Dinsdag 3 september

Het is eindelijk weer zo ver: we gaan weer op reis. We hadden al wat eerder willen vertrekken, maar allerlei afspraken gooiden roet in het eten. Met als toetje de start van de verkoop van een aantal appartementen vanmiddag. Van het project " De Hoeve", waar we ons voor ingeschreven hebben.                                                                                                                                                                   Voorzien van een fraaie brochure kunnen we de komende dagen aan het puzzelen: willen we eigenlijk wel verhuizen, wat moeten we inleveren, wat krijgen we er voor terug enzovoort. Voor dit complex hebben we een week de tijd om positief te beslissen. Morgenvroeg vertrekken we dus. De eerste stop hebben we gepland in Wouw, in de buurt van Bergen op Zoom. Daar zijn we al eerder geweest. Wouw heeft een mooie camperplaats en een dito omgeving met leuke fietsroutes.

Woensdag 4 september

Zo rond half tien zit alles in de camper wat we de komende weken nodig denken te hebben. Dat hopen we althans. Vroeger hadden we lijstjes waar alle noodzakelijk spullen op stonden. Die hebben we al lang niet meer, alles gaat nog " uit het hoofd". En zo lang dat nog goed gaat...  We gaan op weg naar Wouw, een rit van honderd zevenenzeventig kilometer. De camperplaats bestaat uit twee delen; vandaag is alleen het eerste deel open, waar we een mooie plek vinden.                                                                                                                                                                                           In de middag maken we het eerste fietstochtje van deze reis: naar Roosendaal, naar het outlet centrum. Waar overigens het begrip "outlet" erg betrekkelijk is. Veel dure merken voor dito prijzen. Gelukkig zit er ook een La Place, waar ze lekkere koffie hebben.                                                                                                                                                                                                                         Voor in de avond lopen we nog een stuk van het "rondje Wouw". Tussen akkers vol met uien, slabonen, mais en de restanten van aspergers: en zelfs langs een wijngaard met nog heel veel druiven.                                                                                                                Het is een kort rondje want we moeten op tijd terug zijn bij de camper. Tegen acht uur komt de mevrouw van de camperplaats langs met koffie: een rondje van de zaak. En dat willen we natuurlijk niet missen.

Coordinaten: N51.51709, E4.38111

Wouw; de eerste stop deze reis.

Het outlet centrum in Roosendaal.

Donderdag 5 september

De dag begint somber. Het is zwaar bewolkt en uitgesproken fris. Echt weer voor een wandeling en dat wordt een rondje Wouw. Waar het overigens erg rustig is. Er zit een supermarkt, twee warme bakkers, een slager en een kaaswinkel. Dat is het wel zo ongeveer. En natuurlijk een marktplein met een heeele grote kerk; een overblijfsel van het eens zo rijke roomse leven.                                                                                                                                    Voor in de middag gaan we fietsen. Deze keer een route om Bergen op Zoom heen en langs het Schelde-Rijnkanaal. Over een lange dijk met de naam Markiezaatskade. Met soms de wind mee, maar vaker tegen. Tegen vijf uur zijn we terug bij de camper: we hebben er dan dik vijftig kilometer opzitten. Het bijkomen doen we voor de camper. De temperatuur is dan opgelopen naar zo'n dertig graden, een enorm verschil met vanochtend. Morgen gaan we naar Frankrijk. 

Vrijdag 6 september

Bij het vertrek uit Wouw om half tien, zien we een bleek zonnetje. Maar eenmaal in Belgie is die helemaal verdwenen. En ergens tussen Antwerpen en Brugge begint het te regenen. Het begint met gemiezer dat, naarmate we Frankrijk naderen, verandert in stortregens. En dat gaat door tot diep in de middag; daar wordt je niet vrolijk van. Ook het vinden van een aardige camperplek valt niet mee. De zoektocht begint even voorbij Calais. We rijden zo dicht mogelijk langs de kust en komen vijf camperplaatsen tegen die ons geen van allen aanstaan. Mogelijk vanwege het slechte weer, maar wellicht worden wijzelf ook steeds kritischer. We komen uiteindelijk terecht in het vakantiedorp Quand-Plage-les-Pins. Op een mooie camperplaats waar we vorig jaar ook gestaan hebben. Een plek met voorzieningen die tien euro per nacht kost. Maar nu even niet: de slagbomen staan open en de betaalautomaat is defect. Maar het belangrijkste is dat hier de zon schijnt. Binnen de kortste keren staan de stoelen buiten.           Voor in de avond lopen we nog even naar het dorp. Een brede hoofdstraat leidt naar de boulevard met vanavond veel wandelaars. En een enorm breed strand met ver weg de krijtrotsen.

Coordinaten: N50.32381, E1.55477  

Zaterdag 7 september

Het is weekend en het lijkt wel of alle Franse campers op pad zijn. De grote camperplaats in Quend, waar we vannacht stonden, stroomde gisteravond bijna helemaal vol. En ook onderweg vandaag zagen we veel meer campers dan caravans. Tot voor kort werd er vaak gezwaaid als je een andere camper tegenkwam. Daar is nu geen beginnen meer aan, je zou er een lamme arm van krijgen.                                                                                                                                                                                                                          Om half tien gaan we weer rijden. Het is opnieuw zwaar bewolkt en zo nu en dan krijgen we een bui tegen over ons heen. Via Rouen rijden we richting Le Mans. We hadden eigenlijk nog wel naar Normandie gewild, maar de weersvoorspellingen voor die regio zijn uitgesproken slecht voor de komende dagen. Even voor Le Mans hebben we genoeg van het rijden en vinden een camperplek in het dorp Montbizot. Een strook gras voor de al gesloten gemeentecamping: prima voor een nacht. Een erg rustige plek overigens: om een uur of acht krijgen we de enige buurman. Het dorp Montbizat heeft alle kenmerken van een Frans dorp. Oud, veel leegstand en een warme bakker als enige winkel. Met overigens erg lekker gebak. Het is verder stil op straat; alleen de stank van houtkachels verraadt dat er nog mensen wonen.

Coordinaten: N48.14407, E0.18359

De camperplaats van Montbizot.

Zondag 8 september

We trekken verder naar het zuiden. Richting het mooie weer, althans dat hopen we. We passeren Le Mans, Tours en Poitiers. Daar gaan we de N10 op; een heerlijke weg als je van opschieten houdt.                                                                                                        Om een uur of twee is het weer tijd om een overnachtingsplek te zoeken. We zitten dan nog voor Anguoleme. Een overnachtingsplek zoeken is de specialiteit van Wobbie. En ook deze keer is het een verrassende keuze. Het wordt een camping zo'n twaalf kilometer van de N10. En zoals wel vaker belanden we in " the middle of nowwhere". Ook letterlijk, de camping is van een Engels stel. De naam is Camping Devezeau en is officieel nog open tot 30 september. Maar bij gebrek aan vakantiegangers feitelijk gesloten. Met wat moeite vinden we een Engelse mevrouw voor uitleg. We mogen gaan staan waar we willen, alles werkt, op het warme water na. De kosten zijn een vrijwillige bijdrage. Bij een van de acht stacaravans staat een auto: het enige teken van leven. De eigenaar hebben we niet gezien, zoals we verder niemand gezien hebben hier. Ook niet tijdens een wandeling voor in de avond. Het wordt een erg rustige nacht.

Coordinaten: N45.84164, E0.27283

De receptie van Camping Devezeau; met enig achterstallig onderhoud.

Maandag 9 september

Na een wel heel stille nacht verlaten we Camping Devezeau, waarbij we ons afvragen of die ooit nog weer officieel open gaat. Zo ja dan is er een boel werk aan de winkel.                                                                                                                                                                Wij gaan richting Bordeaux, waar het zoals gewoonlijk weer erg druk is, en daarna de A73 op. Even voor de afslag die wij moeten hebben, richting Parentis en Born, begint een stuk tolweg. De zes euro vijftig nemen we voor lief, daar gaan we niet voor omrijden. Rond twee uur komen we aan op de eindbestemming voor vandaag: Ste Eulalie-en-Born. Met een camperplaats en de Camping du Lac vlak naast elkaar. De eerste kost tien euro, de camping vijftien euro. Met als meerwaarde een fraai sanitairgebouw en dat gaf deze keer voor ons de doorslag. Bovendien hebben we een verleden op deze camping. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig zijn we hier vaak geweest. Toen met de kinderen vooral voor het windsurfen. De camping en alles er om heen is nauwelijks veranderd. Er is hier en daar wat gemoderniseerd, maar verder ziet het er "vertrouwd" uit. Wel heeft deze streek, Les Landes, een uitgebreid fietsnetwerk gekregen met fraai aangelegde routes. Dat gaan we morgen uitproberen.

