Marokko voorjaar 2014 | Camper reizen.

Voorjaar 2014: weer naar Marokko

Zondag 2 februari

We hebben een korte nacht achter de rug. Gisteravond hebben we een feest gehad; onze buurvrouw Bea is zestig jaar geworden. En dat hebben we dus meegevierd. Toch zijn we om negen uur helemaal klaar voor het vertrek. We reizen via Maastricht de Belgische Ardennen door. Het is een mooie, heldere dag met veel zon. Na vierhonderd kilometer stoppen we in de plaats Stenay, in het noorden van Frankrijk. Een mooie camperplaats met alle voorzieningen in een stil dorp, zeker op zondag. Na de wandeling in de namiddag gaan we eerst aan de glühwein en daarna aan de erwtensoep. De temperatuur is er nog naar.

Maandag 3 februari

Na een koude nacht ziet de wereld er wit uit bij het opstaan. En ondanks de zon en de strak blauwe lucht, blijft dat de hele ochtend nog zo. Om negen uur zijn we weer op pad en in de loop van de middag stoppen we in de plaats Briare aan de Loire. Beroemd, zo ontdekken we, vanwege een aquaduct over de rivier. Gebouwd in 1890, mooi gerestaureerd en het ziet er bijzonder uit. Verder is het erg rustig hier. Vrijwel alle winkels zijn gesloten op maandag en op de camperplek staan we met nog één andere camper.

Dinsdag 4 februari

We gaan verder richting Bordeaux, via Vierzon en Angoulême, Soms vierbaans, dan weer tweebaans, soms druk, dan weer erg rustig. Tot voor in de avond blijft het prachtig weer; de vorst is hier verdwenen. We stoppen in de plaats Cavignac, vijftig kilometer voor Bordeaux. De camperplek ligt achter het kerkhof en is dus erg rustig. Voor ons drie andere campers en naast ons de muur van het oude kerkhof. Het enige geluid is dat van de wind en de regen.

Woensdag 5 februari

Na veel regen en wind de afgelopen nacht duurt het even voor we in de loop van de ochtend de zon weer zien. We zitten dan inmiddels al op de snelweg van Bordeaux naar de Spaanse grens. We stoppen in Biarritz. Daar ligt in de wijk Milady een camperplek vlak aan zee. 's Middags langs die zee in de zon naar het centrum gewandeld. En met verbazing naar de hoge golven gekeken.

Donderdag 6 februari

We gaan naar Spanje en passeren de Pyreneeën. Het is er druk en bovendien waait het erg hard. En dat maakt het rijden met een camper lastig. We overnachten in Palencia, op de camperplek vlak bij het centrum. Een populaire plek, we zijn er zelf al vaker geweest, en ook nu zijn tegen de avond alle zestien plekken bezet. We zijn er rond half drie en wandelen naar de kathedraal en het centrum. Helaas zijn, op een enkele uitzondering na, alle winkels gesloten. Tot half zes, en daar willen we niet op wachten. Bovendien slaat het weer om: van veel wind en zon naar een lange regenbui.

Vrijdag 7 februari

Een trieste dag: veel regen en het is koud. De temperatuur komt niet boven de vijf graden. En zeker bij dit weer is de route verder naar het zuiden uitgesproken saai. Enorme kale vlaktes links en rechts van de autobaan en bijna geen verkeer. We stoppen op de camping in het dorp Malpartida de Placencia. Bekend vanwege een groot natuurpark hier in de buurt. Vanwege het weer slaan we dat deze keer maar over. Overigens ontdekken we vlak naast de camping een enorme mimosaboom: bijna in bloei.

Zaterdag 8 februari

Via internet hebben we gisteren de weersvoorspellingen bekeken voor de Algarve en Andalusië. En daar worden we niet vrolijk van. Niet het weer waar we eigenlijk voor komen. Vanochtend is het al gelijk goed mis. De regen komt met bakken de lucht uit. We hadden een camperplek zonder voorzieningen in Spanje uitgezocht. Maar omdat onze televisieschotel vreemde kuren vertoont, besluiten we een camperplek te zoeken met stroom. Mogelijk helpt dat om nog wat van het schaatsen op de Olympische Spelen mee te krijgen. Via een camperboek komen we vlak over de grens in Portugal terecht, in het dorp Pedrogao. Van alle beloofde voorzieningen is er enkel een waterkraan en een loosmogelijkheid. De rest zit op slot of is er simpelweg niet, dus ook geen stroom. Van de beheerder worden we ook al niet wijzer. De enige keer dat we elkaar begrijpen betreft de € 7,50 die we moeten betalen. Gelukkig is het even droog en kunnen we een eind lopen en uitwaaien. Via sms'jes krijgen we de uitslag van het schaatsen door.

Zondag 9 februari

Na een stille nacht, helemaal alleen op een eenzame heuvel, zit de wereld 's ochtends potdicht. Van het enige aardige aan deze camperplek, een ruim uitzicht op de omgeving, blijft dus ook al niets over. We gaan naar de kust, naar Tavira. Na een rit door ook al een eenzaam gebied, met veel onafgebouwde viaducten en veel regen onderweg, zoeken we een camperplek op met alle voorzieningen, die we nog niet denken te kennen. Bij aankomst blijkt het een camping te zijn, waar we vorig jaar ook al eens gestaan hebben. En omdat het blijft regenen en waaien, blijven we een nacht. Overigens staat het hier behoorlijk vol met overwinteraars. Maar die zitten nu ook allemaal binnen. In de loop van de middag gaan we naar het grote overdekte winkelcentrum in Tavira. Alle winkels zijn open, het is er droog, warm en gezellig druk. En lekkere , goedkope koffie en gratis internet.

Maandag 10 februari

We hebben met vrienden, Marinus en Catrien, afgesproken om op woensdag aan het einde van de middag in Algeciras te zijn. We kennen elkaar van vorige reizen en willen samen naar Marokko. Op woensdagmiddag moeten we dus tickets kopen en donderdag de boot op. Vandaag dus weer naar Spanje, niet nadat we nog vlak voor de grens een gasfles voor vijftien euro hebben laten vullen. We hebben een camperplek vlak onder Sevilla uitgezocht. Die hoort bij een bekend camperbedrijf hier in Spanje, Hidalgo. We hebben de hoop dat er een monteur werkt die verstand van schotels heeft. Met enige moeite maken we duidelijk wat ons probleem is. Helaas, we waren er al bang voor, aan problemen met schotels van buitenlanders beginnen ze niet. We staan in elk geval veilig vannacht. Achter hoge hekken en met een heuse bewaker. En, het belangrijkste zouden we bijna vergeten, een zonovergoten dag. We hebben zelfs even buiten gezeten.

Dinsdag 11 februari

We zitten nog tweehonderd kilometer van het ticketbureau in Algeciras vandaan. We besluiten er naar toe te rijden. Nog onderweg krijgen we bericht van Marinus en Catrien dat zij daar vandaag ook kunnen zijn. Dat komt goed uit, want qua weer is het opnieuw een sombere dag en in de "outlet winkels" in Algeciras hebben we even geen zin. Aan het einde van de middag treffen we elkaar op het parkeerterrein bij het ticketbureau, waar we ook kunnen overnachten. Na de koffie gaan we de tickets kopen voor de overtocht. We krijgen er net als vorig jaar, weer een fles bubbels en een cake bij. Na het eten gaan we nog even met z'n vieren naar de Mc Donalds. Voor koffie, internetten en het invullen van de formulieren voor de overtocht. Om kwart over acht gaan we rijden morgen, om tien uur vertrekt de boot.

Woensdag 12 februari

We zijn vroeg wakker vanochtend. De eerste campers vertrekken al voor half zeven. Slapen is er dan niet meer bij. Wij zijn dus ook vroeg op en gaan even na achten rijden. In de haven, bij de eerste controlepost, krijgen we te horen dat onze boot niet om tien uur, maar pas om twaalf uur vertrekt. Later wordt dat één uur en nog later zelfs om twee uur. Na een bijna opstand van wachtende, ongeduldige Marokkanen, kunnen we om drie uur de boot op. Die dan uiteindelijk om half vijf gaat varen. Om kwart voor zes zijn we in Marokko, bij de douane in de haven van Tanger Med. Voor de eerste keer hebben we geluk vandaag. Die passage duurde vorig jaar twee uur, nu maar tien minuten. We zoeken een camperplek niet te ver weg, het is al bijna donker. We vinden een plek in de plaats Asilah, even onder Tanger, aan de boulevard. Kosten: dertig dirham per nacht, nog geen drie euro. De dag wordt waardig afgesloten. Marinus is jarig vandaag en we worden uitgenodigd voor een Marokkaans diner. Onder andere vissoep en per persoon een erg grote dorado gegeten. De wijn moesten we zelf meenemen, geen enkel probleem. Alleen de wijnfles mocht niet op de tafel staan, maar er onder.

