Dinsdag 14 januari

Een erg lange ziekenhuisdag vandaag; die begint met een ontbijt. Dat doen we samen in het ziekenhuis, want het dienblad is op een plek neergezet waar geen patiënt bij kan komen. Maar goed dat Wim op tijd in het ziekenhuis was.                                               Daarna komt de arts op bezoek. De drain die gekoppeld is aan de gewonde knie produceert nog te veel vocht: dat wordt dus nog een nachtje in het ziekenhuis. En dat valt even goed tegen.                                                                                                                               Een groot deel van de dag zijn we aan het regelen. Er loopt hier een vervelende mevrouw van de administratie van het ziekenhuis rond, die zwart op wit eist dat de ziektekostenverzekering de rekening betaalt. Pogingen om contact te krijgen verlopen uiterst moeizaam. Mede omdat na een paar pogingen ons beltegoed op is. Na ruim een uur wandelend zoeken heeft Wim een nieuw tegoed te pakken. En dus eindelijk contact met de verzekering. Overigens is het bellen vanuit Marokko naar Europa een duur geintje. Bij die ene wandeling blijft het niet. Het ziekenhuis heeft kennelijk een beperkte medicijnvoorraad. Als ze iets niet hebben, wordt Wim er op uitgestuurd om een “Farmacie” te zoeken.                                                                                                                De patiënt is ondertussen aan het bed gebonden. Waarbij we het toiletbezoek met z’n tweeën doen. Van de zuster moet dat op een ondersteek, maar als ze niet in de buurt is, grijpen we onze kans.                                                                                                            Maar verder niets dan goeds over dit ziekenhuis. Een eenpersoonskamer, in de ochtend een ontbijt en tussen de middag en voor in de avond een warme maaltijd. Alleen de koffie ’s ochtends en in de middag een kopje thee ontbreken. Maar verder bijna allemaal aardig personeel.                                                                                                                                                                                        Om half vijf gaat Wim terug terug naar Aourir om alvast een van de fietsen op te halen; die staan bij de garage van “Ali”.                 En terug bij de camper komt het heuglijke nieuws dat Wobbie morgen definitief terug naar de camper mag. Hoe laat weet alleen Allah: de drain moet er nog uit en de wonden moeten nog verzorgd worden. Jammer genoeg hebben we geen vlag bij ons, anders werd die uitgehangen. 

Een Nederlandse toeriste in een Marokkaans ziekenhuis.

Woensdag 15 januari

Het werd toch nog een lange ziekenhuisdag vandaag. De artsen vonden dat er nog een paar zakken met infuusvloeistof naar binnen gedruppeld moesten worden. Wat een slaapverwekkende vertoning zo’n zak te zien leeglopen. En Wim wordt nog maar eens naar de farmacie gestuurd voor een verse lading medicijnen: honderd euro deze keer en graag contact afrekenen. Een moedige poging om van alles maar twee stuks te vragen, roept een verbaasde reactie op en heeft geen succes. Weer zo’n domme, zuinige Hollander.                                                                                                                                                                                                                                                                                 Terug in het ziekenhuis gaat eerst de drain er uit. De eerste stap op de goede weg. Overigens wordt bij elke medische handeling de bezoeker(s) de kamer uitgestuurd: zelfs bij het plakken van een pleister. Met wil kennelijk geen gedoe met bezoek wat zich met de behandelingen gaat bemoeien. Waarschijnlijk door schade en schande wijs geworden.                                                                                                                               En op het moment dat de laatste infuuszak uitgedruppeld is, wordt het eten binnengebracht. Het laatste middagmaal: Marokkaanse salade, een soort courgetteschotel met vis en een appel na. Uiteraard voor één persoon, maar we hebben eerlijk gedeeld.                                                                                                                                                                                                                                               Uiteindelijk worden we rond half drie teruggebracht naar de camping door onze vaste taxichauffeur Abdulghani: wij mogen Abdul zeggen. Een aardige vent waar goede afspraken mee te maken zijn: en dat alles via what’s app.                                                   De camper in- en uitkomen en het bewegen in de camper gaat best goed. De volgende uitdaging is voor morgen: proberen de kwetsuren waterdicht af te plakken voor een douchebeurt. 

Wachten op de taxi: de zuster wilde niet op de foto.

