We worden weer welkom geheten in de Algarve.

Zaterdag 16 maart

Als je ergens leuk kunt fietsen dan is het wel in de Algarve. Een fraai landschap, witte dorpen en erg veel mogelijkheden om te eten en te drinken. In dit deel van de Algarve kennen we goed de weg; we hebben geen kaarten of andere hulpmiddelen nodig. De fietstocht vandaag gaat eerst naar het strand van Altura en via het vlonder pad naar Manta Rota. Ook daar is een camperplaats waar we in het verleden vaak hebben gestaan. En zoals bijna overal hier in de Algarve is ook deze camperplaats praktisch vol. Voor de weg terug nemen we de fietsroute langs de kust. Een route van totaal tweehonderd kilometer, ooit fraai gemarkeerd. Maar daar is weinig meer van over. Het is dat we de route kennen, anders ben je maar zo de weg kwijt.                        We komen in Monte Gordo terecht, waar het inmiddels koffietijd is voor ons. Het is er nog erg rustig en de toeristen die je er tegenkomt zijn voornamelijk Nederlanders op leeftijd.                                                                                                                                      De volgende stop is in Vila Real. Waar we getuige zijn van een parade van de plaatselijke ruitervereniging. Een optocht door het stadje met een politieauto voorop. We fietsen terug over de doorgaande weg, de N125, en komen terecht bij de Portugese supermarkt Pingo Doce. En in die supermarkt zit een restaurant met een soort buffet. Met enkel Portugese gerechten: van meer dan de helft hebben we geen idee wat het is. En uitleg vragen heeft geen enkele zin: van de Portugese taal snappen we helemaal niets. We wijzen wat aan en krijgen twee volle borden mee. En zitten pardoes midden tussen de Portugezen met allemaal een bord vol eten voor de neus. Aan bescheiden porties doen ze niet bij de Pingo Doce. Wat we nou precies gegeten hebben was niet helemaal duidelijk, maar het was lekker.                                                                                                                                                                Om half vier zijn we terug bij de camper, waar we in gesprek komen met de Duitse buren. Beginnende camperaars, die we op verzoek van informatie voorzien over Marokko.   

De ruitervereniging van Vila Real.

Zondag 17 maart

Elke derde zondag van de maand is er een grote markt in een dorp hier in de buurt: Vila Nova de Cacela. En laat het nou net vandaag de derde zondag van de maand zijn! We zijn er nog niet eerder geweest, dus gaan op de fiets op onderzoek uit. Het is een hele grote, drukke markt door het hele centrum van het dorp. Met een soort fietsenstalling waar veel Nederlandse merkfietsen staan: er lopen heel veel landgenoten rond.                                                                                                                                    Als je in Portugal bent, moet je tenminste één keer naar een markt. En wij vinden één keer ook wel genoeg. Behalve wat kramen met streekprodukten zijn er talrijke kleding- en schoenenkramen die je op iedere markt tegenkomt. Een rondreizend gezelschap dat je op iedere markt, waar ook in de Algarve, tegenkomt. Het meest interessant voor ons zijn nog de twee kramen waar kippen en speklappen gebraden worden. En dan met name de befaamde platte kippen, meestal voorzien van piri-piri saus: heerlijk! Natuurlijk gaat er één mee naar de camper. Die heeft de avond niet gehaald.                                                                                                De middag brengen we in gepaste rust door. En na nog een wandeling gaan we inpakken; morgen gaan we verder. Als er tenminste nog ergens een plaats is op een camperplek.

We kwamen zelfs tajines tegen op de markt in Vila Nova de Cacela.

Onze platte kip: deze wordt in stukken geknipt en keurig ingepakt.