Donderdag 13 februari

We moeten niets vandaag, het ochtendritueel verloopt dan ook in alle rust. Hierna gaan we eerst naar het kantoor van Maroc Telecom voor de zogenaamde dongels ten behoeve van de internetverbinding. Marinus heeft Apple apparatuur en dat blijkt lastig te installeren. Gelukkig komt er op dat moment net de directeur van het kantoor binnen. Een erg aardige man, spreekt goed Engels en weet van de hoed en de rand. Dan zijn wij aan de beurt: goed nieuws en slecht nieuws. Een Marokkaanse dongel is simpel op een Windows laptop te installeren, maar die dongel is niet aan te sluiten op de tab van Wobbie. Mogelijk wel via een speciaal hulpstuk, maar dat hebben ze nog niet in Marokko. Voor alle niet kenners: een Marokkaanse dongel kost ongeveer twintig euro en daarmee kun je door heel Marokko internetten. Als het werkt een mooi systeem, maar daarover straks meer. Na dit gedoe wandelen we door het onverwacht gezellige centrum, met alle mogelijke en onmogelijke winkeltjes. Onderweg krijgen we uiteraard van alles aangeboden, van koekjes, fruit en groente, tot en met een gloednieuwe IPhone voor honderd euro. We kopen nog wel bij een "Nederlandse Marokkaan" vlaggetjes van Marokko. Daar versieren we een raam van de campers mee. Dat schijnt goed te zijn voor de goodwill en tegen stenengooiers die een hekel hebben aan rijke camperaars. Na de middag rijden we tachtig kilometer verder naar een camping in Moulay Bousselham. En daar, waar tussen de middag in de vorige plaats onze dongel perfect werkte, doet hij het op deze camping niet. Marokko, het blijft je verrassen.

Vrijdag 14 februari

Een rustdag vandaag. Wij gaan 's ochtends wandelen met Max, de hond van Marinus en Catrien. In de middag gaan ze zelf met hem fietsen. Volgens ons heeft Max een leuke dag gehad. En wij ook, zeker wat het weer betreft, tot een uur of vijf is het korte broeken weer. Verder zijn we in de weer geweest om de internetverbinding via de dongel voor elkaar te krijgen. Die dongel doet het nog steeds niet en de gratis Wifi bij het restaurant werkt ook al niet vandaag. Even voor de borrel aan het einde van de middag krijgt Marinus een geweldig idee; de dongels ruilen. En dat is de oplossing: zijn dongel werkt wel op onze laptop, en onze dongel blijkt het op de laptop van Marinus ook te doen. Na het terugwisselen blijft alles werken. Marokko, het blijft je verbazen.

Zaterdag 15 februari

We gaan vandaag weer 195 kilometer naar het zuiden. We passeren de grote plaats Kenitra en de hoofdstad Rabat. We kiezen voor de tolweg langs de kust. Het alternatief, binnendoor, hebben we al eens eerder gereden en dat was geen succes. We stoppen in de plaats Mohammedia, pal aan zee. De camping heet L'Ocean Bleu en is goed bezet met ook een aantal Nederlanders. En het sanitair is hier voor Marokkaanse begrippen redelijk goed. Omdat onze schotel niet werkt kijken we bij Marinus en Catrien naar het schaatsen; de 1500 meter voor mannen. Daarna gaan we met z'n allen aan de wandel. Ruimte genoeg hier voor Max, die heeft dan ook naar hartenlust lopen dollen. Overdag was het weer prima, zij het dat er een harde wind stond. In de avond gaat het echter erg hard waaien. Gelukkig hebben we een goede internetverbinding en luisteren naar Radio 1, werken deze site bij en lezen wat.

Zondag 16 februari

Veel wind en regen de afgelopen nacht. Bij het opstaan is het gelukkig droog. Gisteren hadden we al besloten om nog een dag op de camping te blijven. Een rustdag wat het rijden betreft, maar dat geldt niet voor het wandelen. Dat doen we bijna drie uur lang bij een heerlijke temperatuur. We lopen langs de zee richting het centrum van Mohammedia. Dat halen we echter niet, het blijkt dat we daar nogal ver uit de buurt zitten. Wel veel dagjesmensen op de diverse strandjes. Kennelijk heeft een deel van de Marokkanen ook op de zondag een vrije dag. Hoewel op de vele nieuwbouwprojecten om ons heen gewoon doorgewerkt wordt. Tegen de tijd dat de 1500 meter schaatsen voor dames begint, zijn we terug. En dat is maar goed ook want binnen de kortste keren koelt het enorm af. 's Avonds hebben we zelfs de kachel weer aan.

Maandag 17 februari

Het is weer tijd om verder naar het zuiden te trekken. We gaan naar de grote plaats El Jadida. Omdat we via Casablanca moeten, nemen we de tolweg. Dan rijdt je er omheen in plaats van er doorheen. Onderweg is het zwaar bewolkt en dat blijft zo tot in El Jadida. We bekijken daar de camping, maar omdat het nog vroeg is besluiten we door te rijden naar Oualidia, ook aan de kust. En dat blijkt een goede keuze; vlak voor de plaats van bestemming breekt de zon door. We staan op een mix-parking. Geen auto's vandaag maar wel twintig campers. De stoelen gaan naar buiten, er wordt koffie gedronken, gewandeld en geborreld. Er komen weer allerlei mannetjes langs met van alles en nog wat uit de zee. Gaan we niet op in, alleen de tajine koerier laten we niet lopen (dezelfde als vorig jaar). De bestelling wordt doorgebeld naar zijn vrouw en anderhalf uur later bij de camper bezorgd. Per bromfiets, in een grote witte bak achterop.

Dinsdag 18 februari

Zo mooi het weer gistermiddag was, zo slecht was het vannacht: enorme regenbuien. De gevolgen komen we onderweg nog tegen. We hebben voor vandaag de plaats Essaouira uitgekozen. Een leuke plaats en een camping die we kennen. We maken een tussenstop in de plaats Safi, ook een grote plaats met een "pottenbakkerswijk". Helaas is het zwaar bewolkt en fris. De pottenbakkers slaan we over deze keer en doen er enkel boodschappen bij de Marjane, een winkelketen met enorme supermarkten. Tot Safi zien we veel water onderweg, de gevolgen van de regen van de afgelopen nacht. Echter voorbij Safi, over wel twintig kilometer, is de weg bedekt met een laag geel/rode modder. Binnen de kortste keren zijn de campers bedekt met een laag smurrie. Vlak voor de camping in Essaouira staan veel campers op een grote parkeerplaats. Als we de camping inspecteren, snappen we waarom. Die is zo ongeveer gehalveerd. Het ziet er niet meer uit. Vlak voor die camping hadden we al een bord zien staan van een andere camping op vijftien minuten rijden. We besluiten daar naar toe te gaan. Die vijftien minuten rijden vallen nog tegen en we komen in een eenzame streek terecht. De camping, Le Calme, is een groot terrein met vakantiehuisjes, een zwembad enzovoort. En een paar erg luxe villa's in de buurt. Hier en daar wat ezels, wat bomen met argaannoten en twee groepjes schapen die uitgelaten worden. Verder is het erg stil. Gelukkig schijnt de zon hier volop. Tegen de avond doen we een poging de campers enigszins schoon te krijgen. Of dat gelukt is zien we morgen bij daglicht.

Woensdag 19 februari

We willen alsnog naar Essaouira en besluiten terug te rijden. We parkeren de campers op de grote parking bij de vuurtoren en de gehalveerde camping. Achter ons een duinenrij, dus denken we beschut te staan voor de wind. De stoelen gaan naar buiten, de zon schijnt volop, maar dat blijkt iets te enthousiast. Door een vreemde werveling van de wind krijgen we regelmatig een zandvlaag over ons heen. Ook de campers, waarvan we de dakluiken hadden opengezet. Na de middag wandelen we naar de haven en het centrum. In de haven gaan we vis eten. Er zitten zo'n twintig "openluchteettentjes" bij elkaar. Daar kun je vijf á zes soorten vis eten voor een min of meer vaste prijs. We hebben niet alles herkend wat we gegeten hebben. En natafelen was er niet bij; bord leeg betekent weg bord en wordt de tafel alvast schoongeveegd en gedekt voor de volgende gasten. Het oude, ommuurde winkelcentrum van Essaouira, de medina, is groot en druk met talloze winkeltjes met van alles en nog wat. Hoeven we niet elke dag naar toe. Tot slot van de dag zien we de zon in de zee zakken, en dat is voor het eerst deze reis.

