Turkije: najaar 2012

Zondag 19 augustus

We zijn weer op pad voor weer een lange reis. Vrijdag 31 augustus moeten we in Budapest zijn voor de aftrap van een groepsreis naar Turkije. Weer met "Vagebond" uit Groningen. En weer met dezelfde reisleiders en bijna dezelfde deelnemers. Een reis heen en terug door de Balkan.

Vanochtend om half negen zijn we uit Apeldoorn vertrokken. Met de airco aan viel het in de camper nog erg mee met de hitte. Tegen een uur zijn we in de buurt van Kassel, in het Sauerland, en we besluiten om een camperplek te zoeken. Die vinden we in het dorp Wolfshagen. Een keurige plek met vooral keurige Duitse campers. De middag brengen we in gepaste rust door; het is veel te heet om iets te ondernemen. Zelfs de wandeling in de avond naar het dorp is eigenlijk nog te veel.

Maandag 20 augustus

Opnieuw een bloedhete dag, het lijkt nog warmer dan gisteren. We reizen verder naar Dresden en vinden een camperplek in het centrum. Duur, maar dan zit je ook midden in Dresden. Alleen jammer dat het veel te warm is om wat te doen. Dus laten we het bij een wandeling onder de hoge bomen van een groot stadspark. Tegen acht uur breekt er een enorm onweer los, met de nodige regen. Helaas brengt dit nauwelijks verkoeling. We besluiten om voor twee euro per persoon te gaan douchen in een mooi hotel om de hoek. Ook kunnen we er gratis internetten. Hoewel, het kost welgeteld een halve liter bier.

Dinsdag 21 augustus

Vanochtend vroeg op pad naar het centrum van Dresden. De temperatuur viel nog mee. We hebben de oude binnenstad bekeken en langs de Elbe gewandeld. Veel erg oude gebouwen, monumenten en beelden. Tegen de middag zijn we terug bij de camper en na het eten verlaten we Dresden. We trekken zo'n honderd kilometer verder tot even voor de Poolse grens en belanden in het dorp Jankendorf bij een stuwmeer. We staan op een grasveld midden in een bungalowparkje. Een beetje gedateerd, waarschijnlijk nog uit het DDR tijdperk. Maar verder een prima plek met aardige mensen en een restaurantje met sympathieke prijzen. Het was vandaag gelukkig wat minder warm dan de voorgaande dagen. Een fikse bui regen in de avond brengt nog meer verkoeling.

Woensdag 22 augustus

Om zeven uur vanochtend worden we gewekt met veel regen en onweer. Dus nog maar even blijven liggen. Toen we om half tien vertrokken, was het alweer warm. Vandaag een saaie, lange rit van bijna vierhonderd kilometer over een overigens prima snelweg. We zijn in Polen dus en tegen vier uur zijn we in Auschwitz en staan op een groot parkeerterrein bij de ingang. Morgen gaan we het complex bekijken.

Donderdag 23 augustus

Het is al vroeg druk in Auschwitz. Toeristenbussen rijden af en aan. Om half elf kunnen we mee met een Duitstalige gids, met een klein groepje van acht personen. We weten eigenlijk al heel veel van wat daar gebeurd is. Maar als je daar loopt bekruipt je een enorm beklemmend gevoel. Je waant je terug in de tijd en de sfeer waar meer dan één miljoen mensen vermoord zijn. Een heel bijzondere ervaring en moeilijk te omschrijven. Tegen drie uur zijn we terug bij de camper en trekken verder naar Slowakije. Even over de grens stoppen we in het plaatsje Martin, en zoeken een camping op.

Vrijdag 24 augustus

We hadden eigenlijk een rustdag gepland, maar dat viel nog knap tegen. We zouden "even" naar het dorp lopen. Maar na anderhalf uur onderweg te zijn geweest hebben we toch maar de bus genomen. En het dorp viel nog tegen ook. Tegen vier uur waren we weer terug en hebben wat getut in en rond de camper. Straks, na het internetten, maar eens uitzoeken waar we morgen heengaan.

Zaterdag 25 augustus

We hebben nog één adres van een camping in Slowakije. In het zuiden, in de buurt van de Hongaarse grens. Dankzij het blad van de NKC. Het dorp heet Cerovo, de camping "Lazy" (landelijk gebied) en is van een Nederland stel. Een echte boerderijcamping waar allerlei dieren rondlopen en van alles verkocht wordt. Plus gratis zelfpluk groente uit de tuin. Dus hebben we vanavond erg verse slabonen gegeten. De laatste kilometers hier naar toe was de weg bar slecht. Een veel betere weg bleek onze TomTom nog niet te kennen. 

Zondag 26 augustus

Vanochtend heerlijk buiten gezeten, wat geklungeld en een wandeling gemaakt. De bomen beginnen al te verkleuren hier. Ook gekeken naar het melken van de geiten, waarbij de kinderen van de gasten mee mogen helpen. In de loop van de middag begint het enorm te waaien. We hebben zelfs de camper moeten draaien. En nu, het is 21.00 uur, regent het.

Maandag 27 augustus

Bij het opstaan was het maar zestien graden in de camper: dat zijn we niet meer gewend. De zon scheen gelukkig wel lekker. We hebben pech: Wobbie heeft flinke rugklachten en niet genoeg pijnstillers meegenomen. Dus vanochtend eerst met de camper naar een ziekenhuis gereden, zo'n vijftig kilometer verderop. Een gebouw nog uit de tijd van het ijzeren gordijn, oud en somber. Het kostte enige moeite, maar we hebben de juiste pillen gekregen. Een dokter hebben we niet gezien. Kosten één euro tweeënnegentig. Vervolgens zijn we naar een oude goudmijn geweest. Van buitenlandse toeristen hebben ze hier nog nooit gehoord. Geen Engels of Duits, niets van dat alles. Wij dus achter een groep mensen aan met een gids. We hebben zeker een dik uur onder de grond gelopen door het gangenstelsel met veel uitleg in het Slowaaks. En dat, het lopen, viel niet mee met een onwillige rug. De taal overigens ook niet, we hebben er niets van meegekregen. De volgende stop is een kuuroord met water met een bijzondere geneeskrachtige samenstelling. Wij dachten een kaartje te kopen voor alle veertien bronnen. Maar nee, één bad één kaartje voor een bepaalde tijd. Wil je nog in een ander bad, dan aankleden en opnieuw naar de receptie voor een nieuw kaartje en een nieuwe afspraak. Dus we hebben maar één bad gezien. Tot slot uit eten geweest; samen voor veertien euro heerlijk gegeten. Bij terugkomst op de camping kwam de eigenaresse een lijst brengen van doctoren in Budapest, die Engels spreken. Erg lief, een leuk mens. Morgen trekken we verder naar Budapest. Vanwege de rugproblemen nemen we komende vrijdag de beslissing of we de reis voortzetten of niet.

Dinsdag 28 augustus

We verlaten Slowakije en gaan op weg naar Budapest. Daar op de stadscamping "Haller" hebben we komende vrijdag de eerst bijeenkomst van de Vagebondgroep voor de reis naar Turkije. We hebben dus nog een paar dagen om Budapest te verkennen. Vandaag is een groot deel van de groep ook al gearriveerd. Veel bijgekletst en wat bijgeborreld dus. 

Woensdag 29 augustus

Vanmorgen om half tien op pad. We gaan naar een welness/ zwembad met allerlei gezondheidsbaden. Het complex is al meer dan honderd jaar oud, maar ziet er sfeervol uit. De buitenbaden vinden we het lekkerst. Om één uur krijgt Wobbie een massage: fijn, maar vooralsnog heeft het geen effect op de rugklachten. De tocht naar het zwembad was spannend. Eerst een tramrit en daarna twee trajecten met de metro. Bovendien reed Wobbie zwart. Geen idee waar we een kaartje konden kopen. Iedereen boven de 65 mag gratis met het openbaar vervoer. Met de witte krullen van Wobbie lijkt ze ook 65, maar het voelde niet fijn, want er werd wel gecontroleerd. Morgen maar ergens een kaartje zien te kopen.