Donderdag 16 januari

Een drukke dag op de camping in Aourir. Daar waar we al jarenlang een min of meer vaste taakverdeling hebben ontwikkeld, gaat dat nu even wat anders. Een camper blijkt toch erg veel opbergplekken te hebben waar je met een stijf been niet bij kunt komen. En voor vandaag stond de verschoning van de bedden op het programma: daar kan natuurlijk niet van afgeweken worden. Nog een heel gedoe op een camping: bedden afhalen, naar de wasmevrouw brengen, opletten wanneer jouw was aan de beurt is, natte was ophangen, droog wasgoed weer ophalen, opvouwen en de kastjes weer in. Oh ja, en de bedden weer opmaken: voor sommige huismannen een fluitje van een cent. Tussendoor komt er regelmatig iemand buurten, benieuwd naar de stand van zaken. Soms met goedbedoelde adviezen, een doosje chocolade, wonderzalf uit Duitsland of nog meer pijnstillers.                                                                                                              En een keer of drie maken we een uitstapje naar het toiletgebouw: een hele belevenis maar meer dan genoeg voor vandaag.           Uiteraard heeft de patiënt de hele dag de telefoon onder handbereik. Er moet om de haverklap gereageerd worden op app'jes van vrienden, kennissen en familie. Allemaal benieuwd naar de stand van zaken. En die zijn welkom.                                                           Overigens hebben ook vrienden, kennissen en bekenden een bericht achtergelaten in het gasten boek. En die willen we allemaal even bedanken: Fred en Lea, Marianne en Otto, George Thoonsen, Everdien en Thole, en Mario en Anita. Nogmaals allemaal bedank en hopelijk tot ziens ergens onderweg!                                                                                                                                                             Morgen weer een nieuw avontuur: voor controle naar het ziekenhuis. 

Wel of geen visite: “onze” campingkat trekt zich van niemand iets aan.

Vrijdag 17 januari

We beginnen de dag met een bezoek aan het ziekenhuis. De knie moet gecontroleerd worden en er moet nieuw verband omheen. Dat alles gebeurt in een on-Marokkaans tempo. We worden snel geholpen door een bekende, aardige zuster, die Engels spreekt. En dat maakt het een stuk makkelijker. Ook worden we regelmatig herkend door ander personeel: allemaal benieuwd hoe het nu gaat met de patiënt. De aardige zuster maakt met haar telefoon een foto van de knie en die wordt naar een arts gestuurd. Die geeft vervolgens toestemming dat we weer mogen vertrekken. Aanstaande maandag volgt er nog een volgende controle en vrijdag moeten de hechtingen verwijderd worden. Tot zover de medische stand van zaken.                                                                     Met de patiënt zelf gaat het redelijk. De pijnklachten zijn te dragen, maar zo af en toe begint het besef door te dringen wat haar overkomen is. En dat het ook anders af had kunnen lopen.                                                                                                                               De rest van de dag tutten we er op los. Een tweede waszak moet geregeld worden, een e-reader moet via de WiFi bij de receptie gesynchroniseerd worden, koffie drinken bij Frank en Ria, enzovoort. En Wim is druk met het mailen met onze kleinzoon Twan. Die is momenteel erg druk met het uitpluizen van de stamboom van de familie Denekamp. En dat kan natuurlijk niet zonder het geheugen van opa, nu dat nog redelijk functioneert. 

De buul-buul: geen mooie maar wel een vrolijke schreeuwlelijk.

Zaterdag 18 januari

We hebben een “vrije” dag: vandaag geen afspraken of verplichtingen. Dus nemen we ruim de tijd voor het opstaan, het ontbijt en alles wat verder nodig is om de rest van de dag fris door te komen. En natuurlijk maken we na dat alles zo af en toe uitstapje naar het toiletgebouw, een van de hoogtepunten van de dag.                                                                                                                           In de loop van de middag komen Jan en Pieta de camping oprijden. In de hoek waar wij staan, was vanochtend een fraaie plek vrij gekomen. Die hebben we voor hun “gereserveerd” door er een paar waterflessen neer te zetten.                                                      Het is meteen gezelligheid troef bij ons in de buurt. En om het weerzien te vieren komt Pieta met advocaat met slagroom langs. Dat recept past bij onze leeftijd: jaren geleden had ik oude tantes die dat ook dronken toen ze zo oud waren als ik nu. We maken er een gezellige bijeenkomst van: er valt weer veel bij te praten.                                                                                                                     En rond etenstijd worden we verrast door Pieta met zuurkool, worst, jus en een toetje. Dat alles om het genezingsproces van de gekwetste knie te bevorderen. We kijken vol verwachting uit of er nog meer vrienden naar deze camping komen: we hebben wel zin in erwtensoep.  

