Zondag 19 januari

Gistermorgen om half tien werden we gebeld door Garage Vos uit Voorst: jullie camper is klaar! Er is een nieuwe turbo ingezet, waarmee het probleem van "in de noodloop schieten" hopelijk is verholpen. Snel ophalen en inpakken dus: alles stond al klaar. We vertrekken vroeg op zondagmorgen, zo rond een uur of acht. Nog maar net op de A50 schrikken we ons een hoedje: de camper "schiet weer in de noodloop". Harder dan tachtig wil het ding niet meer. We stoppen, zetten de motor af, wachten even voor we weer starten en verder rijden. We besluiten om er maar een lange proefrit van te maken voor we weer terug gaan. Maar we rijden en blijven rijden: probleemloos. We concluderen dat de motor even moest wennen aan de nieuwe turbo. De reis verloopt verder voorspoedig. De TomTom leidt ons feilloos naar een camperplaats in de buurt van Auxerre. Met veel zon en weinig vrachtverkeer passeren we Eindhoven, Brussel en Reims. De camperplek ligt in het dorp Poligny, waar we na 667 kilometer om vijf uur aankomen. Bij aankomst herkennen we de plek: we hebben er al eens een keer koffiepauze gehouden.

In Spanje zie je stieren langs de weg: bij Reims een heel groot varken.

Maandag 20 januari

De nachten zijn koud in Frankrijk en de ochtenden dus ook. Zo tot een uur of elf rijden we door een wit landschap. Gelukkig schijnt de zon weer de hele dag volop. Waardoor ook de vele oude en vervallen dorpen onderweg er wat vriendelijker uitzien. Via Limoges en Périgueux rijden we naar de camperplek in Lembras; een dorp vlak voor Bergerac. Een aardige gratis camperplek; enkel de stroom moet betaald worden. We zijn hier al vaker geweest. Met nu vier campers is de helft van de plaatsen bezet.

De kerk van Lembras

Dinsdag 21 januari

Voor vandaag hebben we de camperplaats in St. Jean Pied de Port uitgekozen als eindbestemming. Vooral omdat de stroom er bij de prijs is inbegrepen. We moeten het één en ander opladen en dan kunnen we ook het elektrische kacheltje gebruiken. De route van Bergerac naar St. Jean is saai, vooral vanwege het sombere weer; het is zwaar bewolkt. St. Jean Pied de Port ligt aan de voet van de Pyreneeën en is een drukke plaats aan één van de wandelroutes naar Santiago de Compostella. We zijn hier al vaker geweest, maar dan in het voor- en najaar. Helaas is het er nu uitgestorven. Geen toerist of wandelaar te bekennen. Vrijwel alles is gesloten tot begin maart. Met wat moeite vinden we één tentje waar we koffie kunnen drinken. En de camperplek is ook al geen succes. Als er een zesde camper bij komt springen alle stoppen er uit. Het lijkt wel een Marokkaanse camping! 

St.Jean Pied de Port: een nu gesloten hotelletje voor wandelaars.

Woensdag 22 januari

Een spannende dag: we moeten de Pyreneeën over. Gistermiddag bij het koffiedrinken stond de tv aan met daarop het weerbericht. In het Frans: de beelden wisselden net zo snel als de weerman sprak. We begrepen dat de storm Gloria nu delen van Frankrijk teistert. Voor de Pyreneeën geldt de code geel.

Als we om negen uur vertrekken is het zwaar bewolkt. Zo gauw we het dorp uit zijn moeten we klimmen. En hoe hoger we komen hoe meer we de zon zien. Op de top, de Ibañeta op 1057 meter hoogte, ligt een laagje sneeuw. En dat met de zon er op levert dat fraaie vergezichten op. Ook de afdaling doen we in de zon. Bij Pamplona trekt het weer helemaal dicht en wat verder bij Logroño belanden we in een winters landschap: veel sneeuw om ons heen en een dichte mist. Bij Burgos komt de zon weer te voorschijn en is alle sneeuw weer verdwenen. We stoppen op de camperplaats in Palencia, vlak bij het centrum. Die staat half vol met vooral Spaanse campers. We hebben de indruk dat deze cp steeds meer gebruikt wordt als parkeerplaats cq stalling: jammer!

Voor in de avond gaan we nog even de stad in. Het is er enorm druk, de opruiming is in volle gang. De Spanjaarden gaan hier helemaal los. Tot slot belanden we in een koffietent voor leeftijdsgenoten. Vol met enkel bejaarden, lekker warm binnen en goedkope koffie. We voelen er ons helemaal thuis.  

IJspegels langs rotswanden langs de weg.

Boven op de Ibañeta.

Donderdag 23 januari

We beginnen de dag koud: als we opstaan is het min vier graden. Om negen uur gaan we rijden, de zon schijnt dan volop. We zijn snel op de autobaan naar het zuiden. Dat schiet lekker op maar is ook vreselijk saai. Helemaal als het bij Salamanca gaat regenen. Voor het eerst deze reis en het blijft regenen tot in de avond. De camperplek die we voor vandaag uitgezocht hebben ligt in het dorp Monesterio, zo'n honderd kilometer boven Sevilla. Een gratis plek met voorzieningen en zelfs stroom voor zes campers. Wij zijn nummer vijf en hebben dus mazzel. Morgen nog driehonderd kilometer naar de haven van Algeciras.

Vrijdag 24 januari

Zonder iets te plannen of een wekker staan we elke ochtend rond een uur of acht op. Aankleden, eten en opruimen, waarna we rond negen uur gaan rijden. Als je eenmaal in een ritme zit gaat het bijna vanzelf. Bij het vertrek vanochtend is het somber en het miezert. Na honderd kilometer komt de zon er door en warmt het langzaam op. Na weer honderd kilometer belanden we in noodweer. Enorme slagregens teisteren de wegen. We moeten regelmatig stapvoets rijden. Als we in Algeciras aankomen is het gelukkig net weer even droog. We gaan eerst naar het ticketkantoortje van Carlos Gutiérrez. Op zijn advies gaan we voor het eerst met een andere maatschappij: Trasmediterranea. Dat vinden we niet erg na de slechte ervaring met Balearia vorig jaar. Weer tweehonderd euro voor een open ticket plus een cake en een fles wijn. En een glaasje likeur omdat we vaste klant zijn. Vervolgens parkeren we de camper achter de supermarkt Mercadona. Voor de vroegere "Factory", dat nu "Fifty" heet. De parkeerplaats bij het boekingskantoor staat helemaal vol met campers; hier is het een stuk rustiger. Tussen de regenbuien door gaan we shoppen. Bij de doe-het-zelf-zaak Leroy Merlin, de Lidl, een Chinees, de Carrefour en de Mercadona. We slaan allemaal nuttige zaken in zoals bier en wijn. Vanavond gaan we vroeg naar bed: we gaan proberen met de boot van acht uur over te gaan. Dat wordt dus toch een wekker zetten.