Donderdag 20 en Vrijdag 21 februari

Weer verder naar het zuiden; vandaag wel vijfentwintig kilometers. Het dorp waar we uitkomen heet Sidi Kaouki. Een hotspot voor surfers en een mooie camping. Verder een paar hotels en restaurantjes. Er zijn zelfs toeristen nu, waarvan sommigen met kinderen. Waarschijnlijk is het nu voorjaarsvakantie in Frankrijk. Je kunt hier een eind langs het strand wandelen, fietsen en op een dromedaris hobbelen. Het eerste hebben wij gedaan, waarbij we zelfs een schildpadje hebben geholpen bij het oversteken. Marinus is met Max op de fiets weggeweest. De dromedarissen waren aan ons niet besteed vandaag. Oh ja, het weer: een strak blauwe lucht en veel wind. Uit de wind was het lekker warm. De vrijdag is een rustdag. Wandelen met Max, fietsen (Marinus), en herstellen van een griepaanval (Catrien). En bij de borrel de plannen voor morgen besproken.

Zaterdag 22 en Zondag 23 februari

Zoals gisteren bij de borrel besproken, gaan we vandaag richting Agadir. We rijden langs de zee naar het zuiden. Een prachtige route, waar we ruim de tijd voor nemen. Met onderweg weer af en toe geiten boven in bomen om daar de laatste argaannoten weg te snoepen. We pauzeren ergens onderweg op een plateau bij de zee en zitten heerlijk in de zon. Nog wat dichter bij Agadir komen we nog een stuk of vier enorme plateaus tegen. Die staan vol met campers, wel een paar honderd. Voor weinig kun je daar vrij staan. Wij rijden eerst door naar Agadir, waar de giga supermarkt Marjane zit, voor wat boodschappen. Agadir is een grote, westers aandoende stad. Mooie brede wegen, maar ook druk, mogelijk ook omdat het vandaag zaterdag is. Na het boodschappen doen moeten we tien kilometer terug langs de kust en in het dorp bij de eerste rotonde rechtsaf, voor de laatste vijf kilometer naar de camping. Wij rijden voor, het dorp in via een bar slechte, drukke weg. En dan zijn we plotseling Marinus en Catrien kwijt. Met wat moeite kunnen we omkeren op zoek naar de andere camper. Die zien we staan bij de rotonde, bij een controlepost van de politie. Marinus is al druk in gesprek met een agent. Hij zou op de rotonde geen voorrang hebben verleend. Marinus is zich van geen kwaad bewust, maar er is geen ontkomen aan. Schade: vijfhonderd dirham, een kleine vijftig euro. Er wordt een formulier ingevuld aan de hand van het paspoort, kentekenbewijs enzovoort. We helpen de man nog bij het uitzoeken van de juiste gegevens. Anders waren we zo een paar uur verder geweest. Uiteindelijk kunnen we verder en komen via de bar slechte weg op de gelukkig fraaie camping. Helaas werkt de dongel van Maroc Telecom hier niet. En de vorig jaar nog perfecte Wifi is defect. Die zal het morgen weer doen. Op zondag is iedereen op zijn manier druk. Marinus en Max worden geschoren en er wordt gewassen. Wij gaan op de fiets het dorp in en vinden een zaakje waar ze televisieschotels verkopen. Een schotel, lmb kop, satelliet finder, een standaard en tien meter kabel voor omgerekend vierendertig euro. Man blij, wij blij, tenminste dat hopen we. Maar eerst nog even doorgefietst naar de mega overwintercamping aan de kust en het daar vlakbij gelegen eerste plateau, waar je vrij kunt staan. Mudvol en druk druk druk. Vervolgens terug om de schotelspullen op te halen. Nog een heel gedoe, zo'n groot rond ding van negentig centimeter mee te krijgen op de fiets. In de middag alles in elkaar gezet. Alles werkt, behalve, het zal ook eens wel, het uitrichten van de schotel. In de buurt zit één grote boom en die geven we maar de schuld. En nog steeds geen Wifi: we spreken af morgen verder te reizen.

Maandag 24 februari

We verlaten de kust en gaan het binnenland in, naar Tafraout. Een route van ongeveer honderdzestig kilometer, waar we lang over doen. Het eerste deel is ronduit saai. Het duurt lang voordat we de buitenwijken van Agadir uit zijn en de twee plaatsen erna zijn druk, stoffig en eigenlijk heel lelijk. Het landschap verandert als we de hoogte ingaan. Prachtige vergezichten en bloeiende amandelbomen. Alleen wordt de weg steeds slechter. Hier en daar wordt eraan gewerkt, is eraan gewerkt of moet dat nog gebeuren. We zien nauwelijks verschil. Met name tegenliggers is een probleem. En dan vooral campers die uit tegengestelde richting komen; en dat zijn er veel. Over een lengte van wel tachtig kilometer is het af en toe flink billenknijpen. Tegen half vijf zijn we in Tafraout. De campings zijn vol en ook in het dal waar je vrij kunt staan is het een drukte van belang. Met wat moeite vinden we twee plekken die redelijk vlak zijn en ons alle vier aanstaan. We drinken koffie en Wim gaat nog een poging wagen radio en televisie uit de schotel te krijgen. Draaien naar links, naar rechts, achterover, voorover, en opeens is het bingo!. We hebben beeld, alle Nederlandse televisie en radio zenders. Jammer dat de Olympische Spelen zijn afgelopen.

Dinsdag 25 en Woensdag 26 februari

Twee dagen genieten hier in Tafraout. Prachtig weer, heerlijk warm en een geweldige omgeving. Veel wandelen en veel te veel foto's gemaakt. Tussendoor is Wim nog naar de kapper geweest. Een Marokkaanse coupe voor drie euro. En we maken kennis met Co en Lia Keizer. Hun namen kennen we van het Camperforum en we volgen hun reizen op hun website; met erg mooie foto's. Altijd leuk om reiservaringen uit te wisselen. Op woensdag gaan we eerst naar de markt voor groente en eieren. Bij een groentekraam pak je een plastic bak, vult die met alles wat je nodig hebt en wordt dan gewogen. Vervolgens betaal je per kilo groente. Al met al een grote markt, met van alles te koop en veel te zien. In de middag zijn we een paar uur op de fiets weggeweest en hebben wat van de omgeving verkend. De bizarre rotsformaties blijven fascineren. Via Co Keizer horen we dat we op een camping hier vlakbij kunnen douchen. Kost een euro per persoon en we hebben er dankbaar gebruik van gemaakt.

Donderdag 27 februari

We hebben vandaag er ver gewandeld. En zelfs een route gelopen via een bergwand over geiten- en schapenpaadjes. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij de "Blauwe Rotsen". Midden in een niemandsland heeft een Belg lang geleden groepen rotsen geverfd; vooral blauw dus. Een wonderlijk schouwspel. We moeten ook weer terug, zo'n acht kilometer, en dat doen we via de gewone weg. En daar doen we lang over. En nergens een gelegenheid om koffie te drinken, dat is nog het ergste van alles. Alles bij elkaar zijn we zo'n vijf uur weggeweest. De rest van de middag hebben we in de zon zitten bijkomen, onder andere met koffie. Komend weekend zijn hier de zogenaamde Amandelfeesten. Dat lijkt een spektakel te worden. Overal in het dorp worden versieringen aangebracht en er wordt opgeruimd. We zijn benieuwd.

Vrijdag 28 februari en Zaterdag 1 maart

Een echte rustdag. We tutten wat in en rond de camper, wat lezen, computeren enzovoort. Aan het einde van de middag gaan we met z'n vieren het dorp in. Het is er druk. In een tentencomplex wordt een soort beurs gehouden waar tal van producten uit de streek gekocht kunnen worden: honing, olie, zalfjes, kruiden, sierraden enzovoort. Uiteindelijk belanden we op een terras van een restaurant waar we heerlijk eten en een mooi uitzicht hebben op vooral Marokkaanse dames die in hun mooiste outfit voorbij flaneren. De zaterdag verloopt eveneens rustig. Zij het dat er regelmatig achter ons geknald wordt. Dat komt van een wedstrijd kleiduivenschieten. We hebben nooit geweten dat die hier rondvlogen.

Zondag 2 maart

We willen terug naar de kust, tijd dus om Tafraout te verlaten. We volgen een mooie route, dwars door het binnenland met zelfs twee heuse cols. We trekken via de grote plaats Tiznit vijftien kilometer verder naar de kust, naar het dorp Aglou Plage. Met een grote camping, waar we al eerder geweest zijn. Een camping van alle gemakken voorzien. Helaas werkt de schotel op de plek waar wij staan niet en ook de dongel van Maroc Telecom doet het amper. Min of meer bij toeval vinden we een onbeveiligd netwerk, met dank aan de Wifi antenne. Een goede verbinding, we kunnen zelfs radio luisteren. Zoals vaker aan zee waait het hier behoorlijk en het is bewolkt. In de verte, boven de zee, zien we de zon schijnen. De temperatuur ligt wel tien graden lager dan in Tafraout. Op de boulevard is het druk. echt het idee van de zondag. Veel wandelaars en zelfs een paar zwemmers.