Coordinaten: N44.30769, W1.18072

Het meer van Biscarosse en Parentis-en-Born: ooit een surfparadijs.

Dinsdag 10 september

We hebben een pittige fietsdag achter de rug. Het weer was er naar: bijna de hele dag een graad of twintig en af en toe een bescheiden zonnetje. Niet te warm dus. De eerste etappe ging naar Parentis en Born, heen en terug bijna dertig kilometer. Vooral het eerste deel van de route, door de eindeloze bossen van Les Landes, is fraai. In Parentis gaan we op zoek naar een supermarkt. Vijfentwintig jaar geleden zat daar een klein winkeltje, nu tenminste drie hele grote. De tijd heeft niet stilgestaan hier.                                                                                                                                                                                                                            Na het eten volgt etappe twee, nu de andere kant op richting de zee; opnieuw via de fietsroutes van " Bisca Grands Lacs". Deze keer belanden we in Mimizan-Plage. Daar schijnt de zon volop en het is er gezellig druk; alles is nog volop in bedrijf. We slenteren wat door het centrum en komen bij op een terras, waarna we aan de terugtocht beginnen. Van een zonovergoten Mimizan-Plage naar een bewolkt Ste Eulalie. Toch weer een rit van veertig kilometer. 

Het strand van Mimizan-Plage.

Woensdag 11 september

Een wel erg slechte dag wat het weer betreft. Op een uurtje na, aan het einde van de middag, heeft het de hele dag geregend. En ook nu, het is inmiddels half tien, is het nog steeds niet droog. We hebben bijna de hele dag in de camper gezeten. We kunnen ons niet herinneren ooit zo lang opgesloten te hebben gezeten. Een camper is een erg comfortabel kampeermiddel, maar toch niet om de hele dag binnen te zitten. Althans niet voor ons.                                                                                                                             Aan het einde van de middag lijkt het even droog en maken we een wandeling. Niet voor de mooie omgeving of de gezonde buitenlucht, maar omdat we een zere kont hebben van het zitten. Morgen graag een droge dag. 

De eerste tekenen va de herfst in Ste Eulalie.

Donderdag 12 september

Na ook een kletsnatte nacht krijgen we toch een droge dag gelukkig. En ondanks dat we regelmatig de zon zien, is de temperatuur aan de frisse kant. We beginnen met een wandeling. Deze keer naar een camping, La Reserve, een dorp verder, in Gastes. Een mega groot complex waar overigens niet meer gekampeerd kan worden. Alles is volgebouwd met stacaravans, met alle luxe faciliteiten die daar bij horen. Het is er nu erg rustig, maar in het hoogseizoen zal het een hectisch gebeuren zijn.                                                                                                          Na de middag gaan we weer fietsen. Eerst naar St.Paul-en-Born: een fraaie route. Van daaruit fietsen we over een oude opgeheven spoorlijn naar Aureilhan en vervolgens naar Mimizan. Ergens halverwege zit een Lidl waar we het e.e.a. inslaan voor de komende dagen. Als we Mimizan bijna uit zijn komen we borden tegen met "Promenade Fleurie". Nieuwsgierig als we zijn gaan we er kijken. Het blijkt een soort park te zijn langs de oever van een meer. Met wandelpaden waarlangs allerlei bloemen, planten en struiken aangeplant zijn. Ook nu nog staat er veel in bloei. Al met al een leuke onderbreking van een pittige fietstocht.                                                                                                                                                                                                                     Terug bij de camper beginnen we met inpakken. Morgen trekken we nog een stukje verder naar het zuiden.

Twee plaatjes van de "Promenade Fleurie".

Vrijdag 13 september

Ook de afgelopen nacht hebben we weer een paar fikse regenbuien over ons heen gekregen. We verlaten een kletsnat Ste Eulalie; vandaag een ritje van honderd en drie kilometer naar het zuiden. Via Mimizan gaan we loodrecht naar beneden, over een toeristische route door allerlei leuke stadjes. De eindbestemming voor vandaag is het stadje Leon. En wel het meer van Leon om precies te zijn. We staan op een grote camperplaats bij de oevers van het meer. De cp is onderdeel van een groot recreatiecomplex. Met een camping, horecagelegenheden, watersportvertier enzovoort. Alle voorzieningen zijn aanwezig, behalve elektra en warme douches. Het enige nadeel is dat de camperplaats wordt doorsneden door de toegangsweg naar het recreatiegebeuren. Maar met een hele dag zon klagen we niet. En voor de prijs van twaalf euro vijftig per nacht is het een van de goedkopere camperplaatsen in deze streek.                                                                                                                                                                                In de middag maken we een wandeling van vier kilometer, deels langs het meer. Morgen gaan we weer fietsen.

Coordinaten: N43.88444, W1.31861

Twee maal het Lac de Leon.

Zaterdag 14 september

Een heerlijke zaterdag wat het weer betreft, zeker om te fietsen. Het eerste tochtje gaat naar het stadje Leon. Daar zou een toeristenbureau moeten zitten, waar we een goede fietskaart hopen te vinden. Maar bij het vinden van het toeristenbureau gaat het al mis. Die zou ergens bij een grote supermarkt moeten zitten. Die supermarkt vinden we wel, het toeristenbureau niet.                                                                                                                                         Na de middag beginnen we aan de echte fietstocht. Via een fietsroute komen we in het dorp Moliets-et-Maa. Vandaaruit kun je op twee manieren naar de zee. We kiezen de moeilijkste, zo bleek achteraf. Uiteindelijk komen we terecht bij een strand met de naam Huchet. Een parkeerplaats, een strandopgang en een gesloten toiletgebouw, meer is er niet. Oh ja, natuurlijk ook strandgangers en zelf een groepje golfsurfers. Gelukkig komen we halverwege de terugweg nog een gelegenheid tegen voor een sanitaire stop en een verkoelend drankje.

Het strand van Huchet.

Zondag 15 september

We verlaten de kust van Les Landes en trekken het binnenland in. Een mooie route van ruim tweehonderd kilometer. Via Mont de Marsan naar Auch, in het departement Gers. Auch ligt zo’n tachtig kilometer voor Toulouse en er is een camperplaats op een voormalige camping. De sanitaire voorzieningen zijn er niet meer maar er is nog wel elektriciteit op elke plaats.                                                                                                                                                      Na de middag gaan we op onderzoek uit. Er loopt een wandelpad door een park naar het historisch centrum, zo’n twee en een halve kilometer. Via een enorme rij trappen kon je bij de oeroude kathedraal uit. Een enorm imposant gebouw midden in het mooie historische centrum. Helaas is op de zondagmiddag alles gesloten. Op een aantal drukbevolkte terrassen na, waar we bij komen van het trappenlopen. Het was een bloedhete, zonovergoten dag. Hopelijk morgen nog zo’n dag als we naar het Canal du Midi gaan. 

Coordinaten: N43.63663, E0.58854

De trappen om bij de kathedraal te komen.

De kathedraal van de mooiste kant.

Maandag 16 september

Na een erg frisse nacht krijgen we weer een zonnige dag. Maar wel met een stevige wind; je kunt ook niet alles hebben. Rond half tien gaan we weer rijden en gaan op zoek naar het Canal du Midi. Een kanaal dat loopt van Toulouse via Beziers naar de Middellandse Zee. Langs vrijwel het hele kanaal zijn fietspaden aangelegd. Voorbij Toulouse gaan we op zoek naar camperplaatsen die aan het kanaal liggen. We hebben een paar opties, maar die vallen allemaal erg tegen of zijn overvol. Ook in deze streek zijn campers een ware plaag. Uiteindelijk komen we terecht op een camperplaats in de buurt van de plaats Bram. Daar vlakbij liggen wat meertjes en een ervan heet Lac de Buzerens. Met een aantal recreatievoorzieningen en dus een fraaie camperplaats. Een betaalde plek en op sanitaire voorzieningen na van alle gemakken voorzien. En met slechts acht bezette plekken van de twintig een zee aan ruimte. Dicht bij het Canal du Midi. Daar komen we voor en dus gaan we na de middag fietsen. Vijftien kilometer over het fietspad langs het kanaal richting Carcassonne. Het kanaal is bekend of berucht vanwege de vele sluizen waar toeristen met huurboten nog wel eens de mist in gaan. We komen twee sluizen tegen, waar het rustig is en geen gekke dingen gebeuren. Bij de tweede sluis keren we om; we hebben er dan vijftien kilometer opzitten. Morgen gaan we de andere kant op.