We zijn in Spanje

Zaterdag 25 januari

Om zeven uur zijn we in de haven van Algeciras. Rond acht uur mogen we de boot op en twintig minuten later varen we uit. Het is erg rustig op de boot: wat auto's, een paar vrachtwagens en acht campers. Waarvan vier uit Nederland. Na anderhalf uur varen en een half uur aanleggen, kunnen we weer rijden. Papieren inleveren bij de douane, daarna gaat de camper door een scanner en tot slot de papieren weer ophalen bij dezelfde douane. Geen verdere controles of moeilijk gedoe; binnen een uur zitten we op de snelweg. Tegen half één zijn we in een kletsnat Assilah. We zoeken "onze" camping Echriqui weer op. Met wat moeite vinden we een plek waar we droge voeten houden. Tussen de buien door gaan we de stad in. We willen het internet geregeld hebben. Helaas is het kantoor van Maroc Telecom gesloten en dat van INWI heeft ook weekend. Uiteindelijk kunnen we wat regelen bij een aardige jongen die een bordje van INWI aan de gevel heeft hangen. Op de terugweg belanden we weer in een hoosbui. We vluchten een hele grote tent in die in de haven staat. Blijkt er een bijeenkomst te zijn van de duivenvereniging Assilah en Omstreken. We hebben nog nooit eerder zoveel duivenmelkers, zonder duiven, bij elkaar gezien.

Zondag 26 januari

Het blijft regenen in Assilah: zo ook de afgelopen nacht en bij het vertrek vanochtend. Bovendien zit de wereld potdicht door de mist. Halverwege de rit zien we plotseling de zon: tot in de buurt van Rabat. Daar regent het weer fors. Tot vlak voor Mohammedia, de eindbestemming voor vandaag. Rond één uur komen we er aan met een stralende zon aan een strakblauwe hemel. We doen wat boodschappen bij de Marjane. Het is er razend druk. Volgens ons doet heel Mohammedia er op zondag de boodschappen. Daarna zoeken we de Camping L"Ocean Bleu weer op. We komen hier al jaren: een prettige tussenstop op weg naar het zuiden. Zeker met zulk weer als vandaag. De stoelen en de tafel gaan naar buiten en de vesten kunnen uit. De temperatuur stijgt naar boven de twintig graden.

Maandag 27 januari

Dag twee in Mohammedia; we hebben even geen zin in weer een reisdag. Een beetje tutten en een nadere kennismaking met de Nederlandse buren. Zij komen uit Zutphen en we hebben zowaar gezamenlijke kennissen. Waaronder natuurlijk Thole en Everdien. En we gaan fietsen. Eerst naar een strand met een aardige koffietent. We zijn er ooit al eens eerder geweest. Vervolgens belanden we in een shopping centrum met onder andere een Marjane en Decathlon. En je kunt er uiteraard eten: een eenvoudige maar voedzame maaltijd tussen de Marokkanen. Aan het einde van de middag lopen we nog een rondje in de omgeving van de camping. Overal worden appartementencomplexen gebouwd. Voorzien van prachtige affiches hoe het er uit ziet als ze eenmaal klaar zijn. Over een aantal jaren denken we. Vlak bij de camping komen we nog vier jonge pups tegen. Van de leukste maken we een foto en lopen daarna maar snel door. De dag besluiten we met douchen : die zijn redelijk op deze camping. Alleen wil de deur van de douche waar Wobbie in zit niet meer open. Door lang en veel lawaai te maken wordt ze gered door een Fransman; en daar zijn er heel veel van hier.

Dinsdag 28 januari

We gaan vandaag het binnenland in, en wel naar Marrakech. Daar zit de gasfabriek waar we onze flessen kunnen laten vullen met propaan. De route van Mohammedia naar Marrakech is uitgesproken saai en eentonig. Bij de gasfabriek is de procedure nog dezelfde als vorig jaar. We laten twee grote flessen vullen cq bijvullen: totaal twintig kilo voor zo'n 142 dirham (nog geen veertien euro). Vervolgens zoeken we Camping Ferdaous. Elf jaar geleden zijn we hier ook geweest. De camping is enorm uitgebreid en heeft nu drie grote terreinen waar je kunt gaan staan. En het sanitairgebouw is fraai opgeknapt, er is een zwembad bijgekomen en er worden kamers verhuurd. Alleen de rondscharrelende  pauwen zijn verdwenen. Daar zijn katten voor in de plaats gekomen. De camping ligt aan een drukke weg, zo'n tien kilometer voor het centrum. De omgeving is uitgesproken troosteloos. Als we aankomen is het er warm: korte broeken weer. Morgen willen we op de fiets naar de Jardin Majorelle. Maar daarvoor moet er eerst een band worden geplakt worden: de eerste keer deze reis.

Onze gasflessen bij de fabriek

Woensdag 29 januari

We blijven nog een dag in Marrakech; we zijn er nu toch. In de ochtend gaan we op de fiets naar de prachtig aangelegde tuinen "Jardin Majorelle". Op tien kilometer afstand van de camping. Ook hier zijn we elf jaar geleden voor het laatst geweest. De tuinen zijn begin twintiger jaren aangelegd door de Franse schilder Jacques Majorelle. Later gekocht en gerestaureerd door de modeontwerper Yves Saint Laurant en Pierre Bergé. Een tuin met een enorme verzameling palmen, bamboe, cactussen en wat niet al. Een toeristische trekpleister van jewelste. Het is er enorm druk met allerlei nationaliteiten die elkaar verdringen voor de fotogenieke doorkijkjes. Overigens ben je er na een uurtje wel uitgekeken. Op de terugweg drinken we heerlijke koffie en eten ergens wat. We noemen allerlei gerechten op die vermeld staan op een groot bord. Maar die zijn er vandaag niet. Op advies van de kok krijgen we beiden een bord rundvlees voorgeschoteld. We hebben wel eens beter gegeten.

Donderdag 30 januari

Vandaag gaan we terug naar de kust: twee dagen Marrakech vinden we genoeg. We hebben voldoende gas voor de verdere reis en het bezoek aan de "Jardin Majorelle" was de moeite waard. We gaan naar de camping in Aourir. Het eerste deel van de route is saai. Dat verandert als we de uitlopers van het gebergte de Hoge Atlas over gaan. Een ruig, onherbergzaam landschap met hier en daar een dorp en af en toe wat schapen. We komen aan de "verkeerde kant" van Agadir uit. Daar moeten we dwars doorheen om bij de afslag naar Aourir te komen. Op de hele route door Agadir staan lange masten met Marokkaanse vlaggen: honderden. Helaas niet voor ons, maar voor de koning van Marokko. Die brengt binnenkort een bezoek aan Agadir om iets te openen: en dan gaan de vlaggen uit. Op de camping in Aourir is het behoorlijk druk. Als we geïnstalleerd zijn maken we een rondje. En komen zeven andere stellen tegen die we kennen van andere jaren. Veel bijkletsen dus, een middag vullend programma. Maar erg gezellig.