Maandag 3 maart

We zijn erg actief geweest vandaag. Daar waar we gisteren linksaf over de boulevard gewandeld hebben, zijn we vandaag rechtsaf geslagen. Langs de af en toe moeilijk begaanbare rotskust kom je een eindeloze rij van oorsprong rotswoningen tegen. Tegenwoordig onderkomens van vissers; veelal bizarre bouwsels en soms nog amper bereikbaar en er is vrijwel geen visser te bekennen. Het is zwaar bewolkt en mede daardoor maakt het geheel een sombere indruk. In de middag zijn we met de lijnbus naar Tiznit geweest. Met z'n drieën, Marinus had al gefietst en moest op Max passen. Talloze winkeltjes en zaakjes in Tiznit, waar van alles te koop is. We blijven ons verbazen over de slagers. Alles wat aan of in een koe en geit heeft gezeten, ligt of hangt uitgestald en is te koop. Je kunt ruiken wanneer je bij een slager in de buurt komt. Wij houden het bij groente en fruit. Inmiddels is ook de zon tevoorschijn gekomen. De koffie op een terras smaakt daardoor extra lekker.

Dinsdag 4 en Woensdag 5 maart

Na twee dagen hebben we genoeg van Aglou Plage. We trekken verder naar het zuiden, vandaag wel zestig kilometer, naar de kustplaats Sidi Ifni. Tien kilometer voor die plaats maken we een tussenstop. Parkeren de campers bij een vakantiecomplex in aanbouw, "Kasbah Lagzira", en dalen een pad af naar de zee. Veel restaurantjes beneden en twee in zee uitlopende rotspunten met een grote opening waar je onderdoor kunt lopen. Bovendien veel paragliders die voor het terras waar we koffie drinken, op het strand landen. In Sidi Ifni zitten tenminste vier campings en die zijn allemaal behoorlijk bezet. De eerste twee die we bekijken staan ons niet aan. Op de derde, een gloednieuwe, "Gran Canaria", vinden we twee mooie plekken. Bovendien hebben we een goede internetverbinding en zelfs de losse schotel van de televisie werkt. Na het installeren komen we bij in de zon, bekijken het dorp en gaan voor het eten nog even aan de borrel met Marinus en Catrien om de dag door te nemen. Op woensdag maken we een flinke wandeling langs de prachtige rotskust, waar Marokkanen en Fransen porties "fruit de mer" bij elkaar zoeken. 's Middags naar de haven gefietst, in een gids beschreven als sfeervol en levendig. Helaas niets van dat alles. Het complex ligt er verlaten bij en heeft totaal geen uitstraling. Zelfs te saai om een foto van te maken.

Donderdag 6 maart

Onze laatste dag in Sidi Ifni, zoals we gisteren tijdens het werkoverleg hebben afgesproken. 's Ochtends weer langs de zee gewandeld en wel zo'n vier kilometer. Als we niet verder kunnen, zonder te zwemmen, beklimmen we de rotsen en gaan daar boven langs de zee terug. We nemen een kijkje op een enorme begraafplaats waar we langs komen. Graven in alle soorten en maten en sommigen met Arabische teksten, waar we niets van kunnen maken. Tegen de middag gaan we het dorp in en belanden op een terras voor koffie. Als we naar iets te eten vragen, worden we meegenomen naar achteren. Daar staan heel veel grote en kleine tajines te pruttelen. We kunnen kiezen uit groente, vis, kip, lam en rund. We gaan voor de kip en krijgen allebei een grote tajine voor onze neus. We waren vergeten te melden dat we allebei eigenlijk een kleine wilden. Voor in de avond gaan we nog even naar het postkantoor. Zien de zon onder gaan en ontdekken dat het in het centrum gezellig druk is. Bijna alle winkeltjes zijn open en nu niet alleen mannen op straat, maar ook veel dames in bont gekleurde sluiers.

Vrijdag 7 maart

We verlaten Sidi Ifni en gaan het binnenland in. Via een zelfgekozen route, die deels langs de zee loopt. We komen in een kaal, heuvelachtig landschap terecht. Hier en daar een gehucht met een Arabische naam en niet op de kaart te vinden. En cactussen, velden en hellingen vol. Duidelijk aangeplant. Op sommige velden zijn ze een meter hoog, op andere plekken nog maar net aangeplant. Al met al een afwisselende route. Een paar kilometer voor de grote plaats Guelmim ligt het dorp Albeino en daar hebben we een camping uitgezocht. Een hotelcomplex met een thermobad plus camping. Als we aankomen staan er twaalf campers en naar ons idee zijn er nog net twee plekken vrij. Daar denkt de campinghouder heel anders over. Na ons worden er nog tien andere campers toegelaten. Mudvol dus. Bovendien is het druk met dorpelingen, mannen, die in het thermobad voor de wekelijkse wasbeurt komen. Voor vrouwen is er verderop een ander thermobad. Vanavond om acht uur mogen de campinggasten gemengd in bad. Wij vermoeden in hetzelfde water als de mannen vandaag. Wij houden het maar bij de douches. Die zien er weliswaar niet uit, maar er is genoeg water en dat is nog warm ook. Over warm gesproken, het was vandaag bloedheet. Te warm zelfs om te wandelen. Tot slot gaan we nog maar eens eten met z'n allen. Tajines met rundvlees deze keer, weer erg lekker.

Zaterdag 8 maart

Na een erg warme nacht is het weer vroeg dag. Het thermobad is erg vroeg open en het is een gaan en komen van badgasten. Het is bewolkt en het waait enorm. We besluiten om terug te gaan naar de kust en trekken honderdzestig kilometer naar het noorden. In Guelmim willen we naar de kamelenmarkt, zoals beschreven in onze Marokkogids. We rijden drie keer rond en door de plaats, maar komen geen kameel tegen, laar staan een markt. Voor de volgende reis hebben we echt een nieuwe gids nodig. Tijdens de hele tocht blijft het waaien. Boven de enorme vlaktes, vooral in het begin, is de lucht bruin van het zand en stof. In Tiznit maken we een tussenstop voor wat noodzakelijke boodschappen. De camping die we uitgezocht hebben, ligt pal aan zee, heet Sidi Wassay Beach en ligt vijfenvijftig kilometer ten zuiden van Agadir. Het is er rustig en mooie plaatsen te over. We kiezen voor de beschutting van een muur. En ondanks de wind en twee keer wat regendruppels is het 's avonds om elf uur nog dertig graden.

Zondag 9 maart

Het weer laat ons in de steek. De temperatuur ligt wel tien graden lager dan gisteren en de zon zien we weinig. In de ochtend valt het nog mee. Tijd voor een pittige wandeling langs de zee. Na ruim een uur komen we bij een aantal grotwoningen waar vissers huizen. En een prachtig hotelcomplex. Na wat vriendelijk aandringen kunnen we er koffie krijgen. Lekkere koffie, maar duur voor Marokkaanse begrippen: twee keer € 1,50. Voor in de middag zijn we terug en rommelen wat in en rond de camper. En we helpen Marinus bij het provisorisch repareren van zijn fietsdrager achterop de camper. Eén van de goten is verbogen: geen idee wanneer en door wie. Nogal mysterieus.

Maandag 10 maart

Als we opstaan is het bewolkt en fris. We hadden gisteren al besloten dat als we niet met een zonnetje wakker zouden worden, we weer een stukje naar het noorden zouden reizen. Via via hebben we coördinaten van een camping vijfentwintig kilometer ten noorden van Agadir bemachtigd. Na wat boodschappen te hebben gedaan bij de Marjane supermarkt in Agadir, rijden we naar camping "Terre d'Ocean" bij het dorp Taghazout. Deze ligt een paar honderd meter van de kustweg af, halverwege een bergwand. Even voor de ingang kunnen we niet verder. Een enorme kudde dromedarissen heeft de weg in beslag genomen. Twee mannen proberen enige orde in de chaos te scheppen, hetgeen met de nodige moeite enigszins lukt. Het lijken erg eigenwijze beesten te zijn. De camping ligt prachtig tegen de berghelling geplakt, honderd meter boven de zeespiegel. We hebben een geweldig uitzicht. En, niet onbelangrijk, de zon schijnt hier volop.

Dinsdag 11 maart

Een trieste dag: de vader van Cindy en schoonvader van onze zoon Tjarko, is de afgelopen nacht overleden. We wisten dat hij ernstig ziek was en hadden daarover regelmatig contact, maar dat het zo snel zou gaan kwam totaal onverwacht. En daar zit je dan, een heel eind van huis. De hele dag piekeren, alle opties overwegen, contact zoeken met wisselend succes enzovoort. In goed overleg valt uiteindelijk het besluit om niet overhaast, met de camper of met een vliegtuig terug te gaan. Hoe graag we dat eigenlijk zouden willen. Het is één van de vervelende consequenties van het maken van verre reizen. Gelukkig één van de weinige, maar wel een heel erg vervelende in deze situatie.