Maandag 18 maart

Vandaag een rit van nog geen dertig kilometer, een stukje verder langs de kust. We zoeken de camperplaats op in Tavira, vlakbij het overdekte winkelcentrum Gran Plaza. Het is nog geen half tien als we er aankomen en dan is de kans om nog een aardige plek te vinden het grootst. Waarmee gelijk het dilemma van het camperen anno 2024 in Zuid Europa is aangegeven. Als je vroeg genoeg bent is er meestal nog plaats, maar hoe later je komt hoe moeilijker het wordt nog een plek te vinden. Spontaan een camperplaats opzoeken op het door jouw gekozen tijdstip lukt niet meer. Zeker niet in deze tijd van het jaar. Als we hier in Tavira aankomen zijn er nog twintig plaatsen beschikbaar, maar in de middag gaat de poort al dicht met het bord "full" erop.                      Eenmaal geïnstalleerd gaan we naar de grote supermarkt in het overdekte winkelcentrum. Waar we gelijk maar een inspectieronde van maken. Er is weinig veranderd sedert de vorige keer dat we hier waren. In vrijwel alle panden zitten winkels, de meesten al jaren. Het is of we nooit weggeweest zijn.                                                                                                                                  Na de middag steken we even flink de handen uit de mouwen: we gaan de camper wassen. Een paar kilometer terug, bij het dorp Cabanas, zit een garage waar je de camper kunt wassen. We zijn er vaker geweest en weten precies hoe de boel daar werkt; daar is de afgelopen twaalf jaar niets aan veranderd. Het resultaat is een zo goed als nieuwe camper, ontdaan van alle in Marokko opgelopen ongerechtigheden.                                                                                                                                                                                  Aan het einde van de middag wandelen we nog even naar een Chinese winkel hier in de buurt. Een mega grote winkel waar je duizelig wordt van alles wat je er kunt kopen. En wordt je daar niet duizelig van, dan wel van het zoeken als je iets specifieks moet hebben.                                                                                                                                                                                                              Tot slot gaan we zelf onder de douche hier. Voor één euro per persoon zijn ook bij ons de laatste Marokkaanse ongerechtigheden weggespoeld.

Coördinaten: N37.13269, W7.63112. 

De gewassen, nog natte camper: van onszelf hebben we geen foto's.

Dinsdag 19 maart

Er moet weer kleding gewassen worden. Dat kan natuurlijk hier op de camperplaats, maar die machines zijn voortdurend bezet. Hier vlak in de buurt zit een supermarkt van Minipreco, en we ontdekten gisteren dat daar grote wasmachines staan. Die dingen zie je overal in Portugal, meestal bij supermarkten en benzinestations. Met twee bagagedragers vol fietsen we er naar toe. Een machine waar acht kilo in kan, kost vijf euro inclusief het wasmiddel. Eigenlijk twee euro meer vanwege de koffie tijdens het wachten.                                                                                                                                                                                                                        In de middag fietsen we een rondje Tavira. Onder andere langs de zoutpannen naar de binnenzee. Er ergens ver weg zien we ze weer: de flamingo's. Op het strand van de binnenzee is het erg rustig: het is nog altijd geen strandweer. Via de Lidl komen we met twee volle fietstassen terug bij de camper.                                                                                                                                                  Al met al niet zo'n spectaculaire dag vandaag. Daarom tot slot maar even iets over het weer. En dat is niet het weer dat we in Marokko gewend waren. Al sedert de terugkomst in Europa, hebben we nog geen blauwe lucht gezien. Er hangt al dagen een soort sluierbewolking voor de zon. Gelukkig valt de temperatuur erg mee: die zit zo tussen de twintig en vijfentwintig graden. Maar we klagen niet, want regen hebben we nog niet gehad hier. Daar hebben ze de afgelopen weken genoeg van gehad hier in het zuiden. We hebben de Algarve nog nooit zo groen en in bloei gezien als deze dagen. 

Ze waren er weer, de flamingo's.

