van de mooiste kant.

Zondag 13 november

Het einde van deze reis is in zicht: op naar Apeldoorn. We vertrekken weer in een kleine wereld, er hangt opnieuw een dichte mist. Na honderd kilometer, in de buurt van de Frans-Belgische grens, zien we eindelijk de zon weer. Het is verder een stralende maar koude dag. We nemen niet de route via Brussel en Antwerpen, dat is ons vorig jaar slecht bevallen. Even over de grens bij Mons (Bergen) gaan we de snelweg op naar Luik. En tot Apeldoorn blijft dat een vierbaansweg. Een beetje saai, maar het schiet wel op. Rond vier uur zijn we thuis en zit deze reis er op. Als je het uitpakken, schoonmaken, wassen enzovoort niet meerekent. We hebben er weer een heerlijke reis opzetten. Veel gewandeld en gefietst. En ondanks dat we al jaren in de Algarve komen toch weer veel nieuwe plekken ontdekt. 

We bedanken alle lezers voor de belangstelling en de reacties. Veel reacties kregen we via WhatsApp: zo gaat dat tegenwoordig. De komende tijd gaan we de berichten betreffende Marokko volgen. Want als alles goed gaat willen we in januari weer die kant op. Onzekere factoren zijn vooral de corona ontwikkelingen, de prijzen van de overtocht en ook de houding van de Marokkanen ten opzichte van toeristen na twee jaar zo goed als gesloten grenzen.

We houden jullie hier op de hoogte!

Even pauze onderweg ergens in België.

Een impressie van de route.