Woensdag 12 maart

Al vroeg in de ochtend staat er een visser voor de deur met een kist vol verse vis. We kiezen er vier. Na het gebruikelijke afdingen betalen we vier euro. Ter plekke schoongemaakt en ontdaan van alles wat volgens ons niet eetbaar is. Vervolgens hebben we weer een prachtige wandeling gemaakt. Foto's gemaakt van nomadententen en vrouwen en kinderen die op een vuilnisbelt naar bruikbare spullen zoeken. Omringd door geiten en schapen die ijverig meezoeken. We hebben het idee dat de vuilnis hier drie keer nageplozen wordt. Als we terug zijn blijkt er geen geheugenkaart in het fototoestel te zitten; geen foto's dus. Aan het einde van de middag hebben we weer met verbazing gekeken naar een schilder die weer een fraai kunstwerk op een camper fabriceert. Daarna met Marinus en Catrien afgesproken dat we morgen eerst naar Marrakech gaan en daarna naar Ouzoud, naar de beroemde watervallen daar. En we hebben 's avonds heerlijke vis gegeten. Het weer vandaag: een stralende dag met aan het einde van de middag een plotseling opstekende, erg harde wind.

Donderdag 13 maart

Een lange rit vandaag, een dikke driehonderd kilometer van Agadir naar Marrakech. Op de kaart leek het een saaie route, maar dat viel gelukkig mee. Een grotendeels heuvelachtig landschap, veel vergezichten en zelfs besneeuwde bergtoppen in de verte. Zwaaiende mensen en kinderen. Zelfs een poedelnaakt figuur langs de kant van de weg; die overigens niet terugzwaaide. Rond vier uur zijn we op Camping Le Relais de Marrakech. Een mooie camping met matig sanitair en nog veel kerstverlichting. Een eind weg van het centrum in een uitgesproken saaie omgeving. Gelukkig doet de losse televisieschotel binnen vijf minuten z'n werk. We zijn dan ook erg benieuwd wie vanavond de mol is.

Vrijdag 14 maart

Op naar de watervallen van Ouzoud, honderdzestig kilometer van Marrakech. Mooi weer om te rijden, het is half bewolkt en zeventien graden. Het eerste deel van de route is wat saai, maar hoe dichter we bij Ouzoud komen, hoe mooier het landschap weer wordt. In de plaats Demnate maken we een tussenstop. Daar ligt een natuurlijk brug over een diepe kloof, waar je doorheen kunt klauteren. Drie jaar geleden zijn we hier ook geweest en we denken dat we de weg wel weten. En dat valt tegen en bovendien stroomt er veel water door de kloof. Enige hulp is dus welkom. En dat is geen probleem; mannetjes te over die daar op zitten te wachten. Tegen betaling uiteraard. Ondanks de hulp is het een stevige klauterpartij. Zelfs Max, de hond van Marinus en Catrien, heeft er af en toe moeite mee. Midden in de doorgang zie je uitgang, die de vorm heeft van het continent Afrika. Terwijl de ingang de vorm heeft van Zuid Amerika, met wat fantasie natuurlijk. Terug op de parkeerplaats nemen we een lange lunchpauze om bij te komen. De camping "Zebra" in Ouzoud, van een Nederlands stel, is bijna vol. We staan op een plek die eigenlijk bedoeld is voor drie campers. gelukkig komt er geen derde bij. De Wifi is hier matig, het sanitair fantastisch en de schotel werkt weer prima. Morgen naar de watervallen.

Zaterdag 15 maart

Een dag met gemengde gevoelens. We denken vaak aan de crematie vandaag in Nederland. Hier in Ouzoud is alles gericht op de watervallen en dus toeristen. 's Ochtends vroeg daarheen gewandeld, toen was het gelukkig nog rustig. Al met al een pittige wandeling: eerst helemaal naar beneden naar het diepste punt, daarna aan de andere kant de bergwand weer op. Zelfs de berberapen lieten zich zien. In de middag maken we een wandeling de andere kant op, naar de bronnen. Tot ver in een kloof. En in de avond met twintig man in het restaurant gegeten. Een Marokkaans buffet, met een glaasje zelf meegebrachte wijn. En met de Nederlandse eigenaren, Paul en Renate, erbij. Erg gezellig. Je ziet in alles de hand van de eigenaren. Alles is voor elkaar en tip top in orde.

Zondag 16 maart

We gaan terug naar de kust. Komende woensdag willen we weer naar Europa en denken daar drie etappes hier in Marokko voor nodig te hebben. Zonder ons wezenloos te hoeven rijden. We gaan via Casablanca naar Mohammedia, naar de camping L'Ocean Bleu. Op de heenweg zijn we hier ook geweest. Het is druk onderweg, veel auto's, mensen en vooral veel kleine kinderen. Kennelijk is de zondag in deze hoek van Marokko ook een vrije dag. En veel karren met paarden en ezels, zwaar beladen met hele families, kennelijk bezig met een dagje uit. We staan zelfs even in de file. Een veel te zwaar beladen vrachtwagentje met bloemkolen ligt op zijn kant. Wat het weer betreft was het weer een stralende dag. Zelfs hier aan zee is het, met bijna geen wind, heerlijk.

Maandag 17 maart

Vandaag weer verder richting Tanger Med, de haven van waaruit we de oversteek naar Spanje maken. Even na de middag zijn we in Moulay Bousselham. Waarschijnlijk onze laatste stop in Marokko. Als alles goed gaat willen we morgen naar de haven voor de overtocht. De grote camping hier staat erg vol. Voor veel camperaars is dit of de eerste of de laatste stop in Marokko. Als de helft van alles wat hier staat morgen ook echt terug gaat, wordt het een spannende dag in de haven.

Dinsdag 18 maart

We gaan vroeg op pad vandaag. Om acht uur rijden we weg uit Moulay Bousselham en zijn om tien uur, via de tolweg voor tien euro, in de haven van Tanger Med. Tickets afhalen, politiecontroles en douaneformaliteiten, het gaat allemaal probleemloos. Alleen het scannen van de camper kost wat tijd. Zes campers op een rij op een talud en daar rijdt dan een vrachtwagen met scanapparatuur langs. In de vrachtwagen wordt aandachtig naar monitoren gekeken. We hebben nog altijd geen idee waar men naar op zoek is en of men wel eens wat vindt. Helaas begint het echte wachten bij de boot. Volgens onze papieren vertrekt die om elf uur, maar op de tickets staat twaalf uur. Uiteindelijk wordt het dus half drie. Een uur varen en een uur tijdsverschil: half vijf zijn we dus pas in de haven van Algeciras. We besluiten om, net als op de heenreis, te overnachten achter de Lidl in Palmones. Kopen snel een fles erg lekkere wijn en nemen alvast een afscheidsborrel. Ook de avond staat in het teken van het afscheid van Marinus en Catrien. Vlak in de buurt, voor de liefhebbers even achter de Carrefour, ontdekken we een fraai wokrestaurant. Met een buffet met alle mogelijke gerechten die we de afgelopen weken in Marokko niet gezien hebben. Tot en met een borrel van het huis als passend sluitstuk. Terug bij de camper, het is inmiddels half elf, nemen we afscheid van Marinus en Catrien. Zij gaan morgen op de rotonde rechtsaf, eerst naar Mazaron in Spanje en daarna naar huis. Wij gaan op dezelfde rotonde linksaf, naar Portugal. het waren vijf erg gezellige weken, veel indrukken opgedaan en veel gezien.

Woensdag 19 maart

We zijn weer alleen op pad en dat is best weer even wennen. Geen werkoverleg meer, met of zonder strijdplan en tijdens het rijden niet meer op de andere camper letten. Na driehonderdvijftig kilometer gereden te hebben, zijn we voor in de middag in Portugal, op de camperplek in Manta Rota. Vooral het laatste stuk van de snelweg was prachtig. Aan beide zijden van de weg staan hoge struiken mimosa, nu volop in bloei en kilometers lang. In Manta Rota is het erg druk, we hebben niet veel keuze wat een mooie plek betreft. En aan het einde van de middag staat plotseling alles vol. In Altura, een dorp hier vlakbij, zijn alle wildkampeerders bekeurd cq weggevlucht. Opvallend veel Nederlanders hier, zelfs mensen die we een paar jaar geleden hier ook al eens ontmoet hebben.

Donderdag 20 en Vrijdag 21 maart

Een rustdag: we wandelen wat, werken deze site bij en Wobbie is naar de kapper geweest. En we proberen te skypen, wat voor geen meter lukt, ondanks de toch behoorlijk goede verbinding. Ook op de vrijdag houden we het vakantietempo vast. In de ochtend zijn we op de fiets naar Monte Gordo geweest. Veel Nederlandse bejaarden daar, van ongeveer dezelfde leeftijd als wij. In de middag in de duinen, uit de wind, liggen zonnen.