Woensdag 20 maart

Na een bewolkte start wordt het een zonovergoten dag. Maar wel één met een fris windje. In de ochtend gaan we op de fiets naar Tavira, waar we door het centrum slenteren. Het is er erg druk met veel toeristen. Mogelijk vanwege de vakanties rond de komende Paasdagen. In deze Paastijd zijn er tal van activiteiten zoals kerkdiensten en processies, ook hier in Tavira. En die festiviteiten beginnen het komende weekend al. Als start van de semana santa, de goede week.                                                            We gaan op zoek naar het kantoor van de Tourist Office. Volgende week willen we via de N2 omhoog rijden. Die beroemde route begint in Faro en eindigt in Noord Portugal, bij de Spaanse grens. We hopen bij het toeristenbureau wat meer informatie te krijgen. Maar dat valt tegen. Die N2 ligt te ver van Tavira: we moeten zelf maar het internet raadplegen. We zijn wel eens vriendelijker geholpen bij een toeristenbureau.                                                                                                                                                    Na de middag gaan we naar het strand. Het is er heerlijk rustig: wat wandelaars en af en toe een bootje dat voorbijvaart. Wij zitten beschut tussen de struiken van de witte brem. Uit de wind is het er heerlijk. Vandaag nog wel; voor morgen wordt er regen voorspeld!

Het strand van de "binnenzee".

Donderdag 21 maart

Een sombere dag wat het weer betreft. In de ochtend miezert het een uurtje. Net niet genoeg om de camper en fietsen schoon te spoelen; het wordt er alleen maar smeriger van. Wij vermaken ons ondertussen in de camper met lezen en internetten. We hebben een aantal reacties gehad op onze reisverslagen en die kunnen we mooi in deze gedwongen pauze beantwoorden.            Na de middag, het is dan inmiddels weer droog, gaan we fietsen. Een rondje door de omgeving van Tavira. Deels over bekende wegen, maar ook af en toe over stukken waar we nog niet eerder geweest zijn. Weer een aardig ritje van vijfendertig kilometer. Een hot item in de rij waar wij staan op de camperplaats, zijn twee uilen. In de boomgaard van de buurman staan een paar hele oude olijfbomen waar ze soms in zitten. Af en toe hoor je ze krijsen en dan vliegt iedereen naar de afrastering om ze te spotten. Vanavond was het weer zover. Helaas schemerde het al waardoor het lastig fotograferen was. Maar hij, of zij, staat er op! 

Geen idee wat voor soort dit is; waarschijnlijk een camperplaatsuil.

Vrijdag 22 maart

Gisteravond heeft het even geregend: het stelde niet veel voor. Althans dat dachten wij: het bleek vanochtend toch wat meer dan enkel regen. Bij het opstaan is de wereld helemaal bruin. Want behalve water is er gisteravond ook Saharazand naar beneden gekomen. Zijn we weg uit Marokko, krijgen we alsnog hun zand over ons heen. De hele camperplaats is in rep en roer. Overal is men in de weer met bezems en emmers water. Natuurlijk kunnen wij niet achterblijven. Het lijkt wel een wedstrijd wie de schoonste camper oplevert. En omdat we ook het dak ontdoen van de bruine troep, hebben we de prijsuitreiking gemist. En nu maar hopen dat het verder droog blijft in Tavira.                                                                                                                                                Tussen de middag gaan we uit eten. Van de week zijn we een soort kippenrestaurant tegen gekomen en dat zag er toen leuk uit. Maar vandaag niet: er zit geen sterveling. Dus gaan we naar het overdekte winkelcentrum. Daar kun je eten op bijna alle niveaus, met tot slot lekkere koffie.                                                                                                                                                                                        Aan het einde van de middag gaan we wandelen. Een route langs de salinas, de zoutbekkens. Die staan bijna allemaal nog droog en wachten tot ze gevuld worden met zeewater. Het water moet uiteindelijk verdampen, waarna er een zoutlaag overblijft.

De Algarve staat in bloei: zelfs in de ontwateringgaten van een oude muur.