Vrijdag 31 januari

Het is warm in Aourir: bij het opstaan is het dertien graden. Om half tien verschijnt de zon boven de bergwand en warmt het razendsnel op. Prachtig weer voor een fietstocht. We gaan naar het surfdorp Taghazoute: dat wordt een soort traditie wanneer we hier zijn. Het fietspad langs de zee wordt steeds fraaier. Langs de hele route van acht kilometer worden hotels en vakantieparken gebouwd. Die zijn nog lang niet klaar maar zien er nu al fraai uit. In Taghazoute is het gezellig druk. Een surfparadijs voor vooral jonge, westerse toeristen. Alles is open en overal zitten mensen. Misschien daarom lijkt het er wat minder smerig dan in voorgaande jaren. Terug in Aourir zoeken we ons smoothie tentje weer op. We zijn net op tijd: de smoothies moeten gelijk afgerekend worden en achter ons gaat de roldeur dicht. We mogen rustig op het terras blijven zitten, maar de zaak zit even dicht. Het is vrijdagmiddag en dan gaat men naar de moskee. Aan het einde van de middag gaat Wim nog een keer terug naar Aourir. We hebben een dongel met een simkaart van Maroc Telecom en die moet opgewaardeerd worden. Op advies van de campingbaas moet bij een kantoor van Maroc Telecom gecheckt worden of onze simkaart niet verlopen is. En dat blijkt zo te zijn. De nieuwe simkaart, 4,50 euro, wordt door de medewerker voorzien van een maand internettegoed (9 euro). Geen gedoe met legitimaties en dergelijke. We kunnen er voorlopig weer even tegen.

Zaterdag 1 februari

Vandaag staat Agadir op het programma, en wel per fiets. Samen met Frank en Ria vertrekken we om half elf. We fietsen door het voorstadje Anzi en de havens. Tot aan het begin van de fraaie boulevard "genieten" we van de vislucht. Volgens Frank worden hier vooral sardientjes aangevoerd. Op de boulevard is het rustig wat de toeristen betreft. Tijdens de koffiepauze worden we regelmatig belaagd door verkopers van fruit. En dan met name aardbeien en frambozen. Een klein bakje frambozen kost omgerekend één euro. Op de markt in Apeldoorn zijn ze goedkoper; zestien doosjes, ook uit Marokko, voor drie euro vijftig. Vervolgens fietsen we naar de beroemde supermarkt "Uniprix". Een enorme winkel met kleding, levensmiddelen en souvenirs. En een groot assortiment sterke drank. En dat is redelijk uniek in Marokko. Er wordt flink ingeslagen door voornamelijk Franse camperaars. De prijzen zijn er fors. Na een wandeling door het vogelpark cq dierentuintje belanden we op het terras van een restaurantje met redelijke prijzen. Vijf euro per persoon voor een voedzame maaltijd. De terugweg gaat niet helemaal zoals gepland. Ergens achter de vissershaven raken we de weg kwijt. Met de hulp van twee Marokkaanse dames beklimmen we een steile wand, waarmee we weer op het goede spoor komen. Terug bij de camper hebben we er veertig kilometer opzitten.

Poezen bij de ingang van de dierentuin

Een bijzonder transport

Zondag 2 februari

Een rustdag in Aourir. En een erg warme dag: een buurvrouw meet aan het einde van de ochtend een temperatuur van één en dertig en een halve graad. In de ochtend rommelen we in en rond de camper. Er moet gewassen worden en het nodige opgeruimd en her-ingepakt. En we zitten te dubben hoe lang we hier nog blijven en wat de volgende bestemming zal worden. Bij de wasmachines komen we weer bekenden tegen. Nel en Anne, die hebben we vorig jaar voor het eerst ontmoet hier in Marokko. En na de middag komt Arjan Burggraaf de camping oprijden. Hij komt uit Marrakech en is hard aan een drankje toe. Wij ook, dus dat komt goed uit. Na een rondje camping en verse jus op het terras zijn we er uit: we gaan morgen verder. En wel naar Tafraout. Eerst naar Agadir om de camper te wassen en wat boodschappen te doen en vervolgens dus naar het Keteldal in Tafraout.

Maandag 3 februari

We zijn vroeg op vanochtend. Het vertrek van een camping moet goed voorbereid worden. WC legen, elektriciteit afkoppelen, betalen (elf euro per nacht) en afscheid nemen van alle bekenden. Waarna we op pad gaan. De eerste stop is bij een gloednieuw pompstation van Total, even voor Agadir. Daar laten we de camper wassen. Daar zijn twee jongens een uur mee bezig. De kosten: vijf euro. Daar ontdekken we dat één van de vier achterbanden leegloopt. Vullen heeft geen zin, we moeten naar een bandenboer. We weten er één bij de supermarkt Marjane, verderop in Agadir. Maar daar hebben ze geen verrijdbare krik en ze willen er niet aan beginnen. We doen wat boodschappen en komen Frank en Ria weer tegen, ook op weg naar Tafraout. We besluiten te gaan rijden tot we een bandenzaak tegenkomen, met Frank als escorte. Het duurt even voor we een Continentel zaak tegenkomen. Plus een aardige monteur die snel door heeft wat het probleem is: een kapot ventiel. Na twintig minuten zijn de problemen opgelost en zitten de banden er weer onder. Oh ja, we moeten nog afrekenen: één euro. We hebben iets meer gegeven. We rijden vervolgens over de R105 via Biougra en Ait Baha de bergen in. Een fraaie route , je moet echter geen haast hebben. Rond half vijf rijen we Tafraout binnen langs de garage van Mohammed. Daar staan Jan en Pieta te wachten op een spuitbeurt. We worden hartelijk welkom geheten in Tafraout. De camperplaats is al redelijk bezet. Dat geldt zeker voor het gedeelte dat we in de loop der jaren "Kamp Holland" zijn gaan noemen. We vinden nog een aardige plek, begroeten alvast een aantal bekenden en zakken uitgeblust onderuit met een drankje. Tot half zeven schijnt hier de zon!  