Even het goede been strekken: het andere been is al gestrekt

Zondag 19 januari

We beginnen de dag rustig, zoals het hoort op een zondag. We kunnen al snel buiten zitten en in de zon is het heerlijk. In de loop van de ochtend komt de eerste bezoeker, Gerard, langs. Sedert kort volgen we elkaar op Polarsteps. En hij leest onze belevenissen op deze site. Dat alles schept een band: een leuke kennismaking.                                                                                           Rond het middaguur gaan we weer eten bij het restaurant. Ook deze keer een simpel menu: kalkoenschnitzel, patat en Marokkaanse salade. Een eenvoudige, maar voedzame maaltijd van de erg aardige mevrouw van het restaurant.                              De middag staat in het teken van ziekenbezoek. Eerst komt buurvrouw Arendien langs om te informeren naar de stand van zaken. De dames hebben gezellig bijgepraat onder het genot van een kopje thee van zuster Wim.                                                          Later in de middag komen we nog meer landgenoten tegen die we min of meer kennen, of zij ons: Marjos en André (van www. maranopreis.nl) en Jaap en Treintje. En als wij ze al niet kennen, hebben we altijd Jan en Pieta nog. Binnen de kortste keren is er een rende-vous georganiseerd bij hen op het terras.                                                                                                                                          Tot slot komt Ton even langs. Via wat vragen van hem in ons gastenboek hebben we enkele mailcontacten gehad. Leuk om elkaar hier in het echt te ontmoeten.                                                                                                                                                                               Al met al een gezellige, zonnige en voedzame dag. Morgenvroeg wordt het weer even spannend: de tweede controle in het ziekenhuis.                                                   

Wobbie heeft er weer een vriendin bij.

Maandag 20 januari

Vanmorgen om kwart voor tien stond de taxi van Abdul voor de camper. Het is weer tijd voor een bezoek aan het ziekenhuis. Abdul heeft voor vandaag een alternatieve route bedacht. Vanaf de camping linksaf richting het dorp Alma, en daar rechtsaf richting Agadir. Die route hebben we vaker gereden met de camper: die weg was toen vreselijk slecht. Maar dat is verleden tijd: er ligt nu een prachtig wegdek. De route is prachtig: mooie vergezichten over Alma, Anza en het kasteel van Agadir. En naast een ervaren chauffeur heb je natuurlijk alle tijd om dat moois te bekijken.                                                                                                        De controle in het ziekenhuis is een opluchting. De gehechte knie is niet ontstoken en wordt voorzien van een nieuw verband. Ook de ontvelde hand wordt opnieuw weer ingepakt: de ontstekingen daar lijken mee te vallen. Komende vrijdag moeten we terugkomen: dan staat het verwijderen van de hechtingen op het programma. Nu maar hopen dat dat doorgaat.                                Na de middag gaat Wobbie onder de douche: de laatste keer was al weer even geleden, hetgeen overigens niemand opgevallen is. De knie wordt voorzien van een verknipte vuilniszak, en een boel duck-tape zorgt voor een (bijna) waterdichte afsluiting. En een van onze krukjes maakt het verblijf in de douchecel nog wat comfortabeler. Het resultaat mag er zijn: maar ook dat is niemand opgevallen.                                                                                                                                                                                                   Tussen alle bedrijven door zitten we heerlijk in de zon. Het is een erg warme dag in Aourir: ook als de zon allang verdwenen is, blijft de temperatuur aangenaam.  

Wachten op een echte zuster.