Zaterdag 23 maart

Vandaag is het weer tijd om te fietsen. Als eerste een tochtje naar Pedras del Rei. Maar nog in Tavira komen we terecht op een rommelmarkt, vlakbij de overdekte markt. Altijd leuk om er wat rond te slenteren, overigens zonder dat we in de verleiding komen om er geld uit te geven. We wachten nog even tot Koningsdag in Apeldoorn.                                                                                  In Pedras del Rei zit een groot vakantiepark. Daar hebben we nog voor ons camperleven al eens veertien dagen doorgebracht. En later hebben we er met de camper op de toen nog vrije camperplaats voor het park gestaan. Destijds een prachtige plek, nu een dure, geasfalteerde parkeerplaats.                                                                                                                                                                          Daar vlakbij kun je met een toeristentreintje de lagune oversteken naar het strand met de naam Barril. Wandelen kan ook langs het spoorlijntje; dat doen de meesten, net als wij. Lang geleden kwam daar bij het eindpunt de tonijn aan land en werd daar verwerkt. Nu een toeristische attractie. Op het strand is het behoorlijk druk, mede omdat er een viswedstrijd wordt gehouden. Wij drinken er dure koffie en zitten een tijdje aan het strand. In al die twintig jaar dat we hier met een zekere regelmaat komen, is er eigenlijk niets veranderd. De boel wordt weliswaar onderhouden, maar het is of de tijd hier heeft stilgestaan. Niet erg overigens, de charme van deze omgeving blijft zo wel behouden.                                                                                                                  Na de middag volgt de tweede fietstocht. Nu de andere kant op langs de kust, naar het dorp Cabanas. Ook daar zijn we eerder geweest; ook al weer lang geleden op de camping. Het is er gezellig druk, bijna alle terrasjes zijn open en goed bezet. Op een leuk terras vinden we een zonnige plek en gaan aan de borrel, midden tussen de vooral Engelse toeristen. We vallen er niet op, alleen het drinktempo kunnen we niet bijhouden.                                                                                                                                                Morgen onze laatste dag in Tavira: maandag gaan we verder.  

Het toeristentreintje naar het strand van Barril.

Het "ankerkerkhof" van Barril; ter herinnering aan de tonijnvisserij.

Zondag 24 maart

Een bijzondere zondag in Tavira: het is het begin van Semana Santa, de stille week. Bij ons heet deze dag Palmzondag, hoe die hier heet hebben we niet kunnen achterhalen. Wij gaan eerst op de fiets wat boodschappen doen, waarna we door het centrum terugrijden. Je weet maar nooit wat je in Tavira tegenkomt. En ook vandaag is het weer prijs: de brandweer is in vol ornaat opgesteld op het centrale plein. Ze bestaat honderddertig jaar en vandaag worden er lintjes uitgereikt voor bijzondere verdiensten. Een erg officieel gebeuren met allerlei hoogwaardigheidsbekleders op een tribune. Zo maak je nog eens wat mee in Tavira.                                                                                                                                                                                                                            Na de middag kunnen we plotseling een paar uur in de zon zitten. Daar hadden we niet meer op gerekend. Volgens de weersvoorspellingen is het mooie weer voor de komende tien dagen op.                                                                                                      Tegen een uur of vier gaan we nog even de stad in. Daar wordt de stille week ingeluid met een processie. Een soort optocht waar allerlei verenigingen en organisaties aan deelnemen. We herkennen de scouting en de brandweer; sommigen met een lintje. En elke groep torst een symbool met zich mee. Van eenvoudige kruisbeelden tot grote draagconstructies met beelden van Jezus en Maria. Het is een wereld die wij eigenlijk niet kennen, maar het is fascinerend om te zien hoe mensen in hun geloof opgaan.          Op de terugweg begint het te miezeren en we vluchten het overdekte winkelcentrum in. Voor de laatste keer koffie daar, althans wat deze reis betreft.                                                                                                                                                                                                  Terug bij de camper pakken we de boel snel in. En dat hebben we keurig gepland: als we klaar zijn houdt het gemiezer op en begint het serieus te regenen. Waren we vanochtend nog van plan om morgen nog wat verder langs de kust van de Algarve te trekken, beginnen we daar in de loop van de avond toch anders over te denken. We zoeken morgen de N2 op en rijden naar het noorden. Tenzij de plannen vannacht opnieuw veranderen. 

