Dinsdag 14 januari

Een erg lange ziekenhuisdag vandaag; die begint met een ontbijt. Dat doen we samen in het ziekenhuis, want het dienblad is op een plek neergezet waar geen patiënt bij kan komen. Maar goed dat Wim op tijd in het ziekenhuis was.                                               Daarna komt de arts op bezoek. De drain die gekoppeld is aan de gewonde knie produceert nog te veel vocht: dat wordt dus nog een nachtje in het ziekenhuis. En dat valt even goed tegen.                                                                                                                               Een groot deel van de dag zijn we aan het regelen. Er loopt hier een vervelende mevrouw van de administratie van het ziekenhuis rond, die zwart op wit eist dat de ziektekostenverzekering de rekening betaalt. Pogingen om contact te krijgen verlopen uiterst moeizaam. Mede omdat na een paar pogingen ons beltegoed op is. Na ruim een uur wandelend zoeken heeft Wim een nieuw tegoed te pakken. En dus eindelijk contact met de verzekering. Overigens is het bellen vanuit Marokko naar Europa een duur geintje. Bij die ene wandeling blijft het niet. Het ziekenhuis heeft kennelijk een beperkte medicijnvoorraad. Als ze iets niet hebben, wordt Wim er op uitgestuurd om een “Farmacie” te zoeken.                                                                                                                De patiënt is ondertussen aan het bed gebonden. Waarbij we het toiletbezoek met z’n tweeën doen. Van de zuster moet dat op een ondersteek, maar als ze niet in de buurt is, grijpen we onze kans.                                                                                                            Maar verder niets dan goeds over dit ziekenhuis. Een eenpersoonskamer, in de ochtend een ontbijt en tussen de middag en voor in de avond een warme maaltijd. Alleen de koffie ’s ochtends en in de middag een kopje thee ontbreken. Maar verder bijna allemaal aardig personeel.                                                                                                                                                                                        Om half vijf gaat Wim terug terug naar Aourir om alvast een van de fietsen op te halen; die staan bij de garage van “Ali”.                 En terug bij de camper komt het heuglijke nieuws dat Wobbie morgen definitief terug naar de camper mag. Hoe laat weet alleen Allah: de drain moet er nog uit en de wonden moeten nog verzorgd worden. Jammer genoeg hebben we geen vlag bij ons, anders werd die uitgehangen. 

Een Nederlandse toeriste in een Marokkaans ziekenhuis.

Woensdag 15 januari

Het werd toch nog een lange ziekenhuisdag vandaag. De artsen vonden dat er nog een paar zakken met infuusvloeistof naar binnen gedruppeld moesten worden. Wat een slaapverwekkende vertoning zo’n zak te zien leeglopen. En Wim wordt nog maar eens naar de farmacie gestuurd voor een verse lading medicijnen: honderd euro deze keer en graag contact afrekenen. Een moedige poging om van alles maar twee stuks te vragen, roept een verbaasde reactie op en heeft geen succes. Weer zo’n domme, zuinige Hollander.                                                                                                                                                                                                                                                                                 Terug in het ziekenhuis gaat eerst de drain er uit. De eerste stap op de goede weg. Overigens wordt bij elke medische handeling de bezoeker(s) de kamer uitgestuurd: zelfs bij het plakken van een pleister. Met wil kennelijk geen gedoe met bezoek wat zich met de behandelingen gaat bemoeien. Waarschijnlijk door schade en schande wijs geworden.                                                                                                                               En op het moment dat de laatste infuuszak uitgedruppeld is, wordt het eten binnengebracht. Het laatste middagmaal: Marokkaanse salade, een soort courgetteschotel met vis en een appel na. Uiteraard voor een persoon, maar we hebben eerlijk gedeeld.                                                                                                                                                                                                                                               Uiteindelijk worden we rond half drie teruggebracht naar de camping door onze vaste taxichauffeur Abdulghani: wij mogen Abdul zeggen. Een aardige vent waar goede afspraken mee te maken zijn: en dat alles via what’s app.                                                   De camper in- en uitkomen en het bewegen in de camper gaat best goed. De volgende uitdaging is voor morgen: proberen de kwetsuren waterdicht af te plakken voor een douchebeurt. 

Wachten op de taxi: de zuster wilde niet op de foto.