Dinsdag 21 januari

Weer een fraaie dag met heel veel zon: maar ook met heel veel wind. En dat zorgt dan weer voor enorme stofwolken die door de vallei over de camping geblazen worden. De oplossing van de baas van camping hebben we al eens eerder gezien: er wordt een waterwagen met een sproeier het terrein over gereden. De hele regio smacht hier naar water: het doet toch wat wrang aan dat dat kostbare water gebruikt wordt om een camping van stof te ontdoen.                                                                                                      In de loop van de ochtend beklimt Wim één van de bergwanden om wat foto’s van de camping en de omgeving te maken. Een half uur steil omhoog en met hele knieën dertig minuten terug de diepte in. En of dat nog niet genoeg beweging is geweest, gaat hij de fiets op om onder in het dorp een bestelling “smoothies avocado” op te halen. Vijf kilometer naar beneden en daarna natuurlijk dezelfde kilometers weer omhoog om op de camping te komen. Gelukkig viel de bestelling in de smaak.                                                   Ondertussen is Wobbie druk met het onderhouden van de sociale contacten: daar is ze erg goed in op dit moment. Zowel in het echt als via de sociale media. En zo heeft een ieder zijn kwaliteiten. En nu we het toch over het onderhouden van sociale contacten hebben, willen we Leen en Suus, Henk en Marita (oet Eénter) en Lia en Co bedanken voor hun leuke reacties in het gastenboek.                          

De camping van grote hoogte.

Woensdag 22 januari

Op de woensdag is er een grote markt in Aourir. Het marktterrein ligt tegen een helling van een heuvel op, zo’n twee kilometer voor de camping. Wim gaat deze keer alleen, gewapend met een boodschappenlijstje. Het is er gezellig druk met ook veel campinggasten. Op deze markt gaat het vooral om groente en fruit: en dat is erg vers hier. De oogst past net in twee fietstassen: we kunnen weer een week vooruit.                                                                                                                                                                           Na de middag gaat Wim nog een keer terug naar de markt. We hebben nog een nieuwe brander nodig voor een gasflesje. En ook die missie slaagt.                                                                                                                                                                                                        Bij de ingang van het marktterrein lopen mannen rond in gele hesjes. Die zorgen dat er netjes geparkeerd wordt en “bewaken” de auto’s en de fietsen. Dat doen ze niet voor niets natuurlijk. Een vrijwillige bijdrage, meestal een paar dubbeltjes (omgerekend), is voldoende. Tijdens het eerste marktbezoek heeft Wim een gehandicapte jongen in een geel hesje twee dirhams gegeven voor het “bewaken” van zijn fiets. Na het tweede marktbezoek is de jongen omringd door een stel mannen, die allemaal het parkeergeld aan willen nemen. Wim wurmt zich met de fiets langs de mannen en geeft de gehandicapte jongen zijn twee dirhams. Even verder wordt Wim op de schouder geklopt en krijgt een hand van een man omdat hij de jongen zijn oppasgeld heeft gegeven. En dat zijn nou van die leuke dingen hier in Marokko.                                                                                                             In de loop van de middag komt onze Belgische buurvrouw Christa nog maar eens op ziekenbezoek. Over belangstelling heeft de patiënt niet te klagen. De dag wordt afgesloten met een warme douche van Wobbie. En dat verreist weer de nodige voorbereiding. De knie en hand moeten weer waterdicht verpakt worden en Wim moet mee met een krukje. Maar ook deze missie is geslaagd: het ruikt weer lekker fris in de camper.

Markt in Aourir.

Donderdag 23 januari

Opnieuw een mooie, zonnige dag: we kunnen weer lang in de zon zitten. Zoals we dat ook de afgelopen dagen hebben gedaan. En zo langzaam maar zeker beginnen we ons te vervelen. En hoe leuk en handig deze camping ook is met een stijf been, we zijn een beetje uitgekeken hier. Om de sleur enigszins te doorbreken, gaat Wobbie naar de kapsalon op de camping. De dames van die salon hebben alle tijd en met het heen en terug wandelen zijn er toch mooi weer anderhalf uur voorbij. En met een praatje hier en daar is het plotseling toch weer vier uur geworden. Tijd voor een borrel, waarvoor we Jan en Pieta uitnodigen. Zoals altijd wordt dat een gezellig gebeuren.                                                                                                                                                                Morgen wordt het weer even spannend: we worden nog een keer in het ziekenhuis verwacht. Hopelijk gaan dan de hechtingen uit de knie.

In de "Salon De Beauté" van Camping Aourir.