Donderdag 30 augustus

Vandaag zijn we naar het centrum gereisd. Met de metro, met een geldig kaartje voor Wobbie. Daar met de toeristenbus en boot een rondtoer gemaakt door Budapest en de Donau opgevaren. Op deze manier krijg je een aardige indruk van de stad. Eigenlijk is het één grote verzameling van monumenten en oude gebouwen. Overigens, bijna allemaal, keurig onderhouden. Morgen hebben we nog één bustocht tegoed.

Vrijdag 31 augustus

Onze laatste dag in Budapest. Vanochtend zijn we nog een keer de stad in geweest voor de laatste rondrit. We hebben een eiland in de Donau bezocht en de grote overdekte markt bekeken. Vanmiddag wat uit zitten puffen; vandaag was het opnieuw dik boven de dertig graden. Om vijf uur vanmiddag was de eerste bijeenkomst van de Vagebondreis naar Turkije. Gevolgd door een gezamenlijke maaltijd in het restaurant van de camping. We zijn uitgebreid geïnformeerd over de komende week en, niet onbelangrijk, het was weer erg gezellig. Morgen op weg naar Roemenië.

Zaterdag 1 september

Wij gaan vandaag vroeg op pad. Het eerste deel van de route gaat over snelwegen; saai, maar het rijdt probleemloos. Maar hoe dichter we bij de Roemeense grens komen, des te slechter de wegen worden. Bovendien wordt het steeds drukker; veel vrachtverkeer en volgepakte auto's. Het passeren van de grens gaat redelijk snel. Alleen het regelen van een elektronisch tolvignet, vijf euro, kost wat tijd. De wereld ziet er hier anders uit dan in bij voorbeeld Hongarije. De wegen zijn matig en de huizen zien er wat haveloos uit. We zitten in het noorden van Roemenië, dichtbij de grote plaats Arad. De camping ligt in het dorp Lipova. De camping zelf houdt niet over, maar het ernaast liggende zwemcomplex maakt alles goed en zorgt voor de broodnodige verkoeling. Want het was vandaag weer boven de dertig graden.

Zondag 2 september

Om negen uur zijn we alweer aan het rijden. We hebben 300 kilometer te gaan en met smalle en niet al te beste wegen is het een flinke, vermoeiende rit. Bovendien controleert de politie regelmatig op de snelheid. Je bent voortdurend aan het schakelen tussen de 30, 40 50 en 70 kilometer. Halverwege bezoeken we een kasteel met veel torens, een echt sprookjeskasteel. Het is grotendeels mooi gerestaureerd, maar de omgeving is troosteloos. Veel oude en vervallen fabrieken. Om half vijf zijn we op de camping in het dorp Cirti. De camping heet "De Oude Wilg" en is van een Roemeen die met een Nederlandse is getrouwd. Na de installatie krijgen we een welkomstborrel. Het was vandaag weer 38 graden. 

Maandag 3 september

We stonden vanochtend op acht uur op. Tenminste dat dachten we; bleek het al negen uur te zijn. Het is hier een uur later en dat waren we even vergeten. Om half tien vertrok de bus voor een excursie naar de plaats Sibiu. Onder leiding van de mevrouw van de camping hebben we de sfeervolle stad bezocht, gegeten, gewandeld en op een terras gezeten. Heerlijk zo'n dag, even zelf niet rijden en koken.

Dinsdag 4 september

Het was fris de afgelopen nacht; bij het opstaan was het maar elf graden. Maar de temperatuur loopt snel op naar weer dik boven de twintig graden. We moeten vandaag weer driehonderd kilometer rijden, dit keer over goede wegen. We besluiten om een omweg te nemen en een bergpas over te gaan. Het is een wit weggetje op de kaart, maar druk met vrachtverkeer en dat valt wat tegen. Maar de omgeving is prachtig, zeker ook de weilandjes met kleine hooibergjes. Om vier uur zijn we op de camping in Boekarest. we staan in een grote kring op een soort middenterrein. De toiletgebouwen zien er prima uit en we hebben een goede internetverbinding. natuurlijk wordt er weer lekker geborreld en gezellig gekletst. Morgen gaan we naar het paleis van Ceausescu.

Woensdag 5 september

Een dagje Boekarest. Met de bus naar het centrum en de stad met een gids bekeken. Ook hier veel historie, oude monumentale panden en kerken. We hadden een vrouwelijke gids (Engels) die zeer enthousiast aan één stuk door bleef vertellen over alles wat er bijzonder is aan haar stad. Het hoogtepunt was het bezoek aan het voormalige paleis van Ceausescu. Onvoorstelbaar groot en voorzien van ontelbare enorme zalen, bekleed met marmer, tapijten en ornamenten. In ruim een uur tijd hebben we maar vijf procent van het complex gezien. Na de lunch, als afsluiting, zijn we nog naar een openluchtmuseum geweest. Vol huisjes en hutjes van de boerenbevolking van weleer. Een groter contrast met het paleis is niet denkbaar. Al met al een lange dag met opnieuw dik dertig graden.

Donderdag 6 september

We verlaten Roemenië en gaan naar Bulgarije, naar de plaats Dryanovo. Een rit van tweehonderdvijftig kilometer. Het is even spannend om Boekarest uit te komen en aan het einde van de rit de camping te vinden. De reis er tussen verloopt probleemloos. Bij de grens moeten we de Donau over via een tolbrug en we hebben voor Bulgarije weer een tolvignet nodig. De grensovergang lijkt overigens een soort doolhof met erg slechte wegen. Op de camping staan we weer in het gelid, keurig op een rij. Het is een soort vallei, met als voordeel dat de zon al snel verdwenen is en het gelukkig wat afkoelt. 's Avonds met z'n allen wezen eten in het restaurant van een klooster. Erg gezellig en erg veel eten voor weinig.

Vrijdag 7 september

We gaan op weg naar Turkije, naar de plaats Edirne, dertig kilometer over de grens met Bulgarije. Een zeer afwisselende rit van 230 kilometer. Allereerst moeten we een soort pas over; een prachtig stuk over een mooie weg. Vervolgens door enkele plaatsen en dorpen, rommelig en veel leegstand. Opvallend zijn de enorme standbeelden die je met een zekere regelmaat tegenkomt. Waarschijnlijk ooit bedoeld als ode aan de arbeiders uit de tijd van het communisme. Hoe dichter we bij de grens komen, hoe glooiender het landschap wordt met enorme akkers. De meeste gewassen zijn al geoogst. De grenspassage is een hectisch gedoe. Paspoorten moeten worden gestempeld, alle autopapieren worden gecontroleerd en de camper moet worden ingevoerd. En elke handeling wordt nog eens extra gecontroleerd. De hele procedure neemt meer dan een uur in beslag. Tegen half vijf zijn we op de camping in Edirne. We zijn de enige gasten.

Zaterdag 8 september

We hebben vandaag min of meer een rustdag. Vanochtend eerst met het openbaar vervoer nar Edirne geweest. Eén van de vele moskeeën bekeken en door het gezellige centrum gelopen. De korte broeken van de heren waren in de moskee geen probleem, de dames moesten een hoofddoekje om. Eén dame mocht helaas niet mee; de rok, tot op de knieën, was te kort. Pijnstillers gekocht voor de rug van Wobbie, gewoon zonder recept, voor omgerekend € 1,50 per doosje. Natuurlijk wat gegeten en gedronken, het bekende recept. 's Middags heerlijk gezwommen en in de zon geluierd bij het fraaie zwembad van de camping. De camping wordt gerund door een Turkse mevrouw met familiebanden in Nederland. Een wat bijzondere mevrouw die we de naam tante Sidonia hebben gegeven.