De brandweer van Tavira in het zondagse pak.

Eén van de deelnemende groepen aan de processie.

Maandag 25 maart

De maandag is een drukke dag op de camperplaats in Tavira: een echte reisdag. Tal van campers om ons heen zijn aan het inpakken: ook wij doen mee en gaan rijden. Maar nog voor we Tavira goed en wel uit zijn, komen er al weer nieuwkomers aanrijden. Vanavond zal alles wel weer vol staan.                                                                                                                                                Wij zoeken de N2 op. Die begint bij Faro en eindigt na zevenhonderdachtendertig kilometer bij de Spaanse grens, bij Chaves. Het is één van de oudste wegen met deze lengte in Europa. Er zijn allerlei initiatieven om er een toeristische attractie van te maken.  Wij beginnen de route bij de plaats São Brás de Alportel. De eerste tachtig kilometer slingeren we door het heuvellandschap. Op zich niet erg, maar we komen in een mistbank terecht. En dat maakt het rijden een spannend avontuur. Bij de plaats Almodóvar begint het te waaien en is de mist snel verdwenen.                                                                                                                                            Om een uur of twaalf zijn we in de plaats Castro Verde, waar we al eens eerder geweest zijn. Er zijn twee gratis camperplaatsen, maar die staan ons niet aan. We zoeken dus de stadscamping weer op. Een groot terrein waar ruimte te over is.                                Na de middag maken we een wandeling door het centrum. Het is er erg rustig: het is maandag, paasvakantie en de winkels zitten een groot deel van de middag dicht. Zelfs alle terrassen zijn gesloten.                                                                                                          Wat het weer betreft is het hier gelukkig droog. We zien regelmatig de zon, maar er staat een stevige wind en de temperatuur blijft steken op vijftien graden.  Morgen deel twee van deze route.

Coördinaten: N37.70451, W8.08783.  

In elke plaats langs de route staan deze zuilen.

Dinsdag 26 maart

Vandaag deel twee van de N2 route. Maar eerst moeten we de camping betalen: één overnachting, inclusief alles, kost zeven euro negentig. Goedkoper dan de campings in Marokko! Als we om negen uur gaan rijden is het nog erg fris buiten, maar de zon schijnt volop. En we rijden door een prachtig, afwisselend landschap. Bovendien is de route een paar jaar geleden grotendeels voorzien van nieuw asfalt en dat rijdt lekker. Het is rustig op de weg. Af en toe komen we een camper tegen die de omgekeerde route volgt. Tot een uur of één blijft het leuk om te rijden. Maar daarna begint het te regenen en niet zo zachtjes ook. En dan wordt het rijden een stuk minder leuk.                                                                                                                                                                    Tot de grote plaats Abrantes is de route goed aangegeven. Maar daarna gaan we een paar keer de mist in vanwege allerlei onduidelijkheden over de hoofd- en nevenroutes. Het gevolg is dat het laatste stuk een bergrit wordt in de stromende regen: niet goed voor de stemming in de camper.                                                                                                                                                                    Op de route ligt de grotere plaats Serta en daar is een camperplaats. Maar die staat met acht campers vol. Wat volgt is een zoektocht naar een andere camperplaats. Uiteindelijk komen we terecht in het gehucht Pedrógão Grande, bij een groot stuwmeer. Een soort recreatieterrein met een parkeerplaats. Alles is er gesloten en op een verdwaalde auto na, zien we niemand. We staan weer eens moederziel alleen, met als voordeel op de mooiste hoek van het terrein. Niet dat je daar veel aan hebt met dit weer, maar alleen het idee al.                                                                                                                                                Vanavond hebben we naar het Europese weerbericht op BVN gekeken. En daar werden we ook al niet vrolijk van toen het over Portugal ging. Morgen nog een dag met veel regen en wind. Morgenvroeg beslissen we of we de route afmaken of al eerder de doorsteek naar Spanje maken. 