Vrijdag 24 januari

Een dag met twee gezichten. Eerst maar de medische stand van zaken: de hechtingen zitten nog in de knie. De arts vond het nog niet verantwoord om die er vandaag uit te halen. Dat gaat nu a.s. woensdag gebeuren. Het was wel even slikken, maar kennelijk willen wij te snel: de val is nog maar elf dagen geleden.                                                                                                                                     Terug op de camping maakt Wobbie een informatierondje om alle geïnteresseerden van de laatste informatie te voorzien. Het lopen op zich gaat goed, maar is uitermate lastig met een knie die niet kan buigen.                                                                                    Ergens in de middag klinkt er muziek vanaf het terras van het restaurant. En dat nodigt uit om er een kijkje te nemen. De muziek komt van een solomuzikant van onze leeftijd. Voorzien van een computer en een muziekbox. Het bespelen van de saxofoon en klarinet doet hij helemaal zelf. Het is er een gezellige boel, de tafeltjes zijn allemaal bezet en er wordt zelfs gedanst. Voor het muziekgenre zouden wij de radio niet aanzetten, maar op een Marokkaans terras, heerlijk in de zon, met een glaasje verse jus, en met Jan en Pieta er bij, toch wel een bijzondere sfeer. Het hoogtepunt, voor ons, was het nummer “ Tulpen uit Amsterdam”. Speciaal “für die Holländer”; en die zongen alle vier mee, wij ook.

Een Europese muzikant op een Marokkaans terras.

Zaterdag 25 januari

We beginnen de dag rustig. Het is weekend en we hebben geen afspraken of verplichtingen. Behalve één: Margot en Gerard komen vandaag naar de camping. We hebben elkaar al eerder ontmoet hier in Marokko en we volgen elkaar op Polarsteps en de reisverslagen op deze site (koning.jouwweb.nl). We hebben voor hen een aardige plek gereserveerd op deze, al enkele dagen erg drukke camping. Dat reserveren gaat hier overigens simpel. Als er een plek vrij komt, zet je daar zo snel mogelijk twee grote waterflessen en een stoel neer. Daar kraait verder geen haan naar, behalve degenen die na jouw, ook gewapend met twee waterflessen en een stoel, te laat komen.                                                                                                                                                                                           Na de koffie gaan wij met z’n tweeën wandelen; een rondje over het grote campingterrein. Voor Wobbie de eerste keer na de val, dat ze zo ver gelopen heeft. Dat ging erg goed, voor zover dat gaat met een stijve poot: morgen maar weer zo’n rondje.                   Na de middag komen Gerard en Margot op bezoek: we hebben veel bij te praten. Waarbij we Jan en Pieta ook uitnodigen. En, zoals altijd als het gezellig is, vliegt de tijd en is er een leuke, gezellige middag snel voorbij.

Bijpraten met Pieta, Margot, Gerard en Jan op ons terras.

Zondag 26 januari

De dag begint fris: bij het opstaan is het zo’n twaalf graden. Zoals elke dag hier komt de zon pas om een uur of negen van achter een bergkam te voorschijn. En in de loop van de ochtend loopt de temperatuur op naar voor in de twintig graden.                              In de ochtend is Wim in de weer met wat regelzaken. We hadden even niet opgelet en toen bleek vannacht opeens de watertank leeg. Nog in pyjama wordt die snel weer gevuld: er staat een waterkraan pal voor onze camper. En in de loop van de ochtend gaat Wim, met Jan, een huurauto regelen bij de receptie. Maandag en dinsdag willen we even van de camping af.                            Na nog wat boodschappen beneden in het dorp, is het tijd voor het hoogtepunt van de zondag: we gaan weer uit eten. Natuurlijk weer in het restaurant van de camping. Deze keer een tajine met kip. Niet helemaal een tajine zoals de vrouw van Ali uit Oualidia die maakt, maar we hebben er toch lekker van gegeten.                                                                                                                                 Gisteren stond er een opbeurende reactie in ons gastenboek van Frans en Karin. Zij staan ook op deze camping en kwamen vanmiddag langs voor een nadere kennismaking. Het zijn ervaren Afrika reizigers, maar nu voor het eerst in Marokko. We hebben allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld, waarmee het een gezellige middag werd. Met uiteraard een drankje daarbij: je moet goed blijven drinken met dit warme weer.  