Zondag 9 september

We zijn vandaag precies drie weken onderweg en beginnen dus aan de vierde. We trekken tweehonderd kilometer naar het zuiden, naar het dorp Karatepe. Het is weer erg warm en er zijn weinig aardige mogelijkheden onderweg voor tussenstops. Over de hele afstand van het traject wordt aan de weg gewerkt, het moet een vierbaansweg worden. We zijn al vroeg op de eindbestemming, een complex met vakantiehuisjes, hotelfaciliteiten en camping. En pal aan zee. Dus heerlijk gezwommen in lekker warm water aan een leuk strand. En voor het eerst deze reis komen we olijfbomen tegen, en een sloot vol schildpadden.  

Maandag 10 september

We trekken verder naar het zuiden, richting Izmir/ Kusadasi. Maar we moeten eerst de veerboot op van Eceabat naar Canakkale. Bij de boot waar wij aankomen is het rustig. Met een Duitser zijn wij de enige twee campers die meegaan. Later blijkt dat de andere deelnemers van de groep op een andere plek zijn overgestoken; met dank aan onze TomTom. Voor de verdere reis maakt het niet uit, ook wij komen weer op het rechte pad. De reis vinden wij lang duren, hoewel het landschap afwisselend is. Het eerste stuk is rustig en gaat door een bosrijk gebied. Later, op de weg langs de kust, wordt het veel drukker. Met overal appartementen complexen duidelijk het begin van de toeristische zuidkust. Onderweg bij een tussenstop in het dorp Ayvalik zien we het Griekse eiland Lesbos liggen, waar we ook al eens geweest zijn. Om vier uur zijn we op de camping in Bergama, een plaats een eindje het binnenland in. Het is warm en het waait enorm. Regelmatig wordt de camper bedolven onder grote stofwolken.

Dinsdag 11 september

Vandaag een relatief korte rit. We gaan via Izmir naar Kusadasi. Izmir is een enorm grote stad, goed te zien vanaf de rondweg. Na Izmir krijgen we een stuk tolweg. We proberen bij enkele tankstations voor de tolweg begint een pasje te kopen, hetgeen niet lukt. Dat kan pas bij de eerste tolpoorten, maar dan aan de andere kant van de snelweg. En daarvoor moet je zes rijbanen te voet oversteken, tussen het voortrazende verkeer door; een soort overlevingstocht. Met een pasje en heelhuids terug bij de camper, zijn we hard aan koffie toe. Aan belangstelling hebben we geen gebrek. Een fotograaf uit Marmaris is benieuwd wat wij van Turkije vinden. Als we hem vertellen dat wij Turkije nu een erg westers land vinden, is hij apetrots. Een straatveger is benieuwd waar wij vandaan komen en naar toe gaan. We geven hem koffie en de man vertelt een enorm verhaal, in het Turks, hoe we in Kusadasi moeten komen. We zijn blij dat we een TomTom hebben. De camping ligt aan de boulevard van Kusadasi, bijna in het centrum. En het is druk hier, nog steeds volop toeristen. Opvallend is het enorme cruiseschip in de haven. 

Woensdag 12 en Donderdag 13 september

We blijven twee dagen in Kusadasi; twee min of meer rustdagen. Voor ons zijn het twee hectische en emotionele dagen geworden. Vlakbij de camping zit een arts die we vragen naar de rug van Wobbie te kijken. De man begint, in het Engels, meteen over een MRI en mogelijke ingrepen hier. Wij vragen advies aan de alarmcentrale van onze ziektekostenverzekering. Na veel gedoe over en weer, weigert de verzekering een MRI en vinden een foto voldoende. Die wordt op donderdagmiddag gemaakt en er zou een breuk(je) in een wervel te zien zijn. De arts begint weer over een MRI en de mogelijke ingrepen. Daar voelen wij zelf niets voor en de verzekering ook niet. Van hen hebben we enkele adressen gekregen van betrouwbare ziekenhuizen hier in de buurt. We willen het de komende dagen even aanzien en zo nodig daarna weer actie ondernemen. Zoals vermeld, hier zijn we dus twee dagen zoet mee geweest. We hebben van Kusadasi weinig gezien en om wat bij te komen zijn we vanavond uit eten geweest.

Vrijdag 14 september

We verlaten Kusadasi en gaan op weg naar Permukkale, tweehonderd kilometer landinwaarts. We zijn snel Kusadasi uit, wat we niet erg vinden, en komen in een andere wereld. Een mooie route, deels heuvelachtig en door echte Turkse dorpjes met vriendelijke mensen. Permukkale is een toeristische attractie. Eén enorme heuvel is bedekt met sneeuwwitte, kalkstenen terrassen gevuld met water dat uit warmwaterbronnen omhoog borrelt. De camping ligt prachtig aan de voet van de heuvel. Je waant je op wintersport. Voor in de avond gaat Wim met de groep de heuvel op. Op blote voeten over de harde kalkgrond, waar voortdurend water over stroomt, wat bovenop de heuvel uit de bronnen komt. Op een aantal plekken zijn bekkens ontstaan; in sommige kun je zelfs zwemmen. Met de rug van Wobbie ging het redelijk vandaag. Iedereen is bezorgd; een groepsgenoot kwam met een band op de proppen die motorrijders dragen om hun middel. Het maakt het rijden in de camper een stuk aangenamer.

Zaterdag 15 september

Het is vandaag de 15e dag van de officiële rondreis van Vagebond. We gaan naar de plaats Koycegiz, een badplaats aan een groot binnenmeer dicht bij zee. Ergens tussen Alanya en Kusadasi. Volgens kenners de mooiste badplaats, nog zonder hoteltorens en dergelijke. En ook wij vinden het geweldig hier. Alleen de camping is drie keer niks. Na een inspectie wordt besloten er pal tegenover te gaan staan op een groenstrook, onder de palmbomen, pal aan de boulevard. 's Avonds blijken we tussen twee bruiloftsfeesten te zitten met alle drukte en herrie van dien. Natuurlijk zijn we bij beiden wezen kijken. Een Turkse bruiloft is dus heel iets anders dan een bruiloft in Nederland.

Zondag 16 september

Er staat een boottocht op het programma voor vandaag, richting Dalyan en naar de zee. Daar hebben we gezwommen aan het schildpaddenstrand van Iztuzu. En zowaar nog z'n grote jongen gezien ook. Het strand is enkel per boot bereikbaar en enorm druk. De boten varen af en aan. Bijzonder zijn ook de uitgehouwen graven in een rotswand onderweg, in de vorm van huisjes. Na een vismaaltijd op de boot zijn we naar de modder- en zwavelbaden van Ilaca geweest. Een hele ervaring, maar vooral vermakelijk om dertig volwassenen te zien spartelen in de modder. Al met al weer een hele leuke dag onder de pannen. En in de avond worden we opnieuw verrast: naast en achter ons weer twee openluchtbruiloften. Met erg Turkse muziek; we kopen nog even geen cd. 

Maandag 17 september

Een korte rit vandaag van honderdtwintig kilometer, van Koycegiz naar de Saklikent kloof. De rit er naar toe is niet bijzonder, de plek waar we staan des te meer. De camping ligt aan het begin van de kloof. Het is een drukte van belang, veel toeristen die komen wandelen of rafften. We zijn een stukje de kloof ingelopen. Bepaalde stukken zijn vrij diep en liggen vol grote rotsblokken. Daar wagen we ons vandaag maar niet aan. 's Avonds weer met de groep gegeten: vis dus. Buiten tussen het stromende water; het was weer erg gezellig.