Zaterdag 22 en Zondag 23 maart

Het blijft druk in Manta Rota. Als er een mooie plek vrij komt 's ochtends, wordt er druk met tafels en stoelen gezeuld om een nieuw territorium te reserveren. Overigens zijn er nog maar weinig vertrekkers, iedereen blijft hangen vanwege het mooie weer. Hoewel we vannacht voor het eerst sedert lange tijd weer wat regen gehad hebben. Tegen elf uur is het echter weer strak blauw. Met wind, zoals vaak hier aan de kust. In de middag op de fiets naar Cabanas geweest. Onderweg komen we nog een bruiloft tegen. Een fotosessie bij een kerkje met alle bruiloftgangers. In Cabanas is het gezellig druk. Bijna alle zaakjes en zaakjes zijn open, waarschijnlijk omdat het weekend is. Op zondag wandelen we een eind en rusten uit in de duinen in de zon.

Maandag 24 t/m Woensdag 26 maart

Een drukke dag. We verlaten Manta Rota en gaan eerst terug naar Villa Real. Daar laten we een gasfles vullen, bij de "Blauwe Dolfijn", voor € 14,50. Vervolgens gaan we naar de Lidl om de voorraden aan te vullen. Daarna is de camper aan de beurt om gewassen te worden. We hebben een vast adresje even buiten Cabanas. Met een hoge drukspuit en na vier wasprogramma's ziet die er weer als nieuw uit. Geheel volgens onze traditie zoeken we de camperplek op bij Pedras del Rei, tussen het bungalowpark en het moerasgebied. Het is er druk, we hebben hier nog niet eerder zoveel campers gezien. Ook in het dorp, even verder, Santa Luzia, zien we in de verte campers staan, waar we ze nog niet eerder gezien hebben. We vinden nog een plek helemaal aan het einde van de rij campers. Niet het mooiste plekje, maar wel heerlijk uit de wind en met een prachtig uitzicht. 's Middags nog naar het strand gelopen: een brug over en over het pad langs het boemeltreintje. Daar verdwijnt de zon en gaat het zomaar erg hard waaien. Terug bij de camper is die wind ook zo maar weer verdwenen en kunnen we nog lekker buiten zitten. Op dinsdag gaan we weer fietsen en wel naar Tavira. Waar we shoppen bij een enorme grote Chinese winkel en koffie drinken in het overdekte winkelcentrum. Daar kunnen we ook deze site weer bijwerken. 's Middags aan het strand in de zon liggen uitrusten. Op woensdag schijnt de zon weer, of nog, volop. Alleen staat er een harde wind. We maken er een rustdag van, een beetje wandelen, koffie drinken, kletsen met de buren en uit de wind in de zon zitten.

Donderdag 27 maart

Onze laatste dag in Pedras del Rei. Na veel dagen met zon en wind laat de zon ons nu in de steek. De wind helaas niet. We fietsen nog een keer naar Tavira en lopen een flink eind langs het strand, met de jassen aan. Tegen de avond begint het te regenen en dat hebben we al weken niet meer meegemaakt.

Vrijdag 28 maart

Het heeft de hele nacht hard geregend. Bij het opstaan, het is dan gelukkig weer droog, zijn de sporen duidelijk zichtbaar aan het zand dat weggespoeld is. We willen naar Moncarapacho, twintig kilometer verder, even het binnenland in. Maar eerst rijden we door naar Olhao, een grote plaats tussen Tavira en Faro. Daar rondgeneusd in alweer een groot overdekt winkelcentrum en ook maar weer even bij de Lidl op bezoek geweest. Daarna naar de campercamping in Moncarapacho. Een wat bijzondere plek. Nog altijd een aantal oude circuswagens van Circus Dallas en veel dieren. Paarden, hangbuikzwijntjes, kippen, ganzen, struisvogels, een kalkoen en een geit. En die laatste maakt rond etenstijd een rondje langs de campers om te kijken waar hij mee kan eten. Het dorp zelf is minder fraai dan de naam doet vermoeden. Weinig toeristen en dus nog Portugese prijzen. Een kopje koffie en een pilsje kosten samen twee euro, een kilo mandarijnen dertig eurocent, en een goede fles wijn twee euro. Wat het weer betreft is het gelukkig droog gebleven. Half bewolkt en behoorlijk fris. Als we de voorspellingen moeten geloven houden we het de komende week niet droog en moeten we zes dagen door een zure appel heen.

Zaterdag 29 en Zondag 30 maart

Vandaag op de fiets naar Olhao geweest, twaalf kilometer verderop. Vlak bij de haven is daar een markt. Met heel veel groente en vis. Wij gaan voor twee dorado's. Terug bij de fietsen begint het plotseling te regenen en vluchten we het overdekte winkelcentrum in. Gelukkig is het net lunchtijd, dus dat komt goed uit. De terugtocht verloopt weer in de zon. Bij de camper heeft het niet geregend, dat doet het pas als we goed en wel terug zijn. Gelukkig is het weer droog als de dorado's gebakken moeten worden. Op zondag gaan we weer fietsen naar het vissersdorp Fusete. Het is erg fris maar gelukkig droog. En als we terug zijn kunnen we zelfs nog een poos in de zon zitten. Tot het weer begint te regenen, zo'n drie uur achter elkaar. Voor in de avond gaan we nog anderhalf uur wandelen. We lopen bijna dwars door de boomgaarden met sinaasappels en mandarijnen. Talloze bomen hangen nog helemaal vol en zullen nooit meer geplukt worden. Natuurlijk plukken we zelf wel om te proeven. De smaak is prima, alleen zitten de vruchten vol met pitten. Mogelijk worden ze daardoor niet meer verkocht. Behalve met vruchten zitten de bomen ook al weer vol met bloesems en dat ruikt heerlijk. De hele streek ruikt ernaar.

Maandag 31 maart en Dinsdag 1 april

Door de regen van de afgelopen dagen verschijnen er steeds meer plassen rondom de camper. De grond is verzadigd en het wordt erg modderig. Tijd om Moncarapacho te verlaten. Via internet komen we aan de gegevens van een gloednieuwe camperplek in de buurt van Albufeira. Vijfhonderd meter van het strand van Falesia, vlakbij het dorp Olhos de Aqua. Het is een mooie plek vlakbij een prachtig strand, vooral als de zon schijnt. Maar die schijnt vandaag niet meer. In tegendeel, tegen vijven begint het eerst te regenen en daarna te hozen. Gelukkig is deze camperplek "waterproof" en hebben we, behalve het verplicht binnen zitten, weinig last. De dinsdag begint nog droog en kunnen we de omgeving verkennen. Tot onze verbazing zijn er gisteren tijdens een windhoos een aantal bomen omgegaan op een crossterrein. Op tweehonderd meter van de camperplek! De omgeving bestaat verder uit veel erg luxe parken en appartementen, waar nu nog weinig te beleven valt. Zeker niet bij het weer dat we in de middag en avond voor de kiezen krijgen; veel wind en heel veel regen.

Woensdag 2 april

Een mooie dag vandaag: maar één regenbui. We zijn op de fiets naar Quarteira geweest. Daar is op woensdag een grote warenmarkt en één voor groente en fruit. Onze bijdrage aan de Portugese economie is deze keer bescheiden: een poloshirt, een horloge en een bakje aardbeien. 's Middags naar een wonderlijk schouwspel zitten kijken rondom een ooievaarsnest. Daar probeert een indringer het prille liefdesgeluk te verstoren. Het gaat er heftig aan toe. Tot slot nog maar eens een eind langs de zee gelopen en bijna verdwaald op een enorm luxe vakantiecomplex. En daar zijn er veel van in deze buurt.

Donderdag 3 en Vrijdag 4 april

Alweer via een website ontdekken we een nieuwe camperplek die we nog niet kennen. Ligt even ten noorden van Albufeira in het gehucht Centeira en heet "Motorhomefriends". We moeten er vijfentwintig kilometer voor rijden. We worden zeer enthousiast ontvangen door Pedro, die deze plek samen met zijn Nederlandse vrouw Mireille heeft opgezet. We krijgen koffie met een likeurtje en een zeer uitvoerige uitleg over van alles en nog wat. We mogen zelfs gebruik maken van een auto (tegen benzinekosten). Ook zijn er routebeschrijvingen beschikbaar van wandelingen in de buurt. In de middag gaan we dus op pad. Een mooie route via een watermolen, een oude Romeinse brug, een kasteelruïne en een oude wasplaats. We stoppen in het dorp Paderne voor koffie en beginnen daarna aan de terugtocht. Even voor de camperplek kunnen we opeens niet verder. Door het vele regenwater van de afgelopen week is een beekje een snelstromende rivier geworden en het water kolkt over de weg. Het zal toch niet? Mooi wel dus: we moeten terug zoals we gekomen zijn. Weer langs de oude wasplaats, de kasteelruïne enzovoort. Zo werd een wandeling van twee uur dus het dubbele. Gelukkig zijn we nog net voor het donker binnen. Op vrijdag nog maar eens aan de wandel, dit keer wat minder heftig dan gisteren. In de middag worden we nadrukkelijk uitgenodigd voor een jeux de boules competitie. Gemengde teams, alle nationaliteiten door elkaar. Helaas winnen we geen prijzen. Niet goed genoeg voor de eerste prijs en te goed voor de poedelprijs.