Dinsdag 4 februari

Dag één in Tafraout. Als we opstaan is het dertien graden in de camper; we hebben het hier wel eens kouder gehad 's ochtends. In de loop van de ochtend krijgen we visite: Ben uit Frankrijk. Al weer jaren geleden voor het eerst ontmoet in Griekenland, en daarna af en toe in Marokko. Onder het genot van koffie worden we bijgepraat over het wel en wee van Ben. Vervolgens gaan we even het dorp in. Wobbie heeft een probleem met het internet. En daar hebben we hier een aardige man voor die het probleem oplost. En omdat we er toch zijn, drinken we een heerlijke smoothie-avocado om de hoek. Aan het einde van de middag gaan we voor de eerste keer naar de markt. Het is er nog rustig want morgen is de officiële marktdag. We zijn er net als we een harde schreeuw horen. Blijkt dat "onze pindaman" te zijn. We worden begroet als vrienden die elkaar lang niet hebben gezien. Natuurlijk kopen we een grote zak vers gebrande pinda's. De man blijft glunderen: zijn dag kan niet meer stuk. Verder slaan we alvast een voorraad fruit in. Onder andere aardbeien. Eén kilo voor één euro twintig. Tot slot gaan we nog even op bezoek bij Jan en Pieta bij de garage van Mohammed. Met ook Frank en Ria erbij heerlijk met z'n zessen in de zon aan de borrel.

Woensdag 5 februari

De echte marktdag: heel Tafraout en de camperplaats loopt uit. Het is er dan ook razend druk. Wij gaan vandaag voor de groente: een tas vol voor drie euro vijftig. Met Piet en Elly belanden we na het marktbezoek bij "Cremerie des Amies" voor verse jus. Ook daar worden we weer hartelijk begroet. Ondertussen is het etenstijd geworden. En we besluiten om met z'n vieren bij Restaurant Marrakech te gaan eten. Ook daar zijn ze blij dat we er weer zijn. De dames krijgen een hand, de heren een knuffel. Terug op de camperplaats moeten we onze camper even zoeken. Achter en voor ons staan twee campers. Van Feia en Gerrit en Foppe en Alie: die denken dat het bij ons in de buurt altijd gezellig is. Aan het einde van de middag gaan we onder de douche bij de hammam en drinken koffie bij het zwembad. We hebben het idee dat we de meeste Marokkanen die we kennen hier in Tafraout nu wel begroet hebben.  

Donderdag 6 februari

Al vroeg staat er visite voor de camperdeur: Hans en Marlene. Via ons gastenboek en e-mail hebben we enkele keren contact met elkaar gehad. Zij staan hier ook, hoewel ze vandaag verder trekken. We hebben even op een leuke manier kennisgemaakt. Dan beginnen we met een aantal huishoudelijke werkzaamheden. De vuilwatertank moet leeg, de vloer van de camper moet worden geveegd en gedweild, en de wc cassette moet leeg. Dat moet tegenwoordig op de fiets, anderhalve kilometer richting dorp. Daar staat sedert dit jaar een sanizuil voor het legen van de cassette en het eventueel innemen van schoon water. Voor dat laatste moet je dan uiteraard wel je camper meenemen. Overigens rijdt er ook nog altijd de waterwagen rond; service aan/in de camper. Vervolgens moet er weer een band geplakt worden. De grond ligt hier bezaaid met afgebroken takjes met dorens van dode struiken. Daarna is het etenstijd. We gaan met Ben naar "Chez Nadia". Een restaurant waar we vorig jaar al vaker geweest zijn. Wij gaan voor de tajines met groente. Erg lekker deze keer. Na de tweede poging vandaag de lekke band te plakken, gaat Wim met Ben op pad. In zijn buggy. Een avontuurlijke tocht door een woest en verlaten gebied richting de "Blauwe Rotsen". Soms over paden, soms dwars door enorme vlaktes vol keien en droge watersleuven. Een buggy kijkt niet op van een kei meer of minder. Het laatste deel van de tocht loopt langs de "Blauwe Rotsen". Die zijn dit jaar voorzien een nieuwe laag verf. Bovendien is het aantal geschilderde rotspartijen uitgebreid evenals het aantal kleuren. Tussen kunst en kitsch is nu de juiste typering. Het zal ongetwijfeld weer veel toeristen trekken.    

Vrijdag 7 februari

Voor vandaag hebben we een fietstocht gepland. Als we klaar staan voor het vertrek komt de waterwagen het terrein oprijden. En die hebben we nodig. Nog altijd dezelfde wagen en dezelfde chauffeur. Hij kent ons nog. Ook het tarief is niet veranderd: twintig dirham, nog geen twee euro, voor een volle watertank en een aantal gevulde flessen. Dan gaan we fietsen: een rondje "Blauwe Rotsen" van zesentwintig kilometer. Daar aangekomen zien we twee wandelaars in de verte, een man en een vrouw. De mevrouw herkent Wobbie van de wandelingen hier vorig jaar: het zijn Mia en Wiel. We nemen uitgebreid de tijd om bij te praten. Over de "Blauwe Rotsen" is gisteren al het één en ander geschreven. Vandaag bleek, bij nadere inspectie, dat de rotsen zijn overgespoten. Te zien aan de sporen van spuitnevel rond de bodem van een rotsblok. Over smaak valt niet te twisten, maar het maakt toch indruk dicht langs de felgekleurde reuzen te fietsen. Nog maar amper begonnen aan de terugweg, komen we twee Nederlandse fietsers tegen. Waarvan er één een lekke band heeft en geen plakmateriaal en fietspomp. Wij wel, dus de handen worden uit de mouwen gestoken. Terug bij de camper komt de man van de lekke band, Jan uit Tilburg, even langs. We worden uitgenodigd voor een glaasje wijn aan het einde van de middag. Dat wordt een gezellige bijeenkomst. Jan is met zijn zus in Tafraout en moet volgende week naar het vliegveld om zijn vrouw op te halen voor de verdere camperreis. Het wordt steeds gezelliger hier in Tafraout.

Zaterdag 8 februari

Tijd voor de kapper vandaag. Eerst gaat Wobbie met buurvrouw Feia op pad. Die weet een goede kapper hier in Tafraout. Bij die kapper, een jonge vent nog, is het een gezellige boel. Ondanks dat de man enkel Berbers en/of Arabisch spreekt. Met gebarentaal en een gulle lach kom je een heel eind. Aansluitend gaan we koffie drinken. Wim trakteert: voor nog geen zeventig cent voor een kopje is dat geen kunst. Daarna gaat Wim terug naar de kapper. De bedoeling is een soort model badmuts met behulp van een tondeuse. Maar dat kan niet vandaag: de stroom is uitgevallen. Dus de schaar en het scheermes worden tevoorschijn gehaald. Voor een bijna totale behandeling: hoofd, wenkbrauwen, neus, oren en baard; niets wordt ontzien. Het tarief voor zowel westerse heren als dames bedraagt zeven euro vijftig. Inclusief een hoop gein. In de loop van de middag gaan we weer even kijken bij de garage van Mohammed, naar de camper van Jan en Pieta. Daar liggen de werkzaamheden ook stil: de stroom is uitgevallen. Dus gaan we naar "Cremerie des Amis" voor verse jus. Helaas, we waren even vergeten dat een sinaasappelpers ook op stroom werkt en er is in heel Tafraout geen stroom. Vanavond misschien weer, als Allah het goed vindt. Daar kunnen we niet op wachten want we zijn uitgenodigd om bij Toni en Annelies uit Oostenrijk te komen eten. We komen elkaar al jaren tegen hier in Tafraout. Vorig jaar hebben ze ons "knödel" laten proeven. Nu staat er een complete "knödelmahlzeit" voor ons klaar. Zeg maar stevige, Oostenrijkse kost. We hebben er gezellig bij zitten kletsen. Tot de zon allang verdwenen is en de wind erg fris is geworden. 