Coordinaten: N43.24582, E2.13630                                                                                                                                                             

De eerste sluis die we vandaag tegenkwamen. 

Dinsdag 17 september

Dag twee hier in Bram met een fietstocht langs het Canal du Midi. Deze keer richting Toulouse, naar de stad Castelnaudary. Om half elf vertrekken we: het is dan nog erg fris, zwaar bewolkt en we hebben de wind tegen. Maar deze route is veel leuker dan die van gisteren: we komen zeker tien sluizen tegen. Waarvan de laatsten, voor Castelnaudary, zelfs meerdere “etages” hebben. In de plaats aangekomen gaan we op zoek naar een Lidl, waarbij we langs een enorme boulangerie komen. Met brood, gebak, koeken, warme en koude snacks en wat niet al. Daar maken we dankbaar gebruik van, het is tenslotte lunchtijd. Voor twee stukken pizza en koffie zijn we zeven euro twintig kwijt. En dat valt mee hier in Frankrijk. De volgend stop is dus de Lidl. En deze valt wat tegen: veel lege schappen en weinig “vertrouwde” producten. Maar we kunnen er weer een paar dagen tegen.                                                                                                                                                                                 De fietstocht terug verloopt voorspoedig. Met de wind in de rug en in de inmiddels doorgebroken zon zoeven we terug naar de camper. Tegen drie uur zijn we terug, na weer een rit van veertig kilometer. Daar moeten we weer even van bijkomen, maar dat kan gelukkig in de zon. Morgen gaan we op zoek naar de volgende camperplaats aan het Canal du Midi.  

Een sluis met een aantal “etages”.

Woensdag 18 september

We verlaten de camperplaats in Bram, zonder dat we in het dorp zelf geweest zijn. Dat bewaren we voor een volgende keer. We trekken verder langs het Canal du Midi naar een volgende overnachtingsplek. En dat valt nog niet mee. Het is opvallend dat er zo weinig camperplaatsen zijn in deze regio. Tien jaar geleden zijn we ook in deze buurt geweest en waren er nog vrije plekken. Die zijn allemaal verdwenen. Opgeheven of voorzien van hoogtebalken. We komen terecht in het stadje Homps. Met een grote haven waar talloze boten liggen voor de verhuur voor een trip over het kanaal. We kennen er weinig van terug en hebben geen idee waar we tien jaar geleden vrij gestaan hebben. En dat ligt niet aan Homps. We komen terecht op de enige camperplaats hier in de buurt. Van de organisatie Camping Car Park, die beheert een groot aantal camperplaatsen in heel Frankrijk. Keurig aangelegde parken met veel voorzieningen maar ook redelijk aan de prijs.  Na de middag gaan we weer fietsen langs het kanaal. Met in deze streek veel boten in het kanaal en veel fietsers langs het kanaal. En zoals het tijdens elke reis wel een keer raak is, vandaag de gebruikelijke lekke band. Maar daar draaien we de hand niet meer voor om tegenwoordig.

Coordinaten: N43.26905, E2.71543

Een kerk ergens onderweg.

Donderdag 19 september

Onze tweede dag in Homps begint met een wandeling: een rondje van drie kilometer. Eerst een stuk langs een meer hier in de buurt en vervolgens langs het kanaal weer terug. Niet spannend maar goed voor de conditie.                                                                 En na de middag natuurlijk weer een fietstocht langs het Canal du Midi. Een leuke tocht langs meerdere sluizen met drie etages. En bij enkele sluiswachters woningen is van alles te koop, zoals wijn en kunstvoorwerpen van ijzer. Voor toeristenprijzen, dus we weten ons te beheersen deze keer.                                                                                                                                                                         Voorlopig is dit onze laatste dag aan het Canal du Midi. Het grootste sluizencomplex in Beziers slaan we deze keer over. Daar zijn we tien jaar geleden al eens geweest. Morgen gaan we naar de zee. Daar weten we een aardige camperplaats in St. Pierre-la-Mer. En dan maar hopen dat er plaats is. 

Verschil moet er zijn: de linker camper is van ons.

Vrijdag 20 september

Vroeg opstaan betekent vroeg rijden. En deze keer een korte rit naar Saint Pierre-la-Mer, waar we om half elf aankomen. De camperplaats is behoorlijk bezet, maar er zijn nog fraaie plaatsen beschikbaar. We zijn hier al veel vaker geweest, de laatste keer was drie jaar geleden. Er is hier in al die jaren niet zo veel veranderd en dat is wat ons betreft ook helemaal niet nodig. Het is een leuke plek in een mooie omgeving en het voelt vertrouwd.                                                                                                                     We beginnen met een wandeling naar het dorp. Er is hier alle dagen markt, maar op de vrijdag met de meeste kramen. De buit deze keer is beperkt: drie meloenen voor drie euro. Er lekker, we mochten eerst proeven.                                                                        Na de middag komen Gerrie en Annie het terrein oprijden. Zij komen uit Spanje en zijn met terugreis bezig. Naast ons is nog ruimte genoeg dus binnen de kortste keren staan de stoelen en een tafel klaar voor de eerste koffiepauze. Met z’n vieren wandelen we nog een keer naar het dorp. Op de terugweg belanden we op het terras van de bar “Le Ficky”. Deze bar stond drie jaar geleden al te koop en is nog steeds niet verkocht. Niets veranderd dus, alleen de kwaliteit van het bier is er niet beter op geworden.                                                                                                                                                                                                                     Tot slot nog even over het weer. Een dag met minder zon dan de afgelopen dagen en af en toe een fris windje. Maar in elk geval een droge dag. Volgens de weerprofeten gaat dat de komende dagen wel veranderen.

Coordinaten: N43.19041, E3.19706 

Met Gerrie en Annie op het terras van "Le Ficky”.

Zaterdag 21 september

We beginnen de dag met koffie, samen met Gerrie en Annie. Waarna we gaan fietsen. Een tocht langs de zee, via Narbonne Plage naar Gruissan, een rit van bijna twintig kilometer. In Gruissan is het gezellig druk. Er is een grote markt en de terrassen zitten vol. Al met al ben je er zo twee uur onder de pannen. En gelukkig zit er ook een grote Lidl: we hebben weer eten genoeg voor de komende dagen. Terug bij de camper komen we bij tussen de campers, redelijk uit de wind. Zo af en toe zien we de zon tussen de wolken door piepen, maar dat zou wat ons betreft wel wat uitbundiger mogen.                                                                           Tot slot van de dag gaan we met z’n vieren uit eten. Om half zeven komen we in een restaurant terecht wat er wel gezellig uitziet. We zijn de eerste gasten. Voor Nederlandse begrippen zijn we aan de late kant, voor de Fransen is half zeven nog te vroeg om te gaan eten. De menu’s hier aan de kust bestaan voornamelijk uit “seafood”. Dus we gaan voor zalm en inktvis.                          Naarmate de maaltijd vordert wordt het steeds drukker en gezelliger in het restaurant. Moraal van dit verhaal: houd je van ergens gezellig eten in Frankrijk, moet je dat wat later op de avond gaan doen. Overigens was er niets mis met de zalm en de inktvis. We hebben lekker gegeten.   

Op de markt in Gruissan.