Zaterdag 5 en Zondag 6 april

Een moeizame nacht, we werden bestookt door muggen. Geen idee waar die plotseling vandaan kwamen. Om het kwartier de lamp aan, een mug zoeken en dood slaan. Na de tiende mug zijn we de tel kwijtgeraakt. 's Ochtends besluiten we om weer wat verder te trekken. Nu naar Albufeira. We stoppen even in Paderne voor een markt. Een traditionele markt met producten uit de streek: aardappelen, kippen, sinaasappelboompjes enzovoort. Na een kwartiertje hebben we alles gezien en gaan naar de camperplek van de voetbalclub in Albufeira. In de middag zijn we de stad in geweest. Het is er druk, alles is open en de terrassen zijn goed bezet met vooral Engelse toeristen. Allemaal achter het bier voor grote televisieschermen. Kennelijk is het vakantietijd in Engeland. Op de zondag staat er een wandeling langs de rotskust gepland. We gaan met de bus naar Olhos de Aqua. En dat is iets te ver. De mooie kust begint al een dorp eerder, bij Ouro. Alles bij elkaar zijn we vier uur onderweg: vijftien minuten met de bus en de rest te voet. Het weer vandaag: voor het eerst weer een bloedhete dag.

Maandag 7 en Dinsdag 8 april

We gaan weer verder naar het westen, deze keer vijfenzeventig kilometer. We willen naar de camperplek in Boca do Rio, de "verlaten vallei" pal aan zee. Daar aangekomen is alles afgesloten. Men is bezig er een grote parkeerplaats aan te leggen. Ook voor campers, maar niet om te overnachten. Weer een prachtplek verdwenen dus. We rijden door naar de westkust naar Carrepateira. In dat natuurgebied zijn nog steeds twee parkeerplaatsen waar ook campers mogen staan. En overnachten. Prachtig weer, veel wandelaars en mensen op het strand. Deze keer vooral Duitsers, die aan de paasvakantie begonnen zijn. Ook op dinsdag genieten we van het landschap, de zee en de zon. En zelfs hier, een paar kilometer van het dorp, op een afgelegen plek, zomaar Wifi: zonder code of gedoe.

Woensdag 9 april

Heel veel wind vannacht en vanochtend. En veel wolken, geen strandweer dus. We verlaten de westkust en rijden terug richting Faro. We bekijken nog een gedoogplek bij Praia de Ingrina, maar vinden dat niks. Weinig vlakke plekken en een paar onduidelijke tot camper omgebouwde vrachtwagens. We gaan verder en stoppen in Lagos, op de officiële camperplek bij het voetbalstadium. Op zich een mooie plek met helaas veel verkeerslawaai. Lagos zelf is een prachtige plaats. Een leuk centrum met veel aardige winkeltjes. Je bent er zo een paar uur onder de pannen. Eenmaal terug bij de camper nog een tijd in de teruggekeerde zon gezeten.

Donderdag 10 en Vrijdag 12 april

Gisteravond een hoop drukte om de camper. Zoals vermeld staan we bij een voetbalstadium. En daar wordt getraind en gevoetbald. Tot elf uur is het een gaan en komen van auto's die iets met dat trainen en voetballen te maken hebben. En dat moet dan langs onze camper. Op donderdagochtend besluiten we om weer vijfentwintig kilometer verder te trekken. Nu naar de moderne badplaats Portimão. De kuststrook hier heet Praia de Rocha; prachtige rotsformaties met mooie baaien. We staan voor twee euro vijftig per dag op de grote parkeerplaats voor campers, nog met honderdvijftig anderen. We komen veel oude bekenden tegen. Camperaars die we al eerder of in Marokko of hier in Portugal tegen zijn gekomen. Op de vrijdag fietsen en wandelen we door Portimão. En komen ook hier weer terecht in een groot, modern, overdekt winkelcentrum. Veel kledingzaken zoals Primark, H&M en C&A. In het oude centrum staan echter veel panden leeg. Mogelijk het gevolg van het nieuwe winkelcentrum.

Zaterdag 12 en Zondag 13 april

We hebben genoeg gezien van Portimão en gaan naar een dorp even terug, naar Alvor. Een vrij nieuwe "zand" camperplek met water en loosmogelijkheden, voor vier euro per nacht. Vorig jaar zijn we hier op de fiets geweest om te kijken. Toen had het net geregend en was het één grote modderzooi. Nu gelukkig niet, en dan kun je hier prachtig staan. Pal aan een mooi strand en het dorp op tien minuten lopen afstand. En ook nog een leuk levendig dorp. Veel horecazaken en dus ook toeristen. En op zondagmorgen een biologische markt met streekproducten.

Maandag 14 en Dinsdag 15 april

Als we opstaan is het zwaar bewolkt en we besluiten om te vertrekken uit Alvor. Via internet hebben we weer een nieuwe camperplek ontdekt in de buurt van Albufeira. Nu we hier toch in de buurt zijn, gaan we er kijken. De plek heet "Golfhino Park" en ligt officieel in Vale de Parra cq Sesmarias. Een aardige plek met stroom en Wifi. En een erg aardige eigenaar; als welkom krijgen we een mandje met wat fruit, groente en eieren van eigen erf. Met vijftien minuten lopen zit je aan zee. En ook hier weer een prachtige rotskust. Vanmiddag, de zon schijnt dan weer volop, rechtsaf een eind over de rotsen gewandeld. Op dinsdag gaan we linksaf de rotskust langs en halen bijna Albufeira. Alleen het laatste stukje heeft een te hoog klimgeitgehalte voor ons. In de middag zijn we op de fiets naar Armação de Pera geweest. Het water in het natuurgebied daar vlakbij was vorig jaar vrijwel verdwenen vanwege de aanleg van het zoveelste golfterrein. Nu stond er weer volop water en zelfs de flamingo's waren er weer. Voorlopig 1-0 zo lijkt het, voor de geitenwollensokken ten opzichte van de golfballen.

Woensdag 16 april

We gaan weer op pad. Eerst naar een erg mooie plek aan de kust, Praia Marina. Daar hebben we ook al eens gestaan met de camper. Alweer een prachtige rotskust waar je overheen kunt klauteren. Dat doen we een uur en gaan terug via de normale weg en vergapen ons aan prachtige landhuizen. Daarna gaan we het binnenland in, naar Silves. Hoewel je er nog gedeeltelijk vrij kunt staan, zoeken we de nieuwe camperplek op. Keurig aangelegd, even buiten de plaats en op douches en toiletten na, helemaal compleet. We worden ontvangen door Antoine, een Nederlander in een kanariegele buscamper met een Spaans kenteken, en die al sedert december bij de ingang bivakkeert. En Antoine heeft spirituele gaven en is gespecialiseerd in pijnklachten. Nog voor de camper goed en wel is geïnstalleerd, worden de rug en nek van Wobbie al behandeld. Dat gebeurt via handoplegging, waarbij een pendel aangeeft hoe lang dat op een bepaalde plek moet gebeuren. Het resultaat moeten we nog even afwachten. Bovendien zijn we tevens verlost van de aardstralen in ons huis in Apeldoorn. Die zaten onder de bank en onder het bed: vanuit Silves weggependeld uit Apeldoorn. Daarna zijn we nog even Silves in geweest. Een aardig stadje, maar vandaag eigenlijk te warm om doorheen te wandelen. En Wim is naar de kapper geweest: model badmuts voor vijf euro (65+ tarief).