Zondag 9 februari

Onze eerste zondag in Tafraout. Het is erg rustig in het dorp. En hoewel het geen officiële rustdag is zoals bij ons, is er veel gesloten en zijn er weinig Marokkanen op straat. Wel veel toeristen die vanaf het middaguur ergens gaan eten. Na een wandeling langs en over de camperplaats, gaan ook wij uit eten. Deze keer op uitnodiging van Ben. We eten bij het nieuwe kippenrestaurant Harbaz. Toeristenmenu's voor redelijke prijzen. Aansluitend wordt Wim nog een keer uitgenodigd voor een rit met de buggy. Via een stuk Amandelvallei de bergen in. Uiteraard weer via paden waar geen personenwagen of fietser zich aan waagt. Wat vooral opvalt is de enorme droogte van het gebied. Er bloeit helemaal niets en  van de enkele bomen die er staan is de helft dood. De tocht eindigt bij de garage van Mohammed. Daar staat de gerepareerde aanhanger, waar de buggy in moet. Klaar voor vertrek morgen of overmorgen.

Een dorp ergens in de Amandelvallei

Maandag 10 februari

Al vroeg in de ochtend staat Ben voor de deur. Hij gaat aan de terugreis beginnen en komt afscheid nemen. Mogelijk gaat hij komende zomer naar Nederland en komt dan zeker langs! In de loop van de ochtend gaat een drietal dames, waaronder Wobby, naar de hamam. Wim houdt het bij een douchebeurt, hoewel dat twintig cent duurder is. Op zoek naar wat aardig fotomateriaal maakt Wim daarna een rondje door de achtertuin van de camperplaats. Het is de tijd dat de amandelbomen in bloei staan. Maar het aantal bomen wordt steeds minder vanwege het gebrek aan water. En die waar nog bloesems aanzitten, lijken op sterven na dood. Een beetje triest dat het symbool van deze streek op deze manier dreigt te verdwijnen. Aan het einde van de middag komen Mia en Wiel op de borrel. We kwamen ze vorige week al tegen bij de "Blauwe Rotsen". Echt Limburgers, dus gezellig. We hebben al een week niet over het weer geschreven. Met opzet, om vooral onze volgers in Nederland niet jaloers te maken. Even kort maar krachtig: alle dagen volop zon, heerlijke temperaturen en af en toe een verkoelend windje.

Dinsdag 11 februari

Het is weer tijd voor een fietstocht. Deze keer met Frank en Ria, weer een rondje "Blauwe Rotsen". Het is er erg rustig. En hoewel officieel verboden, staan er ook nu weer campers. We komen een jong Frans gezin tegen met vier dochtertjes en een geitje van drie dagen oud. Gekregen van een herder omdat het verstoten werd door de moeder. Nog te klein voor in een tajine, maar eigenlijk al te groot voor in een camper. Arme vader, vier dochters en nu een geit. Vlak voor we terug zijn in Tafraout pauzeren we even bij de "fantasietuin". Een wonderlijke combinatie van kunstwerken en idyllische zithoeken. Een paar jaar geleden hebben we er al eens thee gedronken. Nu was van de eigenaar cq kunstenaar niets meer te bekennen. Als afsluiting van de tocht gaan we met z'n vieren eten bij het "oude" kippenrestaurant. Aan het einde van de middag gaan we voor de eerste keer naar de markt voor fruit en pinda's. Morgen gaan we voor de rest.

Woensdag 12 februari

Vandaag weer naar de markt dus, zoals iedereen hier op woensdag. Behalve de inkopen is het ook een sociaal gebeuren: een openlucht ontmoetingscentrum. Zowel voor de Marokkanen zelf als voor de camperaars. In de loop van de middag maken we nog een rondje op de fiets. En komen langs een terrein waar de vierde camping van Tafraout wordt ingericht. Ergens tussen het voormalige marktterrein en de begraafplaats. Nog erg kaal nu, maar volgend jaar moet het klaar zijn. Hopen ze. De dagafsluiting doen we vandaag met Piet en Elly, bij ons voor de camper. Tot kwart voor zeven kun je hier nog in de zon zitten, waarna hij achter een bergkam verdwijnt.

Dit moet de vierde camping van Tafraout worden.

Donderdag 13 februari

We hebben niet zoveel te melden over vandaag. Een rustige dag met veel zon en een heerlijke temperatuur. Wobbie begint de dag met een wandeling van vier kilometer in het kader van "rustig opbouwen" na de rugoperatie in oktober. Wim rommelt bij de camper en de cassette moet weer worden geleegd. Na de middag komen Jan en Pieta het terrein oprijden. De camper, twintig jaar oud, is voor een groot deel overgespoten en ziet er tien jaar jonger uit. We gaan tot slot van de dag nog een keer fietsen. Deze keer een stukje de Amandelvallei in. Elke keer weer spannend waar je terecht komt: maar deze keer dus nergens. De wereld houdt op bij een marabout, een graf van een heilige, in een gehucht. Daarin een baar, afgedekt met groene doeken en een levend iemand die zit te rouwen of de wacht houdt. Als aandenken aan deze fietstocht maken we maar een foto van de beroemde leeuwenkop hoog tegen een bergwand.

Als we 's avonds in de camper uit zitten te puffen, krijgen we een berichtje van Arjan Burggraaf. Hij en zijn vriendin June, net overgekomen voor een week, zitten bij Restaurant Marrakech en komen daarna nog even langs. Met wat moeite weten ze ons in het donker te vinden. We hebben een tijd lang gezellig bij zitten praten.

Vrijdag 14 februari

Vandaag zien we voor het eerst serieuze wolken boven Tafraout. In plaats van kwart voor negen duurt het een uurtje langer voor de zon aarzelend te voorschijn komt. Het is vrijdag vandaag, de dag dat veel camperaars uit eten gaan. Wij dus ook, met Frank en Ria en Feia en Gerrit. Deze keer weer bij Chez Nadia. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben, het is er erg druk. Wij gaan vandaag voor de tajines met rundvlees en groente. Na een stemming blijken de zes deelnemers vandaag de lekkerste tajines, tot nu toe in Tafraout, gegeten te hebben. Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar speciale scrub-creme. Dat op advies van een Marokkaanse mevrouw die Wobbie van de week in de hamam ontmoet heeft. We vinden een potje in één van de vele nieuwe winkeltjes die er hier het afgelopen jaar bijgekomen zijn. Het lijkt wat op wiellagervet, maar dan met een rozenluchtje. We zijn gelijk doorgereden naar de douches van de hamam om het uit te proberen.