Coördinaten: N39.92211, W8.11375. 

Moederziel alleen aan het stuwmeer van Pedrógão Grande.

Woensdag 27 maart

Na een stille, maar kletsnatte nacht zijn we er vroeg uit. We besluiten om Portugal te verlaten, en dus ook de N2, en naar Spanje te rijden. Op de TomTom toetsen we Palencia in, maar dat is meer dan zes uur rijden en dat vinden we wel erg lang. Toch gaan we op pad, we zien wel hoe ver we komen.                                                                                                                                                            Zodra we rijden begint het weer te regenen. En dat gaat de hele dag door: we hebben alle denkbare soorten regen wel over ons heen gehad. Palencia blijkt te ver en we besluiten om te overnachten in Béjar. Daar op de camperplaats zijn we al eerder geweest en ligt vlak naast de autoroute. Maar Béjar ligt erg hoog en vandaag in de mist. Bovendien komt de regen er met bakken vol uit de lucht vallen. Na een half uur somberen, besluiten we om verder te rijden naar de grote stad Salamanca. Daar op een industrieterrein met de naam Carbajosa de la Sagrada, is een camperplaats. En het is er zelfs droog en tussen de wolken door zien we de zon! Helaas staat er een stormachtige wind: je kunt ook niet alles hebben. De camperplaats, prima voor één overnachting, is behoorlijk bezet. Er is een waterkraan, je kunt er lozen en de cassette van het toilet legen. Dat alles voor niets, inclusief de harde wind.                                                                                                                                                                                             We proberen na het installeren een rondje te lopen. En dat valt nog niet mee. Met de wind in de rug houden je benen het tempo amper bij. En bij de wind tegen zijn het dezelfde benen die amper vooruit komen.                                                                                      Morgen de laatste stop in Spanje, als alles goed gaat en we vannacht niet omwaaien.

Coördinaten: N40.93970, W5.65507.

Een aardige rotonde met de naam van dit deel van Salamanca.

Donderdag 28 maart

Vandaag een korte rit van honderd drieënzeventig kilometer. We gaan weer naar Palencia: zoals bij bijna elke reis van of naar het zuiden een vaste tussenstop. We staan weer op de camperplaats van het tankstation Suances. Op de snelweg vanaf Salamanca naar het noorden was het rustig. De andere kant op, naar het zuiden, was het heel erg druk. Enorme files, waartussen tal van Spaanse campers. Het komende weekend is het hoogtepunt van de Paasweek hier: heel Spanje lijkt vrij te hebben en onderweg te zijn.                                                                                                                                                                                                                          Na weer een hele dag regen is het in de middag droog. Dus gaan we Palencia in. Daar is het erg rustig, bijna alle winkels zijn gesloten. Hier en daar gaat er één open om vijf uur, maar verder blijft alles dicht. Het centrum hangt vol met vaandels en vlaggen, veelal in de kleur paars. Alles staat in het teken van Pasen. En op een aantal punten staan stellages waar cameraploegen geïnstalleerd worden. Bij één van de weinige open koffiezaakjes horen we dat alle buitenactiviteiten, zoals een processie, zijn afgelast vanwege de regen en de wind.                                                                                                                                      Op de terugweg naar de camperplaats begint het weer te regenen. Gelukkig was de koffie erg lekker. 

Een etalage in het teken van Pasen.