De tajine van het restaurant van Camping Aourir: de kip zit verstopt onder de aardappelen en groente.

Maandag 27 januari

Vanochtend om negen uur stond er een auto voor ons klaar: een grote, witte Dacia. Het type is niet te achterhalen. Een keurige auto, met wat lichte gebruikssporen en wat vogelpoep. Hetgeen het herkennen op een volle parkeerplaats met veel Dacia’s wat makkelijker maakt. Kortom een keurige auto die niet opvalt hier. Met Jan en Pieta gaan we “en route”.                                                Allereerst naar het ziekenhuis voor controle. De zuster is erg tevreden. De knie met de ritssluiting ziet er goed uit en woensdag gaan de hechtingen er zeker uit. En ook de ontvelde hand geneest goed: er vormt zich een nieuwe huidje onder de “wonderpleister”.                                                                                                                                                                                                                Goedgemutst beginnen we aan de “shopping-tour”. Dwars door Agadir gaan we eerst naar de bijzondere supermarkt “UniPrix”. Veertien dagen geleden, op de dag van het fietsongeluk, zijn wij daar ook al geweest. Het assortiment van die winkel is al jaren hetzelfde: vooral poloshirts, broeken, souvenirs en sterke drank. Het valt opnieuw wat tegen, maar de lekkere koffie in het naastgelegen restaurant, maakt veel goed.                                                                                                                                                          Dan de volgende bestemming, de supermarkt Carrefour, even buiten Agadir. Een flinke rit, opnieuw dwars door het hectische Agadir. Rondom de supermarkt zitten een paar grote kledingzaken, een Decathlon en een mooi restaurant.                                         Na de Decathlon en de kledingzaken uitgeplozen te hebben, zijn we hard aan een warme maaltijd toe. Het worden vier borden met shoarma-kip, patat en salade. En een liter water. Kortom een eenvoudige, maar voedzame maaltijd.                                             Met een goedgevulde maag duiken we de supermarkt in. Met als resultaat twee karren vol lekkere dingen die je eigenlijk niet nodig hebt, maar in gewone Marokkaanse winkeltjes niet kunt krijgen.                                                                                                         Na al dat shoppen volgt het hoogtepunt van de dag. We maken een rit naar het Vallee du Paradis, een eindje het binnenland in. Jan en Pieta hebben vorig jaar daar ergens in de buurt, lekkere cactushoning gekocht. Gewapend met een bestelling uit Nederland gaan we op zoek. Op de route naar die vallei kom je regelmatig bouwsels tegen van waaruit honing, fossielen en souvenirs verkocht worden. En zowaar, we komen terecht bij hun handelaar van vorig jaar. De man wordt razend enthousiast, vooral omdat het een grote bestelling betreft. Uiteindelijk wordt er drie-en-een-halve kilo honing verhandeld. De laatste kilo moet onderaan de heuvel tussen de bijenkisten opgevist worden. Het spel van loven en bieden is vermakelijk: Jan blijkt een ervaren onderhandelaar. Tot Pieta roet in het onderhandelen gooit. Die valt voor de grote ogen van de imker, waardoor Jan toch wat teveel betaald naar zijn zin. We hebben het vermoeden dat na deze deal, de imker het de rest van de week rustig aan doet. Samengevat, wij zijn dus ook een halve kilo cactushoning rijker: en dat schijnt heel goed voor je keel te zijn.                                  Zo rond een uur of vijf zijn we terug bij de camper en hebben we er een leuke dag opzitten. 

In de supermarkt UniPrix.

Wachten op de laatste pot honing die van diep beneden van de bijenkasten moet komen.