Donderdag 16 januari

Een drukke dag op de camping in Aourir. Daar waar we al jarenlang een min of meer vaste taakverdeling hebben ontwikkeld, gaat dat nu even wat anders. Een camper blijkt toch erg veel opbergplekken te hebben waar je met een stijf been niet bij kunt komen. En voor vandaag stond de verschoning van de bedden op het programma: daar kan natuurlijk niet van afgeweken worden. Nog een heel gedoe op een camping: bedden afhalen, naar de wasmevrouw brengen, opletten wanneer jouw was aan de beurt is, natte was ophangen, droog wasgoed weer ophalen, opvouwen en de kastjes weer in. Oh ja, en de bedden weer opmaken: voor sommige huismannen een fluitje van een cent. Tussendoor komt er regelmatig iemand buurten, benieuwd naar de stand van zaken. Soms met goedbedoelde adviezen, een doosje chocolade, wonderzalf uit Duitsland of nog meer pijnstillers.                                                                                                              En en keer of drie maken we een uitstapje naar het toiletgebouw: een hele belevenis maar meer dan genoeg voor vandaag.           Uiteraard heeft de patiënt de hele dag de telefoon onder handbereik. Er moet om de haverklap gereageerd worden op app'jes van vrienden, kennissen en familie. Allemaal benieuwd naar de stand van zaken. En die zijn welkom.                                                           Overigens hebben ook vrienden, kennissen en bekenden een bericht achtergelaten in het gasten boek. En die willen we allemaal even bedanken: Fred en Lea, Marianne en Otto, George Thoonsen, Everdien en Thole, en Mario en Anita. Nogmaals allemaal bedank en hopelijk tot ziens ergens onderweg!                                                                                                                                                             Morgen weer een nieuw avontuur: voor controle naar het ziekenhuis. 

Wel of geen visite: “onze” campingkat trekt zich van niemand iets aan.

Vrijdag 17 januari

We beginnen de dag met een bezoek aan het ziekenhuis. De knie moet gecontroleerd worden en er moet nieuw verband omheen. Dat alles gebeurt in een on-Marokkaans tempo. We worden snel geholpen door een bekende, aardige zuster, die Engels spreekt. En dat maakt het een stuk makkelijker. Ook worden we regelmatig herkend door ander personeel: allemaal benieuwd hoe het nu gaat met de patiënt. De aardige zuster maakt met haar telefoon een foto van de knie en die wordt naar een arts gestuurd. Die geeft vervolgens toestemming dat we weer mogen vertrekken. Aanstaande maandag volgt er nog een volgende controle en vrijdag moeten de hechtingen verwijderd worden. Tot zover de medische stand van zaken.                                                                     Met de patiënt zelf gaat het redelijk. De pijnklachten zijn te dragen, maar zo af en toe begint het besef door te dringen wat haar overkomen is. En dat het ook anders af had kunnen lopen.                                                                                                                               De rest van de dag tutten we er op los. Een tweede waszak moet geregeld worden, een e-reader moet via de WiFi bij de receptie gesynchroniseerd worden, koffie drinken bij Frank en Ria, enzovoort. En Wim is druk met het mailen met onze kleinzoon Twan. Die is momenteel erg druk met het uitpluizen van de stamboom van de familie Denekamp. En dat kan natuurlijk niet zonder het geheugen van opa, nu dat nog redelijk functioneert. 

De buul-buul: geen mooie maar wel een vrolijke schreeuwlelijk.

Zaterdag 18 januari

We hebben een “vrije” dag: vandaag geen afspraken of verplichtingen. Dus nemen we ruim de tijd voor het opstaan, het ontbijt en alles wat verder nodig is om de rest van de dag fris door te komen. En natuurlijk maken we na dat alles zo af en toe uitstapje naar het toiletgebouw, een van de hoogtepunten van de dag.                                                                                                                           In de loop van de middag komen Jan en Pieta de camping oprijden. In de hoek waar wij staan, was vanochtend een fraaie plek vrij gekomen. Die hebben we voor hun “gereserveerd” door er een paar waterflessen neer te zetten.                                                      Het is meteen gezelligheid troef bij ons in de buurt. En om het weerzien te vieren komt Pieta met advocaat met slagroom langs. Dat recept past bij onze leeftijd: jaren geleden had ik oude tantes die dat ook dronken toen ze zo oud waren als ik nu. We maken er een gezellige bijeenkomst van: er valt weer veel bij te praten.                                                                                                                     En rond etenstijd worden we verrast door Pieta met zuurkool, worst, jus en een toetje. Dat alles om het genezingsproces van de gekwetste knie te bevorderen. We kijken vol verwachting uit of er nog meer vrienden naar deze camping komen: we hebben wel zin in erwtensoep.  