Zondag 22 september

Volgens de weersvoorspellingen wordt het een slechte dag met veel regen. Maar als we opstaan is het nog droog. Na de koffie gaan we wandelen, samen met Gerrie en Annie. Vlak naast de camperplaats zit een natuurgebied met de naam L’Oustalet. Met middenin een hele hoge rotsachtige heuvel met daar weer middenin een krater met water. Als je eenmaal boven bent kun je er omheen wandelen: met mooie uitkijkjes. Al met al een tocht van zo’n anderhalf uur.                                                                               Na de koffie en de lunch gaan we samen nog maar eens fietsen. Deze keer een bescheiden tochtje van twintig kilometer. We gaan naar het gehucht Cabanas de Fleury. Ook aan zee, maar om er te komen moet dat met een omweg door het binnenland.       Cabanas de Fleury moet het van de toeristen hebben met twee campings en een paar restaurants. Maar nu niet meer, het seizoen is voorbij en alles is gesloten. Behalve de camperplaats dan, daar staan een tiental campers. In deze tijd van het jaar niet de meest gezellige plek.                                                                                                                                                                                    Terug bij de camper is de Formule 1 race net afgelopen; Gerrie heeft deze gevolgd. Keurig gepland, want dan kunnen we aan de borrel. Het is tevens een afscheidsborrel: Gerrie en Annie gaan morgen terug naar het noorden. Tijdens die borrel, in de camper, krijgen we dan eindelijk het voorspelde slechte weer over ons heen: hoosbuien en onweer. Maar wij zitten gezellig binnen en droog.

De krater in het natuurgebied L’Oustalet.

Maandag 23 september

Vanochtend nemen we eerst afscheid van Gerrie en Annie. Zij beginnen aan de terugreis; wij zijn nog niet zo ver en gaan de andere kant op. We hebben samen een paar gezellige dagen gehad in Saint Pierre. We gaan er van uit dat we elkaar weer tegenkomen ergens in Marokko, begin volgend jaar. Als Allah het goed vindt.                                                                                               Onze laatste dag hier verloopt niet echt spannend. In de ochtend wandelen we naar de stad met een tas met wasgoed. Het is tenslotte maandag. In het centrum zit een wasserette. Voor een paar euro is de inhoud van de tas weer schoon en droog. Het wachten doen we op een terras met lekkere koffie.                                                                                                                                            Na de middag gaan we naar het strand; voor het eerst deze reis. Halverwege heeft de zon even een pauze, maar daarvoor en erna is het er heerlijk.                                                                                                                                                                                                 Terug bij de camper gaan we inpakken: morgen weer verder naar het zuiden.

Nog maar weinig bloeiende planten in deze tijd van het jaar.

Dinsdag 24 september

Om negen uur verlaten we de camperplaats in Saint Pierre: het is dan zwaar bewolkt. Na wat boodschappen in Narbonne rijden we naar Leucate Plage. Daar zitten twee camperplaatsen en een gemeentecamping naast elkaar. Wij kiezen voor de gemeentecamping. Voor een paar euro meer hebben we stroom en douches en geen gedoe met inbraakrisico’s. De afgelopen jaren zijn we hier al vaker geweest. Het is een grote camping waar nu veel campers staan. Kennelijk mensen die dezelfde keuzes maken als wij. Je krijgt een plek toegewezen: voor ons staan drie nu onbewoonde stacaravans. Van deze buren zullen we vannacht geen last hebben.                                                                                                                                                                                                      Na de middag gaan we wandelen. En qua afstand loopt dat wat uit de hand. Ergens halverwege, in het centrum van Leucate         , belanden we op een terras, in de schaduw. De lucht is inmiddels strakblauw en het is erg warm geworden. In Leucate weten we nog aardig de weg en we halen tal van herinneringen op van eerdere bezoekjes, zowel alleen als met vrienden.                                 Terug bij de camper hebben we er tien kilometer opzitten. Veel puf zit er dan meer in. Alleen nog douchen en een pizza halen bij “Chez Papa et Mama”, hier even buiten de camping.

Coordinaten: N42.90305, E3.05173 

De eerste rotonde als je Leucate binnenkomt.

Op een terras in de schaduw.

Woensdag 25 september

Het is weer tijd voor een fietstocht. Er zijn hier twee goed aangegeven routes. Vandaag kiezen we de zuidelijke route, naar Port Leucate. Door het duingebied kom je halverwege door een vissershaven, met zelfs een museum. Aan de ene kant komt de vis binnen door een kanaal, aan de beide andere zijden kun je eten. Vis zo van de boot op tafel. Tussen de middag is het er een drukte van belang in de restaurantjes.                                                                                                                                                                   Ook Port Leucate is een vakantiedorp. Met heel veel vakantieparken maar vooral met een enorme jachthaven. Vroeger zat er ook een camperplaats. Hier en daar staat er een “ paradijsvogel” vrij, maar de camperplaats vinden we niet terug. Wel is er markt op de woensdagmorgen; met kramen die we onderweg ook al zijn tegengekomen. En ook daar zit een Lidl, waar we even heengaan voor de heerlijke cervelaatworst. En we komen er een donsjack tegen voor Wim: goedkoper dan op de markt.                                    En ook in Port Leucate zit een grote boulangerie, vergelijkbaar met die in Castelnaudary. Onze lunch bestaat uit twee enorme stukken appelgebak en koffie.                                                                                                                                                                                  Na de middag komen we bij in de zon die dan weer volop schijnt. Het is bijzonder weer hier: ’s ochtends is het zwaar bewolkt,     ’s middags trekt het open en is het erg warm.  

Markt in Port Leucate: het deed ons denken aan Marokko.

Donderdag 26 september

Zoals gisteren al aangekondigd, vandaag een fietstocht naar het noorden. Daar ligt het gehucht La Franqui: deels aan zee, deels aan een binnenmeer. Het is een lagune gebied en een enorme windhoek. Vooral het strandsurfen is er erg populair, ook vanwege de enorme, harde, zandvlaktes. Ook zit er een camping en een soort camperplaats. In de zomer ongetwijfeld gezellig druk, nu nogal uitgestorven.                                                                                                                                                                                                    Aan de boulevard, bij het binnenmeer, komen we een kolonie flamingo’s tegen; redelijk dichtbij. Altijd weer fascinerend om naar te kijken. En we zijn niet de enigen.                                                                                                                                                                       Zoals we gekomen zijn moeten we ook weer terug. Het zoeken naar een alternatieve route via de telefoon is geen succes. Maar we hebben wel alle straatjes van La Franqui gezien.                                                                                                                                          Ook vanmiddag was het erg warm in de zon. We vinden een beschutte plek uit de wind om wat te lezen en te puzzelen. En er moet ingepakt worden. Morgen gaan we naar Spanje.

Karretjes wachtend op surfers.

Als we flamingo’s tegenkomen onderweg moeten die op de foto.

Vrijdag 27 september

We maken vandaag een “ritje” van honderddertig kilometer: naar de Costa Bravo in Spanje. Geen tolwegen rijden betekent veel drukte onderweg. Om Perpignan heen, dwars door Le Boulou en bij Le Perthus de grens over. Na La Jonquera, de eerste plaats na de grensovergang in Spanje, wordt het gelukkig wat rustiger. Ergens bij Figueres gaan we het “binnenland” in. We stoppen op de camperplaats in het stadje Bellcaire d’Emporda met de naam “Massis de Montgri” (met dank aan Gerrie en Annie). Een vrij complete camperplaats met prijzen die hier in de Costa Brava “gewoon” zijn: zo rond de vijftien en twintig euro. Even na de middag maken we een wandeling door het stadje. Erg oud maar brandschoon en op wat bladafval na is er geen ongerechtigheid te bespeuren. Maar er is ook geen mens te bekennen: op wat geluiden na uit een kindercrèche is het er doodstil.                             Vanuit de camperplaats lopen er enkele fietsroutes naar bekende toeristencentra als L’Estartit en L'Escala. Morgen gaan we een route uitproberen. 

Coordinaten: N42.07505, E3.09811

Ook in Bellcaire d’Emporda is de herfst begonnen. 