Dinsdag 18 september

We gaan vandaag weer naar de kust, zestig kilometer rijden,  naar de plaats Kas. Maar omdat we alle tijd hebben, gaat Wim, samen met vier andere avonturiers, een tocht door de kloof maken. In zwembroek en met waterschoenen. Een waar spektakel, door snelstromend water van tien centimeter tot een meter diep en vol onzichtbare rotsblokken. Een paar koude voeten en een ervaring rijker, vertrekken we naar Kas. De camping, een eind voor de plaats laten we links liggen en belanden in de haven, midden in het centrum. Daar mogen we staan van de havenmeester. En die haven is vol en druk met alle denkbare vaartuigen. We zitten voor de camper en kijken onze ogen uit naar alles wat er voor ons gebeurt. Aan het einde van de middag zijn we nog even het centrum doorgelopen. Heel erg gezellig, maar alles is hier behoorlijk aan de prijs. Waarschijnlijk vanwege de vele, rijke, toeristen.

Woensdag 19 september

We zitten aan de kust, dus het is weer tijd voor een boottocht. Rond het eiland Kekova stoppen we een paar keer in kleine baaien om te zwemmen. Na een prima lunch aan boord bezoeken we Simena, een schilderachtig oeroud plaatsje, tegen een bergwand aan gebouwd. De terugweg was heftig; harde wind en hoge golven, maar wel weer een leuke ervaring.

Donderdag 20 september

We trekken verder Turkije in, maar blijven aan de kust. We gaan richting Antalya, naar het dorp Cirali. Onderweg komen we langs Myra, bekend van de bisschop die wij Sinterklaas noemen. We bezoeken niet de kerk, maar een Romeins theater en ook weer uitgehouwen graven  in een rotswand. Overigens noemen de Turken onze Sinterklaas "Noel Baba"; en dat betekent kerstman. En dat is dan weer een beter verkoopproduct dan onze Sint. Het dorp Cirali ligt vlak aan zee en is vooral bekend vanwege de "eeuwige vlammen". Die heeft Wim vanavond bezocht. We werden er heen gebracht op een platte wagen met een tractor ervoor; een waar spektakel. Er moet een steile helling beklommen worden voor het bereiken van de vlammen. Bovenop komen uit zo'n zes plaatsen vlammen uit de rotsbodem, veroorzaakt door opborrelend gas, diep uit de aarde. Verder bestaat Cirali enkel uit hotelletjes en toeristenwinkeltjes. Wobbie heeft vandaag voor het eerst weer een eind gelopen en dat ging goed. Onder een bewolkte hemel was het wel weer dertig graden. En dat is het nu, om half elf in de avond, nog steeds.

Vrijdag 21 september

We zijn vroeg vanochtend, dus lekker rustig buiten ontbeten. Om negen uur gaan we rijden, er zijn dan al verscheidene campers vertrokken. Er moet vandaag honderdtachtig kilometer gereden worden, helemaal langs de kust. Langs Kemer, Belek en Antalya. Allemaal erg toeristisch en vooral erg druk. Ook hier zijn ze met de wegen bezig, zoals in heel Turkije. Overal worden vierbaans wegen aangelegd en alles ziet er goed uit. We doen boodschappen bij een supermarkt met de naam "Bim", een soort Turkse Lidl, maar dan zonder wijn en bier. Alcohol is wel te krijgen, maar erg duur. Turkije is zo wie zo verre van goedkoop. We staan zo maar op een nette camping, net voorbij Manavgat. Aan zee en het water is lauw hier, heerlijk om te zwemmen dus. Pal naast de camping verrijst een enorm hotelcomplex; je zou toch denken dat daar genoeg van hebben hier. Zonde van de camping. Vanavond gaan we hier eten. De mensen van de camping zijn erg aardig en die gunnen we een goede avond. We mochten in de vriezer kijken naar de voorraad. We gaan voor lamsvlees. Lekker, tenminste dat hopen we. 

Zaterdag 22 september

Het is vandaag de 22e dag van de rondreis en we gaan van Manavgat naar Anamur. En we komen langs Alanya: druk druk druk. Over een afstand van tientallen kilometers komen we alle denkbare resorts tegen. Oud, nieuw en nog in aanbouw: we kijken onze ogen uit. De brede tweebaansweg die door Alanya loopt wordt over de volle breedte benut, soms vier rijen dik. Na deze drukte volgt een prachtig stuk over een weg hoog langs de kust. En overal bananenbomen en dus ook stalletjes langs de kant van de weg. Dus wij ook aan de bananen, er is geen ontkomen aan. De camping in Anamur ligt fraai aan zee en naast een oud kasteel. Natuurlijk weer gezwommen en gewandeld.

Zondag 23 en Maandag 24 september

We trekken verder langs de kust, richting Silifke. En ook dit stuk kustweg is erg afwisselend. De mooiste stukken zijn nog tweebaans en gaan hoog langs de bergwanden. Maar ook hier moet een vierbaansweg komen en daar waar de aanleg al begonnen is, wordt het er niet mooier op. De camping ligt prachtig aan een baai en is van alle gemakken voorzien. Alleen de wandelmogelijkheden zijn zeer beperkt. Dus veel gezwommen deze twee dagen; het zeewater is achtentwintig graden! 

Dinsdag 25 september

De laatste dag aan zee. We gaan in optocht naar "De hemel en de hel", in de buurt van het plaatsje Kizkalesi. Twee diepe grotten, waarvan de hel van grote hoogte te bezichtigen is. Eigenlijk een enorm diep gat in de grond. Als je daar in duvelt zul je zeker het gevoel krijgen in de hel beland te zijn. De hemel is spectaculairder, daar kun je in via een steile trap naar beneden. De restanten van een kerkje is het begin van de eigenlijke, gladde afdaling in de grot. Op het diepste punt kun je door een spleet een onderaardse rivier horen stromen. En daarna dus weer een half uur omhoog klimmen. Na deze bejaardengym vervolgen we de etappe naar Kocahasanli, waar we terecht komen op een soort verlaten strand. We hebben het idee dat het een soort dagcamping is, waar gepicknickt kan worden. Nu dus niet, we zijn de enige bezoekers. We hebben alle ruimte om gezamenlijk een maaltijd klaar te maken. De dames maken salades en de heren maken vis klaar op alle mogelijke soorten baktoestellen. We zijn op de helft van de Vagebondreis, dus na de maaltijd evalueren we op het strand bij een kampvuur.

Woensdag 26 september

We verlaten de Middellandse zee en trekken het binnenland in, op weg naar Cappadocië. Maar eerst moet er nog even gezwommen worden. Om half acht, nog voor de eerste koffie, liggen we al te spartelen. Het is lang geleden dat we de dag zo begonnen zijn. Eenmaal weg van de kust verandert het landschap enorm. Nu vooral kale heuvels en bergen, waar in de winter sneeuw ligt. En enorme velden met aardappelen en pompoenen. De aardappelen worden nu geoogst en zijn in grote zakken in stalletjes langs de weg te koop. Dicht bij de camping ziet het landschap er weer heel anders uit. Geen heuvels meer, maar rotsformaties. Veel witte en roze kleuren. De camping zelf, in het dorp Ortahisar, ligt midden in het hart van Cappadocië en is voor Turkse begrippen perfect. Van alle gemakken voorzien en keurig onderhouden. Aan het einde van de middag, bij een welkomstborrel, een uitleg gehad over het programma van de komende dagen hier. Druk druk druk.