Vrijdag 29 maart

Vandaag is het dus Goede Vrijdag: maar dat geldt zeker niet voor het weer. Het is een uitgesproken natte vrijdag. De ruitenwissers van de camper hebben de hele dag aangestaan.                                                                                                                        Om negen uur rijden we weg uit Palencia en gaan de snelweg op. Dat rijdt probleemloos totdat we even voorbij Pamplona de Pyreneeën over moeten. Over een tweebaansweg met tal van bochten: eerst omhoog en daarna weer naar beneden. Een traject van een dikke vijftig kilometer. En hoe hoger we komen, hoe harder het gaat regenen: geen mooie uitkijkjes dus vandaag. Wel af en toe wat wandelaars op weg naar Santiago de Compostella. Dik ingepakt vanwege de regen, ploeterend tegen de berg op. Dat gaat met een camper toch wat comfortabeler. Om een uur of half drie zijn we in St.Jean-Pied-de-Port. In het stadje zelf is het druk. maar op de camperplaats is nog plaats genoeg. Vierentwintig uur kost hier tien euro vijftig. Inclusief onder andere stroom, en dat is wel handig met dit weer.                                                                                                                                                                            Nog een goede dertienhonderd kilometer, dan zijn we weer thuis. Met dit weer kan het niet snel genoeg gaan.

Wandelaars op weg naar Santiago de Compostella.

Zaterdag 30 maart

Als we uit bed komen schijnt de zon; wat een verschil met de afgelopen dagen. We doen snel een paar boodschappen en gaan rijden, de Pyreneeën uit. En die zien er prachtig uit in de zon. Uiteindelijk komen we terecht op de A63, de snelweg naar Bordeaux. Daar zitten nog twee tolstroken in: voor twee keer zes euro vijftig gaan we niet omrijden. Voorbij Bordeaux gaan we de N10 op naar Angoulême en vervolgens richting Limoges.                                                                                                                            Het is inmiddels tijd om een camperplaats op te zoeken. We zitten in de buurt van Oradour sur Glane, waar we lang geleden ook al eens overnacht hebben. Oradour bestaat uit twee delen: één deel van voor de Tweede Wereldoorlog en het nieuwe deel van erna. Het oude dorp is aan het einde van de oorlog door de Duitsers in brand gestoken en bijna alle inwoners zijn op gruwelijke wijze vermoord.                                                                                                                                                                                                          Helaas is de camperplaats gesloten vanwege een renovatie. We parkeren de camper op een pleintje, als we er achter komen dat er dit weekend een rally gehouden wordt van sportauto's. We zijn bang dat we morgenvroeg Oradour niet uitkomen en zoeken een andere camperplaats. Die vinden we aan een groot meer, een eind verstopt in het binnenland. De parkeer- cq camperplaats heet Le Barrage de Lavaud. en ligt in de buurt van het dorp Saint Quentin-sur-Charente. Een prachtige, rustige plek; zeker vandaag in de zon. Alle voorzieningen zijn nog afgesloten, maar die hebben we vandaag ook niet nodig. Aan de zon hebben we vandaag genoeg, we hebben zelfs buiten gegeten.

Coördinaten: N45.82667, E0.68806.   

De camperplaats van Le Barrage de Lavaud.

Zondag 31 maart

Pasen in Frankrijk: we merken er helemaal niets van. Alle supermarkten zijn tot één uur geopend, zoals elke zondag, maar van versieringen is geen sprake. Wij stomen op naar het noorden, via Limoges en Vierzon. Op een parkeerplaats kijken we hoe we verder gaan rijden. De keuze valt op Sully sur Loire, waar we vorig jaar ook geweest zijn. Het is er enorm druk. Achter de camperplaats, bij het zwembad, is een grote markt gaande. Met oude ambachten, etenswaren, oude spulletjes en wat niet al. Maar het miezert er en erg donkere wolken voorspellen nog meer onheil. We lunchen er en besluiten om toch maar verder te rijden naar het noorden.                                                                                                                                                                                            De verdere reis gaat om Parijs heen, maar daar is het zoals altijd razend druk. Omdat we via Luik naar Nederland willen rijden, gaan we eerst richting Reims. Maar halverwege krijgen we genoeg van het rijden en gaan op zoek naar een camperplaats. En dat valt nog niet mee in deze regio.                                                                                                                                                                                Uiteindelijk belanden we in de plaats Ocquerre. Op een groot terrein van een prachtig sportcomplex. Maar aangezien het volstrekt onduidelijk is waar je met je camper mag staan, zoeken we zelf maar een aardige plek uit op een parkeerplaats. Ruimte genoeg, want op de tennishal na is hier verder alles gesloten. En we zijn opnieuw de enige camper hier. Voorzieningen zijn er verder niet, op wat prullenbakken na. En dan zijn er nog de vliegtuigen. Ocquerre ligt onder een aanvliegroute van het vliegveld van Parijs, Charles de Gaulle. Het is druk in de lucht, maar volgens de reviews van deze camperplaats is dat om twaalf uur afgelopen. 