Zaterdag 28 september

Vandaag maar liefst twee fietstochten. In de ochtend gaan we eerst naar de grote badplaats L’Escala. Via een fietsroute over vooral gravelpaden. En van fietsroutes moet je je niet al te veel voorstellen. In Nederland hebben de fietsknooppunten, maar daar is hier geen sprake van. Het is af en toe gokken welke kant we opmoeten. Maar we hebben L’Escala gehaald. Zoals gezegd, een enorme badplaats met dito boulevard. En het waait er enorm. Een zeilwedstrijd met wel dertig boten is spectaculair om te zien vanaf die boulevard. Min of meer toevallig komen we terecht op een fietsroute die ons terugbrengt naar de camperplaats. Ongerust als we zijn door de erg harde wind: de dakluiken staan wijd open en de tv-schotel staat omhoog. Maar op de camperplaats valt de wind alleszins mee.                                                                                                                                                                Na de lunch beginnen we aan de tweede fietstocht. En ook deze route is slecht aangegeven. Via twee mooie maar uitgestorven dorpen, belanden we in de grotere plaats Torroella de Montgri. Met wat moeite vinden we een restaurant, aan een soort ramblas, wat open is, en gaan aan de drank. In de schaduw onder hoge bomen: Spanjaarden zijn niet zo van in de zon zitten.                         We zijn onderweg talloze fruitboomgaarden tegengekomen; enorme afmetingen, met appels en peren. En het is het begin van de oogsttijd. Overal staan kratten in het gelid om het fruit in te pakken. En we verbazen ons over de hoeveelheden appels en peren die onder de bomen liggen.                                                                                                                                                                                      Om vijf uur zijn we terug in Bellcaire: de kilometertellers staan dan op bijna vijftig kilometer. Het wordt goed slapen vannacht. 

Het bewijs dat we op de boulevard van L’Escala geweest zijn.

Een zeilwedstrijd voor de boulevard.

Zondag 29 september

Onze eerste zondag aan de Costa Brava. Om half acht worden we gewekt. Vlak in de buurt wordt het startsein gegeven voor een wedstrijd: iets met hardlopen of wielrennen. Een half uur lang wordt er van alles en nog wat aangekondigd via luidsprekers. Luid en duidelijk, helaas in het Spaans.                                                                                                                                                                          Wij houden het vandaag bij een eenvoudige fietstocht. Deze keer naar de andere grote badplaats L’Estartit. Ook naar die plaats loopt een fietsroute “binnendoor”. Ook L’Estartit heeft een enorme boulevard en daar is het vandaag erg druk. We bekijken wat campings en de heuse camperplaats. Dan is het tijd voor koffie op een terras, waar we keurig te woord worden gestaan in het Nederlands. En we horen de man vertellen dat dit de laatste dag is dat hij geopend is. Tot 1 april is de zaak gesloten: de buit voor dit seizoen is kennelijk binnen. Die zal niet alleen van de kopjes koffie zijn: voor twee erg lekkere koffie moeten we drie euro vijfenzestig afrekenen.                                                                                                                                                                                              Na de koffie brengen we een tijdje door op het strand. Ook daar is het behoorlijk druk. En met de wind valt het mee vandaag: veel minder dan gisteren. Om een uur of drie zijn we terug op de camperplaats. Tijd om bij te komen, rustig in pakken, douchen en af en toe kijken naar het WK wielrennen.                                                                                                                                                                    Vanavond maar eens puzzelen waar we morgen heen gaan. 

Een plaatje vanaf de boulevard in L’Estartit.

Maandag 30 september

Van het rijden zijn we vandaag niet moe geworden; het waren maar achtendertig kilometers. Na wat boodschappen in L’Escala rijden we naar het plaatsje Peratallada: een naam om even op te oefenen. Het blijkt een prachtig gerestaureerde hot-spot te zijn hier aan de Costa Brava. Oeroud, je waant je als het ware in de middeleeuwen. Het stadje is autovrij, even erbuiten heb je twee parkeerplaatsen. Op de grootste mogen campers staan. Waar precies is niet duidelijk, maar dat regelen we zelf wel. Als we aankomen staan er veel auto’s en drie grote touringcars. Het achterste deel van de parkeerplaats is leeg, dus installeren we ons daar maar.                                                                                                                                                                                                                    Na de koffie gaan we op verkenning uit. Het wordt een erg leuke wandeling. Alles is oud: de huizen, de bogen, de straatklinkers, de kerk, de toren, kortom alles. Met hier en daar een winkeltje en wat horecagelegenheden. Alles prachtig ingepast in het   middeleeuwse decor. Overigens is er ook al veel gesloten, ook hier is het hoogseizoen voorbij.                                                              Na de middag gaan we weer fietsen, ondanks het voornemen gisteren om een dag over te slaan. Maar de hele middag bij de camper zitten “niets doen” is niet ons ding. Je kunt hier twee kanten op, naar de steden Pals en le Bisbal d’Emporda; beiden bekend om het keramiek dat er gemaakt en verkocht wordt. Jaren geleden zijn we er ook geweest. Bij onze dochter staan nog altijd een aantal gebaksbordjes in de kast. Het wordt vandaag le Bisbal en het blijft deze keer bij kijken en niet kopen. Veel leuke spullen en fraaie kleuren, maar tien euro voor een gebaksbordje vinden we te gortig. Terug in Nederland gaan we wel naar de Hema.                                                                                                                                                                                                                           Natuurlijk zijn we weer veel te vroeg in de middag in le Bisbal. Op een paar grote keramiekzaken na, is alles nog gesloten tot laat in de middag. Wij kunnen er maar niet aan wennen. Gelukkig is er midden op de middag nog wel een terras open. waar een aantal Spanjaarden van onze leeftijd luidruchtig zitten te kaarten. Dat nemen we voor lief want met de prijzen van de consumpties is rekening gehouden met de hoogte van de Spaanse AOW.                                                                                                     Waren we de hele dag de enige camper op deze gratis plek, rond acht uur vanavond staan er vijf andere om ons heen. Kennelijk vanuit het idee: dicht bij die Hollanders staan we veilig.

Coordinaten: N41.97666, E3.09230

Shoppen in Peratallada.

En shoppen in le Bisbal

Dinsdag 1 oktober

Een erg warme dag vandaag: de zon is er al vroeg bij. We gaan daarom eerst terug naar de kust. Naar L’Estartit, waar je enorme parkeerplaatsen aan het strand hebt.Vorig weekend hebben we er ook campers zien staan. Vandaag is er ruimte te over en we parkeren de camper keurig recht met de neus naar de zee. Vervolgens maken we een wandeling door het centrum. En dat valt nogal tegen: heel veel zaken zijn al gesloten en er is weinig leven op straat. Na een half uur zijn we terug bij de camper en ontdekken een briefje achter een ruitenwisser. Het enige wat we kunnen ontcijferen is “politica” en 100 euro. Het zal een boete zijn omdat er kennelijk geen voertuigen geparkeerd mogen worden die hoger zijn dan twee meter twintig. En onze camper is twee meter dertig. Er is waarschijnlijk een diender met een duimstok langs geweest. We hebben geen idee wat we met het bonnetje moeten doen. Om de tekst te kunnen lezen heb je een loep nodig die bovendien het Spaans kan vertalen; en zo’n loep hebben we niet. We doen voorlopig maar even niets: van een vergelijkbare boete een paar jaar geleden hebben we ook nooit meer iets gehoord.                                                                                                                                                                                                    We parkeren de camper een eind verder en gaan naar het strand. Het is er warm en behoorlijk druk; maar er staat ook een vervelende wind. Zo rond een uur of twee hebben we er genoeg van en rijden naar het stadje Pals. We parkeren er keurig op de camperplaats. Een ongelijk, zanderig terrein aan een drukke invalsweg. We vinden het helemaal niks en besluiten al snel dat we hier niet overnachten. Maar we maken natuurlijk wel een wandeling door Pals. Met name het historische centrum is mooi; jaren geleden zijn we hier ook geweest maar we herkennen er niets meer van. En dat ligt niet aan het historische centrum.                      Na de wandeling gaan we terug naar de plaats waar we de afgelopen nacht ook gestaan hebben, in Peratallada. Een heerlijk rustige plek met ruimte te over. Voor in de avond wandelen we nog even het stadje door. Zo druk het er overdag is, zo stil is het er ’s avonds. En alles is gesloten, maar het is er prachtig verlicht.

Ook in Pals heb je fraaie doorkijkjes.

En toeristenwinkeltjes (na het maken van de foto zagen we de verbodsbriefjes pas).

Peratallada by night.