Donderdag 27 september

We worden om zes uur wakker van het geluid van opstijgende luchtballonnen. Pal achter de camping ligt een vallei met diepe kloven en daar zweven de ballonnen over heen. Een schitterend gezicht, het zijn er wel tachtig. Morgen zijn wij aan de beurt. Om negen uur gaan we met z'n allen de bus in voor een rondrit door Cappadocië. Het is een bizar landschap: hoge rotswanden met daarvoor en er tussen hoge rotspunten in alle maten. Ze lijken wat op puntmutsen. En in alle rotswanden en puntmutsen hebben ooit mensen gewoond. De uitgehouwen woningen zijn nog overal herkenbaar. We hebben mooie uitkijkpunten bezocht, evenals één van de vele oeroude ondergrondse steden. In een enorm gangenstelsel van zeven verdiepingen hebben ooit tussen de vier en zevenduizend mensen, christenen, gewoond. Min of meer veilig voor de boze buitenwereld. Na de uitgebreide lunch nog gewandeld door de streek en nog enkele uitgehouwen kerken bezocht. Al met al een lange, inspannende dag. En morgenvroeg is er om half zes appèl voor onze ballonvaart.

Vrijdag 28 september

Vanochtend zijn we dus om vijf uur opgestaan. Even koffie gedronken en toen naar het terrein van de luchtballonnen. Daar stond een eenvoudig ontbijt klaar en hebben we vervolgens het volblazen van de ballon bekeken. Daarna met vierentwintig man de mand in: allemaal aan de rand van de mand. Het opstijgen en zweven met zo'n ding is een sensatie. Vooral als er nog tachtig andere ballonnen om, over en onder je heen zweven. Ze laten ze elkaar "kussen" en scheren rakelings langs bergwanden en puntmutsen; onvoorstelbaar wat ze met zo'n ding kunnen. Na een uur was de pret voorbij en werd de landing ingezet. En jawel, de mand werd precies op de aanhanger gemikt; geruisloos en gevoelloos. Volgens de traditie in de wereld van de ballonvaart kwam er als afsluiting champagne aan te pas. Hier zonder alcohol helaas. En tot slot kreeg iedereen een certificaat op naam mee. En ervaring die je niet snel meer vergeet. In de middag met busjes nog naar het dorp Avanos geweest. Eerst naar de markt met groente, schoenen en kleding. Daarna is Wobbie nog naar de hamam geweest en Wim naar een terras. 

Zaterdag 29 september

We zijn de dag begonnen met een pittige wandeling onder leiding van een gids. Wobbie één uur en dat ging prima, Wim twee uur. Door de "roze vallei" en de kloven gelopen die we gisteren van boven uit de ballon hebben bekeken. En ook vanaf de grond is het een fantastisch landschap. Je waant je in het decor van een sprookje. 's Middags uit zitten puffen van de wandeling, en om vijf uur met z'n allen aan de borrel. Er was een stel vijfenveertig jaar getrouwd; en daar moest natuurlijk op gedronken worden. Daarna zijn we nog met de hele groep naar een folkloreavond geweest. Opnieuw een bijzondere gebeurtenis. Een zaal in de vorm van een soort arena, vol mensen die eten en drinken. Beneden op het ronde podium een dansgroep, met de hele avond optredens. En natuurlijk een buikdanseres. Tot slot kon er gedanst worden. Nou dat kunnen Nederlanders wel, maar de Turken zeker ook.

Zondag 30 september

We gaan vandaag alweer de zevende week in van deze reis. En we hebben genoeg luchtballonnen en puntmutsen gezien. Tijd voor de volgende etappe. Behalve al het moois van Cappadocië, hebben we zeker genoeg van het stof happen. Het was er erg droog en de bodem was bedekt met een soort kalkpoeder. De camper is binnen nu lichtgrijs van kleur; geen schoonmaken aan. We gaan vandaag richting Ankara en maken een tussenstop in Sultanhani, een stadje aan de oude zijderoute, De plaats is bekend vanwege de goed bewaarde  karavansarai. Deze overdekte pleisterplaats was bestemd voor de kamelenkaravanen op de zijderoute van en naar China. In de middag het gebouw met paarden en wagens bezocht. 

Maandag 1 oktober

We beginnen de dag met een Turks ontbijt: een pannenkoek met honing of kaas. Ter plekke klaargemaakt door twee dames. En erg voedzaam en heel iets anders dan kwark en brinta. Vervolgens gaan we op weg naar de hoofdstad, Ankara, driehonderd kilometer naar het noorden. We rijden door een dunbevolkt, droog en dor gebied. Ook hier is de oogst al binnengehaald. Een grote stofwolk geeft de plaats aan van een voertuig of een kudde dieren. In Ankara staan we vlakbij het vliegveld, onder een aanvliegroute, bij een groot, fraai hotel. We mogen gebruik maken van alle voorzieningen, zoals Wifi, toiletten, douches, sauna en zwembad. Natuurlijk 's middags heerlijk gezwommen. En in de avond met een deel van de groep weer een barbecue georganiseerd. En dat was weer gezellig.

Dinsdag 2 oktober

Voor vandaag staat er een bezoek aan Ankara op het programma, met een bus en gids. We zijn onder de indruk van de grootte van de stad en het tempo waarin de stad veranderd. Grote, oude volkswijken worden gesloopt en overal verschijnen moderne woontorens, parken en waterpartijen. We bezoeken eerst de citadel, hoog boven de stad. met prachtige vergezichten, van waar je kunt hoe uitgebreid Ankara wel niet is. Om de citadel heen tal van kleine winkeltjes met vooral zakken vol bonen, noten, linzen en dingen die we niet kennen. Erg leuk en sfeervol. De volgende stop is een museum, vol oudheden die hier in de buurt gevonden zijn. De uitleg van de tolk maakt het extra interessant. De laatste stop is bij het mausoleum van Ataturk. Een enorm herdenkingscomplex ter ere van deze, voor de Turken, grote staatsman. Tot op zekere hoogte erg indrukwekkend, maar voor onze, westerse, begrippen, iets te veel van het goede. Er was nog de mogelijkheid om op eigen gelegenheid het centrum van Ankara te bezoeken, maar de puf was er helemaal uit. Bij terugkomst maar snel het zwembad van het hotel in gedoken; en daar vanavond weer een diner...

Woensdag 3 oktober

De afgelopen nacht hebben we voor het eerst sedert weken weer regen gehoord op het dak van de camper, niet veel, maar toch. Het zal de verdere dag bewolkt, maar droog blijven. We gaan op weg naar Istanbul en maken een tussenstop in de plaats Akcakoca, aan de Zwarte Zee. De rit zelf is prachtig door een groen, bergachtig gebied met zelfs wintersportmogelijkheden. De plaats Alcakoca is een echte vissersplaats, met een haven en veel viswinkels. En een goede dameskapper, waar Wobbie dankbaar gebruik van maakt. Overigens is hier geen toerist meer te bekennen, kennelijk is het seizoen voorbij. Zelfs de rijdende kebabwagen staat eenzaam in een hoek geparkeerd. 

Donderdag 4 oktober

Opnieuw een natte nacht, en deze keer serieus. Veel water en onweer. Gelukkig is het bij het vertrek weer droog, dus op naar Istanbul. We kiezen voor een stuk langs de kust als eerste deel van de route. Een mooie rit en veel te zien: mooie en lelijke dorpen, vriendelijke mensen, een smerig tentenkamp enzovoort. En regelmatig moeten we stoppen voor koeien die uitgelaten worden. Zo'n honderd kilometer voor Istanbul komen we weer op de grote weg. En het is meteen druk; een grote zesbaans weg met alle rijstroken bezet. En de rijstijl van de Turken is iets anders dan we gewend zijn. Het blijft druk tot we op de plaats van bestemming zijn, vlakbij het vliegveld "Ataturk". We staan op een bewaakte parkeerplaats, met stroom, water en een toiletgebouw. Het aardige van deze plek is, dat er wandelmogelijkheden zijn door deze dure wijk "Florya".