Donderdag 17 t/m Zaterdag 19 april

Zo langzaam maar zeker gaan we aan de terugreis beginnen. We vertrekken uit Silves als de kudde geiten achter de camperplek, zoals elke ochtend, is langs getrokken. En rijden honderd kilometer richting Spaanse grens. We willen naar de zee vanwege de erg hoge temperaturen de komende dagen. De camperplek in Manta Rota ligt pal aan het strand, dus daar gaan we naar toe. Onderweg komen we veel Spaanse campers en caravans tegen. Een veeg teken, zo zal blijken. In Manta Rota worden we bij de ingang van de camperplek al gewaarschuwd door de parkeerwacht. Alles is vol, maar we krijgen tien minuten de tijd om te zoeken en mogelijk "iets te regelen". We hebben geluk. Een landgenoot is bereid zijn camper wat te verzetten, waardoor er alsnog een plek vrij komt. Wel krap, maar we doen het er maar mee. Een groot deel van de campers hier op dit moment komt uit Spanje. Kennelijk een lang paasweekend en/of vakantie. Een goede les voor de volgende keer, zo leer je elke weer wat bij. Op vrijdag is het wat minder zonnig, maar erg warm. Veel gewandeld vandaag en tussendoor uitgerust op het strand. De zaterdag begint zwaar bewolkt. We pakken de fietsen en gaan naar Tavira, twaalf kilometer terug. Twee markten afgestruind en gegeten in het overdekte winkelcentrum. Op het buitenterras, de zon schijnt inmiddels weer volop. Of dat zo blijft is maar de vraag, de weerberichten geven twee dagen regen aan. We gaan morgen in elk geval honderd kilometer naar het noorden, naar Mina de Sao Domingos.

Zondag 20 april

De eerste dag regen hebben we erop zitten. Op een paar uur na in de middag, was het een sombere dag. We staan dus nu in Mina de Sao Domingos, weer op het recreatieterrein bij een meer. Het dorp is bekend vanwege de ruïnes van de voormalige kopermijn daar. Wat het aantal campers betreft, valt het hier erg mee. Niet wat het aantal auto's betreft, het rijdt af en aan. Allemaal Portugezen die op eerste paasdag een eindje gaan rijden, uit verveling vanwege het slechte weer.

Maandag 21 en Dinsdag 22 april

Van anderen horen we dat RTL 4 een redelijk betrouwbaar weerbericht weergeeft. Dat hebben we aandachtig bekeken gisteravond: veel regen in Portugal en grote delen van Spanje. We zoeken een waterbestendige camperplek op in een gids. Met veel voorzieningen, een dikke driehonderd kilometer naar het noorden. De dag begint inderdaad somber en nat. Echter gedurende de rit zien we steeds vaker de zon. Na de lunch besluiten we dan ook het reisdoel te veranderen. We vinden, min of meer bij toeval, een prachtige camperplek bij een stuwmeer: Barachem de Pavao (bij Castelo de Vide). Zeven campers hier, veel dagjesmensen en prachtig mooi weer. Die weermiep van RTL kan ons gestolen worden. Op dinsdagmorgen hebben we even brood gehaald in het dorp: tien kilometer lopen, heen en terug. En in de middag een rondje omgeving gemaakt. Tot slot zijn we nog aan de borrel geweest met Nederlandse buren. Ook Marokkogangers, dus we hebben een heleboel ervaringen uitgewisseld.

Woensdag 23 april

We gaan weer verder naar het noorden, nu bijna tweehonderd kilometer tot de Spaanse grens. Het weer houdt niet over vandaag: veel wolken en af en toe wat gemiezer. Niet erg om te rijden dus. Alleen heeft onze TomTom weer eens kuren. Het ding wil ons per sé de tolweg op hebben, terwijl wij dat niet willen. Erg irritant; overigens hebben wij dit euvel van meerderen gehoord in Portugal. Na de reis moeten we maar eens naar onze TomTomTurk voor een consult. Het dorp waar we stoppen heet Castelo Mendo. Oeroud en inderdaad met wat resten van een kasteel. Het enige herkenbare is een kapelletje op het hoogste punt van het dorp. We staan met nog een camper bij de toegangspoort van het dorp. En dat blijkt een hangplek voor de oudjes, die ook nog het één en ander in de aanbieding hebben, zoals walnoten, sla, koekjes en een fles port. Het meest aardige van het dorp vinden we nog de gratis Wifi, met onze antenne zelfs tot in de camper.

Donderdag 24 april

Als we opstaan schijnt de zon, en in tegenstelling tot de berichten, blijft dat de hele dag zo. We rijden Spanje in. Via Salamanca gaan we naar Palencia waar we stoppen. We hebben er dan dik driehonderd kilometer opzitten. De camperplek hier, vlakbij het centrum, loopt 's avonds weer helemaal vol. We wandelen een eind in een enorm groot park en gaan tegen vijf uur nog even het centrum in. Eerder heeft geen zin. Tot vijf uur zijn hier vrijwel alle winkels gesloten.

Vrijdag 25 april

Het zou een simpele dag worden; kilometers maken en op weg naar Frankrijk. Maar de dag verloopt totaal anders. We gaan om negen uur rijden met veel zon, maar ook met een koude wind. We passeren Burgos en stoppen op een parkeerplaats voor koffie, het is half elf. Als we weer weg willen doet de camper helemaal niets meer. We bellen het alarmnummer van de verzekering. Die gaan "hulpdiensten" inschakelen en zullen terug bellen. Na anderhalf uur wachten bellen we zelf weer. Er komen geen hulpdiensten. We moeten het alarmnummer van de politie bellen: die gaan bepalen wat er verder moet gebeuren. Wachten op de politie dus. Als die komt is de conclusie dat we rustig mogen blijven staan en wachten op de "hulpdiensten" die via de verzekering geregeld moeten worden. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben een probleem met de startaccu's. Via de startkabels van een enorme sleepwagen wordt de camper weer gestart en moeten we in de volgende plaats Briviesca, naar een garage. Daar zijn we om drie uur, de garage gaat echter pas om vier uur weer open. De twee startaccu's zijn binnen een kwartier vervangen. Maar we moeten afrekenen met de baas en die is er nog niet. We moeten weer wachten. Om vijf uur rijden we weer en zoeken een camperplek in de buurt op. En die vinden we bij de plaats Logroño, bij een groot recreatiepark met een meer. Veel auto's, maar geen campers; wij zijn de enige. En al die auto's vertrekken in de loop van de avond en wij blijven eenzaam achter. Morgen een nieuwe verslag, als we het nog kunnen navertellen.

Zaterdag 26 april

Na een wel heel stille nacht worden we gewekt door de regen. We gaan weer op pad en kiezen een toeristische route door de Pyreneeën. Even voorbij de Spaanse grens lunchen we op een camperplek midden tussen de bergen. We blijven hier niet, het is er koud en nat. We rijden door tot de badplaats Ondres, in Les Landes even boven Bayonne. De camperplek lig pal aan zee, heeft stroom maar geen Wifi. Met zeven euro per nacht één van de goedkoopste camperplekken aan de kust van Les Landes. En voor dat geld krijg je ook geen goed weergarantie. Tot voor in de avond regent het hier ook fors. Opvallend is het weggeslagen stuk strand. Daar waar je eerder via trappen naar het strand kon afdalen, gaapt nu een diepe afgrond.

Zondag 27 april

We hebben een zware nacht achter de rug. Enorme windstoten en stortbuien zorgden er voor dat we slecht geslapen hebben. Geen reden om langer in Ondres te blijven, we gaan naar huis. Die wind en regen achtervolgt ons de hele dag. We rijden lang door en stoppen tussen Poitiers en Tours op een camperplek in het dorp Sainte Marie de Touraine. Met stroom en Wifi; we kunnen deze site weer bijwerken. De stick met de Top 2000 is nu bij Rob de Nijs: Ritme van de Regen, hoe toepasselijk.

Maandag 28 april

Vandaag de één na laatste etappe van deze reis. De TomTom geven we de opdracht de snelste route naar huis te bepalen, maar dan niet over tolwegen. We geven ons helemaal over aan het ding en rijden een route die we zelf niet gekozen zouden hebben. Alleen om Tours heen nemen we even de tolweg voor negentig eurocent. We gaan weer via Parijs en ook deze keer gaat dat verbazend goed en snel. Aan het einde van de middag zoeken we een camperplek. In de plaats Le Quesnoy, in het Frans-Belgische grensgebied moet er een liggen, vlakbij een recreatiegebied met een meer en een camping. Helaas is de camperplek verdwenen en moeten we de camping op. Of het aan de prijs van de camping ligt, weten we niet, maar hier schijnt de zon.

Dinsdag 29 april

De laatste 348 kilometer vandaag. Net als gisteren laten we de snelste route over aan de TomTom. Via Brussel, Antwerpen en Eindhoven gaan we naar Apeldoorn. Bij Eindhoven eten we voor het eerst sedert lange tijd weer een broodje kroket. We komen bijna langs Oosterbeek, daar stoppen we even voor koffie en het weerzien met vooral onze kleindochter Tessel. Lekkere koffie en een dolenthousiaste kleindochter. En dat geeft het thuiskomen een extra dimensie. We zijn dus terug en dat is best even wennen na drie maanden weggeweest te zijn. We willen alle volgers bedanken voor de reacties via het gastenboek, e-mails, telefoon, sms, what's app enzovoort. Voorlopig zijn we weer even druk. De camper moet schoongemaakt worden, de tuin moet gefatsoeneerd worden, er moeten afspraken gemaakt worden met de tandarts, Liander, de Bloedbank, de Glasvezelkabelaar enzovoort.