Woensdag 2 oktober

We gaan vandaag een eindje het binnenland in. Weg van de kust, naar de grote plaats Vic, min of meer aan de voet van de Pyreneeën. De route naar Vic is bijna overal vierbaans en onderweg komen we allerlei bekende namen tegen als Palamos en Platja d’Aro. Plaatsen waar we in het verleden al vaker geweest zijn. In Vic hebben we een aardige camperplaats gevonden, even buiten het centrum. Er zijn twintig plaatsen en als we er om half twaalf aankomen vindt er net een uittocht plaats: de garantie voor een mooie plek. De camperplaats is van alle gemakken voorzien. Alleen het aanmeldingssysteem is lastig. Het kan via een app, maar bejaarde camperaars en een Spaanse app is geen gelukkige combinatie. Het alternatief is een wandeling van twintig minuten naar het toeristenbureau in het hartje van het centrum. Daar kun je je inschrijven en krijg je een code van het sanitair gebouw. En betalen: vijf euro per nacht inclusief alles.                                                                                                                                       Het bezoekje aan het toeristenbureau combineren we met een klein rondje door het centrum. En we gaan ergens lunchen natuurlijk: voor het geld hoef je dat hier niet te laten.                                                                                                                                          En dan even iets over het weer. Het is zwaar bewolkt waar aan het einde van de middag enorme plensbuien uit vallen. En die gaan een groot deel van de avond door. Morgen graag weer een normale, zonnige dag.

Coordinaten: N41.93444, E2.24000

Drie Catalaanse symbolen bij de ingang van het Toeristenbureau.

Donderdag 3 oktober

Wat kan het regenen in Spanje: de hele avond en nacht kwam het met bakken uit de lucht. En we staan half onder een boom, dus toen het vroeg in de ochtend ophield met regenen, genoten wij nog van het nadruppelen uit die boom. In de ochtend is het nog zwaar bewolkt maar tegen de middag breekt de zon door en is het weer heerlijk buiten.                                                                                       Wij zijn dan al volop aan het wandelen door Vic. Er loopt een wandelroute door het historische centrum die we grotendeels volgen. Wij zijn niet onder de indruk. Historisch betekend hier vooral oud: smalle straatjes met hoge huizen en heel veel leegstand. En de monumenten zijn daar tussen weggestopt en amper toegankelijk. En zoals het ons wel vaker overkomt, loopt het dwalen door de stad nogal uit de hand. We hebben moeite het goede spoor weer terug te vinden.                                                   Aan het einde van de middag lopen we nog maar eens een rondje. In de buurt van de camperplaats moet een bank zitten die kan helpen bij het betalen van de parkeerboete van een paar dagen geleden. Met wat moeite vinden we het filiaal: maar dat blijkt al een tijd geleden gesloten te zijn. Morgen een nieuwe poging ergens anders. Vlak bij de gesloten bank zit een pizzarestaurant dat gelukkig wel open is. We bestellen “een grote”, we hebben trek. Maar dat blijkt een pizza voor twee dagen te zijn. Morgen dus de tweede helft. 

De Romeinse tempel van Vic.

Vrijdag 4 oktober

We worden gewekt door een hoop spektakel achter ons. Op een groot veld, pal achter de camperplaats, worden twee heteluchtballonnen opgeblazen. Het is nog erg vroeg en erg fris: het kost een boel gas om die dingen zover te krijgen dat ze op kunnen stijgen. Je maakt nog eens wat mee op een camperplaats.                                                                                                           Ook wij vertrekken uit Vic en gaan weer richting de kust. Hopelijk zijn de nachten qua temperatuur daar wat aangenamer dan aan de voet van de Pyreneeën. Een kilometer of twintig van de zee ligt het stadje Cassa de la Selva met, volgens de informaties, een aardige, rustige camperplaats. Er kunnen acht campers staan. Als we aankomen is er nog precies een plek beschikbaar en die pikken we snel in. Aan het einde van de dag staan er zestien campers, tot ver buiten de camperplaats.                                          We beginnen met een wandeling naar het stadje. Eerst de verkeerde kant op natuurlijk, maar na wat omzwervingen komen we uiteindelijk in het centrum. En daar zitten ook banken waar je parkeerboetes kunt betalen. De eerste bank is nog vijf minuten open en de medewerker stuurt ons naar een college bank. Een aardige mevrouw gaat aan de slag, maar de betaling met onze pinpas lukt niet. Bij bank nummer drie lukt het uiteindelijk wel, maar dan wel contant afrekenen. Een hele opluchting dat het gelukt is; zijn we van dat gedoe af. Onze portemonnee denk daar natuurlijk anders over.                                                                         Aan het einde van de middag lopen we nog een klein rondje om het grote sportcomplex, waar de camperplaats een onderdeel van is. Het is dan een drukte van belang op de straten. De scholen gaan uit, kinderen worden opgehaald en worden naar sport- of andere activiteiten gebracht. Die drukte gaat tot in de avond door. Vanuit de camper hebben wij zicht op het zwembad: ook daar volop activiteiten. Van zwemlessen voor de allerkleinsten tot aquagym voor de gevorderden. 

Coordinaten: N41.88186, E2.87708

Heteluchtballonen in Vic.

De kerk van Cassa de la Selva.

Zaterdag 5 oktober

De camperplaats hier in Cassa de la Selva ligt pal aan een Via Verde: een opgeheven spoorbaan waar een fietspad van is gemaakt. Dus wordt het weer een fietsdag. We gaan naar de zee, naar de grote badplaats Sant Felui de Guixols. Een leuke, afwisselende route langs de dorpen Llagostera, Santa Christina d’Aro en Castel d’Aro. Met alle drie nog een station, maar met andere bestemmingen. In Sant Felui is het erg druk rond het middaguur. Ook hier een grote jachthaven en een mooie boulevard: maar vandaag ook met een gezellig centrum. Het is etenstijd, dus veel mensen op de been op zoek of onderweg naar een eetgelegenheid. Wij komen terecht op het terras van een luxe banketbakker. Met broodjes en gebak in alle soorten en maten en lekkere koffie. En, nogmaals, voor de prijs hoef je het niet te laten. Na het eten lopen we nog een rondje door het centrum om vervolgens aan de terugtocht te beginnen. En die viel ronduit tegen. Op de heenweg was het meer dalen dan klimmen, zonder dat we daar erg in hadden; we dachten dat we de wind in de rug hadden. Daar kwamen op de terugweg wel achter: meer klimmen dan dalen dus. Redelijk uitgeteld zijn we om vier uur terug bij de camper. De kilometertellers staan dan op achtenvijftig. Het voornemen om na het eten nog even naar het stadje te gaan, laten we maar varen.

Een van de mooiere gebouwen aan de boulevard van Sant Felui.

De skyline van Cassa de la Selva.

Zondag 6 oktober

Gisteren hebben we de Via Verde richting de zee gefietst, vandaag dus de andere kant op. Via de dorpen Llambilles en Quart naar de grote plaats Girona. Opnieuw een aardige route, weer deels over gravelpaden. Girona is een wel erg grote stad en het is er enorm druk. Normaal zijn wij niet zo van de grote steden, maar Girona viel erg mee. Bij het VVV kantoor halen we een plattegrond. Met name het historische centrum is een toeristische attractie. Een prachtig centrum waar je eindeloos rond kunt dwalen; en trappen kunt lopen. Bijna alle bezienswaardigheden liggen op hoogte en om die te bezoeken is het nodige klimwerk verreist. Die hebben wij niet allemaal beklommen.                                                                                                                                              Na de wandeling komen we terecht op het terras van Cafetaria/Restaurant PlisPlas. Ondanks de wat wonderlijke naam smaakt het toeristenmenu wat we er gegeten hebben prima.                                                                                                                                         En dan beginnen we aan de terugtocht. Een avontuur op zich: een Via Verde terugvinden die ver buiten de stad begint en in die grote stad slecht aangegeven wordt. Bijna niet te doen. De afstand van de juiste weg naar de camperplaats is ruim veertien kilometer. Bij ons zijn het er achtentwintig geworden. Terug bij de camper, het is dan al na vieren, is de zon verdwenen. Een moedige poging om nog buiten te zitten, geven we snel op. Snel de camper in en de benen omhoog.

Ergens in het historische centrum van Girona.

Een van de vele kerken in Girona.