Dinsdag 28 januari

Ook vandaag gaan we met de huurauto op pad. Met z’n tweeën gaan we naar de camping in Sidi Wassay, waar een aantal vrienden, kennissen en bekenden staan. De afstand die de navigatieapparaten aan geven, is maar negentig kilometer: maar de tijd die je daar over doet is maar liefst twee uur. Je moet dwars door Agadir en over talloze rotondes. Over het rijgedrag van een aantal Marokkanen willen we het eigenlijk niet hebben. Ons devies is niet ergeren, maar verbazen. Iedereen die voorrang wil krijgt dat van ons.                                                                                                                                                                                                        Rond het middaguur zijn we in het dorp Massa, vlakbij Sidi Wassay. We besluiten om daar eerst te gaan eten. Met wat moeite vinden we een aardig restaurant: Oued Massa. We zitten buiten in een soort binnentuin tussen hoge muren, waar de zon geen schijn van kans heeft. Met als gevolg dat het er erg fris is. Het menu voor vandaag is al bepaald door de kok. We beginnen met Marokkaanse salade en een groot rond Berberbrood. Gevolgd door een tajine met vier stukken kip en veel ui. Als we al behoorlijk verzadigd zijn, komt er nog een tajine op tafel. Nu met groenten en aardappelen. We doen ons best, maar krijgen die laatste tajine niet leeggegeten. En dan komt er ook nog een nagerecht: een halve bol zoete couscous met suiker en warme amelou (een soort vloeibare pindakaas). Plus een schaal mandarijnen. De thee hebben we gemist; we hadden toen al afgerekend. Omgerekend elf euro per persoon, inclusief een flesje water. Een stel Fransen een tafel verder bestelden een fles rosé: maar daar doen ze niet aan bij Oued Massa. En ook niet aan witte en rode wijn. Het is de eerste keer dat we Fransen water hebben zien drinken bij het diner.                                                                                                                                                                                                   Onze volgende stop is op de camping in Sidi Wassay. En ook die camping is erg vol. Natuurlijk komen we er weer veel bekenden tegen: Wil en Rob, Frans en Karin, Arendien en Paul, Marian en Otto en Elly en Egbert. En dan zijn we nog maar op een klein stukje van de camping geweest. Op het terras van Elly en Egbert en met Marian en Otto, hebben we een poos gezellig bij zitten kletsen.                                                                                                                                                                                                                         Om een uur of vier beginnen we aan de terugreis. Weer dwars door Agadir, maar dat hebben we al beschreven. Om half zeven leveren we de auto, volgetankt en wel, weer in bij de receptie van de camping. Een kwestie van de sleutel en een groen, onleesbaar briefje (een soort huurcontract) inleveren en af te rekenen. Dertig euro per dag inclusief verzekering. Naar de auto kijkt verder niemand. We hebben er twee dagen veel plezier van gehad. 

Het restaurant in Massa.

Woensdag 29 januari

De dag begint met een afscheidstournee: Jan, Pieta, Frank en Ria reizen vandaag verder Marokko in. Frank en Ria kennen bijna de halve camping, maar wij komen ook aan de beurt.                                                                                                                                    Tegen tien uur staat onze taxi weer klaar voor het geplande ritje naar het ziekenhuis. Onderweg daar naar toe zitten we zo maar achter de grote camper van Frank en Ria, op een bochtige weg met veel klimmen en dalen. Maar voor een ervaren chauffeur als Abdul is hier inhalen geen enkel probleem.                                                                                                                                                           En dan het bezoek aan het ziekenhuis. Eerst maar het goede nieuws. De gekwetste hand ziet er prima uit: onder de wondpleister vormt zich een fraai nieuw huidje. En dan de teleurstelling: de hechtingen in de knie mogen er nog niet uit. De verpleegkundige maakt een foto met de telefoon, deze wordt doorgestuurd naar de arts en die neemt de beslissingen. Komende maandag moeten we naar die arts, maar dan ergens anders in Agadir, die dan de hechtingen er uit gaat halen: inshallah. Het valt ons vies tegen: we hadden vanmiddag samen op de fiets naar de markt gewild. We zijn natuurlijk veel te ongeduldig.                                        Terug bij de camper gaat Wim dus maar alleen naar de markt. Hij heeft inmiddels de nodige ervaring. Deze keer een bloemkool voor zestig cent en een kilo zelf uitgezochte aardbeien voor twee euro vijftig. Maar je moet dan wel de juiste kraam weten waar je ze zelf uit mag zoeken.                                                                                                                                                                                           Na de middag moeten de bedden worden verschoond en gaan we met de was aan de gang. En er moet nog een keer naar de farmacie gefietst worden voor medicijnen. Al met al toch weer een drukke dag. Met een douchebeurt als afsluiting: je kunt natuurlijk niet ongewassen een vers verschoond bed in.

De markt in Aourir.

De vaste bewaker van de fiets van Wim op de markt in Aourir.