Bizarre rotsen in en rondom Tafraout

Zaterdag 15 februari

Een hele dag zonder zon: onze eerste in Tafraout. Maar goed weer voor een wandeling. En dat gaat Wim doen met een aantal leeftijdsgenoten. Vijf wijze heren die al wandelend in een uurtje tijd een oplossing hebben voor bijna alle problemen in deze wereld. Na de koffie lopen we samen een rondje door de stad. Veel kijken, maar nog even niet kopen. Dat komt nog wel, we zijn hier nog lang niet weg en we hebben nog een boodschappenlijstje af te werken. Op de terugweg komen we weer "oude" bekenden tegen: Co en Lia, Wil en Cor en Gerard. Waarmee bijna alle Nederlanders die we verwachten in Tafraout er wel zo ongeveer zijn. Na de middag komt de "oude" herder langs met zijn geiten. Deze loopt hier voor het eerst, in tegenstelling tot de "lange" , die we hier al jaren tegenkomen. De "oude" ziet er wat haveloos uit en vraagt bij elke camper om schoenen. De oogst in "onze" hoek is echter wat kleding. Wel graag in een zak, anderen hoeven niet te zien wat je zoal binnenhaalt. Tot slot van de middag gaan we weer aan de borrel. Deze keer bij Mia en Wiel, de Limburgse buren van even verder. Zo tot een uur of half zeven, dan wordt het fris en duiken we de campers in.

Zondag 16 februari

Was het gisteren de hele dag bewolkt, vandaag hebben we alleen maar zon gezien. Een erg warme dag. Er staat weer een wandeling gepland van de vijf wijze heren. Maar na honderd meter wordt die abrupt afgebroken: de waterwagen komt het terrein oprijden. En een paar deelnemers zitten zonder: even niet wandelen maar campers vullen dus. Aan het einde van de ochtend worden we uitgenodigd om mee te gaan eten. Frank en Ria hebben een restaurant ontdekt waar zij en wij nog niet eerder geweest zijn. Feia en Gerrit gaan ook mee. Het is maar goed dat zij de weg weten, anders hadden we het nooit gevonden. Ergens in een winkelstraat zit een nauwe doorgang met daarboven een bord met Arabische teksten. Via een nauwe gang komen we in een half open eetzaal. We gaan met z'n zessen aan de tajines: de keuze is rund of kip. En dan uiteraard met groente en aardappelen. Verder geen culinaire hoogstandjes als noten en pruimen. We eten er goed van. De grootste verrassing komt echter bij het afrekenen. Voor z'n zessen nog geen vijftien euro. Prijzen waar Hollanders en Belgen van houden: we komen zeker nog eens terug. 

Maandag 17 februari

We gaan weer fietsen vandaag, deze keer met z'n tweeën. Door de Amandelvallei naar het dorp Tahala en daarna weer terug naar Tafraout. Tot Tahala een geweldige route. Een prachtige vallei met veel fraaie huizen. Allemaal gesloten nu. We denken dat het vakantiehuizen en appartementen zijn. De enige activiteiten zijn hier en daar wat werkzaamheden door bouwvakkers. We worden voortdurend toegezwaaid. Tot even voor Tahala is het heerlijk ontspannen fietsen, waarna het pittig klimmen wordt. En dat tot zo'n acht kilometer voor Tafraout, als het weer lekker naar beneden gaat. Het totaal aantal kilometers vandaag was vijfenveertig. Nogmaals een fraaie tocht met als enig minpunt het ontbreken van mogelijkheden om koffie te drinken onderweg. Tenminste de ronde zoals wij die gefietst hebben. Terug bij de camper gaan de stoelen in de ruststand. Na het uitpuffen is het een praatje hier en een babbel daar. Tot de zon zo tegen half zeven verdwenen is en er alweer een dag opzit.

Dinsdag 18 februari

Een beetje een rommeldag vandaag. De bedden worden verschoond en het wasgoed wordt verzameld. Er gaat zeven kilo mee met de wasmevrouw. Als we het goed begrepen hebben, kost dat één euro voor een kilo was: morgen droog en opgevouwen terug bij de camper. Na het legen van de wc cassette gaan we douchen en komen bij op een terras met een smoothie avocado. Ergens in de middag breekt er een armleuning van een stoel doormidden. En zulke stoelen als die van ons hebben ze niet in Marokko. Zoals we eigenlijk nog nooit hier campingstoelen in winkels hebben gezien. Dus moeten we een beroep doen op onze improvisatietalenten. De meest voor de hand liggende oplossing is een lijmpoging. En die mislukt hopeloos. Plan B is middels een strip, bij voorkeur aluminium, de beide delen met schroeven weer te verbinden. Zo'n strip vinden we bij een bedrijfje waar "Aluminium" boven de gevel staat. Een hoekstrip wordt doormidden gezaagd en ontdaan van de scherpe zaagrand. De kosten: gratis en voor niets, het was toch maar een afvalstrip. Natuurlijk geven we wat voor de moeite. Na het nodige gepruts en met behulp van de boormachine van Jan, lijkt het project te slagen. Het is ondertussen te laat om de stoel goed uit te proberen. Hebben we morgen nog wat te doen. Voor in de avond krijgen we onverwacht bezoek van Arjan. Hij heeft zijn vriendin June vanmorgen weer naar het vliegveld in Agadir gebracht en is gelijk doorgereden naar Tafraout. We hebben de week die we elkaar niet gezien hebben uitvoerig doorgenomen.

Een deel van de camperplek met daarachter Tafraout

Woensdag 19 februari

Onze derde marktdag in Tafraout; we gaan met Piet en Elly op pad. Het wordt een rondje Tafraout. Eerst juwelierswinkeltjes, dan de schoenenverkopers en als tussenstop verse jus bij de Cremerie. Het is gezellig druk in het dorp, volle terrassen en veel volk op straat. En op de markt natuurlijk. Het lijkt wel of het elke week drukker wordt. Onze buit vandaag: pinda's, superlijn, groente en fruit. Tegen één uur gaan we eten. We hebben gereserveerd bij het restaurantje waar we zondag ook geweest zijn. En waarvan we vandaag de naam ontdekken: Café Restaurant Ahrbil. Het is er druk met vooral Marokkanen, vanwege de markt en waarschijnlijk ook vanwege de prijzen. Voor een tajine kip of rund betaal je er twee euro vijftig. We hebben er weer lekker en gezellig gegeten. Na de middagpauze gaan we opnieuw op de fiets naar het dorp: we hebben ergens vriezers ontdekt met een soort Magnumachtige ijsjes. Heerlijk ijs maar behoorlijk aan de prijs: twee euro per stuk. Geen wonder dat we nog nooit een Marokkaan met een ijsje hebben zien lopen.  