Maandag 7 oktober

De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn niet geweldig: het kan bijna alle dagen gaan regenen. We zitten dus stevig te dubben wat we gaan doen. Om te beginnen gaan we terug naar Vic, waar we vorige week ook twee nachten zijn geweest. Een aardige camperplaats van alle gemakken voorzien. Bovendien met de voordelen van een grote stad zoals winkels en eetgelegenheden. Voor we naar de camperplaats rijden, willen we eerst boodschappen doen. Aan supermarkten geen gebrek in Vic, maar wel aan parkeerplaatsen voor campers. Met veel pijn en moeite komen we terecht bij de Mercadonna, een fraaie winkel overigens. Voorzien van voldoende proviand gaan we naar de camperplaats, waar we een leuke plek vinden. We waren gelukkig nog redelijk op tijd, want in de loop van de middag loopt de camperplaats overvol. En was het op de weg hier naar toe zwaar bewolkt, in Vic schijnt de zon en is het heerlijk buiten.                                                                                                                            Dat duurt tot een uur of vier, waarna het ook hier helemaal dichttrekt. Tijd voor ons om de stad in te gaan. We moeten eerst naar het toeristenbureau voor voor de inschrijving en betaling van de camperplaats. Pogingen om een app te installeren waarmee je dat ook kunt regelen, lopen op niets uit; we zijn gelukkig niet de enigen volgens de mevrouw van het toeristenbureau. Op het bureau boeken we voor twee nachten. Dat kost tien euro inclusief stroom, douches enzovoort.                                                                                                                                          En zo rond een uur of half vijf gaan de winkels weer open in Vic en dan wordt het gezellig druk in het centrum. Natuurlijk pakken we ook een terrasje: in vergelijking met Nederland is het hier een genoegen om af te rekenen.

Coordinaten: N41.93444, E2.24000

Onze plek op de camperplaats van Vic.

Dinsdag 8 oktober

Op dinsdag is er een grote markt op het “Placa Major” in Vic. Het centrale plein: zonder markt een enorme vierkante zandvlakte, midden in het centrum. Vandaag vol kramen met spullen die je op alle markten tegenkomt, zoals kleding, schoenen en groente en fruit. De enige bijzondere kraampjes zijn die van paddestoelen verkopers: paddestoelen in alle soorten en maten. Ook hier is de herfst begonnen. Dat merken we ook aan het weer. De nachten worden kouder en overdag zien we de zon steeds minder vaak. Af en toe een uurtje buiten zitten kan nog net, maar we zitten steeds langer binnen.                                                                       Aan het einde van de middag gaan we voor de laatste keer de stad in; we weten er inmiddels aardig de weg. In het centrum gaan de winkels pas om vijf uur echt open en dan wordt het er opeens gezellig druk. Een totaal ander ritme dan wij in Nederland gewend zijn.                                                                                                                                                                                                                  Op de terugweg gaan we langs de pizzabakker: we hebben geen zin om ons druk te maken over eten koken vanavond. 

Op de markt in Vic.

Paddestoelen te koop.

Woensdag 9 oktober

Na weer twee leuke dagen in Vic gaan we terug richting de kust. Als we om tien uur gaan rijden is het zwaar bewolkt, zoals bijna alle dagen s’ochtends. De volgende camperplaats die we uitgezocht hebben ligt in het dorp Vidreres, nog geen uur rijden van Vic. Die camperplaats blijkt een hele grote mix-parking, met ergens aan de rand plaats voor zes campers. Al bij het oprijden van het terrein bekruipt ons het gevoel: is dit alles?. Een gratis plek met water en loosmogelijkheden maar in een troosteloze omgeving. Goed genoeg om er koffie te drinken en een nieuwe plek op te zoeken. Nog wat dichter bij de kust vinden we de volgende in Santa Christina d’Aro. Maar ook daar vinden we de camperplaats niks. Ook weer een mix-parking waar zes campers keurig in het gelid staan in een hoek. Plaatsen wel met stroom, maar met zes campers helemaal vol. Op dus naar nummer drie. Twee jaar geleden hebben we op de camperplaats in Palamos gestaan: L’EmpordArea. Een camperplaats van alle gemakken voorzien en toen al behoorlijk aan de prijs. Onze namen staan nog in het computersysteem en we boeken voor twee nachten. Afrekenen bij het vertrek: we hebben niet gevraagd naar de prijs, dat zien we dan wel.                                                                                         De middag brengen we in gepaste rust door. De zon schijnt dan weer volop, alleen staat er een stormachtige wind: de camper fungeert nu als windvanger.                                                                                                                                                                                       Aan het einde van de middag maken we weer een wandeling, nu langs een deel van de boulevard. Met aan de zeekant wind- kitesurfers en foilers. Met deze harde wind een enorm spektakel. Aan de andere kant van de boulevard zijn ze aan het jeux de boulen. Dat kan ook ondanks de harde wind: de ballen zijn net zwaar genoeg om niet weg te waaien.                                                    Op een terras, in de luwte, komen we Thijs tegen. Die is in maart in Groningen op de fiets gestapt om een rondje te fietsen. Langs de westkusten van Frankrijk, Spanje en Portugal, en via de Algarve en de Spaanse Costa’s terug naar het noorden. In december moet hij in Winterberg, Duitsland, zijn om er skiles te geven. Maar eerst vannacht slapen in een tentje: hij had al een stil plekje ontdekt. Zomaar een leuke ontmoeting aan de Costa Brava in Palamos.

Coordinaten: N41.85740, E3.11467   

Foilen voor het strand van Palamos

Donderdag 10 oktober

We zijn weer toe aan een fietsdag. Daarvoor gaan we eerst naar het toeristenbureau voor een goede fietskaart. De oogst valt tegen. De enige fietskaart die ze hebben bestrijkt deze hele regio: Baix Emporda. Met kleuren worden routes aangegeven tussen de diverse plaatsen: maar geen details. We gaan dus zelf op onderzoek uit. Eerst naar het noorden, langs de kust. We passeren een groot havencomplex en komen terecht op een fraaie wandelroute pal langs de kustlijn. Maar daar kan en mag je niet fietsen. En hoe we ook zoeken, nergens iets van een fietsroute te ontdekken. Bij een prachtige baai met dito strand, met de naam la Fosca, keren we om en gaan terug naar de camper.                                                                                                                                                 Na de middag beginnen we aan een tweede poging, nu naar het zuiden richting Platja d’Aro. Er loopt een prachtige boulevard van Palamos naar Platja d’Aro, onderbroken door een in zee lopende rotspunt, waar je enkel te voet over kunt. En hoewel dat officieel niet mag, fietsen we over die boulevard en met een bocht om die rotspunt heen. Zitten we plotseling op een Via Verde van wel een kilometer lang en die dan even plotseling ophoudt als die begon. Met een bordje: einde Via Verde.                                                       Uiteindelijk komen we in Platje d’Aro terecht. En dat kennen we nog uit eerdere jaren. We hebben ooit al eens op camping Calo Cogo gestaan en meerdere keren op camperplaatsen daar. Die laatsten zijn allemaal verdwenen: opgeheven, voorzien van hoogtebalken of omdat er gebouwd wordt. Ergens bij een voormalige camperplaats ligt een winkelcentrum waar we nog even gaan kijken. We weten er nog feilloos de weg: de Lidl, Aldi, Decatlon en de slijterij zitten er allemaal nog. En het koffietentje voor de nodige verfrissingen.                                                                                                                                                                                             Morgen onze laatste dag in Palamos: zaterdag gaan we weer langzaam naar het noorden.        

Kunst aan de boulevard.