Even het goede been strekken: het andere been is al gestrekt

Zondag 19 januari

We beginnen de dag rustig, zoals het hoort op een zondag. We kunnen al snel buiten zitten en in de zon is het heerlijk. In de loop van de ochtend komt de eerste bezoeker, Gerard, langs. Sedert kort volgen we elkaar op Polarsteps. En hij leest onze belevenissen op deze site. Dat alles schept een band: een leuke kennismaking.                                                                                           Rond het middaguur gaan we weer eten bij het restaurant. Ook deze keer een simpel menu: kalkoenschnitzel, patat en Marokkaanse salade. Een eenvoudige, maar voedzame maaltijd van de erg aardige mevrouw van het restaurant.                              De middag staat in het teken van ziekenbezoek. Eerst komt buurvrouw Arendien langs om te informeren naar de stand van zaken. De dames hebben gezellig bijgepraat onder het genot van een kopje thee van zuster Wim.                                                          Later in de middag komen we nog meer landgenoten tegen die we min of meer kennen, of zij ons: Marjos en Andre (van www. maranopreis.nl) en Jaap en Treintje. En als wij ze al niet kennen, hebben we altijd Jan en Pieta nog. Binnen de kortste keren is er een rende-vous georganiseerd bij hen op het terras.                                                                                                                                          Tot slot komt Ton even langs. Via wat vragen van hem in ons gastenboek hebben we enkele mailcontacten gehad. Leuk om elkaar hier in het echt te ontmoeten.                                                                                                                                                                               Al met al een gezellige, zonnige en voedzame dag. Morgenvroeg wordt het weer even spannend: de tweede controle in het ziekenhuis.                                                   

Wobbie heeft er weer een vriendin bij.

Maandag 20 januari

Vanmorgen om kwart voor tien stond de taxi van Abdul voor de camper. Het is weer tijd voor een bezoek aan het ziekenhuis. Abdul heeft voor vandaag een alternatieve route bedacht. Vanaf de camping linksaf richting het dorp Alma, en daar rechtsaf richting Agadir. Die route hebben we vaker gereden met de camper: die weg was toen vreselijk slecht. Maar dat is verleden tijd: er ligt nu een prachtig wegdek. De route is prachtig: mooie vergezichten over Alma, Anza en het kasteel van Agadir. En naast een ervaren chauffeur heb je natuurlijk alle tijd om dat moois te bekijken.                                                                                                        De controle in het ziekenhuis is een opluchting. De gehechte knie is niet ontstoken en wordt voorzien van een nieuw verband. Ook de ontvelde hand wordt opnieuw weer ingepakt: de ontstekingen daar lijken mee te vallen. Komende vrijdag moeten we terugkomen: dan staat het verwijderen van de hechtingen op het programma. Nu maar hopen dat dat doorgaat.                                Na de middag gaat Wobbie onder de douche: de laatste keer was al weer even geleden, hetgeen overigens niemand opgevallen is. De knie wordt voorzien van een verknipte vuilniszak, en een boel duck-tape zorgt voor een (bijna) waterdichte afsluiting. En een van onze krukjes maakt het verblijf in de douchecel nog wat comfortabeler. Het resultaat mag er zijn: maar ook dat is niemand opgevallen.                                                                                                                                                                                                   Tussen alle bedrijven door zitten we heerlijk in de zon. Het is een erg warme dag in Aourir: ook als de zon allang verdwenen is, blijft de temperatuur aangenaam.  

Wachten op een echte zuster.

Dinsdag 21 januari

Weer een fraaie dag met heel veel zon: maar ook met heel veel wind. En dat zorgt dan weer voor enorme stofwolken die door de vallei over de camping geblazen worden. De oplossing van de baas van camping hebben we al eens eerder gezien: er wordt een waterwagen met een sproeier het terrein over gereden. De hele regio smacht hier naar water: het doet toch wat wrang aan dat dat kostbare water gebruikt wordt om een camping van stof te ontdoen.                                                                                                      In de loop van de ochtend beklimt Wim één van de bergwanden om wat foto’s van de camping en de omgeving te maken. Een half uur steil omhoog en met hele knieën dertig minuten terug de diepte in. En of dat nog niet genoeg beweging is geweest, gaat hij de fiets op om onder in het dorp een bestelling “smoothies avocado” op te halen. Vijf kilometer naar beneden en daarna natuurlijk dezelfde kilometers weer omhoog om op de camping te komen. Gelukkig viel de bestelling in de smaak.                                                   Ondertussen is Wobbie druk met het onderhouden van de sociale contacten: daar is ze erg goed in op dit moment. Zowel in het echt als via de sociale media. En zo heeft een ieder zijn kwaliteiten. En nu we het toch over het onderhouden van sociale contacten hebben, willen we Leen en Suus, Henk en Marita (oet Eénter) en Lia en Co bedanken voor hun leuke reacties in het gastenboek.