De nieuwste collectie schoenen van Tafraout

De ingang van Café Restaurant Ahrbil

Donderdag 20 januari

Wim begint de dag met een wandeling. Er zijn nog drie wijze heren over. Het is de laatste keer dit jaar. Twee van de drie, Piet en Pieter, trekken morgen verder. Vervolgens moeten we op pad om Wobbie weer van een internetverbinding te voorzien; haar tegoed is op. Van Ben hebben we een opwaardeerkaart gekregen van tien euro. Voor de installatie hebben we een vast adres. De man maakt er geen probleem van dat de kaart niet bij hem is gekocht. We hebben de indruk dat hij een soort reddingsboei is voor een heleboel camper-computer-digibeten. In de middag krijgen we eerst bezoek van Thole en Everdien. Zij zijn vandaag hier aangekomen. Het is de zoveelste keer dat we elkaar hier in Marokko tegenkomen; we zijn de tel kwijtgeraakt. Daarna gaan we op verjaardagsvisite. Onze achterbuurman, Pieter van Greta, is morgen jarig. Maar dan zijn ze onderweg naar een volgende bestemming, dus wordt vanmiddag zijn vierenzeventigste verjaardag gevierd. Met z'n tienen voor de camper onder de luifel en goed van eten en drinken. Er zijn minder leuke plekken te bedenken om een verjaardag te vieren. Aan het einde van de middag gaan we met Frank en Ria naar onze vaste juwelier. Een vast ritueel als we in Tafraout zijn. De dames zijn helemaal in hun element. En de juwelier trouwens ook. Aan Frank en Wim de taak te zorgen dat het niet helemaal uit de hand loopt.

Vrijdag 21 februari

De tweede dag in Tafraout dat het zonnescherm niet uitgedraaid wordt. Deze keer vanwege de harde wind, met name in de ochtend. Enorme stofwolken teisteren Tafraout en de camperplaats. Even na zonsondergang is goed te zien hoeveel stof er in de lucht zit: de bergen om ons heen gaan schuil achter een bruine waas. Tijdens een zandstorm zwaaien we vroeg in de ochtend drie Nederlandse buren uit. Greta en Pieter, Piet en Elly en Wiel en Mia trekken verder. De fraaie plekken die zij achterlaten worden natuurlijk ingenomen door Franse camperaars. Wij gaan wandelen, een rondje oud Tafraout. En zoals vaker komen we volkomen onverwacht weer twee bekenden tegen, Rob en Wil. We hebben elkaar voor het eerst ontmoet in Griekenland anderhalf jaar geleden en vorig jaar ook hier in Tafraout. Eenmaal uitgekletst zijn we drie kwartier verder. Na de middagpauze gaan we nog een keer met vijf man het dorp in: naar de juwelier, de kapper, de supermarkt, de bakker en naar de verse jus. Verder is Wim bezig geweest met een activiteit voor morgen. Dan dus meer.

Het Berbermuseum in oud Tafraout

Zaterdag 22 februari

Op de camperplaats staan her en der struiken. En die krijgen het afvalwater van de camperaars, waardoor ze in elk geval niet doodgaan door de droogte. Eén van die soorten is een soort witte brem, waarvan de nog gezonde struiken nu volop in bloei staan. Staat er vroeg in de ochtend een Marokkaanse mevrouw die struiken in de buurt van onze camper te halveren. Er wordt een grote mand gevuld, als voer voor de geiten en schapen. Die moeten ook eten natuurlijk, maar op deze manier blijft er weinig over van het groen hier. Allemaal vanwege het uitblijven van regen.

Niet veel later komt Arjan langs. Hij zoekt een goede kapper en die weten we te zitten. Een goed idee vindt Wim, en hij gaat ook nog een keer voor een scheer-, knip- en tondeusebeurt. Dan is het tijd voor een verjaardagsfeestje: buurman Frank, van Ria, is vandaag acht en zestig geworden. En dat vieren we met z'n achten. Aansluitend trakteren we Frank en Ria op een tajine bij Chez Nadia, waar Wim gisteravond nog gereserveerd heeft. Uiteraard worden ze begeleid door de zes anderen. Aan het einde van de middag gaan we weer onder de douche bij de hamam. Waarna we op de terugweg een rondje over de camperplaats fietsen. Met een praatje hier, een babbel daar enzovoort.

In het begin van de avond komt Arjan langs om afscheid te nemen. Hij begint morgen aarzelend aan de terugreis met een eerste stop bij Agadir.

Het "snoeien" van een bremstruik.

Zondag 23 februari

Vandaag een soort rustdag. Het is opnieuw heerlijk weer, de hele dag zon en af en toe een verfrissend windje. Een echte zondag dus. We gaan een eindje wandelen en komen langs de camper van Rob en Wil. En Wobbie krijgt twee wandelstokken te leen. De rest van de tocht wordt dus een proefwandeling; morgen een tweede deel en de voorlopige resultaten. Na de middag maken we een fietstochtje naar het fraaie dorp Aquerd Oudad, een paar kilometer van Tafraout. Fraai vanwege de mooie huizen en de goede bestrating. Helaas bijna geen mens te bekennen. Een beetje een dooie boel.

Aan het einde van de middag krijgen we bezoek van Rob en Wil. Een nadere kennismaking onder het genot van een hapje en een drankje. Alleen worden we gek van de vliegen. We verdenken een kudde schapen en geiten daarvan. Vlak voor het bezoek hebben die uitgebreid voor onze luifel lopen scharrelen. 

Eén van de fraaiste huizen in Aquerd Oudad

Maandag 24 februari

Het is hoog tijd om weer te gaan fietsen. Het doel deze keer is "La maison traditionelle Ecomusée" in het dorp Oumesnat. Ergens aan de weg naar Agadir moeten we linksaf. Wij nemen een afslag te vroeg en belanden in een verstild dorp, waar ook het betonpad ophoudt. Met de fietsen aan de hand gaan we een geitenpaadje op, langs de voet van de bergketen. "Een hele uitdaging" zou onze kleinzoon van veertien zeggen. Uiteindelijk komen we in Oumesnat. Even voor de afslag naar het museum staat een poortje open en daar beweegt iets. We kijken voorzichtig om het hoekje en mogen naar binnen. Blijkt het een perserij te zijn van olijven. Een ezeltje loopt rondjes en laat een verticale molensteen ronddraaien. Die plet de olijven die op een horizontale steen liggen. De olie wordt uiteraard zorgvuldig opgevangen. Er staat ook nog een handpers, maar dat vergt mankracht. Het zware werk kun je beter aan een ezel overlaten. We begrijpen het, maar hebben toch met het ezeltje te doen. 