Vrijdag 5 oktober

Het is vandaag licht bewolkt en vijfentwintig graden. Prima weer voor een bustocht door Istanbul. In het Europese deel van de stad zijn dicht bij elkaar een aantal bezienswaardigheden, die we met een gids bezoeken. Allereerst de Blauwe Moskee, een enorm gebouw van binnen bekleed met overwegend blauwe keramiektegels. Daarna bezoeken we de Ayasofya, het beroemdste gebouw van Istanbul. Ooit gebouwd als belangrijkste kerk van het Christendom en later verbouwd tot moskee. Groot, indrukwekkend en erg druk, zoals alle bezienswaardigheden hier. Verder bezoeken we het Hippodrome en het Topkali paleis. Bijzonder, na de lunch, is het bezoek aan een schitterend uitkijkpunt met de naam Pierre Loti. Vanaf een terras heb je een prachtig uitzicht over een deel van de stad.

Zaterdag 6 oktober

Een vrije dag vandaag, dus we zijn de stad in geweest samen met een ander stel. Er is in Istanbul een kaart die je koopt voor € 1,50; die kaart kun je opladen voor een rit met de trein, bus of metro. Per rit ook € 1,50, ongeacht de afstand. Een mooi systeem. We zijn eerst met de trein naar de Galatabrug gegaan. Via deze brug de Bosporus overgestoken en terechtgekomen bij de Galatatoren. Ook vanaf deze toren heb je een prachtig uitzicht over Istanbul. Vervolgens zijn we in de grootste en drukste winkelstraat van Istanbul terecht gekomen. Met heel veel moderne winkels en nog veel meer mensen. Via een metro en een bus komen we tenslotte terecht in twee beroemde bazars, de kruiden- en de grote bazar. Kruiden, leer, lampen, groente, bruidsjurken, fruit, schoenen, dekbedden en nog veel meer. We hebben bijna alles gezien. In de avond nog een keer met twee andere stellen wezen eten ergens in de buurt. Gezellig, lekker en niet duur. Als je er maar geen alcohol bij nuttigt. Twee glaasjes wijn benaderen aardig de prijs van twee maaltijden.

Zondag 7 oktober

Onze laatste dag in Istanbul. We gaan het water op. Eerst met de trein naar de Galatabrug en daar nog wat spulletjes gekocht in de kruidenbazar en vervolgens naar de boot. Een riante boot met plaats voor wel tweehonderd mensen. We zijn met dertig man, dus ruimte in overvloed. We varen de Bosporus een eind op. Een lange zeestraat die de Zee van Marmara verbindt met de Zwarte Zee, en de stad verdeelt in een Europees en Aziatisch deel. Onderweg zien we weer veel paleizen, moskeeën, twee kastelen en vele "yali" (houten huizen). Al met al hebben we genoeg gezien van Istanbul. Aan het einde van de middag nemen we op passende wijze afscheid van de stad met een borrel en een barbecue. Het is tevens het afscheid van Turkije. Morgen gaan we naar Griekenland.

Maandag 8 oktober

Het is een trieste dag: vandaag wordt de vader van onze schoonzoon Bas gecremeerd. Vorige week woensdag is hij overleden. Daar ben je steeds in gedachten mee bezig; we hadden er graag ook voor Eelke en Bas bij willen zijn. Op zo'n moment merk je wat heimwee is. Het is een reis met ups en downs. Tjarko is zondagavond naar de kerkdienst geweest en wij vonden het fijn dat hij er was voor Eelke en Bas. 

Onder een zwaarbewolkte hemel rijden we Turkije probleemloos uit. Even over de grens belanden we in Alexandropoulis, op een grote camping. Hier schijnt de zon nog even en duiken we de zee in. Daarna krijgt de camper een wasbeurt. Net als we willen gaan wandelen verdwijnt de zon en begint het te miezeren.

Dinsdag 9 oktober

Dag 39 van de rondreis. We gaan van Alexandropoulis nar Asprovalta, een afstand van 260 kilometer. Omdat we afwijken van de snelste route maken we meer kilometers, maar zien veel meer. Om te beginnen komen we sneeuw tegen. Heel bizar, over een lengte van maar honderd meter. We maken er een foto van, anders gelooft niemand ons. Vervolgens belanden we tussen de katoenplantages. Overal zie je katoen, op de velden, soms in aanhangwagens en vooral langs de weg in de berm. Men kijkt hier niet op een bolletje katoen. Daarna zitten we tussen de witte druiven, waarvan het merendeel nog geplukt moet worden. Via een bergpas komen we weer bij de zee. Waar we stoppen voor de lunch. En binnen de kortste keren allemaal vliegen en een vriendelijke hond. Die denkt: ha, een camper, dus eten! In Asprovalta staan we in een lange rij langs het strand. Erg mooi, jammer dat het zwaarbewolkt is. Het dorp zelf is uitgestorven: veel horeca en winkels, maar bijna alles is al gesloten. Het toeristenseizoen is hier afgelopen. Met drie andere stellen zijn we nog uit eten geweest: Grieks, goed en lekker. De aangename prijs en de extra consumptie van de eigenaar maakten het nog leuker.

Woensdag 10 oktober

Wobbie begint de dag goed. Die gaat om half acht de zee in samen met een andere dappere reisgenote. Het is bewolkt, maar het zeewater zou heerlijk zijn. Na het ontbijt trekken we weer honderdvijftig kilometer verder en komen uit in Vergina. Deze plaats is met name bekend vanwege de vondst van een ongeschonden graf. En wel van Filipus II (359-236 voor Christus), de vader van Alexander de Grote. De grafheuvel en de inhoud zijn intact gelaten en zijn overkapt tot een prachtig museum. Jammer genoeg mag er niet gefotografeerd worden. We staan op een parkeerplaats dicht bij elkaar. Er is enkel stroom en een vuilnisbak. De dag wordt weer in stijl afgesloten, opnieuw uit eten met z'n allen. 

Donderdag 11 oktober

Dag 41: we gaan van Vergina naar Kastraki-Kalambaka. Dat kan via een snelweg, maar wij kiezen een alternatieve route en gaan de bergen in. Weer een mooie route: veel uitkijkjes en we moeten een serieuze pas over. Halverwege de rit houdt onze TomTom er mee op, waardoor deel twee ook een avontuurlijke rit wordt. Uiteindelijk komen we in het gebied van de beroemde Meteora Kloosters. Een serie enorme rotspunten met daar bovenop de kloosters. De camping ligt aan de voet van deze rotsformaties. Een prima camping, van alle gemakken voorzien. En, daar komen we ook voor, het is een prachtige dag wat het weer betreft. Veel zon en vijfentwintig graden. Hoewel ook hier de herfst is begonnen. Er staan zelfs paddenstoelen in de buurt van de camper.

 

Vrijdag 12 oktober

Vandaag, onze laatste dag in Griekenland, maken we een rondrit langs enkele van de Meteora Kloosters. Er zijn er veel, slechts zes zijn er te bezoeken. De rit er naar toe en met name door het gebied zelf, is prachtig. De kloosters liggen op de toppen van de rotsen. Om ze te bezoeken is het nodige klimwerk verreist. De twee die wij bezocht hebben, zijn prima onderhouden en je hebt er prachtige vergezichten. Die uitkijkjes over het landschap vinden wij minstens zo mooi als de kloosters zelf. De rest van de dag hebben we wat geluierd; de was opgeruimd, deze site bijgewerkt en lekker in de zon gezeten.