Vrijdag 11 oktober

Onze laatste dag in Palamos, en waarschijnlijk ook in Spanje. Een dag met wat tutten, luieren en aan het einde hard werken. We moeten wat boodschappen doen en dat combineren we met een wandeling over een stukje van de boulevard. En aan die boulevard zit ook een warme bakker, met een leuk terras voor de deur. Ze hebben er lekkere koffie plus een ruim assortiment voor iets daarbij. Op de terrassen die nog open zijn in deze tijd van het jaar, is het ook vroeg in de ochtend al behoorlijk druk: de koffie smaakt er kennelijk beter dan thuis.                                                                                                                                                            Na de middag gaan we naar het strand en zitten een poos heerlijk in de zon. Veel meer kun je ook niet op de stranden hier. Het is beslist geen wandelstrand en er is geen schelp te bekennen. Misschien leuk om andere badgasten te observeren, maar die zijn er vandaag bijna niet. Tegen vieren komen er wolken en is het uit met de pret; we gaan terug naar de camper en worden we erg druk. Vuil water uit de camper, schoon water er weer in en de ramen wassen. En er is weer een voorband van een fiets lek; plakken dus. Tussendoor nog een keer naar de supermarkt voor twee grote flessen water, en daarna nog een keer: de voorraad bierblikjes heeft zorgelijk vormen aangenomen. Tot slot moet alles ingepakt worden, er moet worden afgerekend, worden gegeten en tot slot douchen. Kortom druk, druk, druk. We zijn bijna klaar om morgenvroeg te vertrekken. 

De kerk van Palamos: een foto zonder zonder de lelijke hoogbouw overal.

Zaterdag 12 oktober

De terugreis is begonnen en we verlaten de Costa Brava en Spanje. Ook op deze zaterdagmorgen is het druk op de wegen richting Frankrijk: veel vrachtverkeer en campers. Bij de grensovergang nemen we een stukje tolweg, waarmee we drukke grensdorpen vermijden. Dar kost welgeteld een euro vijftig. In Frankrijk gaan we weer naar de camperplaats in Sant Pierre la Mer, waar we twintig september ook gestaan hebben. We hebben iets met deze plek: het voelt een beetje als thuiskomen. Het goede nieuws is dat er plaats genoeg is en dat het droog is. Maar het is bewolkt: er staat veel wind en het is er fris.                          Ergens aan het einde van de middag maken we nog een wandeling. We zitten nog een beetje in het Spaanse ritme: het wordt pas gezellig aan het einde van de middag en het begin van de avond. Via de inmiddels gesloten camping naar de boulevard, langs een verlaten strand. In het dorp is het stil, behalve in een hoekje van het grote plein. Daar is een groep leeftijdsgenoten aan het lijn-dansen. Hoe dat in het Frans genoemd wordt hebben we niet kunnen achterhalen. Het zag er gezellig uit. Het was de enige plek waar meerdere mensen bij elkaar waren in het dorp. Deze zaterdag was geen uitgaansdag in Sant Pierre.

Coordinaten: N43.19041, E3.19706

Het enige vermaak op d

De mooiste camper hier vandaag.

Zondag 13 oktober

Ook bij het opstaan vanmorgen is het zwaar bewolkt. Als de zon had geschenen in Sant Pierre, waren we nog een dag gebleven: nu gaan we rijden. Na een half uur hobbelen gaan we de prachtige A75 op: vierbaans, superglad en geen obstakels.                         Ergens halverwege kom je de beroemde brug van Millau tegen; een tolbrug. Het alternatief is de berg af en door de stad  Millau. We hebben geen haast, dus we kiezen voor de laatste optie. Ook een uitstekende route met een prachtig uitkijkpunt halverwege. In Millau zelf komen we twee relatief goedkope benzinestations tegen. Maar bij beiden werkt onze Rabo pinpas niet: dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Zelfs niet in Marokko.                                                                                                                                    Tegen half drie zijn we op de voor vandaag uitgekozen camperplaats in Issoire. Een stadje vlak bij de A75: een gratis plek voor acht campers, waar er aan het einde van de middag veertien staan. Wij staan keurig in het gelid in het rijtje van acht campers. Over deze camperplaats kunnen we verder kort zijn: het is gratis, de voorzieningen zijn minimaal en we hoeven er gelukkig maar een nacht te blijven. Morgenvroeg weer snel weg hier.                                                                                                                                      Issoire zelf is overigens een aardige stad. Veel winkeltjes, twee kerken en musea, en een fraai park. Daar is wat volk op de been, verder is het erg rustig, het is ook zondag. Maar op een groot plein, het Place de la Republique, is een terras open. We zitten er heerlijk in de zon tussen de andere Franse terrasgangers. Aan de prijzen hier moeten we weer even wennen.

Coordinaten: N45.54533, E3.24162

Links de brug, rechts Millau.

Kunst in Issoire

Maandag 14 oktober

De volgende etappe op weg naar huis. We rijden richting Auxerre. Maar zo’n honderd kilometer daarvoor zitten we in de buurt van de Loire. En omdat het qua weer opnieuw een erg mooie dag is, besluiten we ergens aan die rivier te overnachten. De eerste uitgezochte camperplaats is niet te vinden; de coordinaten kloppen voor geen meter. En ook een tweede plek is onvindbaar. Die camperplaats is zichtbaar op onze TomTom, maar hoe we ook zoeken, we komen er niet. Een derde poging heeft uiteindelijk wel succes. In het dorp Lere komen we terecht op een echte camperplaats. Niet aan de Loire, maar in een haventje van een kanaal. Een aardige plek met wat voorzieningen. Met wat verderop zelf een sanitair gebouw. Bestemd voor de gasten van de haven, maar ook voor de camperaars vinden wij. Wij staan tenslotte ook in de haven.                                                                                             Na het bijkomen in de zon maken we zoals gebruikelijk een wandeling door het dorp. Een dorp zoals er talloze zijn in Frankrijk: oud, stil en weinig leven te bekennen. Voor het dorp hoef je niet naar deze camperplaats te gaan.

Coordinaten: N47.47456, E2.87494

Het kanaal, wat boten en daarachter/tussen onze camper.

Dinsdag 15 oktober

We zijn erg vroeg uit bed vanmorgen: er moeten kilometers gemaakt worden vandaag. Het is weer zwaar bewolkt en het miezert wat. Geen reden om langer aan de Loire te blijven. Via Auxerre, Troyes en Reims rijden we naar het noorden. Rond half twee zijn we bij Reims: daar in de buurt hebben we een camperplek uitgezocht. Maar het is en blijft zwaar bewolkt en we hebben geen zin om de hele middag in de camper te zitten: dus rijden we door. Op de TomTom hebben we Luik ingetoetst: we hoeven ons niet bezig te houden met de logica van het Belgische wegennet.                                                                                                                            Om half vijf zijn we door het erg drukke Luik heen en rijden naar Blegny en zoeken de camperplaats op bij het voormalige mijnen complex. Nu een toeristische trekpleister: maar niet op deze dinsdagmiddag om vijf uur. Bijna alles is gesloten: helaas ook het restaurant.                                                                                                                                                                                                                   In de “camperhoek” van het grote parkeerterrein staan in de loop van de avond zo’n twintig campers, bijna allemaal landgenoten. Afgelopen voorjaar, als laatste stop van de voorjaarsreis, zijn we hier ook geweest en hebben toen bijna alles bekeken. Vandaag houden we het bij een klein rondje om de benen te strekken. En daarna snel de camper in: we moeten zelf koken en afwassen.                     Morgen het laatste stuk van deze reis.                                   

Onze camper bij de “Blegny Mine”.

Woensdag 16 oktober

De laatste etappe vandaag. Van Blegny via Oosterbeek naar Apeldoorn. Het eerste stukje is een gehobbel van jewelste. Smalle wegen, erg druk en een kermis langs een doorgaande weg. Maar eenmaal op de grote weg kunnen we doorstomen. In vergelijking met de landen waar we geweest zijn, zijn de wegen hier bij ons bijna perfect.                                                                        Om elf uur zijn we in Oosterbeek, waar bij onze dochter de koffie klaar staat. En ook de hond Cobus, een Berner Senner van veertig kilo. Als hij ons herkent in de verte wordt hij helemaal wild; het kost ons moeite om op de benen te blijven.                          Tegen half twee zijn we weer in Apeldoorn, en begint, zoals na iedere reis, het leegpakken en opruimen.                                               Deze najaarsreis zit er dus weer op. Een reis die vooral bepaald werd door het weer. Zo hebben we Normandie en Bretagne overgeslagen vanwege het slechte weer toen we daar in de buurt waren. Desondanks toch weer een leuke reis waarin we vooral veel en mooie fietstochten gemaakt hebben.                                                                                                                                                        De volgende reis is inmiddels al weer gepland: eind december gaan we weer naar Marokko. Voor de laatste keer, maar dat hebben we al vaker geroepen.