Het museum heeft iets aandoenlijks. Met acht Fransen worden we ontvangen in de salon, de schoenen moet uit. Een ruimte vol bijzondere voorwerpen als kledingstukken, muziekinstrumenten, ketels en wat niet al. De uitleg, hoofzakelijk in het Frans , wordt gegeven door de blinde vader. Met af en toe, speciaal voor ons, een beperkte Duitse samenvatting. De onontkoombare thee wordt verzorgd door de zoon. Met een demonstratie suikerklont doormidden slaan. Met een speciale hamer. En het bespelen van een snaarinstrument waarvan we de naam niet onthouden hebben. En er wordt een vrouwelijke bezoekster gehuld in een traditionele jurk, met sluier en omslagdoek. Zwart, zoals gebruikelijk in deze streek. Tot slot loopt de vader mee naar de benedenverdieping met een uitleg over de functie van de diverse ruimtes. 

De weg terug verloopt vlotjes: verharde wegen en veel "bergafwaarts".

Terug in Tafraout rijden we langs het "kippenrestaurant". We kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan het terras op voor een heerlijke salade en een ietwat te droge kip.  Aan het einde van de middag gaan we nog even Tafraout in. Onze buren, Feia en Gerrit, zijn vanochtend naar de garage van Mohammed vertrokken voor wat spuitwerk. We gaan er even op bezoek om hen wat afleiding te bezorgen. Van het gehang bij die garage wordt je een beetje moedeloos.

Dinsdag 25 februari

De dag begint rustig; tegen tien voor negen komt de zon op en dan warmt het snel op. Het is windstil. We maken weer een wandeling door het achterland van de camping. Een soort bewegingstherapie voor de rug van Wobbie. Even na de middag komen Rob en Wil afscheid nemen. Zij vervolgen hun rondreis.

En dan gaat het waaien, en hard ook. Met als gevolg dat er enorme stofwolken over de camperplaats trekken. Gelukkig hebben wij de wind "in de rug" en niet op de kant van de deur. Ondanks de wind gaan we toch naar de markt. Het voordeel van de dinsdag is de relatieve rust en de dan nog redelijk verse producten als groente en fruit. Op de officiële marktdag, de woensdag, is het een hectisch gedoe en neemt de kwaliteit zienderogen af. Overigens wel leuk om er dan rond te slenteren. We zijn nog maar net terug bij de camper als Gerrie en Annie het terrein op komen rijden. Het is een gaan en komen in Tafraout. Ze hebben er net geen week over gedaan, van Gelderland naar Tafraout. De ontvangstbijeenkomst vindt plaats bij hen voor de camper met hapjes en drankjes.  

Tot slot gaan we nog even naar de garage van Mohammed, naar de camper van Feia en Gerrit. De beschadigde delen zijn voorzien van grondverf, het wachten is nu op de afwerking. Het kan ze niet snel genoeg gaan.

Woensdag 26 februari

Op naar de echte markt vandaag. Zoals elke woensdag is het er erg druk, leuk om er rond te slenteren. Gisteren hebben we er al groente en fruit ingeslagen, vandaag houden we het bij een halve kilo doppinda's bij onze vaste "pindaman". Na het slenteren gaan we uiteraard aan de verse jus. Ondertussen is er een groep fietsers aan een grote ronde bezig, waaronder de buren Frank en Ria en Gerrie. De vrouw van Gerrie, Annie, is bij de camper gebleven. Rond half twee krijgen we een telefoontje: men zit aan de thee en het duurt nog even voor ze terug zijn. Of we dat even aan Annie door willen geven. Een uur later een tweede telefoontje: Gerrie is van zijn fiets gemieterd en gaat eerst langs het ziekenhuis. Of we dat even aan Annie door willen geven. Wim gaat met Annie naar het ziekenhuis, waar het slachtoffer even later nog op eigen kracht aankomt. Onder begeleiding van Frank en Ria. De vele schaafwonden worden zorgvuldig en keurig in het ziekenhuis behandeld. En voor toeristen zijn er geen kosten aan verbonden. Naam, geboortedatum en land van herkomst in een schrift is voldoende. Met een lading medicijnen van de apotheek, die wel betaald moeten worden, keren we terug naar de campers. Waar we het slachtoffer op een stoel zetten met een biertje onder handbereik; innemen vóór je aan de antibiotica begint! 

Wij zijn ondertussen toe aan een douchebeurt, waarna we nog naar een juwelier moeten om een ring op te halen. Gisteren door Wobbie uitgezocht, alleen moest die kleiner gemaakt worden. Bij het passen blijkt het ding nog steeds te groot. De verkoper weet het ook niet meer en vraagt een collega een eind verder om raad. Die man weet gelukkig hoe je een ring passend moet maken. Het duurt even, maar dan heb je ook een mooie passende ring.

Markt in Tafraout

Onze gewonde buurman Gerrie

Donderdag 27 februari

Alweer een stralende, zonnige en warme dag. Het kan niet op dit jaar. We beginnen de dag weer met een wandeling van een kilometer of vier. Met halverwege een korte pauze, in de schaduw. Ergens in de buurt van het rotsblok waarvan wij lang gedacht hebben dat het de "hoed van Napoleon" was. Maar die ligt ergens anders, hoewel deze er veel meer op lijkt. Wij vinden het de mooiste rots van Tafraout.

Tijdens de wandeling begint de IPhone van Wobbie te piepen. In een razend tempo verschijnen er dezelfde Franse berichten dat er weer opgewaardeerd moet worden omdat het internettegoed bijna op is. We gaan dus naar onze opwaardeerdeskundige in het dorp. Het duurt even voor de man ons gerust kan stellen. Of de provider INWI of de IPhone is op hol geslagen. En misschien wel allebei. Het internettegoed is nog lang niet op  en de berichten moeten we maar negeren. Gelukkig biedt de IPhone de mogelijkheid deze berichten uit te zetten. Welkom in de wonderlijke wereld van het internet. 

In de loop van de middag, als we in badkostuum liggen te zonnen, worden we aangenaam verrast door de juwelier die de nieuwe ring van Wobbie gisteren niet kleiner kon maken. Ondanks de erg zomerse outfit, of misschien wel juist daarom, herkende hij Wobbie. Of de ring nu goed paste en of we tevreden waren. Welkom in de wonderlijke wereld van aardige Marokkanen.

Tot slot van de dag fietsen we nog even een eind weg, met als beloning verse jus bij ons vaste adres. Waar we Wil en Anne tegen komen. Vorig jaar voor het eerst ontmoet en deze reis nu al twee keer. We hebben gezellig bij zitten kletsen.

Het mooiste rotsblok van Tafraout