Zaterdag 13 oktober

We verlaten Griekenland en gaan op weg naar Albanië; honderdzeventig kilometer Griekenland uit en dertig kilometer Albanië in. Het stuk door Griekenland is mooi, als het ware dwars door de bergen. En het is nog erg rustig op de weg, mogelijk omdat het zaterdag is. De grensovergang met Albanië is geen probleem, gaat vlot, je bent er snel door. Geld wisselen, pinnen en bij een benzinepomp betalen met onze bankpassen lukt helaas niet. Gelukkig kunnen we de diesel met euro's betalen; € 1,30 voor een liter. De weg naar Gjirokaster, de plaats waar we in de buurt overnachten, is prima. We staan op de parkeerplaats van een hotel met de naam "Freskia". Wat krap, maar voor één nacht moet het lukken. Naast het hotel moet een meer liggen. maar als we er omheen wandelen blijkt er maar weinig water over. Op een smalle strook na is alles verdroogd. Ziet er wat triest uit.

Zondag 14 oktober

Gisteravond begon het te regenen en dat is de hele nacht doorgegaan; enorme plensbuien. Bij het vertrek ontdekken we dat het lege meer van gisteren, nu helemaal vol is gelopen. Ziet er wonderlijk uit. We reizen richting Tirana, de hoofdstad van Albanië, een dikke tweehonderd kilometer naar het noorden. De kwaliteit van de wegen waar we overheen moeten, varieert enorm. Van uitstekend, nieuw, tot bar slecht. Hele stukken kun je eigenlijk helemaal geen weg noemen. Het is voortdurend laveren langs kuilen en gaten, brokken steen en enorme plassen water, waarvan je geen idee hebt hoe diep ze zijn. Bovendien moeten we dwars door Tirana heen. Ook hier kom je soms ogen en oren te kort om op alles om je heen goed te reageren. Bij aankomst op de plek waar we twee nachten staan, blijken we de eersten de zijn. En dat is ons nog niet eerder overkomen. We staan op de parkeerplaats van een resort met de naam "Teater Kame", in het gehucht Ibe, twintig kilometer ten zuiden van Tirana. Een complex met huisjes, zwembad en restaurant. Dat laatste is nog open. Morgen gaan we Tirana verkennen. 

Maandag 15 oktober

Na weer een natte nacht volgt er een mooie dag. Er staat een dagtocht naar Tirana op het programma. Maar omdat Tirana als stad nauwelijks bijzonder is, wordt er in overleg met de gids een aangepast programma samengesteld. Eerst gaan we naar de plaats Kruje, een eind boven Tirana. Daar moeten we weer dwars doorheen, is razend druk en het duurt dus erg lang voor we er door zijn. In Kruje staat een beroemd kasteel en museum, ter ere van een beroemde veldheer hier op de Balkan, met de naam Scanderbeu. We hadden nog nooit van de man gehoord, maar het is een erg mooi museum. Het kasteel vinden we wat minder fraai. De toegangsweg naar het complex is een soort bazar van souvenirwinkeltjes. Er ligt niets van onze gading, zelfs de cognac van twee euro de liter nemen we niet mee. Na de lunch gaan we nog naar een soort overdekte markt. Er wordt van alles gekocht. Vooral de schoenen en kleding hebben een hoog kringloopgehalte.

Dinsdag 16 oktober

Wat het weer betreft is het vandaag de slechtste dag van deze reis tot nu toe. De hele dag zwaar bewolkt en het miezert van tijd tot tijd. We vertrekken vroeg want we moeten weer door Tirana, en gaan op weg naar Montenegro. Het verkeer in Tirana is een ramp, nog erger dan in Istanbul. We doen er bijna een uur over om de stad uit te komen. Dan worden we aangehouden door de politie. Een agent springt in de houding en steekt van wal in het Albanees. We snappen er geen hout van. Via allerlei komische gebaren over en weer, begrijpen we eindelijk dat we over een doorgetrokken witte middenstreep hebben ingehaald. En dat mag ook hier niet. We roepen "sorry" en lachen vriendelijk naar de man. Hij blijft ernstig kijken en springt weer in de houding, hetgeen we opvatten als doorrijden. In het grensgebied Albanië / Montenegro is onze TomTom de weg volledig kwijt. Kennelijk is hun camper hier nog nooit geweest. Het zoeken van het laatste deel van de route wordt hierdoor een ware puzzeltocht. Vooral ook omdat er nauwelijks borden staan die de juiste richting aangeven. In Montenegro staan we weer aan zee. De camping ligt in het gehucht Buljarica, vlakbij de grote vakantieplaats Petrovac. De zee is wild en de golven hoog: het zwemmen slaan we vandaag maar over. 

Woensdag 17 oktober

De laatste etappe van de Vagebondreis; we gaan naar Kroatië. We kiezen voor een route langs een soort binnenmeer. Erg mooi, het doet wat denken aan de Italiaanse meren. Halverwege gaan we de bergen in. Heel mooi, tot we ontdekken dat we richting Bosnië rijden. En dat is niet de bedoeling. Met wat moeite en een beetje hulp van TomTom komen we uiteindelijk in Dubrovnik aan. Helaas stuurt TomTom ons een eenrichtingsweg in, van de verkeerde kant. We moeten draaien, komen klem te zitten en na een heleboel gedoe staat de neus van de camper weer de goede kant op. Helaas wel met de afdruk van een verkeersbord boven in de flank van de camper. De camping, "Solitudo", is groot en van alle gemakken voorzien. Morgen de laatste "Vagebonddag".

Donderdag 18 oktober

We beginnen de dag met een bezoek aan het oude centrum van Dubrovnik. Met het openbaar vervoer. Nooit geweten dat er zoveel mensen in één bus kunnen, maar we komen op de plek van bestemming. Het oude centrum is vrijwel helemaal gerestaureerd en bestaat uit een brede hoofdstraat met daar omheen hele smalle steegjes. Om dit alles ligt een hoge stadsmuur, waarover je helemaal rond kunt wandelen. Met prachtige uitkijkjes. Terug op de camping is het warm, opnieuw zo'n dertig graden, dus we gaan maar weer even naar zee. Om vijf uur is het weer tijd voor een borrel. Eén van de deelnemers wordt morgen zeventig jaar. En dat moet alvast gevierd worden. Daarna nog snel even onder de douche, want om zeven uur moeten we in het restaurant zijn voor het afscheidsdiner. Met tussen de gangen door een gedicht, het ABC en een voordracht gebaseerd op de belevenissen van de afgelopen zes weken. Uiteraard erg gezellig allemaal.

Vrijdag 19 oktober

Om half negen is er appel bij de camper van medereiziger Herman die zeventig jaar is geworden. Daar wordt voor gezongen en het is tevens het moment om afscheid van elkaar te nemen. Niet iedereen houdt het droog.

Wij gaan tweehonderd kilometer naar het noorden, naar de plaats Omis, twintig kilometer voor Split. Net buiten Dubrovnik zien we nog net op tijd dat de "New Amsterdam", een groot cruiseschip uit Nederland, de haven binnen vaart. Een geweldig gezicht. We nemen vervolgens de weg langs de kust. Niet snel, veel bochten, maar wel mooi. Bovendien moeten we twee keer de grens over. Eerst Bosnië in en na twintig kilometer Bosnië weer uit en Kroatië weer in. De camping in Ormis ligt fraai aan zee: er zijn zelfs zandstranden. En dat is bijzonder in Kroatië. Bovendien is er ruimte te over, de camping is matig bezet. Nog twee andere stellen van de Vagebondreis zijn hier neergestreken. Dat maakt het een stuk gezelliger.