Coördinaten: N49.02467, E3.03250.

De door onszelf gekozen "camperplaats" in Ocquerre.

Maandag 1 april

Vandaag de laatste lange rit, bijna vierhonderd kilometer naar het noorden. De route gaat voor een groot deel over vierbaanswegen. Die overigens regelmatig overgaan in tweebaanswegen en dan vooral door een aantal dorpen. En die stukken zijn bar slecht.                                                                                                                                                                                                              Om een uur of half drie zijn we in Blegny, even voorbij Luik. Daar ligt een complex van een voormalige kolenmijn. Een deel van de parkeerplaats is ingericht als camperplaats. Het complex zelf, de Blegny Mine, is een soort museum, deels vrij te bezoeken maar er worden ook betaalde rondleidingen gegeven. Met een speeltuin, een kinderboerderij en een restaurant heeft het complex alles voor een dagje uit. En de tweede paasdag is daar zéér geschikt voor. De parkeerplaats staat behoorlijk vol met ook Nederlandse auto's.                                                                                                                                                                                                    Zoals bij alle kolenmijnen hier in deze buurt is er een enorme afvalberg ontstaan tijdens de winning van de kolen. En die berg is inmiddels helemaal begroeid met struiken en bomen en daarmee opgenomen in het landschap. Die berg hier kun je beklimmen via een trap van tweehonderd vier treden. Die uitdaging nemen we aan: de beloning is een fraai uitzicht over de omgeving.            De dagsluiting houden we in het restaurant met onder andere Waalse friet en abdijbier. We hebben lekker gegeten, maar moeten weer erg wennen aan de prijzen hier in Noord Europa. Die lagen in Portugal en zeker in Marokko op een ander niveau.

Coördinaten: N50.6865, E5.7226. 

De ingang van het complex.

Het uitzicht na tweehonderd en vier treden.

Dinsdag 2 april

De laatste reisdag vandaag, van Blegny, via Oosterbeek, naar Apeldoorn. De mijn ligt bijna tegen de Nederlandse grens aan en voor we er erg in hebben zijn we België uit. En rijden over de snelweg langs Maastricht, Roermond en Nijmegen. Qua wegdek is het heerlijk rijden op deze route. Volgens ons zijn de wegen nergens zo goed als in ons eigen land. En nergens anders ook zo druk.                                                                                                                                                                                                                              Tegen twaalf uur zijn we bij onze dochter in Oosterbeek; we zijn hard aan lekkere koffie toe. En onder de koffie worden er al weer diverse plannen gesmeed voor de komende dagen en weken. Tegen twee uur zijn we weer in Apeldoorn. Waar we meteen maar beginnen met het uitpakken van de camper: het is dan nog net droog.                                                                                                            En weer is er dus een reis voorbij. Via de verslagen op deze site hebben we geprobeerd de lezers deelgenoot te maken van onze belevenissen. Maar ook om andere reislustige camperaars te voorzien van informatie. En zeker ook om familie en vrienden te laten weten waar we zitten en wat we uitspoken.                                                                                                                                                Tot slot willen we alle lezers bedanken voor hun belangstelling. Datzelfde geldt uiteraard ook voor hen die een reactie geplaatst hebben in het gasten boek. Tot het volgende reisverslag!