Zaterdag 20 oktober

We trekken vijftig kilometer naar het noorden, gaan om Split heen en stoppen in Trogir. Daar gaan we op zoek naar de camping. En dat valt niet mee. De weg er naar toe blijkt opengebroken, er is slechts één smalle rijbaan beschikbaar. Een aardige man op een scooter biedt aan om de weg te verkennen. Na enige tijd komt hij terug en loodst ons een akelig smal weggetje over naar de camping. We nemen hartelijk afscheid; aardige mensen de Kroaten. Overdag is het nog steeds erg warm. We hebben dan ook weer in zee gezwommen. Daarna het dorp Trogir ingewandeld. Erg oud, smalle straatjes en veel toeristenwinkeltjes. En een groep hele kleine Japannertjes met een heeele lange gids. We hebben het idee dat we hier al eens eerder geweest zijn, ergens in 2006. Bij terugkomst op de camping weer geborreld met twee stellen van de Vagebondreis. Iedereen trekt naar het noorden en we zullen er nog wel meer tegenkomen onderweg. 

Zondag 21 oktober

We beginnen aan week tien van deze reis en verlaten Trogir. Het komen hier op de camping was een hele toer, het vertrek en weer op het rechte pad komen, viel ook niet mee. We gaan vandaag naar het natuurpark Krka. Zes jaar geleden zijn we er ook al een keer geweest. Vonden we toen geweldig en, nu we er toch zijn, willen we er nog een keer naar toe. Op de parkeerplaats bij de ingang zou je kunnen overnachten. Nou mooi niet dus. Dus daarom maar weer een camping opgezocht. De vinden we vlak in de buurt. Met de camping zelf is niets mis, de omgeving echter uitgesproken saai. Wonderlijk, want op een paar kilometer ligt één van de mooiste natuurparken van Kroatië. In de loop van de middag worden we verrast door de komst van weer twee "Vagebonders". Morgen gaan we met z'n vieren het natuurpark in. 

Maandag 22 oktober

Vandaag zijn we dus de hele dag in het natuurpark Krka geweest. Met Janna en Roel, de twee andere Vagebonders, en de baas van de camping als gids. Gewandeld, rondgetoerd met een busje, gegeten en gedronken enzovoort. Een geweldige dag in een prachtig gebied. Alles draait hier om snel stromend water. Watervallen van groot tot klein, beken, rivieren tot en met natuurlijk gevormde jaccuzi's. Mooie vergezichten en doorkijkjes. Morgen weer een etappe verder naar het noorden. Er zijn nog maar enkele campings open, dus de keuze wordt beperkt. Of we willen of niet, we zijn al een beetje met de terugreis bezig. 

Dinsdag 23 oktober

De nachten worden kouder, de dagen korter en we komen mooie paddenstoelen tegen. Kortom het is ook herfst in Kroatië. Hoewel we daar overdag nog weinig van merken. De temperatuur  loopt dan nog op tot dik in de twintig graden. We staan nu op een camping een stuk boven Zadar. Het dorp heet Starigrad en ook hier ligt een beroemd natuurpark: Paklenica. Waarschijnlijk onze laatste dag aan zee, dus vanmiddag nog maar even gezwommen. En daarna aan de borrel om weer warm te worden. 

Woensdag 24 oktober

We besluiten om nog een dag te blijven en nog even te genieten van het prachtige weer. Vanochtend eerst langs de zee door het langgerekte dorp gewandeld. Prachtig aangelegd en erg sfeervol. Alleen de mensen ontbreken en vrijwel alles is gesloten. Uiteindelijk hebben we nog één kroeg gevonden om koffie te drinken. Daarna de luifel van de camper gewassen. Hier is er ruimte en zon om te drogen. Die ruimte hebben we thuis niet en we denken dat de zon er ook wel niet meer zal zijn. De rest van de dag geluierd in die zon. En alvast een afscheidsborrel gedronken met Roel en Janna. Morgen begint voor ons gevoel de echte terugreis. 

Donderdag 25 oktober

Om negen uur gaan we op pad. We besluiten om zo lang mogelijk langs de kustweg te rijden. Erg rustig, erg mooi en onder een stralende zon. Bij de plaats Senj gaan we het binnenland in richting de snelweg. Na tien minuten zitten we erg hoog en rijden pardoes de wolken in en komen temperaturen tegen van vijf graden. Voor het eerst deze reis gaat de kachel aan. We reizen via Zagreb richting Maribor in Slowakije; daar in de buurt hebben we een camping uitgezocht. Bij de grensovergang met Slovenië zien we een bekende camper. En ja hoor, we komen weer twee "Vagebonders" tegen; Thea en Emile. Zij gaan naar een camperplek vlak over de grens in Oostenrijk en wij besluiten om daar ook naar toe te gaan. Hebben we de beruchte grensovergang met Oostenrijk alvast gehad. Deze overgang is berucht vanwege allerlei horrorverhalen over het automatisch wegen van te zwaar beladen campers. Het enige wat wij van de overgang merken is de snelle paspoortcontrole aan de Sloveense kant van de grens. We staan op de camperplaats van een restaurant in de plaats Unterschwarza. Daar vanavond met z'n vieren gegeten en bijgekletst.

Vrijdag 26 oktober

De wereld is klein bij het opstaan, het is mistig, somber en koud. We gaan op weg naar Duitsland. Midden in Oostenrijk zien we zelfs de zon weer. Af en toe, want op de route van Graz naar de Duitse grens, rijd je van de ene in de andere tunnel. Even over de grens, bij Passau, vinden we het mooi geweest en zoeken een camperplek op. Die vinden we op een groot terrein, zonder voorzieningen, officieel aan de Donau. Die overigens niet te zien is vanwege een hoge bosrand. 's Middags Passau bekeken, wat gewinkeld en koffie gedronken. En toen toch nog de Donau gezien. 

Zaterdag 27 oktober

Het is niet alleen mistig, somber en koud vanochtend, het regent zelfs. We besluiten om vroeg verder te reizen. Niet dat het helpt wat het weer betreft, het wordt steeds slechter. De regen gaat over in sneeuw en de temperatuur zit de hele dag rond het vriespunt. We hebben de plaats Wertheim, bij Wurzburg, uitgekozen als tussenstop. Daar is een groot camperbedrijf met een enorme parkeerplaats, waar je gratis mag staan. Uiteraard de grote showroom met heel veel nieuwe campers bekeken. Lastig om een keuze te maken; we wachten eerst de volgende trekking van de Staatsloterij maar eens af. Daarna nog naar een groot outlet centrum geweest, met vooral kleding en schoenen. Een Duitse versie van Bataviastad in de Flevopolder. We besluiten om morgen naar huis te rijden. Vooral vanwege het slechte weer is de lol er een beetje af. Thea en Emile, waar we de laatste dagen mee opgetrokken hebben, gaan morgen ook terug. Dus aan het einde van de middag onder het genot van een borrel, afscheid genomen en alvast de nodige herinneringen opgehaald aan deze geweldige reis.

Zondag 28 oktober

De laatste 450 kilometers naar Apeldoorn. De klok hebben we gisteravond nog even niet teruggezet. We zijn dus vroeg wakker en kunnen op tijd op pad. Het blijft gelukkig de hele dag droog en het is rustig op de weg. Het eerste deel van de route lijkt af en toe op een kerstkaart vanwege het besneeuwde landschap. Vervolgens breekt de zon door tot even voorbij Frankfurt, waarna we tot de grens in de mist terechtkomen. We rijden via Oosterbeek, waar we rond half twee aankomen. We willen onze kleindochter Tessel even zien. Gelukkig herkent ze ons nog, of we helemaal niet weggeweest zijn. Om vier uur zijn we weer thuis. We kijken terug op een geweldige reis van precies tien weken. Zijn in dertien landen geweest en hebben vijftien keer een grens gepasseerd. En veel leuke mensen ontmoet, hetgeen zeker geldt voor de medereizigers van deze, weer geweldige Vagebondreis. Blijven over veel mooie herinneringen, heel veel foto's, een paar souvenirs en nog wat kleingeld.